L I B R O _ U N U A _ 27a Aventuro.

Kiel la Re?o Nobla, Isengrino kaj Renardo ekiris ?asi,

kaj pri la renkonti?o de kampulo kiun Renardo dronigis.

Jen la tri personoj revojirantaj; Nobla unue, poste Isengrino, poste Renardo. "Kiel ni komencu ? diras la re?o rigardante Renardo. Vi kiu konas la bonajn lokojn, estu nia gvidanto; oni fidas al vi. ?u vi scias apud ?i tie herbejon, bosketon a? pa?tejon kie ni povus renkonti bonan predon ? - Per sankta Remi?o, siro, respondas Renardo, mi nenion povas promesi. Tamen mi memoras ke inter ?i tiuj du montoj, tie, oni trovas verdan valon kie la brutaro de la najbara vila?o ofte venas pa?ti. ?u vi volas iri al tiu flanko ? - Mi konsentas, diras la Re?o".

Ili pa?as, kaj vi tuj ju?os kiom la paco fre?e ?urita estis solida. Alvenintaj en la herbejo, Isengrino la unua ekvidas al la alia fino, belegan predon. Tiam tute gaja : "Ni estas sur la ?usta vojo, siro, li diras, mi tien distingas virbovon, bovinon kaj ?ian bovidon; necesas ke ili ne eskapu nin. Sed estus bone sendi Renardoⁿ anta?en, por konstati ?u ne estus laniario a? kampulo por timi, oni ne kapablus preni tro da singardemoj. - Vi bone parolas, diras la re?o. Renardo estas lerta kaj ruza, li rekonos pli bone ol neniu la lokojn. Iru do anta?en, Renardo, kaj kiam vi estos vidinta, vi revenos por informi nin. - Plenkore, siro".

Tuj kuranta tra la kampoj, li alvenas apud la atingebla predo. La kampulo, gardisto de la brutaro, dormis trankvile sub ulmo. Renardo sin ?ovas tute apud li, ser?ante en sia kapo rimedon por forigi lin. Sen veki lin, li kaptas bran?on de la arbo kaj rapide saltas pli alten : li iras de bran?o al bran?o kaj finfine haltas precize super la kapo de la pa?tisto. ?u estos al mi permesita da?rigi ? Renardo, kiel vera fiulo, sin turnas, strebas, kaj faligas sur la kampulon plenan pelveton da fetora feka?o. La pa?tisto, sentante ver?i?i sur lin tian buljonon, salte ekveki?as, direktas la manon al sia humida viza?o, kaj ne divenas kiel tia a?o povis falis de la arbo. Li levas la okulojn kaj vidas nur frondojn el la plej belaj verdoj de la mondo, ?ar Renardo malaperigis sin sub la plej dika?o de la foliaro. La surprizo de la kampulo estas supermezura; li kredas sin la ludon de fantomo, li tu?as per sia mano, sentas grasan malsekecon kies fetoro estas neeltenebla; poste li stari?as kaj kuras rekte al la kava?o kiu fermis la herbejon kaj kiu enhavis dudek futojn profunde da akvo. "Ni unue lavu nin, li diras al si, poste mi provos malkovri al kiu mi ?uldas ?i tiun malbonan aventuron".

Kiam li alvenis al la kava?o kaj kiam li komencis ka?re klini?i por sin lavi, Renardo kiu ne perdis lin el la vido, lasis sin gliti grunden kaj rekuni?is kun li. Kiam li vidis lin kun kurbigita dorso, kapo klinita super la akvo, li vigle saltis sur lian lumbon, kaj per sia pezo decidigis la falon de la kampulo al la fundo de la kava?o. Pri Renardo, li e? ne tu?is la surfacon de la akvo. La kompatindulo, glaciigita de teruro, etendis la brakojn kaj svingis la piedojn por eskapi el la dan?ero; sed Renardo ?eestas, kiu ekvidas je kelka distanco lar?an ?tonon, platan kaj kvadratan; li ?ovas ?in, levas ?in, fine faligas ?in per tia forto sur la dorson de la kampulo ke tiu ?i malsupreniras kun ?i en la ?limon de la kava?o.

