L I B R O _ D U A _ 40a Aventuro.

Kie oni vidas la honorojn donitajn al damo Kopeta, kaj ?ian epitafon;

kiel siro Bruno estis sendita kunvoki sinjoron Renardoⁿ;

kaj pri la belaj mirakloj plenumitaj sur la tombo de sankta Kopeta.

Kiam Nobla ?esis paroli, Isengrino starigas sin surpiede : "Siro, li diris, vi estas granda re?o. Vi konkeros honoron kaj la?don, ven?ante kontra? la murdisto la murdon de damo Kopeta. Mi ne a?skultas ?i tie mian malamon, sed la rimedon por ne interesi?i pri ?i tiu senkulpa viktimo ? - Jes, rebatis la re?o, ?i tiu ?erko, ?i tiuj kompatindaj kokinoj metis al mi doloron en la animo. Mi do plendas al vi, baronoj, kontra? tiu abomena Renardo, malamiko de la ligo de edzeco kaj de la publika paco. Tamen necesas pensi pri la plej ur?a. Bruno, vi tuj surmetos stolon kaj vi faros la rekomendon de la mortinto; vi aran?os ?ian entombigon en la terenon kiu disigas la ?ardenon de la ebena?o".

Bruno rapidis obei. Li surmetas la stolon; la re?o kaj ?iuj membroj de la parlamento komencas la matutinon. La heliko Posttempa sole kantis la tri lecionojn⁽¹⁾, la pia Ronjauso ekkantis la versiklon kaj Bri?maro la postgradualon⁽²⁾. La oracio de la "custodiat animam"(3) estis eldirita de grandsinjoro Bruno.

Post la matutino, la la?doj; poste la korpo estis enterigita. Oni estis anta?e enferminta ?in en bela ?erko el plumbo. La fosa?o fosita ?e la piedo de kverko estis kovrita per marmara plato, sur kiu oni gravuris per grifelo a? per ?izilo sekvan epitafon :

?i tie ku?as Kopa, la fratino Pajnto,

kiu sanktece mortis,

forlasita al dolora martirigo

de Renardo, la malbona fetorulo.

Oni ne kapablis vidi, dum la ceremonio, Pajnto ekploregi, pre?i al Dio kaj malbeni Renardoⁿ, ?anteklero rigidigi la piedojn pro malespero, sen esti profunde kortu?ita kaj tenerigita.

Kaj kiam la grandaj doloroj estis kvietigitaj, la pajroj iris apud la re?o. "Siro, ili diris al li, ni petas ven?on al tiu glutemulo, plago por ?iuj, malobeanto de la ?urita fido. - Tre volonte, diris la re?o Nobla, kaj estas vi, Bruno, al kiu mi komisias iri kunvoki lin. Ne havu por trakti lin ian ajn indulgon. Vi diros al li ke anta? decidi min asigni lin, mi atendis lin tri fojojn. - Mi ne forgesos tion, siro, respondis Bruno"; kaj tujtuj li adia?as, ekscitas sian ?evalon ambli, kaj foriras. Sed dum li tiel vojiras tra valojn kaj montojn, okazis ?e la kortego evento kiu tute ne rebonigis la aferojn de Renardo. Ni vidis ke, dum du tagoj, Koarto la leporo tremetis pro febro. Post la enterigo de damo Kopeta, la malsanulo absolute volis iri pre?i sur ?ia tombo. Li tie endormi?is, kaj veki?ante, li sin trovis resanigita. La miraklo fari?is granda rumoro : Isengrino, eka?dante ke damo Kopeta estis vera martirino, rememoris pri dolora tintado kiun li havis en la orelo. Ronjauso, lia kutima konsilisto, kondukis lin kaj adorklinigi lin super la tombo; fulme tuj li resani?is. Estas per li mem ke oni eksciis tion. Sed se ne estus troriskema kontesti ion el tia bonfido, se cetere Ronjauso ne atestis ?in, oni eble ne aldonus la tutan dezirindan fidon al la resanigo de Isengrino.

La sciigo de ?i tiu duobla miraklo estis akceptita de la plejmulto kun klara favoro. Grimberto, male, aflikti?is pri tio; ?ar prizorganta pri la defendo de Renardo, li anta?vidis la malbonan impreson kiun ?i tiu rakonto farus ?e la malplej anta?avertitaj mensoj. Sed estas tempo reveni al grandsinjoro Bruno, kaj akompani lin en lia voja?o al Mopertui.