L I B R O _ U N U A _ 28a Aventuro.

Kiel Isengrino ne estis tiel bona partodonanto kiel Renardo.

Nobla unue sin turnis al Isengrino. "Estas vi, grandsinjoro konestablo, kiu decidos pri tio kio devas alfali al ?iu; vi facile trovos manieron por kontentigi nin tri. - Mi obeas, monsinjoro, ?ar tiel estas via pla?o; cetere, mi konfesas ke mi volonte man?os. Pri kio temas ? Pri virbovo, bovino kaj bovido..." Li ?ajnis heziti dum momento, kiel ser?anta rimedon por plej bone arran?i ?ion; ?ar li memoris tion kion diras la kampulo :

Kiu bonon vidas kaj malbonon elektas,

Tiu ofte prave pentas.

?iaokaze, li strangoligus sin plivole ol nenion proponi avanta?e al Renardo.

"Monsinjoro, li finfine da?ris, mia opinio estas,ke vi gardu por vi la ta?ron kaj la belan gunon. Mi kontentigos min per la bovido, kaj pri la rufulo kiun vi akceptis en via kompanio, mi scias ke li ne malmulte ?atas ?i tiujn specojn de viando; ni invitos lin ser?i man?a?on aliloken".

Ho ! Kiel granda afero estas Senjoreco ! Necesas al Sinjoro doni ?ion por konservi, ?ion fari la? ?ia volo kaj ?efe, neniam paroli al li pri disdivido. En ?iuj landoj la kutimo estas sama; ?u la konestablo Isengrino povis forgesi tian veron ! Nu, tio kio devis okazi, okazis : Nobla ne a?skultis lin sen svingi la kapon kaj sen aperigi viglan indignon. Apena? la partiganto finis, kiam li stari?as, faras du pa?ojn, levas sian teruran kruron kaj sendas ?in sur la vangon de Isengrino per tia forto ke li forigas la ha?ton, la felon de la viza?o, kaj lasas la kulpulon kovrita de sango. "Isengrino, li diras, nenion komprenas pri la partigo, mi devintus diveni tion. Estas al vi, Renardo, pli lerta kaj sa?a, por kontentigi ?iun el ni. - Siro, respondis Renardo, vi faras al mi honoron kiun mi ne a?dacis esperi; sed jen mia propono : Prenu, Sinjoro, tion kion pla?os al vi kaj forlasu al ni la ceteron.

- Ne, ne ! diras Nobla, mi ne tiel konsentas tion, mi volas ke ?io estu aran?ita per ju?o, la? senpartieco, kaj tiel ke neniu rajtus plendi. - Nu ! reparolis Renardo, ?ar vi volas tion, mia opinio unue estas, kiel Isengrino proponis, ke la ta?ro estu via; ?i estas la parto de la re?o, ?i ne povas fali en pli glorajn manojn. La guno estas delikata, grasa kaj juneta; ?i estos por Sinjorino Re?ino. La imperia princo, via filo, estis, se mi ne eraras, anta?nelonge demamigita, li devas esti unujara?a, a? malmulte mankas; al li devas alfali ?i tiun etan bovidon, delikatan kiel lakto. Pri ni aliaj, ?i tiu kampulo kaj mi, ni iros ser?i nian sorton aliloken".

Tiuj paroloj dissemas videblan kontenti?on sur la fiera viza?o de la re?o. "Jen, li diras, kiu estas bone parolita, tial neniu reklamacias. Estas bone, Renardo, mi estas kontenta. Sed diru al mi, kiu instruis vin tiel bone partigi ? - Siro, respondas Renardo, la ru?a kufulino de Isengrino estas por mi de granda a?toritato. Mi e? estas tentanta kredi ke la krono kiun vi faris al li, indikas kardinalon, se ne la Papon mem. Ho, la bela koloro de purpuro ! Necesas klini?i anta? ?i".

"Majstro Renardo, Majstro Renardo, eligas la re?o dol?e frotante la brakon sur lian orelon, vi estas sagaca persono, kaj vi scias man?i pli bonan ol vian panon. Doma?e por tiuj kiuj rifuzus viajn bonajn servojn; vi bone memoras tion kion oni diras, kaj vi kapablas admirinde profiti de la malsa?eco de la aliuloj. Restu amba? ?i tie kaj en bona amikeco; sed mi konsilas al Isengrino, se li volas ?pari al si grandajn beda?rojn, pli bone dispartigi aliafoje. Pri mi, mi havas grandajn aferojn kiuj devigas min malproksimi?i. Ser?u, trairu ?i tiujn arbarojn, kaj se vi tie trovas vian tagman?on, mi permesas al vi preni ?in. Adia?, Renardo ! bone partigita, vere bone partigita !"

"Nu, siro Isengrino, kion vi opinias ? diras Renardo ekde kiam Nobla estis malproksima forkondukante la predon anta? li. ?u la Re?o sufi?e ofendegis nin ? ?u tiaj baronoj kiel ni devas esti tiel malbone traktitaj kaj trompitaj ? Kredu min, iomete konkordante nin, ni kapablus doni al li sufi?e da embaraso. Kiel via amiko, mi ?uldas al vi miajn plej bonajn konsilojn, kaj mi volonte helpos vin per miaj tutaj fortoj por preni de tiu malbona re?o brilan ven?on. ?ar fine estas tro da honto sin lasi tiel trakti kaj ni emigus lin fari ankora? pli malbone. Mia opinio estas unue ven?i la ofendon kiun li faris al vi, poste la rifuzo de justeco kiu senigis nin je la poseda?o kiu apartenis al ni".

Isengrino atente a?skultas Renardoⁿ. Li gardas akran rankoron pro la traktado kiun li spertis; li feli?us povi ven?i tion, sed aliflanke necesas havi aliancanojn por entrepreni militon kontra? la re?o. La singardo postulas ke oni unue petu konsilon al siaj veraj amikoj. "Tamen, li diras al si, kie mi trovus pli sa?an konsilanton ol Renardoⁿ, kunulon pli lertan, pli utilan ?... Sed se li perfidus min ? Se li elpumpis el mi mian sekreton nur por iri riveli ?in al la re?o ? La perfido sufi?e estas en siaj kutimoj kaj en tiuj de lia gento... Ne ! Mi ofendas lin; li finfine estas mia kamarado, li ne volus dama?i min ? Li estas honestulo, la re?o ankora? diris tion anta? momento, reamikigante nin. Tamen mia edzino ! mia edzino !... Malbona diro, tio tute; mi volas ven?i kontra? la re?o, Renardo proponas al mi liajn konsilojn kaj lian helpon, mi frenezus forpeli lin".

Li do respondas al Renardo : "Bela amiko, kara kaj dol?a kamarado, mi reale bezonas vian helpon kaj mi petas ?in al vi. Mi ?atus anta? la alveno de la unua nokto fari ven?on al nia malbona re?o. - Ho ! tuj reparolas Renardo kiu deziris nur erarigi sian kamaradon pri la ?efa motivo de liaj rankoroj, necesas ne tiom rapidi; ni reparolos pri tio alian fojon; nuntempe, mi havas la plej grandan bezonon revidi mian familion; mi estas ekster Mopertui de tre longtempe, kaj mi volas iri promeneti tien. Adia?, kara onklo Isengrino; ni restu en plena akordo kontra? la orgojlo de la re?o". Tion diritan, la novaj amikoj adia?is unu la alian. Anta? ol esti farintaj cent pa?ojn, ili estis forgesintaj la militon kiun ili devis entrepreni, kaj la fidelecon kiun ili jam tiom ofte ?uris kaj forneis.