L I B R O _ D U A _ 53a Aventuro.

Kiel Druino sukcesis havigi Morhuoⁿ

la bon?ustan man?on kiun li deziris.

La laniario penege restaris sin, sed la espero de man?o donis al li forton; li sukcesis malrapide sekvi, la?longe de la vojo, sian etan amikon. Druino avertis lin ku?i?i sub iun tufarbuston. "Mi vidas veni al ni, li diras, veturilon ?ar?itan de pano kaj de viandoj; bone rigardu, Morhuo; mi balda? iros distri la ?ariston. Tuj kiam vi vidos lin kuri post mi, vi ne perdos tempon, vi iros al la ?aro, nenio estos por vi pli facila ol preni lardon en ?i. - Estas bone, diras Morhuo".

La veturilo proksimi?is, kaj Druino estis farinta sian planon. Li lasis sin fali sur la teron anta? la ?aristo, kvaza? li havis rompitan flugilon. La alia malsupreniras, kredas devi nur preni lin. Druino eskapas lin saltetante tien kaj tien. La ?aristo, kiu sekvas lin pa?on post pa?o, gardas la esperon atingi lin; li kredas kapti lin dekstre, li retrovas lin maldekstren, a? malanta?en kiam li havis ?e la momento mem du anta?ajn pa?ojn. Senpacienci?inta, li iras preni sian bastonon en la veturilo kaj revenas al la birdo kiu i?as singardema zorgante ne lasi pli ol kvin pa?ojn inter la viro kaj li. Dum ?i tiu ?asado, Morhuo forlasas la arbedon, iras rekte al la ?aro, uzas ?iujn fortojn kiuj restas en li, por levi siajn anta?ajn piedojn ?is la granda korbo da ?inkoj; fine li eltiras unu el ili kiun li penege kunportas sub la arbedon. Pri Druino, ekde kiam li vidas lin revenantan al lia unua sirmejo, li ?esas la ludon kaj ekflugas per rapidaj flugiloj, malmulte atenta al la malbenoj de la ?artisto kiu, tute ?vita, revenas al sia ?evalo, kaj da?rigas sian vojon anta? ol konstati ke mankas al li unu el liaj plej bonaj ?inkoj.

Druino, siaflanke, retrovinta sian bonan amikon : "Dio savu vin, Morhuo ! - Ha ! Druino, respondas la alia, estu bonvena kaj bonvolu senkulpigi min, se mi ne levi?as anta? vi, mi ne havas la tempon por tio. Dirante tion, li voris sian lardon. "Ne ?enu vin, kara Morhuo; man?u tute la?pla?e, nenio ur?as. - Ha ! Druino, kian bonegan man?on mi ?uldas al vi; kaj kian plezuron mi havos ven?i vin ! - Ni ne ankora? parolu pri tio; nur diru al mi, Morhuo, ?u vi ne bezonas alia?on ? - ?ar vi petas tion al mi, mi konfesos ke mi tre soifas, ?i tiu bonega lardo... - Nu, necesas pensi kontentigi vin. ?uste jen anta? ni ?ar?o da vino; mi ja esperas povi balda? demandi al vi, el kiu lando vi opinias ke ?i venas".

Li diras, kaj per ?oja kaj malpeza flugilo iras sin loki sur la vojo. ?e la trapaso de la veturilo, li saltas al la kapo de la timon?evalo, furiozas kontra? la okuloj kiujn li perforte batadas per sia beko. La ?evalo henas kaj ba?mas. La kondukanto, siavice furioza, prenas klabon kaj ?etas ?in sur Druinoⁿ kiun li rekonas kiel la ka?zon de ?i tiu tuta tumulto. Sed la malbone alsendita bato iras frapi la ?evalon kiu, forte vundita, sinkis sur si mem, ?ancelas kaj fine faligas flanken la veturilon. La ?aristo mem estas teren ?etita, kaj pri la barelo, la falbrutaleco rompigas la ringojn; la malproksimaj slaboj ebligas aliron de la vino, kiu formas sur la vojo grandan ru?an flakon. Nenio povis esprimi la ?agrenon de la ?aristo vidante sian plej bonan ?evalon kaj sian bonan vinon samtempe perditajn kulpe de pasero. Necesis al li forlasi la kompatindan beston kaj da?rigi sian vojon, dum Morhuo malsupreniris sur la vojon kaj trinkegis la vinon tute la? sia pla?o, kvankam se li povintus elekti, li sendube preferintus la akvon de iu klara fonto.

"Kaj nun Morhuo, diras Druino, ?u vi estas kontenta ? - Pli ol mi povas diri, bona Druino. Mi estas, kiel mi esperis, rekuperinta miajn fortojn, kaj mi havas nur unu deziron, estas balda? trovi grandsinjoron Renardoⁿ sur mia vojo".