L I B R O _ D U A _ 39a Aventuro.

Kiel ?anteklero, damo Pajnto kaj ?iaj tri fratinoj venis postuli justecon por damo Kopeta, kruele mortigita fare de Renardo.

?i tiu deklaro de la re?o kontra? iu ajn rekomenco de milito estis terura bato al Isengrino; li konfuzi?is, kaj ne scianta kiun decidon ekpreni, li iris residi?i proksime al sia edzi?inta edzino, kun la okuloj fajraj, la vosto inter la kruroj. Tiel la kazo de Renardo prezentis plej bonan aspekton, kaj ?io a?guris paci?on de la kverelo kiam oni vidis veni en kortumo, sub la gvidado de ?anteklero, damon Pajntoⁿ, kaj tri aliajn sinjorinojn. Ili venis plorpeti la justecon de la re?o, kaj ?i tiu incidento reflamigis la mortpretan fajron. Siro ?anteklero, la virkoko, Pajnto kiu demetas la dikajn ovojn, kaj ?iaj fratinoj, Rufeta, Blanka kaj Nigreta akompanis portliton nigre tegita. Tie ripozis kokino mortinta de la anta?tago : Renardo surprizis ?in kaj dis?iris ?in, forprenis al ?i flugilon, rompis femuron, kaj fine disigis la animon de la korpo.

La re?o tedita pro la pledadoj estis forpermesonta la kunvenon kiam eniris la ploremulinoj kaj ?anteklero fortege frapante siajn polmojn. Pajnto havis forton paroli unue : "Ha ! Per Dio, miaj sinjoroj, hundoj kaj lupoj, nobelaj kaj gravaj bestoj, ne forpelu senkulpajn viktimojn. Malbeninda la horo de nia naski?o ! Ho morto, venu kapti nin, anta? ol ni falus sub la kruela dento de Renardo ! Mi havis kvin fratojn de patro, Renardo voris ilin ?iujn. Mi havis kvar fratinojn de patrino, unujn el la plej frua juna?o, aliajn, jam kokinojn kun kompleta beleco, Gomberto de la Frakseno grasigis ilin por demetado de elektindaj ovoj; vanaj zorgoj, Renardo el ?iuj lasis nur unu, la aliaj trapasis tra lian gor?on. Kaj vi, mia dol?a Kopa, ku?ita en tiu ?erko, kara kaj malfeli?a amikino, kiu povos diri kiom vi estis grasa kaj mola ! Kaj kio fari?os via malsaneta kaj mal?oja fratino ! Ha Renardo ! Povu la inferfajro vori vin ! Kiom da fojoj vi ?asis nin, timigis nin, disigis nin ? Kiom da plumaroj vi ?iris al ni ? Kiom da fojoj vi nokte transiris en nian ?irka?baritejon ? Estis hiera?, apud la pordo, ke vi lasis mian fratinon etenditan, sen vivo. Vi ekfu?is, a?dante la pa?adojn de Gomberto, kiuj beda?rinde ne havis ?evalon sufi?e rapidan por malhelpi al vi la retiri?on. Jen kial ni venas al vi; ?iu espero de ven?o estanta forprenita de ni, estas de vi solaj, noblaj sinjoroj, ke ni atendas justecon".

Post ?i tiuj paroloj, ofte interrompitaj de plor?emoj, Pajnto falis sveninta sur la slaboj de la ?ambro, kaj ?iaj tri kunulinoj samtempe kun ?i. Oni tuj vidis por helpi ilin, hundojn kaj lupojn envie forlasi siajn se?ojn. Oni relevas ilin, oni subtenas ilin, oni ?etas al ili akvon sur la kapon. Rekonscii?ante, ili kuris ?eti sin ?e la piedoj de la re?o kiun genue ?anteklero samtempe malsekigis per siaj larmoj. La vido de la kavaliro plenigis la animon de Nobla per granda kompato; li eligis profundan suspiron, poste relevante sian grandan longharan kapon, li a?digis tian roradon ke ne estis tiel aventurema besto, urso a? apro, kiu ne tremetis pro teruro. La emocio de grandsinjoro Koarto, la leporo, estis e? tia ke li da?re febris dum du tagoj kaj ke li eble ankora? februs sen la bela miraklo kiun vi ekscios post momento.

Oni vidis samtempe la re?o levi sian noblan voston por vigle sin frapi per ?i la flankojn kun bruo kapabla ?anceli la domon. Poste li eldiris tiujn ?i parolojn : "Sinjorino Pajnto, per la animo de mia patro, por kiu mi ankora? nenion faris hodia?, mi tre kompatas pro viaj malfeli?oj, kaj mi intencas puni la farinton. Mi estas asignonta Renardoⁿ, kaj per viaj okuloj kaj per viaj oreloj, vi povos vidi kaj a?di kiel mi kapablas puni perfidulojn, murdistojn kaj noktajn rabistojn".