L I B R O _ U N U A _ 23a Aventuro.

Kiel Isengrino volis ven?i kontra? Renardo,

kaj kiel li beda?ris tion.

Tio estis bone komenci la tagon. Renardo poste ?irka?iras la dekliva?on, kaj malsupreniras al la mar?o kiu, ?e iu flanko, finis ?in. Li tie sin banas, kaj donas al siaj membroj novan lertecon. Kiam li revenis sur la teron, li vidis alveni al li Sinjoron Isengrinoⁿ kiu, ekde la aventuro rakontita de siaj lupidoj, ne havis tre teneran amikecon por li. "Ha ! Do, finfine jen vi ! diras Isengrino furioze ekrigardante lin, vi tuj, mi esperas, pagos ?ion kio estas ?uldata al mi. Mi scias kiel vi transpa?is la sojlon de mia domo, kiel vi malhonoris mian familion, ofendegis, malpurigis, batis miajn infanojn. A?skultu tion kion mi decidas fari. Vi asertis vin mian nevon, vi ?ajnigis ami min kiel mi mem havis la malsa?econ ami vin; nu ! mi lo?igos vin en malliberejon kiu malhelpos vin ekde tiam trompi kiun ajn en la mondo. Vi estos trankvila viaflanke, sen bezoni starigi kaptilojn, embuskojn a? insidon, sonorigi la sonorilturon, ?eti ?tonojn a? ludi ?etma?inojn. Vi ne plu timos la ven?on de re?o, princo, a? landestro pli potenca ol vi. Kaj tiu malliberejo, vi konas ?in, mi supozas".

Renardo, al kiu ?iu eskaprimedo estis malebligita, sentas ke li ne povas eviti la sorton per kiu oni minacas lin nur humili?ante anta? sia dan?era malamiko. Li genue falas, kun la vosto inter la kruroj, kaj per pentema kaj peteganta tono : "Onklo, li diras, kutimas en kortumo de baronoj proponi kaj preni la monpunon la? tio kio oni malbonagis. Vi pensas ke mi malbonagis, do diru kiun monpunon vi postulas de mi, kaj Dio helpanta, mi kontentigos vin. - Per Dio la patro ! respondas Isengrino, la monpuno kiun mi petas, estas la loko, kiun mi aran?as por vi en mian ventron. Mi deziregas aldoni vian karnon al mia, miksi mian sangon kun via, kunigi per tiu rimedo la ruzojn de via menso kun la nobleco de mia kura?o. Nu ! Ne lasu vin petegi, bo-nevo mia; ?i tiu bela vico da dentoj estas preta, kiel vi vidas, ricevi vin. Vi vere uzas tro da ceremonio".

Dirante tion, Isengrino ?etis sin al Renardo, retenis lin senmove sub siaj piedoj, batis lin, mordis kaj ta?zis lin kiel neniam tiel estis kaptito sur Saracena grundo. Li vane petas indulgon, alvokas la kompaton de sia bona onklo, Isengrino kaptas lin ?e la nuko, ?iras al li la ha?ton kaj fine reduktas lin nur eligi obtuzajn ?emadojn.

Iu afero anta?gardis grandsinjoron Renardoⁿ, lia karno estis tute ne, e? por Isengrino, franda peco. Post esti longtempe martiriginta lin : "Mi hezitas, li diras, pri la speco de morto kiun mi donos al vi. ?u mi ekbruligus ardan fajron por rosti vin ? Poste mi man?us vin; ne, vi estus tro rapide mortinta". Kaj tamen, vidante Renardoⁿ atendi, kun lar?e malfermitan fa?kon, la momenton spiri la lastan spiron, Isengrino fermas al li la gor?on per sia piedo, kaj ne multe mankis ke li premsufoku lin.

Sed ?e la momento mem, ur?is, jen la kompato kiu trovas lokon en la koro de Isengrino. Li memoras la malnovajn ligojn de amikeco, la bonajn lerta?ojn kiujn ili ofte faris kune, la ludojn, la distra?ojn, la agrabla?ojn de ilia unua juna?o. Iom post iom liaj okuloj nebuli?as kaj fine pleni?as per larmoj. "Ha ! Dio mia, jen li mortinta ! Kaj kion mi faris ? Mi kapablis bati mian malnovan amikon, mian plej bonan konsilanton ! Malbenita kolero ! Tiuj vortoj alvenas al la morti?antaj oreloj de Renardo, li faras nerimarkeblan movon. "Kio estas ? diras Isengrino, mi kredas ke li movi?is : jes, liaj vejnoj ankora? batas, kvankam oni apena? sentas lian spiradon. - Jes, mi vivas, diras Renardo, sed vi faris grandan krimon, traktante kiel via plej grandan malamikon, la kompatindan nevon kiu tiom amis vin. Vi estas forta kaj vi premis la malfortan, la sendefendan senkulpulon". Isengrino restis longe sen respondi, kaj kiel turmentata de veraj rimorsoj, dum sia nevo reakiris fortojn kaj kura?on.

"Jen, diras unue Renardo, anstata? maltrakti min sen kialo, rigardu kaj profitu la aventuron, kiu venas sin oferi al ni".