L I B R O _ U N U A _ 26a Aventuro.

 Kiel Renardo renkontis Noblaⁿ, la re?on, kaj Isengrinoⁿ,

kaj kiel la du baronoj donis unu la alian la pacan kison. 

Isengrino, post esti lasante vivi Renardoⁿ kiam li povintus ven?i sin kontra? li, ne estis malpli persvadita ke damo Hersento, lia nobla edzino, havis gravajn plendomotivojn kontra? lia kunulo; kaj Renardo, siaflanke, obeis al sia natureco, lasante eskapi nenian eblecon malglori kaj trompi Isengrinoⁿ. Iam li embuskis en la arbaro, kun la espero alporti hejmen ion por sia kara Hermelina. Li ne estis tie de longe sen vidi alveni siaflanke monsinjoron Noblaⁿ, la re?on, akompanata de Isengrino, la konestablo. Ili pa?otenis unu la alian, agrable babilante. Renardo ne deturnas sin; kaj e? por profiti el la renkonti?o malfavore al sia kunulo, li anta?eniras kaj salutas la re?on per profunda klini?o : "Estu bonvena, nobla kompanio ! li diras. - ?u estas vi, grandsinjoro Renardo ! respondas la re?o kiu, sciante la misaventurojn de Isengrino, penis ne ridi. Mi deziras al vi bonan tagon kaj feli?an sorton por la ruza lerta?o kiun vi sendube preti?as ludi".

"Fakte, mia monsinjoro, mi bezonas viajn bondezirojn, ekde la tagi?o mi estas ?asanta; mi esperis alporti ion al la edzino kiu ?us donis al mi novan infanon, kaj ?is nun mi nenion trovis".

"?u vi estas ?asanta ? respondis la re?o kun severa tono, kaj ?u estas tiel ke vi faras sen ni viajn aferojn ?"

"Siro, reparolis Renardo, je la fideleco kiun mi ?uldas al vi, mi tro bone scias ke al mi ne konvenas samrange pa?i kun viaj ordinaraj kunuloj kaj esperi rigardon de la re?o meze de tiom da gravaj mo?tuloj. ! Vi kompreneble devas ol nin, la malgravulojn, preferi la altajn baronojn, tiajn kiel sirojn Brunoⁿ la urson, Belacentoⁿ la apron, Ronjausoⁿ la ?ashundon, Sinjoron Isengrinoⁿ, kaj iliajn samspeculojn".

"Kaj jen, rebatis la re?o, el viaj ordinaraj mokadoj; sed, fine, restu kun ni, se vi bonvolas; almena? hodia? mi akceptas vin en mia ?asado, kaj ni tuj ser?os kune la necesa?on por ta?ge tagman?i.

"Ha ! siro, eligas Renardo, mi ne kura?us, pro monsinjoro Isengrino, kiu ?iam vidas min kontra?vole. Li destinis, kial mi ne scias, mortigan malamo, kaj tamen, mi ?uras tion per mia estro, neniam mi faris al li la plej malgrandan ofendon. Li akuzas min esti malhonorinta sian edzinon, dum mi nenion petis, per la virto de Dio, al mia bo-onklino Hersento, ke mi ne povus postuli de mia propra patrino. - Mi pensas kiel vi, Renardo, reparolis la re?o, nenio gravas en tio ?io. Kvankam vi subtenintus la kriminalan komercon kies vi estas suspektata, necesus por kondamni vin, kelkaj konkretaj pruvoj, kaj oni ne prezentas ?in. Ni ?esu do ?i tiujn miskomprenojn, mi volas restarigi pacon inter vi. - Povu Dio, siro, rekompenci vin pro tio ! ?ar, vere, kaj per fideleco ke mi ?uldas al Hermelina, la rajto estas en mia flanko".

"Nu, Isengrino, reparolis la re?o, ?u tiu malamo kontra? Renardo estas sa?a ? Vi vere frenezas imputi al li malnobla?on, kaj la? mi, mi certas ke li havas nenion por ripro?is al si koncerne damon Hersentoⁿ. Montru vin pacema; Lasu la malnovajn ?ermojn de rankoro. ?u ni devas malami homojn pro malbonaj diroj dise kolektitaj ? Mi konas Renardoⁿ pli bone ol vi, kaj mi estas certa, ke, per la ?efturo de la imperiestro Oktavio, li farus nenion pri tio kion oni ripro?as al li".

"Siro, diras Isengrino, ekde kiam vi atestas tion, mi kredas tion. - Nu, kiu do malhelpas vin ? Tuj, alproksimigu vin, pardonu lin bonkore kaj tutaprobe. - Mi ne bonvolas tion. En via ?eesto, siro, mi pardonas lin, mi demetas ?ian rankoron de la pasinteco, mi pretendas ke ni restus dum nia tuta vivo, bonajn amikojn kaj kompanojn".

Tiam sin donis unu la alian, la kison de amikeco, tiuj kiuj ne multe amis unu la alian kaj neniam amos unu la alian. Ili diru tion kion ili volas, ili ?uru ?iujn reamiki?ojn de la mondo, e? en la ?eesto de la re?o, ili ?iam malamos unu la alian, kaj mi ne vetus multe pri iliaj kisoj. Tio estas la plej mensoga kaj trompa paco; por diri ?ion per unu vorto, tio estas Renarda paco.