L I B R O _ U N U A _ 19a Aventuro.

Kiel Ruselo kaj Tiberto, Blanka kaj Fremonto ludis al marelo,

kaj kiel Renardo man?is la andujon.

Iam Renardo atingis, fine de grandaj novalaj terenoj, kampon anta?nelonge rikoltitan kiu ?ajnis al li tre ta?ga por tie dormeti, milde ku?inta en fojnamaso. Komencis tagi?i kiam li veki?is. Je mallonga distanco, li ekvidis ?e la rando de la pado krucon ombratan de abio; oni starigis ?in por memorigi pri malnova murdo. La gepatroj de la viktimo pie fosis la tombon de tiu kiun ili volis honori, kaj sur la tero kiu kovris la korpon, ili ku?is grandan ?izitan ?tonon, kun kruco metita ?e la kapo kaj abio ?e la piedo. La pa?tistoj de la lando ofte haltis kaj kuni?is en tiu loko, kaj e?, per la pinto de siaj tran?iloj, ili desegnis sur la ?tono marelon.

De la loko kie li estis, Renardo povis facile distingi ?irka? la ludo kvar ulojn : estis Fremonto la formiko, Blanka la ermeno, Tiberto la kato kaj Ruselo la sciuro. ?iuj kvar kune voja?antaj survoje trovis perfekte ?nurligitan andujon. Kiu perdis ?in kaj de kie ?i venis ? Ili ne zorgis pri tio, sed ja pri scii kiel ili dividus ?in. ?i estis ?vela ?e la mezo, maldika kaj gracila ?e la ekstrema?oj; sekve, grava embaraso por doni tiom al unu kiom al ?iu el la aliaj. Post longaj intertraktoj, ili ekrigardis sur la tomban ?tonon, kaj ili konsentis perludi sian andujon per la marelo.

Ili sin lokis Blanka kaj Fremonto unuflanke, Ruselo kaj Tiberto aliflanke; tiuj du lastaj proksimaj por reciproke sin kontroli kaj anta?eviti friponadon de iu a? de alia flanko. ?ar ili estis tute absorbita de la ludo, kaj ?ar oni ne jam povis diri kiu gajnus, jen Baldueno, la azeno, trairante la padon kun sia ?ar?o, turnis la kapon al ili kaj brue kriis al ili : "Jen Renardo, bonaj homoj; savu vin !" Tuj oni vidintus la ludantojn forkuri; Tiberto, pli lerta, prenas sian tempon, metas la piedon sur la andujon, kaj grimpas sur la kruco kun ?i. La afero da?ris momenteton; venu nun tiu kiu volos, Tiberto timas nek re?on, nek grafon, nek vulpon.

Renardo efektive alvenis. Lia unua ekrigardo estis por Tiberto, kiu kun senzorga mieno sin deturnas, kaj kun la vosto stre?ita, malrapideme prezentas al li la dorson. "He ! Mi ne eraras; estas vi, kara Tiberto mia !" La alia retroturnanta sur si mem : "Jes. Kaj de kie vi venas, eta Renardo mia ? - El la najbara arbaro, mia kuzo. Sed ?u oni povus scii kial vi grimpis tiom alte ? - Por pli granda sekureco. - ?u vi do timas iun ? - Sed, jes. - De kiu ? - De vi, ekzemple. - La kialon ? - La kialo estas la franda peco kiun mi havas sub la mano, kaj kiun mi ne konsolus min perdi ?in. - Kiu do estas tiu franda peco ? Bona kapta?o ? - Jes. - Kiu ? ?u estas malpermesata scii tion ? - Ne, sed pli ?uste preni ?in : ?i estas andujo. - Ha ! Vi estas feli?a sukcesi trovi tian viandon. - Kion tio gravas al vi, ?ar vi ne devas gustumi ?in ? Sen vi, ni estas kvar por la disdivido. - Mi tamen bone ?atus fari?i la kvina,. - Mia eta Renardo, por tio, vi alvenas iom tro malfrue".

Renardo silentas, pli incitita, pli malkvieta ol oni povus diri. Li lekas siajn lipharojn, gratas per la piedoj, stari?as, klini?as, staras malsupre de la kruco, eligas krietojn de ?agreno kaj de dezirego. La andujo estas tie, anta? liaj okuloj, jam atakita de la maldikaj kaj bonaj dentoj de la kato; ?iu ekrigardo aldonas al siaj deziroj, al siaj sopiradoj. Fine li imagas neatenditan elturni?on : li ek?etas sin al la alia fino de la tombo, anta?en?ovas la muzelon en la herbo, ser?as, ?ajnas traser?i de iu flanko al alia, kun la okulo ardanta, la korpo vigle malkvieta. "?u vi vidis, Tiberto ? li krias. - Kion ? eligas la alia kun la dorso turnita; nu, kion vi malkovris ? - Per Dio, muson. - Muson !" Je ?i tiu nomo de la a?o kiun li plej ?atas en la mondo, Tibero faligas ?ion en forgeson, e? la andujon; li vigle turnas sin al Renardo, kaj en tiu movo li iom anta?enigas sian kruron, la andujo falas. Renardo eksaltas, kaptas ?in kaj dum li memkontente etendas ?in sur la ?tonon, Tiberto de la supro de la kruco sentas maldol?an funebron. "Renardo, vi perfidis min; ve al tiu kiu interparolas kun vi. - Kial do vi parolas al mi ? - Jes, malbeno al tiu kiu fidas al vi ! - Kaj al tiu kiu volos nenion dividi kun vi ? ?u vi nur rigardis min, kiam mi petis al vi malgrandan parton de ?i tiu vere bonega andujo ? Mi nun havas ?in; de ?i mi proponas al vi la ?nureton. Adia? bo-kuzo, kara Tiberto mia : vere, mi ne havas rankoron. ?is revido !"

Noto de la eldonisto : La rakonto parolas pri alia renkonto inter Tiberto kaj Renardo, kiu ne tre ?uste akordi?as kun la tri aferoj de la kaptilo, la andujo kaj la du mona?ejestroj. ?ajne estas nur falsa?o pri la okaza?oj kies la farmejo de Konstanto Denuksoj estis la scenejo. Ni lasas al la leganto la liberecon atribui al ?i sian veran lokon en la tuto de la agoj kaj faroj de grandsinjoro Renardo.