Ĉapitroj XXI kaj XXII

La ekspedicio.

Estis dum malgaja mateno kiam ili ekvojiris. La vento forte blovis, kaj la pluvo torente faladis; malhelaj kaj densaj nuboj vualis la ĉielon. La nokto estis tre pluva, ĉar larĝaj flakoj da akvo kovris la stratojn tie kaj ĉi tie, kaj la riveretoj superfluis. Malforta lumeto antaŭsignis la baldaŭecon de la tago, sed ĝi aldonis al la malgajo de la sceno pli ol ĝi dispelis ĝin. Ĉi tiu pala lumo nur malfortigis la brilon de la stratlanternoj, sen pli lumigi la malsekajn tegmentojn kaj la dezertajn stratojn. Ne ŝajnis ke iu ankoraŭ staris en ĉi tiu kvartalo; ĉiuj fenestroj estis zorge fermitaj, kaj la stratoj kiujn ili trapasis, estis senhomaj kaj silentaj.

Dum ili sin direktis al Betnal-Herbejo, la taglumo tute aperis. Jam multaj stratlampoj estis estingitaj; kelkaj ĉaroj malrapide iris al Londono. De tempo al tempo diliĝenco kovrita de ŝlimo tien-reen iradis, kaj la postiljono, por sensekva atentigo, donis pasante vipobaton al la peza ĉaristo kiu, ne elektante la dekstron de la ŝoseo, submetis lin al duonminute tro malfrua alveno. La tavernoj, interne lumigitaj per gaso, jam estis malfermitaj. Iom post iom aliaj butikoj ankaŭ malfermiĝis, kaj ni renkontis kelkajn preterpasantojn : grupoj da laboristoj irantaj al sia laboro; viroj kaj virinoj portantaj sur la kapo korbojn da fiŝoj; malgrandaj ĉaroj da legomoj tiritaj de azenoj; manĉaroj plenaj de viando; laktistinoj kun siaj siteloj; fine senĉesa vico da homoj direktiĝantaj kun ĉiaspecaj varoj al la ĉirkaŭurboj orienten de la ĉefurbo. Samtempe kiel ili alproksimiĝis al la urbo, bruo kaj movo nur kreskis, kaj kiam ili sekvis la stratojn situantajn inter Fosbordo kaj Smiskampo, ili troviĝis meze de vera tumulto. Estis plena taglumo, almenaŭ tiom kiom povas lumi vintre en Londono, kaj duono de la loĝantaro jam okupiĝis pri la aferoj de la mateno.

Forlasinte la stratoj Suno kaj Krono, kaj trairinte tra la placo Finnbieno, Sro Sikeso iris tra la stratoj Ĉisbone, Barbikano kaj la veturkoridoro Longo, kaj atingis Smiskampon, de kie aŭdiĝis bruego kiu plenigis Oliveron per surprizo.

Estis merkata tago; ni havis koton ĝis la maleoloj; densa vaporo eliris el la korpoj de la brutoj, kaj kunfandiĝis kun la nebulo en kiu malaperis la kamentuboj. Ĉiuj gregejoj, meze de ĉi tiu vasta ĉirkaŭbaritejo, estis plenaj de ŝafoj. Oni eĉ aldonis multe da provizorajn gregejojn, kaj amaso da bovoj kaj ĉiuspecaj brutoj estis ligitaj, en senfinaj vicoj, al fostoj laŭlonge de rivereto. Kamparanoj, buĉistoj, migrantaj vendistoj, infanoj, ŝtelistoj, gapvaguloj, ĉiaspecaj trampoj, miksitaj kaj nedistingeblaj, formis konfuzan amason. La fajfo de la bovistoj, la bojo de la hundoj, la muĝo de la bovoj, la beo de la ŝafoj, la grunto de la porkoj; la krioj de la kolportistoj, la ekkrioj, la blasfemoj, la kvereloj, la sono de la sonoriloj kaj la voĉ-eksplodoj kiuj eliris el ĉiu taverno, la bruo de homoj kiuj iras kaj reiras, kiuj interpuŝiĝas, interbatalas, krias kaj blekas; la kakofonio de la merkato, la movo de tiom da viroj kun malpuraj kaj mallogaj vizaĝoj kaj sovaĝa barbo, klopodi ĉiudirekten, perkubutante kaj koliziante unu la aliajn, ĉio kunagis por surdigi vin. Vere estis sufiĉe por mirigi vin.

