De la 31a ĝis la 35a rakonteto.

- He ! Tie, la maljuna ŝercemulo ! Kion vi petas ?

La maljuna ŝercemulo, tiel alparolita, ne respondis, sed kvazaŭ tuŝita de nedirebla konsterniĝo, li rigardis la novajn konstruaĵojn apenaŭ finitajn : malgrandan dometon el brikoj, la hangarojn, la stalojn, grandegan pesilon destinitan por pezi veturilojn da betoj.

- Tamen, li diris, necesas esti multege senhonta !

- Pri kio, bravulo mia ?

- Necesas havi seriozan aplombon !

Sendube laciĝinta de ĉi tiu konversacio, la laborestro abrupte demandis al kamparano :

- Fine, kiu vi estas ? Kion vi volas ?

- Kiu mi estas ? Vi demandas al mi kiu mi estas ? Mi estas la nomita Fabricio, kaj mi estas miahejme, kaj vi ne estas viahejme.

- Kiel, vi estas viahejme ?

- Mi estas miahejme, kaj vi tuj faros al mi la plezuron… foriri, kun viaj homoj kaj ĉiuj viaj malpuraj konstruaĵoj, kaj poste mi petos de vi tri mil frankojn da damaĝkompenso.

Intertempe, la arkitekto alvenis al la konstruejo. La lasta frazo de la maljuna kamparano iomete paligis lin.

Se tamen estus vere ke ni konstruis sur lia kampo ! La plej ridiga afero estas ke la afero estis perfekte vera. La kompatinda arkitekto sin trompis pri la tereno, kaj li konstruis sur la kampo de la nomita Fabricio por kvindek mil frankoj de loĝejoj je nomo de fama proksima sukerrafinejo.

Oni montros malbonhumoran vizaĝon ĉe la administrejo, kiam ĝi ekscios tion ! La arkitekto faris la kutiman geston de arkitektoj kiuj tre malfieras : li alterne gratis al si la kapon kaj la nazon. La indigno de la kamparano estis kreskanta.

- Mi estas la nomita Fabricio, kaj neniu rajtas konstrui sur mia posedaĵo, neniu !

- Efektive, balbutis la arkitekto, estas eraro, sed ĝi estas facile riparebla… Ni donos al vi la alian kampon, la nian. Ĝi havas saman surfacamplekson, kaj…

- Mi tute ne volas vian kampon. Estas la mia kiun mi volas. Vi ne rajtas konstrui sur mia posedaĵo, nek vi nek iu ajn. Mi donas al vi ok tagojn por malkonstrui ĉion ĉi kaj remeti mian kampon en la antaŭan staton, kaj plie mi postulas tri mil frankojn da damaĝkompenso.

La diskuto daŭris en ĉi tiu tono.

La kompatinda arkitekto, kiu pli kaj pli malfieris, provis konvinki la nomitan Fabricion. La maljuna kamparano scivolis nenion. Li volis sian kampon senigitan de la malpuraj konstruaĵoj kaj, plie kompense tri mil frankojn.

La proprietulo de la sukerrafinejo, informita pri ĉi tiu stranga miskompreno, rapide alvenis kaj volis kompromisi. La nomita Fabricio estis obstina.

Oni marĉandis : Kvin mil frankojn kompense !

- Ne, mia kampo !

- Dek mil !

- Ne, mia kampo !

- Dudek mil !

- Ne, mia kampo !

- Ha ! Peĉ ! Ni pledos, do !

Malgraŭ la bonvolo de la juĝistoj, oni ne kapablis trovi en la Kodo la plej etan leĝartikolon rajtigantan sukerrafiniston konstrui sur alies kampo, eĉ poste kompensante lin.

La sukerrafinisto estis kondamnita remeti la bienon de la nomita Fabricio en la staton en kiu li prenis ĝin.

La konsideroj de la juĝdecido mallaŭdis la malseriozecon de la arkitekto, kaj ĉefe la evidentan malicon kaj avidecon de la nomita Fabricio.

