L I B R O _ D U A _ 48a Aventuro.

Pri la alveno de la patro kaj la fratoj de la Kavaliro;

pri bela nano kiu akompanis ilin,

kaj kiel oni malkovris grandsinjoron Renardoⁿ.

La teleraron formetitajn, oni forlasas la ?ambron, oni grimpas la ?tupojn de la ?efa turo, por pli bone ?ui la belan vida?on. La kavaliro, kun la lanco enmane, apogas sin sur la kreneloj. La aliaj sidi?as rigardantaj la?pla?e la vitejojn, la herbejon, la tritikokampojn, la riveron kaj la maron kiu perdi?is en la vasteco. Sed aliaj objektoj altiras sian atenton. Spurhundoj, sanghundoj kaj leporhundoj alkuris al la kastelo, direktataj de servistoj sur ?evalo. Unu kunportis kornon ?irka? sia kolo, kies li malla?te kornis. Poste venis du pezaj ?aroj, anta?ataj de nano, kaj eskortataj de du eskviroj. Sekve de la ?aroj, dek kvar soldatojn sur ?evaloj kun ri?aj ?evalkovriloj.

La kavaliro, alparolante al la du eskviroj matene alvenintaj : "Fratoj, li diras al ili, ?u ne estas tien la akompanantaro de mia sinjoro patro ? - Jes, siro, ne dubu pri tio", ili respondas. Tamen la ponto mallevi?is, la kastelpordo malfermi?is; oni rapidege mal?ar?as la ?arojn, ?ar la nokto proksimi?is. La kavaliro eniras en la ?ambregon kaj sidi?as en la brakse?on, sub ri?a baldakeno. Poste li stari?as ?e la alproksimi?o de la soldatoj kiuj venante sin klini anta? lin : "Siro, ili diras, Dio donu al vi bonan nokton !" La kavaliro ?entile reciprokas la saluton kaj alkondukas al tablo ?iujn novajn alvenintojn. Kiam la man?o fini?is, la kavaliro donas stari?ante la signalon de la foriro; la fremduloj estas gvidataj al ?ambroj kie ili devas ripozi, kaj la morga?an matenon, ili estas vekitaj de la gardantaro kiu, supre de la kreneloj kornis la tagon. La kavaliro elliti?inta, surmetinta ?uojn kaj vestojn, iris kun la sinjorino Floria al mona?ejo por tie a?di la meson de Nia Damo, kaj tuj kiam la diservo estas finita, li seligas la ?evalojn por iri renkonte al sia patro sed anta? ol malproksimi?i, li zorgas disdoni ordonojn por ke ?io kontribuu al la bona akcepto kiun li deziras fari al tiuj kiuj estas alvenontaj.

Ili ne vojiris je duonle?go sur la eluzita vojo ke ili a?dis la gajan bruon de rajdantaro. Estas unue grupo de kvar lakeoj, tenante enmane la konduk?nuron de sanghundo a? leporhundo. La kavaliro transpasas ?is sian noblan patron kiun li tenere brakumas. Ne estas festo kiu tiel efikas sur li krom liaj du fratoj. Ili reiras sur la vojo al la kastelo kaj survoje, ili petas nova?ojn pri ?io kio povas interesi ilin. Dum ili proksimi?is al la fosa?oj, ili ekvidas fu?antan al la arbaro vulpon kiun la najbareco de hundoj elpeligis. "Ha ! vere, diras la kavaliro ridante, estas la sama vulpo, mi rekonas ?in. - Mokado ! elias la aliaj, kaj kiamaniere ? - Mi tuj diros tion al vi : mi ?asigis ?in dufoje; kiam ?i sentas sin tro turmentata de la hundoj ?i ekfu?as al la kastelo, ni vidas ?in eniri, ni turnas la ponton, ni fermas la pordojn, kaj ni vane ser?as, ni ne trovas ?in. Neeble scii kien li izoli?as. - Amiko, diras la patro, tre lerta tiu kiu trompos la vulpon; tamen, se vi liberigus viajn hundojn, ni povus ?asi ?in kaj forigi el ?i ajnan rimedon de retiri?o".