Sro Sikeso, kuntirante Oliveron post si, energie traboris al si vojon tra la plej densaĵo de la homamaso, kaj malmulte atentis pri tiu ĉi tumulto, kiu estis por la infano io nova kaj miriga. Du- aŭ tri-foje li kapsalutis al amikoj kiujn li renkontis; sed ĉiufoje li rifuzis trinki kun ili la matenan glason, kaj daŭre antaŭeniris kiel eble plej rapide, ĝis kiam li estis elirinta el la merkato kaj atinginta la veturkoridoron Hozieron kaj Holburnon.

- Nu, junulo ! li krude diris rigardante la horloĝon de la preĝejo de Sankta Andreo, estas preskaŭ la sepa ! Necesas plirapidigi la gambojn. Almenaŭ ne restu malantaŭe, pigrulo !

Dirante tion, Sro Sikeso abrupte skuis la brakon de Olivero, kaj tiu ĉi, rapidigante la paŝon, aŭ pli ĝuste ektrotante, alĝustigis sian paŝadon kiel eble plej bone al la longaj paŝoj de la bandito.

Ili konservis tiun rapidan rapidecon ĝis preter Hajd-parko, sur la vojo al Kensintono. Sikeso malrapidigis la paŝadon kaj atendis ke malplena ĉaro kiu venis malantaŭ ili atingis al ili. Vidante skribita sur la plato "Hansloŭo", li demandis al la ĉaristo, kun la tuta ĝentileco laŭ kiu li kapablis, ĉu li bonvolis lasi lin enveturiĝi ĝis Meritinsulo.

- Suprenvenu, diris la viro. Ĉu ĉi tiu knabeto estas via ?

- Jes, respondis Sikeso oblikve rigardante Oliveron kaj almetante la manon al la poŝo kie estis la pistolo.

- Via patro paŝas iom tro rapide por vi, ĉu ne, knabo mia ? demandis la ĉaristo vidante Oliveron senspira.

- Tute ne, respondis Sikeso, li estas kutima al tio. Nu, donu al mi la manon, Eduardo; suprenvenu rapide !

Samtempe li enveturigis la infanon en la ĉaron; la ĉaristo montris al li per la fingro amason da sakoj, sur kiuj li diris al li kuŝiĝi por ripozi.

Vidante sur la vojon sinsekvi la mejloŝtonojn metitajn post ĉiu mejlo, Olivero mire sin demandis kien lia kunulo intencis forkonduki lin. Jam ili lasis malantaŭ si Kensintonon, Smicmartelon, Ĉizŭikon, Keŭponton, Brentforton, kaj ili ankoraŭ iris, kvazaŭ ili nur veturus. Fine, ili alvenis al gastejo havanta kiel la ŝildo : La kvarĉevala diliĝenco. Iom pli for, la vojo estis krucita de transversa vojo. La ĉaro haltis.

Sikeso haste elveturiĝis, sen malteni la manon de Olivero; poste li helpis lin malsupreniri, ĵetante al li furiozan rigardon, kaj almetante la manon, laŭ signifa maniero, sur la pistolpoŝon.

- Adiaŭ, knabo mia ! diris la viro.

- Li hontas, respondis Sikeso vigle skuante la brakon de la infano, li hontas, ĉi tiu eta simplulo ! Ne atentu pri li.

- Ne, certe, respondis la alia enirante en sian ĉaron. Nu, jen la vetero kiu pliboniĝas.

Li vipis sian ĉevalon kaj malproksimiĝis. Sikeso atendis ke li estu ekster vido. Tiam li diris al Olivero ke li povis ĉirkaŭrigardi se li volis, kaj ili daŭrigis sian vojon.