La nomita Fabricio subridis. Li iris trovi la sukerrafiniston.

- Aŭskultu, li eligis, mi ne estas malbona homo. Donu al mi vian kampon kaj kvardek mil frankojn… kaj mi lasos vin trankvila.

Pli poste, la kasisto rakontis ke la nomita Fabricio, subskribante sian kvitancon por kvardek mil frankoj, murmuris :

- Ne gravas, necesas tamen havi seriozan aplombon !

Oni neniam sciis ĉu estis pri li kiun li volis paroli aŭ pri iu alia.

Ekde tiu malagrabla okazaĵo, mi ne povas pasi antaŭ porkaĵvendejo sen senti korpremon kaj turmentiĝon pro bedaŭro.

Estis en… mi ne plu memoras pri la jaro, sed ĉu vi memoras la strikon de la koĉeroj ? Estis je tiu epoko.

Mi rimarkis ŝin, iun gapvagan tagon en la kvartalo de la Templo. Ŝi tronis ĉe sia vendotablo, meze de ŝinkoj, de girlandoj da cervelasoj, de gelatenaĵoj kiujn la pasado de omnibusoj tremigis.

Oni povus diri ke ŝi tronis, ĉar vere oni prenus ŝin por reĝino kun ŝia bela kapo, senesprima kaj saĝa, ŝia ebura frunto sur kiu falis du glataj bendoj de nigraj haroj. La okulharoj, ankaŭ nigraj, metis sur ŝiajn grandegajn okulojn de Junono kortuŝan vualon.

Sur ŝia admirinda vizaĝo, blanka kaj nigra, intense distingiĝis la tre forta kaj tre ruĝa buŝo. Ĉi tiu purpuro tie ĵetis kiel fanfaron de bona sano kaj de fortika volupteco.

La unuan fojon kiam mi vidis ŝin, mi haltis, ŝtonigita antaŭ la butikfenestro.

Iu kliento eniris. Ŝi ekstaris por servi lin. Mi vidis ke ŝi estis alta kaj ĉarme farita, eble iom gracila. Stara, ŝi aspektis pli juna ol sida. Malpli ol dudekjara.

La morgaŭon, reveninte por gapvagi tie, mi decidiĝis eniri. La kialo estis salamo kiun ŝi servis al mi kun ĉarma kaj serioza gracio. Kaj mi ĉiutage revenis tien. Mi eniris, aĉetis diversajn porkaĵojn kiujn mi poste disdonis al junaj metilernantoj en la kvartalo.

Antaŭ ŝi, sur la marmoro de la vendotablo, estis dismetitaj teleroj kaj pasteĉoj de viandoj. Mi admiris ŝian mirindan lertecon por tranĉi, per memfida movo de ŝia tranĉilo, la ĝustan pezon, iun kvaronon, iun duonkvaronon.

Mi rimarkis ke la plej malproksima manĝaĵo estis la porkokapa galantino kun pistakoj. Kiam oni petis ĝin al ŝi, ŝi kliniĝis, kaj tiam oni povis admiri ŝian talion, elasta kiel vimeno. Ŝia kremblanka kolo plilongiĝis, eliĝante el sia eta, plata kolumo kiu ŝajnis palega apud tiu bela karno.

Ĉiam estis la porkokapa galantino kun pistakoj kiun mi deziris. Kaj ofte, por vidi iom pli de ŝia kolo, mi formovis de ŝi la teleron da galantino dum ŝi servis antaŭan klienton.

Iam eĉ, mi metis la galantinon tute rande de la vendotablo. Ŝi estis devigata kliniĝi kaj etendi la kolon tre antaŭen, tiel bone ke mi ekvidis frenezigan nigran makuleton, muŝon en lakto.

