L I B R O _ D U A _ 43a Aventuro.

Kiel Grimberto portis la trian ripro?on al grandsinjoro Renardo,

kaj kiel Renardo, post esti konfesinta, estis absolvita de siaj pekoj.

Estas ?etante tiajn malbenojn ke Tiberto revenis al la valo kie lo?is la kortego de la re?o. Alvenante, li genui?as ?e la piedoj de Nobla kaj raportas al li pri la cirkonstancoj kaj pri la malbona sukceso de sia voja?o. "Vere, diras la re?o, en la a?daco kaj la senpuneco de Renardo, estas io supernatura. ?u neniu kapablus liberigi min de tiu abomena nano ? Mi komencas dubi pri vi, Grimberto. ?u vi ne estas en akordo kun li, kaj ne informus lin pri ?io kio okazas ?i tie ? - Siro, mi neniam rajtigis meti suspekton pri mia lojaleco. - Nu ! Se tiel estas, iru al Mopertui kaj ne revenu sen via kuzo Renardo. - Siro, tiam diras Grimberto, tia estas la embarasa situacio de mia parenco, ke li ne venos se mi ne estas provizita de viaj leteroj. Sed nur vidante vian sigelon, mi konas lin, li ekvojiros. - Grimberto pravas, diras la re?o; kaj tujtuj li diktis la leteron kiun Belacento, la apro, skribis kaj kiun Bri?maro provizis per la re?an sigelon. Grimberto genue ricevis el la manoj de la re?o la sigelitan leteron; poste li adia?is la kortegon kaj foriris.

?e la ekstremo de nova plugita kampo, li en?ovi?as en mallar?an pado kiu apartenis al la dependa?oj de la kastelo de Mopertui : malfermita pordeto kondukis al la unuaj palisaroj. Renardo a?danta hupi, ekpensis ke oni venis ataki lin, kaj kuris direkte de kie foriris la bruo. Li facile rekonis Grimbertoⁿ kiam li ?us transiris la levponton kaj ke li eni?is en interkrutejon kiu finvenis al la sekreta enirejo de la nobeldomo. "?u estas vi, kara Grimberto ? diras al li Renardo ?etante amba? brakojn ?irka? la kolon, nu, venu en miajn ?ambrojn kaj ke oni alportu al li du kapkusenojn; mi volas ke oni faru al mia kuzo la tutan eblan honoron".

Grimberto agis kiel sa?ulo : li prezentis la temon de sia vizito nur post esti bone tagman?inta. Tuj kiam la tablotukoj estis formetitaj : "A?skultu min, sinjoro Renardo; viaj malicetoj el?erpis ?iujn, kaj la re?o komisiis min alporti al vi la trian admonon. Vi do venos fronti lian kortumon da pajroj. Vere, mi ne konjektas tion kion vi kontra?diros al Bruno, al Tibeto, al Isengrino. Mi ne volas flati vin per vanaj esperoj, vi estos kondamnita al mortpuno. Jen, rompu la sigelon de ?i tiuj re?aj leteroj, kaj vi mem ju?os la gravecon de la situacio".

Renardo rompis la vakson kun certa emocio : la letero estis tiel redaktita :

Monsinjoro Nobla, la Leono, superega mastro de ?iuj regionoj kaj de ?iuj bestoj de la mondo, postulas al Renardo honton kaj plej altan turmenton, se li ne venos morga? por respondi al la protesto starigita kontra? li en mia kortumo. Li provizos sin, ne per dosiero ?ar?ita de oro kaj de ar?ento, ne da bela prediko, sed per vimeno kiu povos servi por pendumi lin⁽¹⁾.

Tuj post la legado de ?i tiuj leteroj, Renardo ?an?is de koloro kaj ekembarasi?is. "Ha ! Grimberto, li diras, malbenita la horon de mia naski?o ! Konsilu min, mi petegas vin; malebligu ke morga? mi estu pendigita ! Mi devintus, kiam estis tempo, mona?i?i en Klarvalo a? en Klunizo; sed la mona?oj mem estas apena? facilaj por vivi, kaj mi ne longe eskapintus la malbonvolon de la blankaj manteloj⁽²⁾. Ili estus la unuaj por denunci min. - Lasu for tiujn beda?rojn, diras la sa?a Grimberto, kaj ne forgesu ke morga? vi riskos grandan aventuron de morto. Neniu venos helpi min defendi vin; tiru do profiton el la tempo kiu restas al vi. Konfesu vin, jen mi por a?di vin, pro manko de pastro. - Beda?rinde ! eligis Renardo, mi konsentas ke konsilo estas bona por sekvi; ?ar fine se mi ne mortas, la konfeso ne suferigos min, kaj se oni pendigas min, ?i malfermos al mi la pordojn de la Paradizo. Nu ! A?skultu, kuzo, mi komencas :

Sinjoro, mi deziris la edzinon de mia proksimulo. Hersento ne diris la veron; ?i ?iam estis bonega amikino al mi, kaj mi neniam devis plendi pri ?iaj kruelecoj. Sed se mi tro malutilis al mia kunulo Isengrino por esti forigita ekster kortumo, almena? ke Dio pardonu min pri tio ! Mi pente batas al mi la bruston, ?i estas mia tre granda kulpo. Mi trifoje kaptigis Isengrinoⁿ : la unua, kiam lupkaptilo haltigis lin en la vinberejo; la dua, kiam lia felo estis dis?irita de stre?ita ma?kaptilo; la tria, kiam li tiom satigis sin per lardo ?e honestulo ke li ne kapablis eliri tra la aperturo kiu unue ebligis trairon al li. Mi restigis lin sur fi?baseno ?is kiam li havis la voston kaptitan inter la glacieroj. - Mi fi?igis lin dum iu tuta bela nokto en la fonto, por tie kapti per la dentoj, la lunon kiun li kredis esti blanka froma?o. - Mi batigis lin per la fi?komercistoj. - Mi kronis lin per bela tonsuro helpe de bolanta akvo, li fari?is mona?o kaj kanoniko, sed vidante lin man?i la ?afaron, tiuj kiuj faris lin ?afiston ven?is sin ne esti svenbatiginta lin. - Kaj Isengrino iun tagon entreprenis la sie?adon de Mopertui helpe de Bruno la Urso kaj multaj bovoj kaj aproj, mi miaflanke havis je mia soldo, kaj retenis Ronjausoⁿ la laniarion kiu alkondukis al mi pli ol ses mil el siaj amikoj. Ili estis ofte batitaj kaj afliktitaj pro mi : la sie?o ?esigita, ili petis al mi siajn soldojn; mi akuzas min esti moke el?ovanta al ili la langon kaj esti rompanta mian vorton. Mi ne povas memori ?iujn aliajn malica?ojn kiujn mi faris, sed ne estas en la kortego de la re?o ununura besto kiu ne havas por plendi pri mi. Mi ne parolas pri la kokinoj kaj kaponoj de la kampulo, pri la gefratoj de la juna Pajnto, pri Bruno kaj la mielo kiun mi kirlomiksis por li; pri Tiberto kaj la musoj kiujn mi servis al li; pri tiu ?io kaj multaj aliaj malbonfaroj, mi pente batas al mi la bruston kaj mi volas pentofari, se Dio ne lasas al mi tempon por plenumi ?in.

"Grandsinjoro Renardo, diras Grimberto, vi bone konfesis; necesas nun promesi ne plu refali en la samajn erarojn. - Ha ! Mi promesas tion; hodia? estas la momento nenion diri a? fari kiu estu malagrabla al Dio". Li genuis, kaj duonlatine duonromanike, Grimberto donis al li ?eneralan absolvon.