Ne for de la gastejo ili turnis sin maldekstren, poste dekstren, kaj longtempe paŝadis rekte antaŭ ili. Belaj ĝardenoj, elegantaj kamparaj domoj viciĝis laŭ la vojon. Ili haltis nur por trinki iom da biero, kaj fine alvenis al urbo kie Olivero vidis skribitan per dikaj literoj sur muro: Hamptono. Ili vagis sur la kampoj dum kelkaj horoj; ili finfine revenis al la urbo, eniris en malnovan gastejon kies elpendaĵo estis paliĝinta, kaj servigis al si vespermanĝon en la kuirejo, apud la fajrejo.

Ĝi estis ia malalta ĉambro, kun dika trabo meze de la plafono, kaj antaŭ la kameno benkoj kun altaj dorsapogiloj, sur kiuj sidis pluraj viroj en kitelo, okupantaj trinki kaj fumi. Ili apenaŭ rigardis Sikeson, kaj tute ne Oliveron. Sikeso, siaflanke, ne atentis pri ili, iris sin loki en angulon kun sia juna kunulo, kaj estis apenaŭ ĝenita de la kompanio.

Oni servis al ili malvarman viandon. Post la tagmanĝo, Sro Sikeso fumis tri aŭ kvar pipojn, kaj restis ĉe la tablo tiom longe ke Olivero komencis kredi ke ili ne iros pli for. Laca pro tiel longa paŝado, kaj neatenta pro la fumo de la tabako, li ekdormetis, kaj baldaŭ profunde endormiĝis.

Estis tute plennokte kiam Sikeso bruske vekis lin. Malfermante la okulojn, li vidis sian kunulon en intima konferenco kun kamparano, kun kiu li trinkis duonlitron da biero.

- Tiel do vi iros al Malsupra-Halifordo, ĉu ne ? demandis Sikeso.

- Jes, respondis la viro kiu ŝajnis iom ekscitiĝinta de la trinkaĵo, tio ne estos longa. Mia ĉevalo ne estas ŝarĝota por reveni, kiel li estis ĉi matene por veni, kaj li faros la vojaĝon en malpli ol nenio, kaj tre kontenta ! Ĝi estas forta besto.

- Ĉu vi povus konduki min kaj mian knabon tien ? demandis Sikeso verŝante al sia nova amiko trinkaĵon.

- Jes, se vi estas tuj forirontaj, respondis la viro. Ĉu vi iras al Halifordo ?

- Mi iros al Ŝepertono, diris Sikeso.

- Mi estas via viro ĝis mia celo, rekomencis la alia. Ĉu ĉio estas pagita, Rebeka ?

- Jes, la sinjoro pagis, respondis tiu ĉi.

- Diru do ! diris la kamparano laŭ serioza tono de viro kiu iom tro trinkis, tio ne povas tiel okazi, ĉu vi aŭdas ?

- Pro kio ? diris Sikeso, vi faras servon al ni, vi ŝparas al mi la malagrablaĵon resti ĉi tie senhelpa. Ĉu tio ne valoras unu aŭ du bierojn?

La fremdulo serioze pesis la valoron de ĉi tiu argumento, poste premis la manon de Sikeso deklarante ke li estis inda viro. Al kio tiu ĉi respondis ke tio estas ŝerco; ni fakte povintus kredi lin, se la kamparano estintus sinregema.

Post interŝanĝinte kelkajn pliajn ĝentilecojn, ili deziris bonan vesperon al ĉiuj, kaj eliris dum la servistino demetis la potojn kaj glasojn, kaj venis, kun plenaj manoj, stari antaŭ la pordon por vidi ilin foriri.

La ĉevalo, kies sanon oni trinkis, estis antaŭ la pordo, jungita al la ĉaro. Olivero kaj Sikeso enĉariĝis sen pli da ceremonio, kaj la kamparano, post esti denove abunde laŭdinta sian ĉevalon, kaj esti defiinta la gastejestron trovi ian similan, suriris siavice. La gasteja kelnero prenis la ĉevalon per la brido kaj alkondukis ĝin ĝis meze de la vojo. Sed apenaŭ li ellasis la beston kiam ĝi komencis misuzi sian liberecon, sin ĵeti aliflanken de la vojo kaj baŭmi. Poste ĝi galope ekiris, kaj fulmrapide malaperis.

