L I B R O _ D U A _ 54a Aventuro.

Pri la vizito kiun Druino faris al grandsinjoro Renando,

kaj kiel oni vidas la? la ekzemplo de Morhuo,

ke bonfaro estas kelfoje rekompencita.

"Verdire Morhuo, respondis Druino, vi ne parolas oni ne povas pli bone kaj se vi plenumos vian promeson, mi estos ?e la kulmino de miaj deziroj. Atendu min, mi iras traser?i la malamikon; mi balda? revenos, ?ar mi konas la vojon al lia kastelo. Mi tre endan?erigas min, eble mi lasos mian vivon al tiu kiu ?telis al mi ?ion kio faris al mi ami ?in; sed se mi revenos, estos kun li ke vi retrovos min".

Tion dirita, Druino adia?as sian amikon. Li alvenas anta? Mopertui^on kaj ektremas rekonante la mastron de la domo, trankvile ka?rinte apud la fenestro. "Renardo, li komencis krii plejla?te kiel li kapablis, stari?u, venu kunigi min kun miaj karaj infanoj; mi ne plu povas vivi sen ili. Mi certe irus fordoni min al vi se viaj fenestroj estis malfermitaj; sed eble vi ne volus malobservi la gastorajtojn. Almena? mi volas atendi vin ?i tie; mi ne movi?os de ?i tie ?is kiam vi alvenos".

Renardo, duone dormanta, veki?as pro ?i tiu dol?a vo?o : li eligas plezurkrion, staras sin kaj alvenas ?e la lokon kie Druino parolis al li. Sed ?i tiu ne jam faris siajn lastajn dispoziciojn; li flugas je kelka distanco, poste haltas. "Ha ! diras Renardo, fi al timulo ! Oni dirus ke vi tremas nun, kaj ke vi ne malkura?u atendi min. Vi eble kredas ke mi volas malbonon al vi, eraro ! Verdire, mi ne ?esis beda?ri la etan malbonan lerta?on kiun mi faris al vi. Se mi volas proksimi?i al vi, estas por devontigi vin vivi farante bonan pacon kun vi. - Mi kredas vin Renardo; mia unua movo estis fu?i; sed nu, mi ne plu timas !" Renardo, logita de ?iuj ?i tiuj etaj manieroj, kuras al li, la alia saltetas kaj pli dorseniras; li da?rigas ?i tiun ludon, ne sen dan?ero por li, ?is kiam li fine revenis al la tufarbusto kie Morhuo senpacience atendis lin. "Nu ! li diras, mi ne iras plue; estas ?i tie ke mi volas morti, apud ?i tiu arbo kiu memorigas al mi pri la ?erizujo kie ripozis miaj kompatindaj infanoj".

Renardo, pli kaj pli incitita, eksaltas al la arbedo : tuj jen Morhuo kiu ricevas lin kaj ekkaptas lin per la haroj; anta? ol li havis tempon defendi sin, li estas mordita, ta?zita la? la plej bonan manieron. Unue li eskapas kaj forkuregas; Morhuo reatingas lin ?e la enirejo de la arbaro, faligas lin sur la grundon, regalas al li per siaj dentoj la ventron, la flankojn, la orelojn, kaj detran?as en lia felo bendon lar?e de pluraj fingroj. Neniam Renardo vidis morton pli proksime. Se Morhuo fine forlasas lin, estas ?ar li supozas, vidante lin senmovan kaj sangan, ke li fakte spiris la lastan spiron. La venkinto revenas al Druino kiu timis ke Renardo vere eskapu la unuan fojon : "Nu, Morhuo, kiaj nova?oj ? - Bonaj. Renardo, vi povas kalkuli kun tio, neniam plu trompos iun, kaj se li eskapus, la diablo farintus por li miraklon. - Do dankon, bona Morhuo, se mi faris ion por vi, vi ducentoble redonis tion al mi. Adia? ! Kaj estu milfoje rekomendita al Dio !"

Druino havis ankora? unu deziron, tio estis alveni apud Renardoⁿ kaj ?eesti ?e lia lasta horo; li volegis lastfoje paroli kun li. Li flugas, alvenas : "Hej ! Jen vi grandsinjoro Renardo ! Kiel vi fartas ? Hej ! Kion do vi faris de via tuta menso, por lasi vin tiel malbone ornami ? ?u ne estas lar?a truo kiun mi ekvidas en via felo ? Jes, poste unu alia, tri, kvar, dek, ho ! Kiom da pecoj vi devos rekudri ! Kaj se la vintro estas malmilda, vi frosti?os, mi timas tion, krom se la honestega sinjorino Hersento konsentu varmigi vin". Renardo povis a?di lin, sed havis nek la forton nek la volon por respondi. Druino, post esti ekkantinta ?ojan kanton de triumfo, foriris sata, sen adia?i sian malamikon. Pri Renardo, li traspertis dum pli ol unu sezono inter la manoj de la plej bonaj kuracistoj, anta? ol kapabli eliri el Mopertui kaj da?rigi la fluadon de siaj grandfaroj.