Iun tagon, mi ne plu kuraĝis eniri ŝian butikon (sinceraj amantoj foje havas ĉi tiujn subitan timemecon). Mi kontentiĝis pasi kaj repasi antaŭe. Kaj poste mi eĉ ne plu kuraĝis pasi antaŭe. Ŝajnis al mi ke la kvartalanoj, la policanoj, rimarkis min kaj montris min per la fingro.

Iun matenon —mi ĉiam memoros ke estis dimanĉa mateno— mi havis genian ideon. La koĉeroj ĵus strikantaj, la kompanioj alvokis junajn senlaborulojn scipovantajn veturi, por anstataŭigi la strikantojn. Mi prezentis min.

Post ekzameno el la plej supraĵa, oni konfidis al mi fiakron kiu aspektis kiel malnova kaleŝo de emigrinto, posttirata de ĉevalo eskapinta el la apokalipso.

Trotetante — ĉu vere estis trotetado ĉi tiu stranga irmaniero ? — ni alvenis, la fiakro, la ĉevalaĉo, kaj mi, antaŭ la butiko kie reĝinis mia idolino. Almenaŭ nun mi havis pretekston parki sur la trotuaro.

Mi afektis mienon de indiferenta koĉero, de akurata koĉero kiu atendas sian klienton. Estis tempo de granda hasto. Klientoj eniris kaj eliris sen interrompo, zorge kunportantaj sian varon por ne perdi la gelatenaĵon.

Ŝi, staranta, efika, ĉiam serioza, distranĉis la manĝaĵojn sen iam erari pri la pezo aŭ la monero. Mi estis tute ĉarmita de ĉi tiu spektaklo kiam subite mi rememoris pri mia situacio de juna koĉero.

Mi turnis min… Ne plu da kaleŝo ! Ne plu da ĉevalaĉo ! Forvaporiĝintaj, foriĝintaj ! Du policanoj pasis. Mi rakontis al ili mian misaventuron.

Tuj amasiĝo formiĝis. La homamaso treege ĝojis pri ĉi tiu okazaĵo. Stratbuboj, eble tiuj kiujn mi antaŭnelonge supersatigis per galantino kun pistakoj, feroce huis min.

Kiel mi certe aspektis stulta !

Sed mia embaraso ne plu konis limojn kiam mi ekvidis, ĉe la pordo de ŝia butiko, mian belan porkaĵistinon mem ridantan montrante la tutan perlamoton de ŝiaj belegaj dentoj. Dio, kiel ŝi amuziĝis !

Mi neniam revenis en ĉi tiu kvartalo.

Mi ne scias kiu moralisto sin riskis aldoni al la konata diraĵo : Vojaĝadoj formas junulojn, sed ili misformas cilindrajn ĉapelojn.

Oni permesos al ni senti por la kapvestaĵo de tiu observanto nur malforta kormoliĝo, ĉar la turisto kun stovotubo⁽¹⁾ ĉiam ŝajnis al ni malinda je kompato, ĉefe fare de la vendistoj de kaskedoj, de kiuj ni tute ne hontas iam esti membro.

(Estas vere, tamen, ke estis mallonga periodo en mia vivo, kiam mi estis reduktita al kolporti kaskedojn, aŭ por pli klare diri, al vendi kaskedojn kies manko de ia ajn fiksa vendejo devigis min ŝakri foje en unu loko, foje en alia, kaj foje eĉ aliloken. Kortuŝa amrakonto kiun mi rakontos eble pli frue ol vi ne kredas tion. Kaj kial ne tuj ?)

Ni do parenteze transiru al nia amrakonto. La eterna rakonto pri subita enamiĝo ! Mi tute trankvile pasis, pensante pri nenio, laŭlonge de bulvardo de Maĝento. Subita ŝoko.

Subite, jen mi estis emociegita de amo al tre juna virino, multe tro forta, sed freŝa, kiel brita bebo, kaj mi lasas vin imagi kiajn okulojn de vinko !

Armita de plumbalailo, mia amatino senpolvigis, ĉe la montrofenestro de rabatbutiko, sortimenton da kaskedoj kies etikedo indikis la vere bagatelan prezon : sesdek cendoj.

