L I B R O _ U N U A _ 22a Aventuro.

Kiel Renardo havis timigan son?on kiu estis klarigita de Hermelina,

kaj kiel li tromplogis la Kornikon.

Renardo, post kelka tempo de tiam, kviete ripozis en sia kastelo de Mopertui, apud sia edzino Hermelina. ?irka? la mateno, li havis strangan son?on (kiu beda?rinde ege revokas tiun de ?anteklero). Li kredis esti sola apud iu arbaro; li surhavis pelta?on el ru?a fusteno truitan ?e pluraj lokoj kaj borderitan ?e la kolumo de tute blanka garna?o. ?i tiun garna?on, li penege transpasis ?in, ?i tiel multe ?irka?premis lin ?e la kolo ke ne necesis multe por ke li sufoki?u.

Tute timigita, Renardo subite ekveki?as kaj ser?as tion kion tia son?o povas signifi. Hermelina siaflanke malfermas la okulojn kaj ricevas la konfidencon pri la vizio kiun ni ?us raportis.

"Renardo, ?i malgaje diras al li, via son?o maltrankviligas min kaj donas al mi fortajn anta?timojn pri vi. Estas certe ja la anonco de grandaj malagrabla?oj kaj doloroj. La ru?a dise truhava fusteno a?guras nenion bonan, kaj tiu longa blanka bordero estas la duobla vico da dentoj kiu devas rompi al vi la ostojn. Mi anka? ne ?atas tiun mallar?an enireblecon kiun vi ne povis trapasi, kaj mi konkludas pri tio, ke vi balda? trovi?os malkomforta. Feli?e mi konas sor?on kies la efiko subtenos vin dum la dan?eroj kiuj minacas vin. La tago kiam oni uzas ?in, oni povas nek morti nek perdi unu membron. Jen ?i : Kiam vi eliras el azilo, tra la fosa?o, tra la fenestro a? tra la pordo, necesas desegni tri krucojn sur la sojlo de la fosa?o, de la fenestro a? de la pordo : oni poste certas reveni sana kaj sekura".

Renardo, revigligita de ?i tiuj bonaj paroloj, elliti?as, malfermas la pordon kaj faras la sor?on kiun Hermelina ?us instruis al li. Li grimpas deklivon en la arbaro, kaj de tie ne malfruas distingi kornikon kiu, post esti mergi?inta en klaran akvon, riparis per sia beko la malordon de siaj plumoj. Renardo, por altiri ?ian atenton, ku?i?as senmove sur la dorso, kun la okuloj fermitaj, kaj la lango el?ovita. Li esperas ke la birdo, tuj kiam li vidos lin, kredos povi deflugi sur lin kaj volos ekkapti tiun frandan langon. La korniko fakte ?etas la okulojn tien kaj tien, poste haltigas ilin sur Renardo kiun ?i supozas esti anta?nelonge viktimo de murdo. La ru?a kaj malseka lango vekas sian deziregon; ?i svingas siajn flugilojn, malsupreniras vertikale al la supozata kadavro; sed kiam ?i estas dononta la unuan bekpikon, Renardo sturmas, haltigas ?in per la flugiloj, kaj sen alia ceremonio faras unuan matenman?on per la korpo de la nesingarda birdo.