L I B R O _ D U A _ 47a Aventuro.

Pri la anoncita vizito al la Kavaliro,

kaj pri la ?asado kontra? la cervo kaj sova?a porko.

Jen do ili sidantaj por la matenman?o. Apena? ili komencis tu?i la man?a?ojn, ke ili vidis tra la fenestro du bone armitajn eskvirojn alveni al la kastelo, ciun portantan grandan pecon de cerva?o a? de apra?o. Ili elseli?as anta? la ?tuparo, supreniras en la ?ambegon kaj salutantaj la kavaliron : "Siro, Dio benu vin kaj vian kompanion ! - Dio savu vin ! respondas la ?entila Sinjoro, kaj estu ?i tie bonvenaj ! Sed unue lavu kaj prenu lokon ?e la tablo. - ?efe, siro, ni diros la motivon de nia alveno. Via kara patro salutas vin kaj viaj du fratoj; ?iuj tri devas alveni ?i tien morga?. - Estu do duafoje bonvenaj, diras la kavaliro, eltabli?ante por brakumi ilin". Eniras tiam du belaj junaj varletoj, la unua portanta mantukon, la alia pelvon el pura ar?ento. La pelvo, plenigita de klara travidebla akvo, estas prezentita al la du eskviroj kiuj post esti lavintaj diras duonla?te al varletoj : "Fratoj, iru preni la varojn kiujn ni lasis malsupre de la ?tuparo, kaj ne forgesu niajn ?evalojn". La varletoj malproksimi?as, unu zorgas meti la pecojn de cerva?o kaj apra?o en la provizejon, la alia kondukas la ?evalojn en la ?evalejon, provizas ilin per fojno kaj aveno, preparas al ili bonan pajla?on kaj revenas en la ?ambregon kie la eskviroj prenis lokon apud sinjorino Floria. La tablotukoj refalditaj kaj la teleraro formetitaj, oni preti?as reiri al la arbaro por ser?i la necesan ?asa?on por bone ricevi tiujn kiujn oni atendos la morga?on. La ?asisto estas alkondukita, la levreloj estas parigitaj, kaj ?iuj eniras en la arbaron.

Ili ne estis tie de longe sen trovi grandan cervon kun kvar disbran?i?ojn kiu ne ju?is ta?ga atendi ilin. La liberlasitaj hundoj arde ekpersekutas ?in. La cervo tamen lacigintus ilin sen iu arkisto kiu de malproksime ek?etis al ?i sagon, trafis ?in ?e la flankon kaj faligis ?in sangan kaj sen forto. La levreloj alkuras kaj ?iras ?in; la cervo restas sub la potenco de la kur?asistoj. Oni tiam religas la hundojn, kaj oni konfidas ?i tiun belan kapta?on al la zorgoj de du eskviroj kiuj preparas ?in kaj kondukigas ?in al la kastelo.

Tio estis nur la komenco de la ?aso. La kavaliro batas per longa kurba bastono la erikojn kaj la veprojn; la kur?asisto sonigas kornon, kaj la sono e?i?as ?is la ekstremoj de la arbaro. Vekita de la bruo, dikega apro eliras el kopso kaj ekkuras plej rapide. Iu granda kaj forta levrelo sturmas al ?i, preterdistancas la aliajn je trafdistanco de pafarko, atingas ?in, kaj por superforti ?in, provas mordi ?in ?e la orelo. La apro furioza direktas la denton al la levrelo , ?iras ?ian flankon, kaj portas ?in ?e la piedo de kverko sur kiu li ?etas ?in, eligante kune la interna?ojn kaj la cerbon. La aliaj hundoj ?irka?as ?in kun duobli?o de kolero; ?i eskapas el ili; la kruci?antaj veproj, la interplekti?antaj frondoj, la dikaj bran?oj longtempe ka?as ?in de ilia ven?o. Fine, sentante sin incitegita, ?i decidi?as eliri el la arbaro kaj fu?i direkte al la rivero. ?i atingas la kruta?on kaj falas ventroku?e en la akvo; ?i tie kredis sin ?irmite, kiam levrelo saltas post ?i, ?etas la dentojn ?irka? ?ian kolon, dum la tuta hundaro alkuras por helpi sian kamaradon; sed estis jam tro malfrue, la porko estis renversinta ?in kaj droniginta sub la pezo de sia korpo. ?i tiu duobla ekzemplo ne haltigas la aliajn; ili na?as ?irka? ?i, furiozas kontra? ?ia posta?o kaj ?iaj flankoj, ?is la momento kiam la ?asistoj alvenas. La porko tiam kolektas siajn fortojn, transpasas al la alia bordo kaj fu?as tra kampoj; la hundoj, la ?asistoj kuni?as kun ?i kaj preterpasas ?in; ?i devas halti. Iu levrelo, pli arda ol la aliaj, estas trafita de ?ia terura dento, kaj ?etita en la aero, ?i refalas sen vivo, dum la besto, grave vundita, ankora? sukcesas malproksimigi sin de la hundoj. Sed ?ia elirejo estas malpermesita al ?i; la apro revenas al la akvo, la tuta hundaro denove kuni?as tien kun ?i, sed restas je kelka distanco, kaj estas kun ?i tiu furioza eskorto ke li duafoje eniras en la arbaregon. Iu kvara levrelo, kiu a?dacis kapti ?in ?e la gor?o, estas ankora? ekkaptita, ?etita kontra? fagon, kun la kapo rompita, la ventro malfermita. Tiam la kavaliro anta?en foriras je trafdistanco de arbalesto. Firme en la piedingo, kun lanco en la pugno, li atendas la apron kies vundoj kaj furiozo blindigis, kaj kiu venas sin ?eti impetege kontra? li. La ligna?o de la lanco rompi?as, sed la ferpinto restas en la korpo kaj eni?as kiel razilo de sub la ?ultro ?is la intestoj. Tuj la monstro ?anceli?as kaj ?esas sin defendi ?esante vivi. La kavaliro de?evali?as, kaj ?iuj ?asistoj alvenintaj ?irka? li dankegas Dion pro la venko.

Nun estas al la kur?asisto plenumi sian taskon. Li prenis longan tran?ilon kies tenilo estis el ar?ento, entran?as la apron, purigas ?in, unue donas la intestojn kaj la pulmon al la levreloj, poste al la resto de la hundaro; sen forgesi iu ajn hundon, ?iuj estantaj bone plenumintaj sian taskon. La ?asviscera?oj voritaj, la kavaliro surseli?as kaj post li ?iuj aliaj. Oni ligas la apron sur forta ?as?evalo, la roto faras bonan eskorton ?is la kastelo kies ponto relevi?as; la pordoj refermi?as tuj kiam ili estas ene.

La kavaliro venis ripozi en la granda salono. Tamen la kur?asisto ku?igis la apron anta? la fenestroj. Oni aran?as grandan amason da pajlo sur kiu oni sternas la grandegan beston : oni flamigas, kaj kiam la nigra lardha?to prenis la orru?an nuancon kiun oni volis doni al ?i, oni portas ?in anta? sinjorino Floria. Ne demandu ?u oni admiregis la grandecon de la kapo kaj la longecon de la dentegoj. Sed la tabloj estas pretigitaj, la eskviroj alportas la pelvojn plenajn de akvo kiujn ili prezentis al la sinjorino, al la kavaliro, al ?iuj aliaj, kaj oni altabli?is por man?i.