Tuj kiam miaj ŝtormaj sentoj — ĉu vi iam vidis elflui marfunda skuo ? — reakiris aspekton de relativa kvieto :

- Sinjorino, sufokiĝis mia voĉo, mi ŝatus akiri unu el ĉi tiuj kaskedoj.

Kiel mi ne svenis dum ŝiaj manoj, ŝiaj diaj manoj, ŝiaj manoj kunvenoj de la plej allogaj kavetoj en la mondo, ŝiaj manoj tuŝetis miajn harojn (kiun mi tiutempe havis tre longajn kaj tiel densajn ke Terezo Humberto senĉese asertis ke estis garbo da fojno kiun mi havis sur mia kapo) ! Mi reiris laŭvorte morte ebria pro feliĉego.

Estus malbone koni la sentojn de la aŭtoro de ĉi tiuj linioj por imagi ke li restis pli ol horon sen reveni tien kie vi divenas.

Dua kaskedo. Dua tuŝeto. Dua ĝuplena ebrieco. Tiel estis sinsekve sesdek kvar fojojn, dum la tuta semajno. Ekde la malfermo de la butiko, estis mi. La fermo abomene knarigis la ŝutrojn dum mi provis, kun malĝojo en la koro, mian lastan kaskedon de la tago.

Sesdek kvar kaskedoj po sesdek cendoj por unu, tio produktas, se Pitagoro ne estas sencerba, tridek ok frankojn kvardek cendojn, sumo kiu tiutempe ŝajnus grandega, se oni ne konsiderus ke, dum tiu tuta tempo, miaj nutraj bezonoj kaŭzis al mi etetajn elspezojn, tiom mia ŝvelinta koro plenigis mian stomakon !

Poste venis tragika momento : en la sortimento da kaskedoj, ne plu unu laŭ mia mezuro ! Iuj, senkompare tro vastaj, sinkantaj ĝis miaj kompatindaj oreloj, aliaj iom streĉe alĝustigitaj.

Homo de ĉiaj oferoj, la amanto tute ne zorgas pri perdo de altvalora tempo en vanaj babiladoj. Mi menciis ĉi supre kiom longa kaj densa estis mia hararo de blonda efebo. Kelkaj drastaj tondadoj kaj jen mia kapo konvena por la tuj malsupra mezuro.

Kvardek ok kaskedoj povis tiel vesti mian plimaldikigitan kapon. Aliaj drastaj tondadoj, bedaŭrinte ! baldaŭ sin trudis. Kaj poste aliaj, ankoraŭ pli drastaj ! Tiel bone ke fine de dek kvin tagoj, mia juna kranio, skrapita, razita, superis la rekordon de la plej glataj eburoj.

Tiam halta paŭzo, ĉar, krom se mi rabotigus la cerbujon… aŭ se mi ŝveligus ĝin per aerpumpilo !

Mi tamen persistis en miaj ripetitaj akiradoj, sed ĉar mia koro kruele sangis pro ŝia eksplodo de pantersimila rido, ĉiufoje kiam ŝi provis al mi, aŭ ŝajnigis provi al mi, unu el tiuj kaskedoj ene de kiuj tri kranioj tiaj kiaj la mia povintus komforte valsi !

Kun ĉio ĉi, neniam vorto, signifa ekrigardo inter ni ! Certe ŝi prenis min kiel milda frenezulo.

Iun belan vesperon, mi faris decidon kiun mi ne hezitas kvalitigi virecan : "Morgaŭ, mi parolos kun ŝi !"

La morgaŭon, mi trovis la butikon fermita. Terura vekiĝo ! Des pli terura ĉar senmona, malkonkorda kun mia familio, kaj nekapabla — mi dezirintus vidi vin sur mia loko — perlabori eĉ unu cendon !

