L I B R O _ U N U A _ 24a Aventuro.

Kiel Renardo tromplogis la kampulon,

kaj kiel Isengrino kunprenis la lardon kiun li ne volis dividi.

Estis kampulo kiu trairis la ebena?on, klini?anta sub ?ar?o de peklita porka?o kiun li alportis hejmen. "Kiu malhelpus vin, bo-onklo, haltigi tiun lardon kaj kontentigi vian malsaton per ?i ? ?i pli bone valoras ol mia sengrasa, malmola lumba?o". Isengrino samopiniis. "Jen, onklo, lasu al mi la plezuron akirigi al vi la posedo de ?i. Se vi ne havas ?in, mi submetas min suferi ?ion sen plendi. Vi havos la lardon, kaj se restos el ?i al vi post esti man?inta ?in ?issate, ni vende proponos ?in; ne estas en la mondo pli bona vendisto ol mi. Ni poste dividos ?ian prezon : al vi du trionojn, al mi la trian; estas la regulo".

"Per sankta Klara, diras Isengrino, mi ne havas inklinon al la renkonto de kampuloj. Ankora? hiera?, rapide trapasante tra vila?o, unu el ili donis al mi baton de klabo kiu faligis min grunden; mi ne kapablis ven?i min, kaj mi hontegas pri tio. - Do ne miksu vin, respondas Renardo, mi povas sukcese direkti la aferon, kaj vi pendigos min kun la ?nuro ?e la kolo, se post momento vi havos la lardon. - Bonege, do ! diras Isengrino, mi ja volas ju?i pri tio kion vi kapablas fari".

Li unue sin trenas kun sufi?e da peno, la batoj kiujn li ricevis forigintaj de li lian naturan lertecon; sed ade la?irinte la arbaron pene tra kovrita pado, li iom anta?as la kampulon, kaj uzante unu el siaj preferataj lerta?oj, li sin etendas la?longe de la vojo, kiel li sendube farintus en la arbaro, por resani?i de la krudaj traviva?oj kiujn lia kamarado ?us suferigi al li.

La kampulo vidante Renardoⁿ treni la lumbojn, kaj tiel fali sur la vojo, kredis lin morte vundita, kaj pensis ke estus facile kapti lin. Li do anta?eniras kaj sen demeti sian porta?on, kun la mano metinta sur la irbastono kiu servis al li kiel apogilo, li klini?as kvaza? por levi Renardoⁿ de la tero. ?i tiu faras salteton flanken : la kampulo ne senkura?i?as, li faligas la irbastonon sur lian lumba?on, kaj Renardo kies la doloroj renovi?as, eligas ekkrion kaj malproksimi?as. "?io ?i, diras la kampulo, ne malebligos min kudri vian felon sur mian mantelon". Sed inter fari kaj diri, estas ofte multe por diri.

La kampulo ne postkuris dek pa?ojn al Renardo ke li sentas sin deviganta demeti sian ?ar?on de lardo, por pli rapide kuri. Li do demetas ?in teren, kaj nur pensis kunigi kun Renardo kies ha?to, li pensis, devis redoni al li la prezon de la porka?o kiun li ?us a?etis; sen kalkuli kun la kolfelo kiun li gardus por aldoni al la kolumo de sia mantelo. Isengrino sekvis pro scivolo kaj sen tro da espero, la movadojn de Renardo kaj de la kampulo; sed kiam li vidis ?i tiun forlasi lian lardon, li rapidigis mem la pa?ojn, li malsupreniris en la ebena?on, forportis la valoran ?ar?on, kaj revenis al kie li foriris.

Pri la kampulo, li kredis sin certan kapti la vulpon kiam li vidis la lupon reiri al la arbaro kun sia lardo. Renardo, siaflanke, nenion perdis pri la movadoj de Isengrino, kaj tuj ?esanta dolore rampi, li foriris kiel sagon de arbalesto, lasante la kampulon inter la besto, kiun li volis kapti kaj la lardon kiun estis forprenita de li, ?irantan al si la harojn, malbenantan Isengrinoⁿ, Renardoⁿ kaj la avidecon kiu kondukis lin havi nek la eskudon nek la gro?on. Tiel estas kiel li revenis hejmen, sufi?e persvadinta ke li estis sor?ita.

Ni nun lasu la kampulon, kaj ni reiru al niaj du amikoj. Isengrino, ?e la alveno de Renardo, estis jam tutsata : la reston de la lardo, li jam kovris ?in per foliamaso, por pli bone gardi ?in en malvarma loko. Proksime de tie, estis la vimeno per kiu la kampulo ligis ?in por porti ?in pli facile.

"Siro Isengrino, diras Renardo, vi estas dononta al mi, mi esperas, la parton kiu apartenas al mi en la lardo ? - Amiko, vi volas ridi, diras la lupo, certe vi devas senti vin tre feli?a pro esti eskapinta el mia rankoro. Tamen, mi permesas al vi preni la vimenon, faru kun ?i tion kio pla?os al vi; sed petu nenion pli".

Renardo komprenis ke, kun karamado kun la forto de Isengrino, ne estis por postuli. "Se iu, li diras, meritas la vimenon, certe ne estas mi. Mi vidas tion, oni ne havas grandan profiton por atendi de via kompanio, permesu al mi foriri. Cetere mi havas la konsciencon ?ar?ita de kelkaj gravaj pekoj, kaj mia intenco estus, por ricevi la absolvon, pilgrimi al Sankta. Jakobo. - Bone, diras Isengrino, mi ne retenas vin; mi rekomendas vin al Dio. - Kaj vi al diablo ! reparolas duonla?te Renardo, almena?, ne estas mia pre?o kiu liberigos vin de ?i".