Tuj la varletoj metis la hundojn sur la postsignoj de Renardo; sed tuj kiam tiu ?i rekonas iliajn vo?ojn, li reiras sur la vojo al la kastelo. Estis ?enerala krio. La kur?asistoj vane krias kaj la hundoj bojas, Renardo atingas la ponton kaj transiras la pordon. La varletoj, la eskviroj alkuras, penadas ser?i, ?ion malfermi kaj renversi, tiom da senutilaj penadoj. Oni tiam decidi?as ridi, la kavaliro unue kaj pli la?te ol la aliaj. "Jes, miaj sinjoroj, jen per sankta Lamberto, kiel la vulpo kondutas al ni ekde longe. Ni ne plu pensu pri tio, kaj pensu nur bone ripozi".

La patro kaj la tri fratoj, manoj unu en la alia, supreniras la ?tupojn de la ?ambro, kaj la unua objekto kiun ili vidas enirante, estas la nano kiu akompanis ilin. Verdire oni povintus rigardi lin kiel demonon : ?iban anta?e kaj malanta?e, kun piedoj torditaj, koksoj amasigitaj, du mallongajn bran?oj de pino anstata? brakoj kiujn la kvaronulno de ser?o sufi?is por kovri; bu?o distordita, lipoj sufi?e kuspitaj por aspekti kiel arumo; dentoj el la ovoflava koloro, nazo longa je duoncolo, okuloj de hundo, haroj nigraj kiel inko kaj oreloj de kaprino. Li estis okupanta plekti ?apelon per bran?etoj de fenkolo; li ?esis por strabe rigardi al tiuj kiuj eniris. "Nano, Dio gardu vin ! diras la kavaliro. Anstata? respondi, li skuis la kapon kaj a?digis grumbladon.

Por estigi kontraston kun ?i tiu malbelega estulo, aperas sinjorino Floria kiu faras al la novaj venantoj la plej gracian akcepton. Oni ridas, oni inter?an?as ?entilajn kaj pla?ajn parolojn ?is la horo de la man?o. Tamen la tablotukoj estas metitaj, kaj sur la tablon la pano kaj la salo. Oni donas por lavi al ?iu, oni altabli?as. Mi priskribos nek la man?a?on nek la vinojn. Estis apro spicita per pipro, cervo bone lardita, bonegaj paste?oj de kaponoj, la tuto provizitaj per vinoj de Orleano kaj A?vernjo. Dum ili man?is, oni rimarkis ke la sanghundoj levis la kapon, kun la okulo malkvieta, la bu?o anhelanta, kvaza? ili flarintus iajn vivantajn predojn.

La kavaliro tiam turnante sin al sia kur?asisto : "Amiko, li diras, sciigu al mi, mi petegas vin, kiom da feloj de vulpo ni havas. - Vi havas na? el ili. - ?u na? ? Diable ! Mi vidas dek el ili, kaj mi ne komprenas tiujn sanghundojn kiuj vebojas tiel la?te al ili". La kur?asisto tiam proksimigas sin al la feloj; unu ?ajnis spiri kaj fakte spiris, ?ar estis Renardo mem, kun osto, karno kaj ha?to; li pendis ?e la plej ka?ita el la pika?oj destinitaj por kunigi la felojn de siaj samspeculoj; li sin alkro?is tie per la dentoj kaj la anta?aj piedoj. La kur?asisto rekonas lin : "Ha ! Per sankta Leonardo, vere estas la vulpo kiu trovi?as tie kun ?i tiuj feloj, kaj jen kial la hundoj jelpas. Momenton, kaj mi alportas ?in al vi".

Li tiam levas la manon al la pika?oj, atingas Renardoⁿ kiun li provas kapti; sed la alia duonturni?as kaj anstata?igas ?e la kro?ilo la anta?ajn piedojn per tiuj de malanta?e; kaj kiam la kur?asisto faras duan provon, li ekkaptas per siaj dentoj la manon kiun li dispremas tiagrade ke la ungo disi?as de la karno. La malfeli?a kur?asisto eligas akran krion, Renardo faras salton al la pordo, eliras el la domo kaj konjektante ke oni povos reatingi lin en la arbaro, iras sur la vojo de la herbejo. Li estas haltigita dum sia kurado de la rivero kiu baras al li la transpasadon; sed estis nenio pli por timi pri la persekutado de la varletoj de la kavaliro, kaj ?ar oni devis kredi lin en la arbaro, li scias ke oni tie ser?os lin, anta? ol pensi postkuri lin en la ebena?o.