La nokto estis tre malluma, densa nebulo leviĝis el la rivero kaj el la ĉirkaŭaj marĉoj, kaj disvastiĝis sur la kampoj. La malvarmo estis penetranta. Ĉio estis malhela kaj kun malĝoja aspekto. La vojaĝantoj ne interŝanĝis parolon, ĉar la kondukisto ekdormetis, kaj Sikeso tute ne emis komenci interparolon. Olivero, kaŭriĝinta en angulo, plena de maltrankvilo kaj de timo, kredis vidi en la arboj, kies branĉoj malgaje balanciĝis, tiom da grimacantaj fantomoj meze de ĉi tiu afliktita naturo.

Kiam ili pasis antaŭ la preĝejo de Sunburo, la horloĝo batis la sepa. Lumo brilis ĉe la fenestro de la voj-impostejo, kaj la brileto sin ĵetis sur la vojon, ĝuste sufiĉe por lasi videti taksuson kiu ombris tombojn. Je nelonge ni aŭdis la monotonan bruon de akvofalo, kaj la foliaro de la maljuna arbo milde tremetis sub la blovo de la nokta vento. Oni dirintus monotonan muzikon por la ripozo de la mortintoj.

Trapasinte Sunburon, ili sin trovis solecaj sur la vojo. Du aŭ tri mejlojn pli for, la ĉaro haltis. Sikeso elveturiĝis, prenis Oliveron ĉe la mano, kaj ili denove ekpaŝis.

En Ŝepertono, ili nenie haltis, kiel dezirintus la infano elĉerpita pro laciĝo; sed ili daŭrigis sian vojaĝon tra malbonaj stratoj, meze de koto kaj mallumo, ĝis kiam ili ekvidis la lumojn de najbara vilaĝego. Atente rigardante antaŭ si, Olivero vidis ke la rivero fluas ĉe iliaj piedoj kaj ke ili alvenis proksime de ponto.

Ĝuste kiam ili estis transpasontaj ĉi tiun ponton, Sikeso abrupte turnis sin maldekstren, kaj malsupreniris borde de la akvo. "La rivero ! pensis Olivero duonmorta pro timo. Li venigis min al ĉi tiu dezerta loko por dronigi min !"

Li estis ĵetonta sin teren, kaj provonta superan barakton por savi sian vivon, kiam li vidis ke ili haltis antaŭ izolita kaj ruiniĝanta domo. Estis fenestro ĉiuflanke de la difektita pordo, kaj ununura etaĝo supre; neniu ŝajno de lumo; la domo estis malgaja, difektita, kaj laŭ ĉiuj ŝajnoj, neloĝata.

Sikeso, ankoraŭ tenante la manon de Olivero, milde sin direktis al la pordo, kaj puŝis la klinkon. La pordo cedis, kaj ili ambaŭ eniris.

Ŝtelo kun enira rompo.

- Kiu estas tie ? diris forta voĉo tuj kiam ili eniris en la domon.

- Ne tiom da bruo, diris Sikeso enŝovante la riglilojn de la pordon. Lumon, Tobio.

- Ha ! Ha ! Estas vi, kamarado, rekomencis la sama voĉo. Lumon, Barnejo ! Montru la vojon al la sinjoro, kaj unue provu vekiĝi, se tio eblas.

La parolanto verŝajne ĵetis bototirilon, aŭ ian similan objekton, al la homo al kiu li alparolis, por veki lin el dormo, ĉar ni aŭdis la bruon de lignopeco forte falanta, poste la grumblado de duon-vekata homo.

- Ĉu vi ne aŭdas ? diris la sama voĉo. Vilhelmo Sikeso estas en la koridoro, sen iu por akcepti lin, kaj vi restas tie dormanta, kvazaŭ vi trinkintus laŭdanon ! Ĉu viaj okuloj estas malfermitaj, aŭ ĉu necesas ke mi ĵetu al la kapo la feran kandelingon por tute veki vin ?

Ĉe tiuj ĉi vortoj, ni aŭdis bruon de pantofloj sur la planko; poste kandelo, apenaŭ lumigita, aperis ĉe iu dekstra pordo, kaj fine ni vidis konturiĝi individuan formon kiun ni jam prezentis kiel dotita per nazosona voĉo, kaj dungita kiel kelnero ĉe la taverno de la monteto Safro.

