L I B R O _ D U A _ 58a Aventuro.

Kiel la ju?istoj de la duelo faris lastan penon por kvietigi la kverelon,

kaj kiel la ?uroj estis prononcitaj de Renardo kaj malkonfirmitaj de Isengrino.

Kunigitaj en konsilio, Bri?maro diras al ili : "Sinjoroj, estas malfacile kredi ?iujn akuza?ojn ripro?itajn al grandsinjoro Renardo. Ne estas nur nia amiko Bruno kiu akuzas lin; estas Ronjauso, Froberto, Tiselino, Pajnto kaj ankora? aliaj. Feli?e, ?iuj individuaj protestoj silentas de kiam Isengrino kunigis ilin kun la sia. Isengrino prezentis garantiulojn je la nomo de ?iuj, estas kun li sola ke ni devas kalkuli. En ?i tiu situacio, Sinjoroj, ?u ne estus sa?a kaj prudenta fari lastan provon de paci?o inter la du kontra?uloj ? - Ni kredas tion kiel vi, respondas Belacento kaj la du aliaj". Ili tuj iras al la re?o : "Siro, ni interkonsentis, malgra? via honoro a? viaj apartaj ka?zoj de plendo, kaj estas dezirinda ke la du baronoj, monsinjoro Isengrino kaj grandsinjoro Renardo, estu aldirektitaj al reamiki?o".

La re?o havis nenion pli al la koro; tial, tute ne kontra?dirante ilin : "Iru do unue paroli pri tio al Isengrino; estas de li ke ?io dependas. Por mi, mi nur povas gardi sian rajton kaj lasi al vi la zorgon de la cetero.

Bri?maro iras kun etendita kolo ?e Isengrino kaj apatigante lin : "La re?o, li diras, estas malkontenta scii vin kontra? ajna provo de interkonsento. Kiel vera amiko, mi instigas vin preni pli bonajn sentojn; ricevu Renardoⁿ por kompromiso. La re?o kaj ?iuj baronoj petas tion de vi. - Via klereco nun fini?as, respondis Isengrino, kaj ke mi ?an?i?u al karbo, se mi iam akordi?os kun la perfidulo, se mi ne malhelpas lin pli malglori kaj malhonori siajn gekunulojn. Mi vidos ?u oni kontestos mian rajton. - Ricevi la ofendinton por kompromisi, diras Bri?maro, ne estas kontesti la rajton de la ofendita. Mi volis malhelpi vin ?isekstreme troigi la aferojn kaj mi volis forigi inter vi ajnan motivon de rankoro; vi ne volas tion, mi beda?ras tion. - Bone ! grandsinjoro Bri?maro, respondas Isengrino, iru diri al la re?o ke li povas konsideri min kiel ebria, se mi lasos la a?an rufulon eliri el la duelejo sana kaj savita; la paco povas nur okazi en la duelejo, la batalo estas necesa, kaj neniu, ankora?foje, povas rifuzi al mi mian rajton".

Bri?maro reveninta al la re?o : "Siro, ni nenion akiris; la batalo estas neevitebla. Tial, por gardi la rajton, necesas malfermi la dueladon kaj lasi ataki kaj defendi kiel plej bone ili povos. - ?ar tiel estas, respondas Nobla, mi atestigas sanktan Ri?eroⁿ ke ili havos la batalon kaj ke mi ne sendevigos ilin por la tuta oro kiun la plej ri?a el la du povus proponi al mi. Seneskalo, komencigu la batalon !"

La ordono de la re?o estis tuj realigita. Isengrino kaj Renardo estas kondukitaj ?e la malfermon de la bariloj, tenante sin reciproke per la manoj. Iu kapelpastro aperas, li estas la sa?a kaj diskreta Belino : li tenas anta? si la relikvon, sur kiu la du kunuloj prononcos la ?uron. Kaj dum grandsinjoro Bri?maro fiksas ?ian formulon, oni proklamas la deklaron de la re?o, ke neniu estu tiel a?daca ka?zi skandalon per paroloj, per sinteno a? per gestoj.

"Sinjoroj, diras Bri?maro, a?skultu min, kaj ke oni korektu min se mi malbone parolas. Renardo balda? ?uros unue ke li tute ne malutilis al Isengrino; ke li ne estis mallojala al Tibeto; ke li ne faris malbonajn lerta?ojn kontra? Tiselino, kontra? Paruo, kontra? Ronjauso, kontra? Bruno a? kontra? ?anteklero. Alproksimi?u, Renardo !"

Renardo anta?eniras du pa?ojn, genui?as, formetas sian mantelon sur siajn ?ultrojn, restas pre?e kelkan tempon, etendas la manon sur la relikvojn kaj ?uras, per sankta ?ermeno kaj la aliaj sanktaj pecojn, tie estantaj ke li ne havas la plej malmulta kulpo en la kverelo. Tion dirita, li kisas la relikvon kaj restari?as.

Isengrino, surprizita kaj indignigita vidi lin tiel mensogi en la ?eesto de Dio kaj de la homoj, alproksimi?as siavice : "Bela milda amiko, diras Bri?maro, vi balda? ?uros ke Renardo prononcis falsan ?uron kaj ke la via estas la sola vera. - Mi ?uras tion !" Tio farita, li kisas la sanktulojn, restari?as, anta?eniras iom sur la duelejo, kaj diras ardan pre?on por ke Dio lasu lin ven?i sian honton kaj rekonkeri sian honoron. Poste, post esti kisanta la teron, li prenas kaj manipulas sian bastonon, svingas ?in en ?iuj direktoj, turnas ?ian rimenon en sia dekstra mano. Li malsekigas siajn kubutojn, siajn genuojn kaj siajn polmojn; li prenas sian ?ildon, faras al la homamaso gracian saluton, kaj avertas Renardoⁿ zorge sin gardi.