L I B R O _ D U A _ 49a Aventuro.

Kiel Pin?isto, la ardeo, fi?kaptis en rivero,

kaj kiel grandsinjoro Renardo kaptis la fi?iston.

Renardo estis sufi?e kontenta je siaj lastaj tagoj; li tamen beda?ris ke li ne havis sian parton de la granda vesperman?o al kiu li ?us ?eestis. Malsato komencis viziti lin kiam, el la tufarbusto sub kiu li ka?ri?is por esti vidata de neniu, li ekvidis la ardeon Pin?isto kiu la?longe de la rivero fi?is fi?ojn per la beko. Pin?isto estas objekto de bona kaptado; sed la rimedo por iri ?is ?i ? "Eblas ke ?i venu per si mem, sed kiam ? Mi povos morti pro malsato atendante ?in, kaj plie, ?u ia kampulo a?, tio kio estas e? pli malbona, ia laniario ne venos ?eni min ? Pin?isto tamen estus bonega vesperman?o. Nu ! Ni klopodu, estas la le?o de la jarcento, sen laboro, oni ne kapablas sukcesi ion".

Li tiam rampas ?is la rando de la akvo. La rando estis kovrita de densa filiko, li el?iras plurajn plenbrakojn el ?i, kunigas ilin kaj kunpremas ilin la? formo de floso kiun li lasas drivi super la lokon kie staras Pin?isto. Vidante la trajnon, la fi?ista birdo levas la kapon kaj retrosaltas, sed rekonante ke estis nur amaso da filiko, ?i retrankvili?as kaj kviete rekomencas sian fi?kaptado. Grandsinjoro Renardo faras novan provon, li el?iras duan brakplenon pli dikan kaj denove ?etas ?in sur la akvon. La ardeo pli atente rigardas, sin alproksimigas al la flosanta objekto, esploras la filikon per la beko kaj kruroj kaj certi?anta ke estis tie por li nenion por gajni a? por timi, li duafoje rekomencas fi?i, decidi?anta ne plu interrompi ?in por aliaj samaspektaj alvenoj. ?i tiu konfido estis la ka?zo de ?ia perdo ?ar Renardo balda? profitos de tio por provi la decidan baton. Li faris trian floson kaj en ?i aran?as ian liton en kiu li povos facile sin ka?i, ?ar la filiko estas ?uste el la koloro de lia felo. Li tamen hezitas anta? ol eniri en ?in; la tereno eble ne estas sufi?e firma, sed fine rezignacias, sin metas sur la ondoj samtempe kun sia neforta konstrua?o, kaj sentas sin portita tute proksime de la fi?isto kun longa beko. Pin?isto ne zorgas pri tio : "mi konas tion ! ?i diras, mi ne timi?as pro kelkaj tigoj de filikoj". Kaj balda? Renardo, utiligante la momento kiam la beko kaj la kapo de la birdo estis mergita en la akvo, ?etas al ?i denton, ekkaptas ?in ?e la kolo, relevas al li la kapon, saltas sur la teron kaj trenas ?in sub la plej proksiman tufarbuston. Pin?isto kriis per sia tuta forto; sed la alia ne estis el tiuj kiujn la plendoj kortu?as; li metas ?in sub siajn piedojn kaj tiel donas al ?i la finofaran baton. Tuj strangolita, tuj man?ita, por tiel diri.