Estas tiam kiam, pelita de malsato, mi decidiĝis, unue honte ruĝiĝanta, poste baldaŭ indiferenta, vendi mian stokon da kaskedoj al junuloj de la Latina Kvartalo, el kiuj multaj ankoraŭ kredas ke ĝi temis pri veto.

(1) Moknomo de la cilindra ĉapelo.

Kian klopodon mi estis faronta tiun posttagmezon ? Mi malmulte memoras. Konsideru kiel certa ke ĝi estis el la plej lasta graveco. Li estis altranga persono, vere altranga persono kiun mi devis vidi. Mia estonteco dependis de tio.

Mi vidis ŝin pasi, transirante la avenuon. Mi forgesis la personon, la vere altrangan personon, kaj mia estonteco frakasiĝis.

Pardonu, kompatinda estonteco mia ! Sed vi estis tiel ofte frakasita ke el ĉi ĉiuj rompoj devis rezulti por vi nedetrueblan kaj konsentantan elastecon. Kompatinda estonteco, ĉiam daŭrigu, vi ne finis esti frakasita !

Ŝi preterpasis, transiranta la avenuon. Avenuo sunumita de timema provo de marta printempo, afabla printempeto kiu ridetas al vi, malaperas, revenas mienante diri : Saluton, estas mi… Ĝis baldaŭ, mi revenos.

Iu printempeto kiu ŝajnigas al vi pli malgajajn la lastajn grizajn tagojn kaj pli ĉagrenajn la ekpluvojn.

Do ŝi preterpasis, transiranta la avenuon, kun letero enmane, letero kiun ŝi alportis al la poŝtoficejo.

Poŝtoj kaj Telegrafoj !

Mi vidis multajn ĉambristinojn. Mi amis ilin kaj pli. Sed mi neniam renkontos iun pli plaĉan.

Ho ! Ŝia naiva beba kapo, ŝiaj frizaĵoj kiuj disflugas, liberigante de sia hela orkoloro la junan eburkoloron de ŝia frunto. Ho ! Ŝia brusto, ŝia triumfa brusto, tro forta por juna ĉambristino. Ne ! Ne tro forta ! Neniam tro forta !

Ha ! La altranga persono, la vere altranga persono kiun mi estis vizitonta ! Ha ! Mia estonteco ! Por ni, la eta ĉambristino kiu transiras la avenuon, en la sunlumo, kun letero enmane !

Por ni, por ni ! Do mi sekvis ŝin.

Vigle, ŝi ĵetis sian leteron tra la faŭkantan truon etikeditan "Departementoj", kliniĝis por certiĝi ke la letero fakte foriros "ĉi-vespere", kaj reiris.

La domo kie ŝi eniris, estis bela domo, nova kaj luksa. Mi supreniris, ankoraŭ malantaŭ mia ĉambristino, tri etaĝojn. Kupra plato : Doktoro Sankta-Tankredo, Konsultoj de tagmezo ĝis la tria.

Tie estis. Kaj mi estis tute malĝoja kiam la pordo fermiĝis malantaŭ la beleta eta ĉambristino.

Pa ! Mi diris al mi, mi ne plu pensos pri ŝi post kvin minutoj. Mi ne fajfas pri tio ! La morgaŭon, mi havis nur ŝin en mia kapo, kaj, tuthazarde, mi prezentis min tagmeze por konsulto de doktoro Sankta-Tankredo.

Granda diabla lakeo malfermis al mi kaj enkondukis min en atendejon. Mia idolino ne aperis.

Kvazaŭ por forpasigi la tempon, mi komencis konversacion kun la lakeo.

- Ĉu Sino Sankta-Tankredo ankoraŭ havas sian altan, rufharan ĉambristinon ?

- Ne, sinjoro, tiu kiun ŝi nun havas, estas malalta diketa blondulino, nomata Karolino.

Karolino, ŝi estis nomita Karolino ! Jam estis tio.

Estis mia vico. Mi prezentiĝis antaŭ la doktoro Sankta-Tankredo, kiu detale ekzamenis min.