- Zaluton Zikeso ! ekkriis Barnejo kun vera aŭ ŝajniga ĝojo. Enilu, zinjoro, enilu.

- Nu ! Antaŭen, diris Sikeso pasigante Oliveron antaŭ si, pli rapide ! Aŭ mi paŝos sur viajn kalkanojn.

Sakrante pro la malrapideco de la infano, Sro Sikeso puŝis lin al la pordo, kaj ili eniris malaltan, malluman kaj fumplenan ĉambron, meblitan de du aŭ tri rompitaj seĝoj, de tablo kaj de malnova vermoborita kanapo, sur kiu individuo, kun piedoj multe pli altaj ol la kapo, kaj fumanta longan pipon el argilo, kuŝis etendita laŭ sia tuta longeco. Li surhavis kaŝtanbrunan veston, tajlitan laŭ la plej nova modo, kaj ornamitan de dikaj brilaj butonoj, oranĝa kravato, veŝto kun okulfrapa roverso kaj griza pantalono. Sro Krakito (ĉar estis li) havis malmulte da haroj, sed la malmulto kiun li havis, estis de rufa nuanco, kaj frizaj laŭ longaj volutoj, en kiuj li trapasigis de tempo al tempo siajn malpurajn fingrojn, ornamitajn de dikaj banalaj ringoj. Lia staturo estis iom pli alta ol mezumo, kaj li ŝajnis havi sufiĉe malfortajn krurojn; tio kio ne malhelpis lin admiri siajn botojn, kiujn li rigardadis kun videbla kontentiĝo.

- Vilhelmo, bravulo mia, li diris turnante la kapon al la pordo, mi ĝojas vidi vin. Mi preskaŭ timis ke vi rezignis pri la ekspedicio, kaj tiukaze mi riskintus ĝin sola… Ej ! Kio estas tio ?

Li eligis ĉi tiun ekkrion de surprizo ekvidante Oliveron. Li eksidis kaj demandis tion kion tio signifis.

- Estas la infano, respondis Sikeso proksimigante sian seĝon al la fajro.

- Unu el la metilelnantoj de zinjoro Fagido, ekkriis Barnejo ridante.

- De Fagino ? diris Tobio konsiderante Oliveron, li fariĝos senegala knabo por priŝteli la poŝojn de maljunulinoj en preĝejo. Li havas aspekton por riĉiĝi.

- Sufiĉe… sufiĉe pri tio, interrompis malpacience Sikeso.

Kaj, klinante sin al sia amiko, li flustris al lia orelo kelkajn vortojn kiuj tutkore ridigis Sron Krakiton, dum samtempe tiu ĉi observis Oliveron kun tre mira mieno.

- Nun, diris Sikeso residiĝante, se vi povus doni al ni ion por trinki kaj manĝi en atendo, tio ne farus al ni malbonon; al mi, almenaŭ, tio kio estas certa. Sidiĝu apud la fajro, etulo, kaj ripozu, ĉar vi devos denove eliri kun ni ĉinokte, sed ne por iri foren.

Olivero timeme rigardis Sikeson kun mira mieno, sed ne diris vorton. Li alproksimigis seĝon al la fajro, metis en siajn manojn sian malkvietan kapon kaj restis senmova, apenaŭ sciante tien kie li estis kaj tion kio okazis ĉirkaŭ li.

- Nu, diris Tobio dum la juna judo metis sur la tablon botelon kaj kelkajn proviantojn, je la sukceso de la entrepreno !

Li ekstaris por honori la toston, zorge metis sian pipon en angulon, alproksimiĝis al la tablo, plenigis glason da brando kaj malplenigis ĝin per unu gluto, Sro Sikeso faris same.

- Gluteto por la infano, diris Tobio duonplenigante glason. Englutu ĝin, naivulo !

- Vere, diris Olivero kompatinde rigardanta Tobion, vere, mi ne…

- Glutu tion, ripetis Tobio. Ĉu vi kredas ke mi ne scias tion kion vi bezonas ? Diru al li trinki, Vilhelmo.