Dume la re?o kaj la konestablo, lacaj pro tiel longa atendo, iom anta?eniris. Isengrino, kies la okuloj estis bonegaj, videtis Renardoⁿ apud la kava?o, kaj montrante lin al monsinjoro Nobla : "Vidu, siro, kiel Renardo zorgas servi vin; li petoladas dum vi perdas paciencon. Li trovis por li, li petas nenion pli. Oni povas sendi lin ser?i la morton; certa rimedo por longe atendi lin ! Se vi trovas tion bonan, siro, ni anta?eniros al tiu flanko, almena? ni scios de li tion kio retenas lin tie. - Konsentite, diras la re?o, sed per sankta Juliano ! se Renardo ?ercis nin, li severe pagos tion kaj longtempe ne emos rekomenci".

Dum ili alvenis en tre malgaja humoro, la kampulo estis batinta la akvon dum longa tempo, dufoje mergi?is kaj dufoje malmergi?is, kaj perdis ?ion kio restis al li kiel forto. Renardo, siaflanke, deziris sin liberigi de tio por pli rapide reiri apud la re?o; li rapide faras amason da dikaj terbuloj kaj ?etas ilin dense kvaza? hajlo sur la dorson de la viktimo kiu mergi?as por la tria kaj lasta fojo. La kampulo restis sub la akvo, haltigita en la herbaroj. Dio bonvolu akcepti lin en sia paradizo ! Almena? li povas esti certa ke ekde ?i tiu tago, oni ne plu faros pri li malbonajn dirojn. Pri la predo, ?i dependis de niaj ?asistoj, nenio plu malhelpis ilin kapti ?in.

Post tiu grava faro, grandsinjoro Renardo ekreiris, kaj kiel ni vidis, monsinjoro Nobla kaj siro Isengrino evitigis al li la duonon de la vojo. "Estu bonvenaj, li diras al ili, vi Monsinjoro kaj via kompanio ! - Mi, respondas la re?o, mi ne salutas vin, grandsinjoron Renardoⁿ, kaj mi eble devus pendumigi vin ?e la arboforkoj, pro esti forlasanta nin tiom longe. - La kulpo ne estas mia, Monsinjoro, eligis Renardo. Per la fideleco kiun mi ?uldas al mia edzino, mi havis kiel distra?on, la kampulon kiu gardis la brutaron, kaj vi komprenas ke se li vin vidintus, li ?irmintus siajn bestojn kontra? ?ia atako; sed, dank'al Dio, vi vidas ke mi revenas fre?a, sana kaj mallaca, dum li iris kuni?i kun la ranoj funde de la kava?o. Mi imagas ke vi deziris mian revenon; tre enuas, kiu longe atendas. Sed kiam vi scios kiel mi laboris, vi pli amos min. A?skultu min de punkto al punkto".

Tiam li rakontis al ili kiel li grimpis sur la ulmon, kiel li makulis la viza?on de la kampulo, kiel la timigita kampulo kuris sin lavi ?e la kava?o, kiel alvenante pa?ete, li saltis sur lian lumbon, poste rulfaligis lin en la mar?eton, kaj zorgis por ke li neniam eliru el ?i.

La re?o a?skultis lin, kaj iom post iom lia kolero anstata?i?is per la deziro ridi; li kunbatis la manojn, ?uris ke neniam kampulo estis pli bone traktita la? siaj meritoj. - Ho ! diras Isengrino, siavice, tio fakte ?ajnas tre amuza; sed por kredi tion, mi ne ?agreni?us vidi tion per miaj okuloj. - Nu, diras Renardo, vi povas plezurigi vin; iru ?e la fundon de la akvo, la kampulo diros al vi ?u mi mensogis de unu vorto. - Ne necesas, reparolis la re?o kiu volis savi la dignon de la konestablo. Mi ne sufi?e estimas la kampulojn por iri vidi unu pli, kaj mi plivole ?atus en?ovi mian kapon en tunon da vipuroj. Li estas funde de la akvo, ke li restu tie ! kaj pri ni, ni hastu por ekplenumi la dispartigo de la predo".