- Ne multe ĝis nun, sed nenion neglekti, nenion neglekti.

Dankon, bona doktoro; kiom multe ? Unu Luidoro. Karolino, mi ne riproĉas tion al vi, sed vi komencas multe kosti al mi.

Tiel kiel lupo ĉirkaŭ ŝafejo, mi vagadis tra la kvartalo. Finfine, ĉe la horbato de la dua horo, ŝi eliris. Ŝia modesta sed bontona vestaro elmontris verŝajne sufiĉe longan irkomision. Mi preterpasis ŝin, returne revenis, kaj per mia plej natura tono :

- Nu ! Karolino, kiel vi fartas ? Kaj Sino Sankta-Tankredo, kiel ŝi fartas ? Kaj vi, kien vi iras ?

La vizaĝo de Karolino ekesprimis miregon.

- Sed mi fartas bone, dankon. Sinjoro, sinjorino ankaŭ. Mi estas alportanta notojn de Sro kuracisto.

Kaj ŝi malserene konsideris min, serĉante funde de sia beleta eta pensujo kie ŝi ja povis ekkonatiĝi kun mi. Sed mi ne lasis al ŝi tempon por pripensi.

- Ha ! Vi estas alportanta kelkajn notojn. Nu ! Mi iros kun vi. Mi pagos por vi kaleŝon. Tio estas afabla, ĉu ne ?… He ho, koĉero !

Kaj antaŭ ol ŝi kapablis kompreni tion kio okazas, ŝi troviĝis sida ĉe miaj flankoj en kaleŝo de la kompanio. Kaj vipu, koĉero !

Du horojn poste, ne pli malfrue, tio estis finita. Mi havis mian rendevueton por ĉi-vespero mem, je noktomezo. Nur, necesis bone atenti, ĉar la ĉambroj de la servistinoj en tiu domo estis tre malsimplaj.

Noktomezo malrapidege venis, sed ĝi alvenis. Mi supreniris la ses etaĝojn, mergita je tiu horo en ombro kaj mistero. Jen la mansardoj.

Peĉ ! Mi ne havas alumetojn. Ho ! Ĉi tiu koridoro !

Lumo filtriĝas tra pordo. Devas esti tie. Mi malforte frapas : frap, frap, frap !

Mi esplortuŝas… la ŝlosilo estas en la seruro. Ne estas respondo. Hontemeco, sendube. Mi tamen eniras.

Mi ne eraris, estis pudoro, ĉar la friponetino malfaldis sian littukon sur sian vizaĝon por kaŝi la ruĝon de honto.

- Saluton, Karolino.

Neniu respondo.

La plej bona afero farenda en tiaj okazoj estas submeti ilin. Mi tute rapide senvestiĝas. Mi enŝovas unu gambon en la liton kaj eltiras ĝin reen kun nedirebla hororo !

Mia piedo batiĝis al glacia karno. Mi fortiras la littukon… Brr… Mortinta maljunulino.

Mi revestiĝas kaj forkuras.

Kaj jen kiel mi preskaŭ fariĝis la Vampiro de la Elizeaj Kampoj.

Okazis al mi antaŭ malmulte da tagoj, tre pika aventuro pri kiu mi havos la privilegion informi mian elegantan klientaron.

Estis preskaŭ la sesa, mi eliris el la juĝejo kie la pledado de mia advokato tiom kruele skuis min ke mi sentis la urĝecon eniri en la bierejon Dreheron kaj tie trinki unu el tiuj bierkruĉoj kies sekreton nur ŝi havas.

Mi estis sidinta de du minutoj kiam mi sentis min scivoleme observata de alta, pala kaj malĝoja junulo vidalvide al mi. Baldaŭ ĉi tiu persono sin staris, sin direktis al mi, kaj tre ĝentile :

- Ĉu plaĉus al vi konsenti al mi kelkajn momentojn da afabla atento ?

- Volonte, mi akceptis.