- Li pli bone farus hasti, diris Sikeso metante la manon al poŝo. Fulmotondro, li estas, li sola, pli malfacila por regi ol bando da vulpoj. Rapide trinku, fiuleto !

Timigita de la minacaj gestoj de la du viroj, Olivero englutis per unu gluto la likvoron enhavitan en la glaso, kaj estis tuj trafata de forta tuso, tio kiu ege amuzis Tobion Krakiton kaj Barnejon, kaj ridetigis eĉ la senindulgan Sro Sikeson.

Ĉi tio farita, kiam Sro Sikeso kvietigis sian malsaton (Olivero sukcesis nur manĝi malgrandan pecon da pano kiun oni devigis lin engluti), la du viroj dorsapogiĝis sur siaj seĝoj por duondormi dum kelkaj momentoj. Olivero restis sidanta apud la fajro, kaj Barnejo, envolvita en kovrilo, kuŝiĝis sur la planko, apud la fajrujo.

Ili endormiĝis aŭ ŝajnigis, neniu moviĝis krom Barnejo, kiu restariĝis unu aŭ du fojojn por ĵeti karbon sur la fajron. Olivero falis en profundan duondormon, kaj imagis ke li ankoraŭ trairis tra mallumaj stratetoj, aŭ ke li nokte vagis en la tombejo, aŭ li rememoris iuj el la scenoj de la antaŭtago, kiam li estis vekata de Tobio Krakito, kiu abrupte leviĝis deklarante ke estis la unua kaj duono.

Rapidege, la du aliaj dormantoj estis sur la piedoj, kaj ĉiuj vigle sin okupis fari siajn preparojn. Sikeso kaj lia kunulo ĉirkaŭvolvis siajn kolojn per dikaj kravatoj kaj surmetis siajn surtutojn, dum Barnejo, malfermante ŝrankon, elprenis diversajn objektojn, per kiuj li haste provizis iliajn poŝojn.

- Donu al mi la bojantojn, Barnejo, diris Tobio Krakito.

- Jen ili, respondis Barnejo prezentante al li paron da pistoloj. Vi mem ŝargis ilin.

- Bone ! daŭrigis Tobio metante ilin en sian poŝon. Kaj la persvadantojn ?

- Mi havas ilin, diris Sikeso.

- Kaj la falsajn ŝlosilojn, la krankoborilojn, la ŝtellanternojn, ĉu nenio estas forgesita ? demandis Tobio alkroĉante malgrandan pinĉilon al rimeno metita sub la subŝtofon de sia surtuto.

- Ĉio estas en ordo, daŭrigis lia kunulo. Donu al ni la klabojn, Barnejo, nur tio mankas al ni.

Ĉe tiuj vortoj, li prenis el la manoj de Barnejo dikan bastonon; Tobio faris same.

- Antaŭen ! diris Sikeso etendante la manon al Olivero.

Tiu ĉi, venkita de la laceco de la paŝado, ebriigita de la freŝa aero kaj de la likvoro kiun li estis devigita engluti, maŝine metis sian manon en tiun kiun Sikeso etendis al li.

- Prenu lian alian manon, Tobio, diris Sikeso. Ekrigardu eksteren, Barnejo.

Tiu ĉi iris al la pordo kaj revenis por sciigi ke ĉio estis kvieta. La du ŝtelistoj eliris, kun Olivero inter ili du; kaj Barnejo, zorge ferminte la pordon malantaŭ ili, denove envolvis sin en sian kovrilon kaj rekomencis dormi.

La mallumo estis profunda, la nebulo multe pli densa ol dum la komenco de la nokto, kaj la medio tiel malseka ke, kvankam ne pluvis, la haroj kaj brovoj de Olivero rigidiĝis post kelkaj minutoj, saturitaj kiel ili estis de frosta humideco. Ili transiris la ponton kaj sin direktis al la lumoj kiujn li antaŭe videtis. Ili ne estis for de ili, kaj ĉar ili paŝis per rapida paŝado, ili baldaŭ atingis Ŝercejon.

- Ni transiru la vilaĝon, diris mallaŭte Sikeso, ne estas eĉ unu kato sur la strato por vidi nin.

