Enkonduko.

La Romano de Renardo ne estas romano, sed iu kolekto el romanika lingvo da diverspecaj tekstoj devenintaj de longa tradicio de latinaj bestrakontoj de Ezopo.

Bona diableto a? justiganto, seksa obsedato a? hipokrita demono, Renardo estas kompleksa kaj plurforma heroo.

Malhonesta a? maliceta la? la bran?oj de la rakonto, li korpigas la inteligentan ruzon ligata al la parolarto en epizodoj kiuj ricevas la kutiman formon de la bona a? malbona artifiko ludata de vulpo. ?iu aventuro prezentas novajn peripetiojn kiuj enscenigas bestaron kun aparte homaj karakteroj.

?i tiu satiro prenas diversajn aspektojn : parodio de kantoj de ?esto kaj de kortezaj romanoj, sed anka? socia kritiko, kontra?klerikalismo kaj malobservado de tabuoj.

Renardo respektas nenion, nek amikojn nek malamikojn, nek fortulojn nek malfortulojn, nek Dion nek re?on.

Skribe metita de anonimaj verkistoj inter 1170 kaj 1250, la romano de Renardo prezentas la popularan responda?on de la epopea kaj kavalireca literaturo.

Pli malfruaj verkoj prenas la maskon de Renardo por denunci kun akreco la koruptecon kaj la hipokritecon de la socio, kiel Renardo la Kriplulo.

Fine de la XIII^a jarcento, ?akmarto Gieleo reprenas la samajn rolulojn por skribi verkon de morala edifa?o, Renardo la Fre?bakito, kun la alegoria kaj simbola formo en kiu la vulpo fari?as la enkorpigo de la Malbono, mastro de la mondo.

En tiu fino de la Mezepoko, la rolulo de Renardo estas tiel populara, ke lia nomo, skribita per T, eniras en la francan lingvon por nomi la vulpon.