L I B R O _ D U A _ 46a Aventuro.

Kiel iu prodo plurfoje vidis grandsinjoron Renardoⁿ,

kaj ?agreni?is ne sukcesi atingi lin.

Estis anta?longe brava kaj la?dinda kavaliro kiu konstruigis belan kastelon en la plej bela situo de la mondo. La konstrua?o staris sur pinta roko; la?longe de la ?irka?muroj fluis vigla kaj profunda akvo entenata en lar?a fluejo super kiu turnoponto estis metita. La rivero transpasis malsupre de la teramaso kaj provizis la sinjordomon de la kavaliro per ?iuj a?oj kiujn oni a?etas; poste ?i iris post kelka distanco perdi?i en la maron. Longa herbejo ?armis la vida?on, kaj sur la kontra?aj deklivoj sterni?is la vinberejoj kiuj havigis la plej bonan vinon de Francio. Pri la arbaroj dependantaj de la bieno, ili kovris herbejon je pli ol cent arpentoj, abunde okupata de ?asbestoj kaj de akvobirdoj.

Iam la kavaliro surrajdis sian bonan kur?evalon, kaj diris ke li volis iri al arbaro por ser?i ?asa?on. Tuj, eskviroj kaj ser?entoj parigis la hundojn kaj la kur?asisto pa?is anta?en sur granda griza ?evalo. Ili ne malfruis trovi iun vulpon, kaj la kur?asisto vokanta la hundojn : "Ek ! Ek ! ?i tie la vulpo !" La hundoj sekvas kaj la ?asistoj. Sed Renardo jam anta?i?is; li eliras el la arbaron, saltas sur la turnoponton kaj atingas la pordon de la kastelo. Kiam la kavaliro vidas lin eniri : "Li estas por ni, li diras, li mem aliris". Kaj, galopege impetante, li unue alvenas al la kastelo, eliras el la piedingo kiun tenas iu seneskalo, kaj balda? ?iuj aliaj eniras kaj el?evali?as en la korto post li.

Ili ?ien ser?as la vulpon, ili priser?is la stalon, la ?ambrojn, la kuirejojn, renversas ?ion kaj ne malkovras lin. Ili revenas en la ?ambregojn, rigardas sub la tablojn; ili supreniras al la ne?efaj ?ambroj (en la supra eta?o), malsupreniras al la keloj, vizitas ?iujn angulojn kaj ka?angulojn, rigardas sub la benkojn kaj e? en malnovan abelujon kies oni forprenis la mielon; ili tie ne trovas la vulpon. "Dio mia ! ili eligas, kio li fari?is ? Kiel neniu sukcesis malkovri lin ? Necesas do ke li estu enirinta sub tero ! - ?ion kion mi scias, diras la kavaliro, estas ke mi vidis lin trapasi la pordon, kaj ke certe li ne eliris de kiam la ponto estas relevita. Sed fine, ?ar ni ne kapablas malkovri lin, ne ?esu persekuti lin, li sin montros kiam ni ne plu pensos pri li. - Por ni, diras la aliaj, ni ser?os lin ?is la nokto, ni havus tro da honto se li eskapus nin. - Kiel pla?os al vi, diras la kavaliro, pri mi, mi ne estos kun vi".

Li malproksimi?as, kaj la aliaj rekomencas ser?i, ?urante ke ili ne haltos ?is la nokti?o. Ili denove renversis la benkojn, ili denove malaran?is la litojn kiam sonoris la vespersignalon kiu avertis ilin ?esi. Revenintaj apud la kavaliro : "Ha ! Sinjoro ! Renardo estas pli lerta kaj pli ruza ol ni. - Kio ! ?u vi ne havas lin ? Tio apartenus al sor?o, ?i estas anta?signo, averto kiun Dio sendas al ni. Finfine, ne estas facile gajni ?e la ludo de Renardo : miaj kaponoj kaj tiuj kiuj gardas ilin, konas tiun aferon. Mi tamen vere kredis kapti lin; necesas ke Dio a? la demono forpreni lin de ni. Ni ?asos lin alifoje; sed ke mi mortu se mi ne alkonduku lin al la mortiga celo : mi promesas tion al sankta. Denizo en Francio, al kiu mi aldirektas; mi volas ke mia pelta?o estu pli varmiga en ?i vintro, danke al la lia kiun mi kunigos. Nu ! Ni bruligu kandelojn, ni sidi?u por man?i; ni jam tro malfruis pro iu vulpo. Akvon ! Kaj ni lavu nin !"