Tobio ne kontraŭdiris, kaj ili hastege laŭiris la ĉefstraton de la vilaĝo, tute senhoman en ĉi tiu malfrua horo de la nokto. Malforta lumeto intermite vidiĝis ĉe la fenestro de dormĉambro, kaj fojfoje la bojado de hundoj venis malkvietigi la silenton de la nokto; sed estis neniu ekstere. Kiam ili eliris el la vilaĝo, la dua horo sonis ĉe la horloĝo de la preĝejo.

Ili plirapidigis la paŝadon kaj forlasis la straton por maldekstre preni vojon. Post irintaj ĉirkaŭ kvaronmejlo, ili haltis antaŭ izolita loĝejo, kies ĝardeno estis ĉirkaŭbarita de muroj. Sen eĉ reakiri la spiron, Tobio Krakito transgrimpis la muron en palpebruma daŭro.

- Pasigu al mi la infanon, li diris al Sikeso.

Antaŭ ol Olivero havis tempon por fari movon, li sentis sin kaptita sub la brakoj, kaj, sekundon pli poste, li estis kun Tobio sur la herbejo, aliflanke de la muro. Sikeso baldaŭ kuniĝis kun ili, kaj ili ŝteliris al la domo.

Ĝuste tiam, unuafoje, Olivero, preskaŭ freneza pro ĉagreno kaj teruro, komprenis ke la enrompo, la ŝtelo kaj eble la murdo estas la celo de la ekspedicio. Li tordis al si la manojn kaj nevole lasis eligi krion de hororo. Nubo pasis antaŭ liaj okuloj, malvarma ŝvito kovris lian vizaĝon, liaj gamboj cedis sub li, kaj li falis sur la genuojn.

- Stariĝu ! murmuris Sikeso tremanta pro kolero kaj eltirinta la pistolon el sia poŝo. Stariĝu ! Aŭ mi tuj pafos en vian frunton.

- Ho ! Pro amo de Dio, lasu min foriri ! diris Olivero, lasu min fuĝi foren kaj morti meze de la kampoj. Mi neniam alproksimiĝos al Londono, neniam ! Neniam ! Ho ! Mi petegas vin, kompatu min, kaj ne faru min ŝteliston. Per ĉiuj la anĝeloj de la paradizo, kompatu min !

La viro al kiu tiu estis adresita ĉi tiu insista preĝo, elkraĉis tremigan blasfemon, kaj jam li pretigis la pistolon kiam Tobio elprenis ĝin de li, metis sian manon sur la buŝon de la infano kaj trenis lin al la domo.

- Silentu ! li diris, ĉio ĉi estas sensenca. Diru eĉ unu vorton, kaj mi rompos vian kapon per mia klabo. Tio ne bruas, kaj la efiko estas sama.

- Jen, Vilhelmo, rompu la ŝutron. Sufiĉas al li pri tio, estu certa. Mi vidis iujn pli aĝajn ol li kiuj, en tiel malvarma nokto, ne estis pli aŭdacaj.

Sakrante kontraŭ Fagino kiu havis la ideon aligi Oliveron al la ekspedicio, Sikeso enŝovis levilon sub la ŝutron kaj vigle premis, sed sen fari bruon. Tobio donis al li helpon, kaj baldaŭ la ŝutro cedis kaj turniĝis sur siaj kardinoj.

Ĝi estis malgranda fenestro lokita malantaŭ la domo, je proksimume kvin futojn super la grundo, kaj malfermiĝanta en provizejo funde de koridoro. La aperturo estis tiel mallarĝa ke la dommastroj opiniis senutila provizi ĝin per stangoj. Infano el amplekso de Olivero tamen povis trairi tra ĝi. Sro Sikeso rompis la riglilon kiu fermis la fenestran vitron kaj malfermis ĝin, kiel li faris pri la ŝutro.

- Nun, eta bubaĉo, atentu pri tio kion mi estas dironta al vi, li mallaŭte murmuris elprenante el sia poŝo ŝtellanternon, kies lumeton li direktis sur la vizaĝon de Olivero. Mi tuj trapasigos vin tra ĉi tiun fenestron; vi prenos la lanternon, milde surgrimpos la ŝtupojn kiuj estas tie antaŭe, transiros la vestiblon kaj malfermos por ni la eniran pordon.

