L I B R O _ U N U A _ 20a Aventuro.

Pri la rajdado de Renardo kaj Tiberto en la domon de kampulo,

kaj kiel Tiberto tie devis garantie lasi sian voston.

Dum bela printempa tago, ?irka? la ?ieliro, grandsinjoro Renardo, eliranta el Mopertui tre senfortigita pro longa malabundeco, renkontis Tibertoⁿ al kiu li unue alparolis. "Bela amiko mia, ?u mi povas scii kio venigis vin ?i tien ? - Certe ja; mi iris viziti kampulon kies la ?irka?baritejo trovi?as je mallonga distanco. La kampulo estas edzigita, lia edzino disponas pri ?io; ?i enfermis en sia pankesto grandan poton da lakto, mi volas scii kiun guston ?i havas. Ni iru kune, siro Renardo, mi montros al vi kiel oni povas eniri en la domon; sed mi metas kondi?on al tio, estas ke vi promesos esti por mi bona kaj lojala kompanio kaj enveni nur post mi. Tie estas multaj kaponoj kaj kokinoj, mi nenion postulas. - Bone ! respondas Renardo, mi devigas min sekvi vin kaj postuli nenion anta? vi pri tio kio povus ta?gi por ni amba?. Ili tiam rapidigas la pa?ojn. Alvenintaj anta? la he?o, ili trovi?as en la ?eesto de rompita paliso kiu jam pli ol unu fojon permesis la pasadon al Tiberto; balda? ili estis en la ?irka?baritejo. Renardo jam flaris la kokejon kaj sin direktis tiuflanken, sed Tiberto haltigante lin : "Oni sukcesas nur per lerteco kaj singardeco : la kampulo dormas, atako de la kokejo povas veki lin, kaj de tiam necesus retiri?i. Ni iru al la pankesto, ni sendan?ere malfermos ?in, la kaponoj postvenos". ?i tiu rezonado ne persvadis Renardoⁿ. "A?skultu do min, da?rigas Tiberto, se vi unue irus al la kokinoj, la hundoj povus senti vin, postkuri vin kaj mordi vin : mi havus ?agrenon ?ar tio malutilus al miaj interesoj. Ni pli bone faru : ni unue iru al lakto, restos el ?i por vi, mi certigas vin. - Mi promesis sekvi vin ! respondas Renardo kiun la lakto ja iom tenti, ni do iru al la pankesto".

Tiberto montras la vojon, eniras en la domon, kaj indikante la grandan kofron al sia kunulo : "Levu la kovrilon, amiko Renardo, por ke mi povu unue eniri : vi scias niajn konvenciojn. Renardo faras tion kion oni diras al li; Tiberto pasas la kapon, la korpon, la voston; li ekklopodas kaj diligente langotrinkas la lakton. Renardo subtenis la kovrilon, sed la vido de la lakto ?emigis kaj tremetis lin pro avido. La lango brulis al li, vidante Tibertoⁿ flari kun tiom da ?uo. "Ha ! Tiberto, vi sentas vin bone tie, ?ajnas al mi; vi havas ?ion kion via koro volis. Nun estu bona kamardo; revenu, ?ar per sankta Denizo, mi estas laca subteni ?i tiun pezan kovrilon, kaj mi ne havos forton por da?rigi. "Revenu, kara Tiberto mia, bona Tiberto mia !..."

La alia, absorbata de sia lakto, ne perdis tempon por respondi. Vane Renardo amasigis la dol?ajn ur?ajn petojn : "Bela amiko, rapidu, per Dio ! Mi ege suferas; mi balda? lasos refali la kovrilon". ?iuj paroloj estis senutilaj, Tiberto glutis tiom ke li havis tion ?is la lipharoj, kaj multe pli. A? intence a? neglekteme, li renversis la poton kaj disver?is la tutan lakton kiun li ne kapablis trinki. "Ha ! diris Renardo furioze, jen kiu estas malbona, Tiberto. Tio estas pli malbona ol se vi ungis min, mordis min, min via sinjoro. Sed fine ?u vi eliros ? - Dio mia ! Kamarado, atendu iomete. - Mi ne plu atendas unu sekundon. Tiam Tiberto sin decidas fari salton al la aperturo; sed Renardo, ?uste kiam li vidas pasi la kapon kaj la korpon, retiri?as kaj la vosto de kompatinda Tiberto restas tiel forte kaptita ke necesis lasi duonon el ?i kiel punon. La doloro tiam el?iras el li fortegan vekrion; li restis apud la pankesto, senmova kaj kun flagraj okuloj. "Kiel vi sentas vin, bona Tiberto mia ? tiam diras al li Renardo per sia plej karesa vo?o. - Ha ! Malbona kamarado, vi servis al mi de via ordinara plado; vi lasigis al mi la plej karan parton de mi mem. - ?u vi povas akuzi min pri malfeli?o kiu estas via laboro ? Estas vi kiu prenante tro fortan impulson fermis la pankeston, sen tio ke eblis restigi ?in malfermitan. Sed finfine, pro kio vi plendas ? Vi devus esti plena de ?ojo pro havi kelkajn colojn (1colo = 2,54cm) de vosto malpli; vi estos pli malpeza, malpli embarasita. Pensu pri la avanta?o havi nenion pli por treni post vi, kiu haltigas vin. Vi nenion faris per tiu vosto; vere ! mi bonvolus ke simila afero okazus al mi.

Grandsinjoro Renardo, grandsinjoro Renardo, diras la kompatinda Tiberto, vi scias mokpiki pli bone ol neniu; sed ni lasu tion kaj, de ?i tiu momento, ni ?esigu la societon kiun ni faris. Tiel bone, sen mia vosto mi povas provi grandajn entreprenojn. Mi kredas a?di bruon proksime al ni, la hundoj ?ajne estas vekintaj; lasu la kokinojn tie, kaj ?iaokaze mi forlasas vin al ili, ni ne estas faritaj por kune iri longtempe.

"Nu ! bone, diras Renardo; mi konsentas, ni havas nenion por gajni unu kun la alia. Mi redonas al vi vian fidelecon, kaj mi ne ?uldos al vi soldojn. Adia? ! Ni povos revidi unu la alian aliloken".

"Jes ? diras Tiberto forlasante lin, ni revidos unu la alian; sed ?e la kortumo de la Re?o".