Ili sidi?as por vesperman?i. Unue, la kavaliro kaj apud li, la edzini?inta damo, bela, gracia kaj ridanta kiel la dol?a nomo de Floria kiu estis la ?ia; la hejmanaro okupas la aliajn lokojn. Alvenas la ?efaj man?a?oj, lardita?oj a? cervaj kaj apraj fileoj, bonaj vinoj de An?uo, de Potevio, de Ro?elo. Oni parolas pri agrablaj aferoj, oni ?efe ridas pri Renardo kiu tiel bone trompis ilin ?iujn. Renardo mem ne estis for. Allogita de la aromo de la viandoj, li ?ovas sin sub la tablon kaj de tie a?das kiel oni parolas pri li. Sur la servo?areto, je kelkaj pa?oj, trovi?is du belaj larditaj perdrikoj. Renardo prenas sian tempon, pafas sin al ili, kunprenas la plej grasan. Oni rekonas lin, oni ekkrias : "Ha ! Jen li ! Ni havas lin; ?ifoje li ne eskapos". ?iuj tuj stari?as, sed ili kiom ajn kuras, ser?as, fermas la pordojn, Renardo anta?i?is al ili. Li estis rapidege atinginta en la korto truon konatan de li, tra kie elfluis la akvon de pluvegoj kaj dum oni ?aspelis lin kun tor?oj, kandeloj, tra la ?ambrojn, la subtegmentojn, la kelojn, la kuirejojn kaj la stalojn, li estas trankvila en malproksima kava?o, avidege dis?irante la perdrikon kaj agrable sin karesante la barbojn per ?i.

"Ha ! Malbona Renardo, tamen diris la kavaliro, vi certe prenis lecionon ?e la lernejo de la diablo; sed ke mi neniam sidi?u por vesperman?i se vi fine ne pagu tion al mi kiel mi volos tion. Formetu la tablojn, mi perdis ?ian deziron reveni por man?i".

La tablojn forprenitajn, sinjorino Floria venas kisi sian baronon : "Kredu min, ?i diras al li, iru ripozi, estas tempo, noktomezo balda? sonos; vi devas esti laca pro tiom ?asadi la vulpon en arbaro kaj domo. - La vulpon ? Ne pensu ke mi zorgas pri tio; sed ni iru dormi, ?ar vi deziras tion". Ili eniras en la ?ambron kie la lito estis pretigita. ?io estis laborita per sukceno; la pentristo figuris per bonega streko ?iujn birdojn de la mondo, sen forgesi la Procesion Renardo. Nenio agrabla kiel ?i tiu labora?o, la? ?iuj siaj partoj. La kavaliro, kiam oni estis sen?uigita lin, enliti?is kien la damo apena? malfruis veni kuni?i kun li, lasante sur iun tablon du ardajn kandelojn por batali kontra? la nokta mallumeco. ?iuj en la kastelo ripozis ?is la morga?o kiam la ser?entoj kaj la eskviroj elliti?is ?e la taglumi?o. La kur?asisto eniris unue en la ?ambron de la kavaliro kiun li trovis staranta, jam piedvestita kaj preta por iri en la ?ambregon kie ?iu por honori lin stari?is tuj kiam li aperis. "Bela siro, ili diras al li, havu hodia? bonan tagon ! - Nu ! Ke tuj oni selu mian ?evalon; mi volas kur?asi la vulpon".

La varleto al kiu alparolis la kavaliro, kuras meti selon sur la ?evalon; li alkondukas ?in anta? la ?tuparon, dum la kur?asisto ordigas la hundojn. ?iuj sur?evali?as, transpasas la pordon kaj la ponton; ili ankora? estis en la ?ardeno kiam ili ekvidis Renardoⁿ trankvile ku?antan sub pomarbo. La hundoj estas malligitaj, oni kornas vulpon, dum tiu ?i, kolera pro la maloportuna?o, forkuregas kaj atingas la arbaregon. La levreloj sekvas kaj faras kun li mil kurbi?ojn; li retropa?as, eliras el la arbaro kaj duan fojon transiras la ponton kaj la pordon de la kastelo. La konfuzitaj levreloj ?esas, la ?asado fini?as. "Necesas konfesi, anta? Dio, diras la kavaliro, ke Renardo devas tre moki nin kiu lasas lin tiel eskapi. Ni tamen ser?u lin ankora? en la kastelo".

Oni revenas, oni movas ?iujn pankestojn, oni malfermas ?iujn kofrojn, oni rigardas sub ?iujn tablojn, en ?iujn tukojn, sur ?iujn litojn; neniam tiom da movado kaj da ur?o en Senliso, iun tagon de foiro kiam oni kondukas pendumi ?teliston. Tio ?io por nenio. "Necesas ja rezignacii, diras la kavaliro, per sankta Jakobo, mi ne deziras fasti hodia? kiel mi faris hiera?. Sufi?as, metu la tablotukojn kaj sidi?u por man?i !"