L I B R O _ D U A _ 50a Aventuro.

Pri fojnamaseto sur kiu Renardo tranoktis,

kaj kiel li cedis la lokon al la kampulo kiu volis preni ?in.

Estis la fojnsezono; vesperi?is. Renardo, tute kontenta pro la bonega man?o kiun li ?us faris, decidis ku?i?i sur iu fojnstako por tie atendi la sunlevi?on, ?ar li sciis ke estis dan?ere ekvojiri tuj post esti man?inta, almena? la kuracistoj asertas tion. Renardo do ekdormis sur la stako. ?irka? la tagi?o, li havis malbonan son?on. Li kredis esti hejme, apud sia kara Hermelina. La kastelo de Mopertui ekbrulis, flamoj ?iujflanke eliris el ?i, iu nevenkebla potenco retenis lin kaj malhelpis lin eviti iun certan morton. Kiam li lastfoje strebis por kuntreni Hermelinaⁿ, li veki?is inundita de timego?vito. "Sankta Spirito ! li diras krucsignante sin anta? ol malfermi la okulojn, anta?savu mian korpon kontra? malbona aventuro !" Li tiam rigardis ?irka? si kaj ekvidas kun teruro ke dumnokte la ?veli?inta rivero kovris la herbejon kaj ke la tuj invadita fojnstako estis levita kaj jam forportita for de sia unua loko. "Ha ! kion mi faris, li ekkriis, kaj kion mi fari?os ? Kial ne esti reveninta al Mopertui kiam nenio estis por mi pli facila ! Nun la bordo estas ?is nevidebleco; se mi for?etus min, mi dronus, se mi restus, la kampuloj sendube balda? alvenus, kaj kiel defendi kontra? ili mian felon ?"

Dum li estis kun ?i tiuj malgajaj pensoj, jen ke kampulo moviganta boaton alproksimi?as al la stako. Li ne malfacile ekrekonis grandsinjoron Renardoⁿ : "Kia bon?anco, mia bona sankta Juliano ! li diras, ?i estas belega vulpo; kian dorson, kian belegan kolfelon ! Ni provu kapti lin, la afero tre certe valoras la penon : mi vendos el ?i la dorson, la gor?o servos al mi por provizii mian mantelon per kolumo; kaj tuj senha?tigita, la rivero liberigos min de ?ia stinka kadavra?o".

Pri tio kio malsa?ulo pensas, multe restas, diras la proverbo. La afero ne iros kiel deziras nia kampulo. Li alvenas ?is la fojnstako, kaj unue li etendas la brakojn al Renardo kiu eskapas lin. Li levas sian remilon, la alia sin returnas kaj la bato ne trafas lin. La kampulo sin turnas kaj revenas, sed li ne pli progresis. Li tiam decidas eliri el sia boato kaj mem pasi sur la stakon post esti foriginta siajn pezajn ?uojn. Sed ?e la momento kiam li metis la piedon sur la fojnon, Renardo metis sian sur la boaton, ekprenis la delasitan remilon kaj foriris pli for. La kampulo estas konsternita, senespera : jen tio kion oni gajnas pro voli kapti vulpon. Dume Renardo pu?as la boaton al la malkovrita bordo, kaj poste trankvile haltas, videbla de tiu kiu kalkulis je li por pelte sub?tofi la kolon de sia mantelo : "Dio senmaskigu vin, kampulo ! Ah ! En kia bela malliberejo vi min gardigus, se vi konkerintus min ! La proverbo ja estas vera : de malnobelo malnobla?on ! Kiam kampulo maltrafas la okazon malbone fari, li koleras, ?ar lia tuta feli?o estas noci bonajn klerikojn, noblajn kavalirojn. La envio, la perfideco, la kolerego havas la koron de la kampulo kiel ordinaran rifu?ejon. ?u oni iam rakontis pri kampulo, bonan agon ? Nu, kampulo, rezignu mian ha?ton, sed povu Dio ne savi la vian, kaj doni al vi malbonan morga?on !" Tio dirite, li remas ?is la bordo, lerte saltas sur la teron, kaj sen esti ?enata, reiras kaj alvenas al sia kastelo de Mopertui.