- Estas ĉe la supro de la pordo riglilo kiun vi ne kapablos atingi, observigis Tobio, vi suriros sur seĝon, estas tri en la vestiblo, kun la blazono de la maljunulino, blua unukornulo kaj ora forko.

- Silentu, se eble, diris minace Sikeso, la pordo de la dormoĉambro estas malfermita, ĉu ne ?

- Tute grande, respondis Tobio, post esti ĵetinta ekrigardon tra la fenestreto por certiĝi. Tio kio estas bona, estas ke oni ĉiam lasas ĝin duonfermita por ke la hundo, kiu havas sian hundujon ie ĉi tie, povu laŭplaĉe ĉirkaŭvagi kiam ĝi ne dormas. Ha ! Ha ! Barnejo vere liberigis nin de ĝi ĉi-vespere.

Kvankam Sro Krakito mallaŭte ridis kaj eldiris ĉi tiujn vortojn per apenaŭ komprenebla voĉo, Sikeso postuleme ordonis al li silenti kaj eklabori. Tobio obeis kaj demetis sian lanternon grunden. Poste li postene staris kontraŭ la muro, sub la fenestreto, kun la manoj apogitaj sur siaj genuoj, tiel ke lia dorso servu kiel ŝtupetaro. Tuj Sikeso grimpis sur lin, milde trapasigis Oliveron tra la fenestro, kaj sen malteni lin, igis lin surpiediĝi enen.

- Prenu ĉi tiun lanternon, li diris al li ĉirkaŭrigardante en la ĉambron. Ĉu vi vidas la ŝtuparon antaŭe ?

- Jes, murmuris Olivero pli morta ol viva.

Sikeso montris al li la eniran pordon per la pafiltubo de la pistolo, kaj avertis lin por pensi ke li senĉese estos trafebla de la armilo, kaj ke se li ribelus, li tuj falus mort-rigida.

- Estas afero de minuto, diris ankoraŭ mallaŭte Sikeso, mi estas liberlasonta vin, obeeme iru, atentu !

- Kiu estas ? flustris Krakito.

Ili atente aŭskultis.

- Neniu, diris Sikeso maltenante Oliveron, nu ! ek al la laboro !

En la malmulte da tempo kiun li havis por kunigi siajn ideojn, la infano firme decidis, eĉ se ĝi kostus al li la vivon, atingi la ŝtuparon kaj krii alarmon. Plena de tiu ĉi ideo, li direktiĝis al la ŝtupoj, sed ŝtelpaŝe.

- Ĉi tie ! subite ekkriis laŭte Sikeso. Ĉi tie ! Ĉi tie !

Ĉi tiu subita ekkrio, meze de morta silento kaj akuta kriego kiu preskaŭ tuj sekvis ĝin, timegigis Oliveron tiagrade ke li lasis fali sian lanternon kaj ne plu sciis ĉu necesis antaŭeniri aŭ retroiri.

Dua krio aŭdiĝis; lumo brilis supre de la ŝtuparo; du teruritaj viroj sin montris duonvestitaj sur la interŝtuparo… La infano vidis subitan brilon… fumon… aŭdis eksplodbruon… kaj bruon de krako pri kiu li ne ekkonsciis… poste li ŝanceliĝis kaj falis renverse.

Sikeso dummomente malaperis, sed li restariĝis kaj, antaŭ ol la fumo forbloviĝis, li kaptis la infanon per la kolumo. Li malŝargis sian pistolon al la du viroj, kiuj jam retiriĝis, kaj forigis Oliveron.

- Ĉirkaŭpremu min pli forte, diris Sikeso al li trapasigante lin tra la fenestro. Donu al mi ŝalon, Tobio. Ili trafis lin. Rapidu ! Damne ! Kiel ĉi tiu infano sangas !

La bruo de sonorilo vigle svingata miksiĝis kun la tondro de la pafiloj kaj la krioj de la homoj de la domo. Olivero sentis ke oni kunportis lin per rapida paŝado tra malebena vojo. Iom post iom la bruo perdiĝis en la malproksimo; mortiga malvarmo kaptis lin, kaj li svenis.