L I B R O _ D U A _ 44a Aventuro.

Pri la rajdado de grandsinjoro Renardo kaj de Grimberto,

kaj kiel ili alvenis en la kortego de la Re?o.

La morga?on, ?e la tagi?o, Renardo kisis sian edzinon kaj siajn infanojn kiuj sentis grandan funebron. "Infanoj de alta rango, diras li, mi ne scias tion kio okazos al mi; pensu gardi miajn kastelojn en bona stato. Tiel longe vi gardos ilin, tiel longe vi havos nenion por timi de re?o, de grafo, de princo a? de kastelmastro. Ili restos dum ses monatoj anta? la barbakanoj, sen esti pli progresintaj ol la unuan tagon. Vi havas proviantojn por pluraj jaroj; mi konfidas vin al Dio, kaj pre?u lin lasi min balda? reveni".

Kaj kiam ili estis ekstere, li denove faris la sekvan pre?on : "Bela siro Dio, mi metas sub via ?irmado mian scion kaj mian spiriton. Faru ke mi havu ilin tre ?eestantaj kiam mi estos anta? Nobla, kiam Isengrino protestos kontra? mi. Faru ke mi konfuzu lin a? neante, a? pledante a? batalante. ?efe, donu al mi la necesan tempon por malpezigi mian koron de la pezo de ven?o kiu bruligas ?in, kontra? ?iuj kiuj militas kontra? mi". Tiam li adorklini?is, batis trifoje la bruston, kaj faris krucosignon por sin anta?gardi kontra? la diabloj kaj kontra? la re?o leono.

La du baronoj ekiras al la kortego. Ili transiras riveron, sekvas interkrutejon, suriras monton, poste eniras en la ebena?on. Renardo estas tiom dolorplena, ke li perdas la veran vojon kaj ke ili trovi?as amba?, kiam ili malpleje atendas ?in, anta? la garbejo de la mona?inoj. La domo estis abunde provizita de ?iuj varoj de la tero. "Ni bone farus, diras Renardo, anta?eniri la? tiuj he?oj al tiu korto kie movi?as tiom da kokinoj. Tien devas esti la vojo kiun ni perdis. - Ha ! Renardo ! eligas Grimberto, Dio scias kial vi tiel parolas. Vi vere estas pli malbona ol herezulo. ?u vi ne konfesis pri viaj malnovaj malbonagoj ? ?u vi ne pro tio batis vian bruston ? - Mi forgesis tion, respondas Renardo, ni do malproksimi?u ?ar vi volas tion. - Beda?rinde ! ?u vi retiri?as, ?u vi da?rigas, vi mortos sen pliboni?i; vi restos ?urrompinto kaj nefidindulo ! ?u oni konceptas tian blindecon ! Vi riskas aventuron de morto, kaj vi scias tion; vi havis la feli?on fari vian lastan konfeson, kaj vi imagas rekomenci vian malbonan vivon ! Malbenita horo kiam via patrino lasis vin fali sur teron ! - Jes, mia bo-kuzo, vi pravas; ni vojiru kaj ni ne kverelu". La timo de lia kuzo retenis lin; tamen, de tempo al tempo, li turnis la kapon direkte al la garbejo de la mona?inoj, kaj se li estus la estro, li ne mankus impeti kontra? la kortobirdojn, riskante kompromiti la meritojn de sia konfeso.

Cetere li kontra?vole anta?eniris. Ju pli li proksimi?is kaj des pli li tremetis pro maltrankvilo. Sed jen la lasta monto estas nun transirita, la valo kie la kortumo sidas aperas, kaj jam la kunsido estis malfermita, kiam ili desaltis teren kaj petis por esti enkondukitaj.