- Vi ŝajnas al mi, sinjoro, kiel iu por kiu nenio el tio kio estas homa restas fremda.

- Mi estas tiu.

- Mi divenis tion… Tiam vi estas kompatonta. Jen la afero senigita de ĉia vana artifiko. Mi estas freneze enamiĝinta al juna knabino kiu preterpasas ĉiun vesperon ĉirkaŭ la sesa kaj duono sur la placo de la Kasteleto. Iu nebridebla timemo malhelpas min alproksimiĝi al ŝi, kaj tamen mi promesis al mi paroli al ŝi ĉi-vespere, kiel diras Sro Francisko Sarseo en sia nescio pri la franca lingvo.

- Se vi diros unu malafablan vorton, kiel diras Ŝinŝolo, pri Sro Sarseo, mi foriros.

- Restu… Do, mi imagis por konkeri la koncernan junulinon, vodevilan elturnaĵon malnovan kiel la mondo, sed kiu povus des pli bone sukcesi.

- Parolu !

- Kiam la junulino aperos ĉe la horizonto de la bulvardo Sebastopolo, mi diskrete indikos ŝin al vi; vi postpaŝos ŝin, vi rakontos al ŝi la mil kutimajn kaj stultajn senspritaĵojn… Iam, vi estos malrespekta… La juna virgulino ribelos… Estas tiam kiam mi intervenos : "Sinjoro, mi indignos, mi petegas vin lasi la fraŭlinon trankvila, ktp. !" La cetero sekvos per si mem.

- Bone pripensite.

- Vi foriros, plena de ŝajna konfuzo. Morgaŭ, mi rakontos al vi la ceteron, se vi bonvolos permesi al mi regali vin per tagmanĝo, ĉi tie mem, ĉirkaŭ tagmezo.

- Konsentite.

- Ŝŝ !… Jen ŝi !

Ŝi fakte estis tre bela, la juna sinjorino, vere tre bela. Speco de Kleo de Merodo, kun samtempe pli da naiveco kaj distingiteco. Fidela al programo, mi akompanis ŝin, do "Fraŭlino, aŭskultu min !", kaj ĉio kio sekvis.

Ŝi nenion respondis. Mi fariĝis insista. Sama muteco. Malpaciencigita, mi limis maldecaĵon. Mi nur sukcesis pligrandigi ŝin en beleco, sincereco kaj distingeco.

Estas tiam kiam la pala kaj malĝoja junulo kredis devi interveni :

- Sinjoro, mi petegas vin lasi ĉi tiun junulinon pace !

La junulino forturnis la kapon, purpuriĝis pro kolero, kaj per raŭka, suburba voĉo :

- Nu ! Kio ? ŝi kriis. Li estas malsana, tiu ĉi ! Kio okazas al li ?

Sin direktante al mi.

- Sinjoro, metu do ion en lian faŭkon por sciigi lin ŝovi sian nazon en fremdan vazon ! Kia bovido !

Mi hezitis frapi.

- Metu do ion en lian faŭkon, kiun mi diras al vi, al ĉi tiu damao !… Ĉu do vi ne estas viro ?

Vere, iom pikita en mia fiereco, mi obeis. Mi ekĵetis al pala kaj malĝoja junulo timigan pugnobaton, kiun li cetere tre lerte evitis per sia maldekstra okulo.

Unu horon post ĉi tiu okazaĵo, la agrablega infano, vera virgulino de Vermicelli⁽¹⁾, alkondukis min al sia ĉambreto sur bulvardo Arago kaj dorlotis min per siaj plej suverenaj karesoj.

La morgaŭon tagmeze, akurate ĉe la rendevuo kun la pala kaj malĝoja junulo, mi troviĝis ĉe Drehero. Li ne venis. Bagatela rankoro ? Simpla forgeso ?

(1) Fama itala pentristo kiu prosperis en Ĵeneviliero ĉirkaŭ la fino de la XIXa jarcento.