L I B R O _ U N U A _ 16a Aventuro.

Kiel Tiberto prenis la soldojn de Renardo,

kaj kiel estas malagrable ataki kontra? maljuna kato.

Eskapinta el la renkonti?o de kur?asistoj kaj de la laika frato Renardo atingis lar?ajn fosa?ojn kiujn li konis, kaj metis ilin inter la hundaro kaj li. Sed li tre bezonis ripozon, lia malsato, plurfoje iritita, ne estis kontentigita. Li promesis al si sin ven?i kontra? la korvo, kontra? la paruo kaj ?efe kontra? ?anteklero kiam, post vojturno de malnova vojo, li ekvidas Tibertoⁿ, la katon, rezonanta kun si mem kaj sen kompanio. Feli?a Tiberto ! Lia vosto sufi?is al li por disvolvi sian talenton kaj ellasi lin : li strabe gvatis ?in, postkuris ?in, lasis ?in iri kaj reiri, kaptis ?in ?e la momento kiam ?i tute ne pensis tion, haltigis ?in inter siaj kruroj kaj kovris ?in per karesoj, kvaza? ?i timis esti iomete tro ta?zinta ?in. Li ?us prenis la plej senzorgan pozon, la?vice etendante la ungojn kaj revenigante ilin en ilia veluran ingon, fermante la okulojn kaj duonfermanta ilin kun feli?ega mieno, zumante tiun apartan murmuron kiun nia lingvo sukcesas nomi nur imitante ?in iom malbone, kaj ?ajnas montri ke la perfekta ripozo de la korpo, de la menso kaj de la koro povas konduki al la plej dol?a kaj la plej dezirinda stato. Subite jen li eligita el lia volupta meditado per la plej malpli atendata vizito. Renardo estas je kelkaj pa?oj de li, Tiberto rekonis lin pro sia rufa robo, kaj tiam levi?anta tiom por sin gardi kiom pro ta?ga sento de respekto : "Siro, li diras, estu bonvena ! - Mi, abrupte respondas Renardo, mi ne salutas vin. Mi e? konsilas vin ne provi renkonti min, ?ar mi neniam vidas vin sen deziri ke tio estu por la lasta fojo".

Tiberto ne opiniis konvena provi pravigon; li kontenti?is respondi malla?te : "Bela sinjoro mia, mi beda?ras tiel malbone trovi favoron ?e vi". Tamen, Renardo ne estis preta provoki disputon; ?ar li fastis de longe, kaj estis el?erpita pro laci?o. Koncerne Tibertoⁿ, li estis dika kaj belstatura; sub longaj ar?entaj kaj brilaj lipharoj vici?is bone akrigitaj dentoj; liaj ungoj estis longaj, fortaj kaj akrapintaj; cetere, grandsinjoro Renardo ne ?atis egalfortajn batalojn. La decida mieno de Tiberto ?an?igis al li la tonon : "A?skultu min, li diras al li, mi bonvolas sciigi al vi ke mi entreprenis kontra? mia kamarado Isengrino seriozan kaj teruran militon. Mi jam anta?dungis plurajn kura?ajn soldulojn; se vi volus pliigi la nombron, vi ne sentus vin malkontenta pro tio, ?ar mi firme volas doni al li sufi?e da klopodon anta? ol akcepti la plej malgrandan interpacon. Tre mallerta tiu kiu ne trovos kun ni la eblecon perlabori ri?an akira?on".

Tiberto estis ?armata per la evoluo kiun la konversacio prenis. "Siro, li diras, vi povas kalkuli kun mi, mi ne mankos al vi. Mi havas miaflanke kalkulon kun Isengrino, kaj mi nenion deziras pli ol ?ian doma?on". La interkonsento estis balda? traktita, la fideleco ?urita, kaj Tiberto akceptis la soldojn de Renardo por milito kies li ne sciis la ka?zon kaj kiu ne estis deklarita. Jen ili vojirantaj, ?iu sur sia ?evalo (?ar nia poeto volonte voja?igas siajn heroojn kiel noblaj militistoj); ?ajne la plej bonaj amikoj en la mondo, sed fakte pretaj sin helpi per la perfido ekde kiam la okazo aperos.

Rajdante, Renardo ekvidas, plenmeze de la vojsulko kiu borderis la arbaron, fortan ma?kaptilon stre?ita en duonfendita kverkstumpo. ?ar li atentis pri ?io, li evitis ?in; sed la espero pla?i al li vidi Tibertoⁿ malpli feli?an. Li alproksimi?as al sia nova soldato kaj grimace ridetas al li : "Mi vere ?atus, kara Tiberto mia, li diras al li, provi la forton kaj lertecon de via ?evalo. Sendube oni povas ricevi tion en la demonstracioj, sed mi ?atus esti certa. Vi vidas tiun mallar?an linion kiu la?iras la arbaron, elanu galopege rekte anta? vi, la eksperimento estos decidiga. - Volonte", respondas Tiberto, kiu subite elanas kaj galopas. Sed alvenanta anta? la ma?kaptilo, li ?ustatempe rekonas ?in, retroiras du pa?ojn kaj rapide preterpasas. Renardo sekvis lin per la okuloj. "Ha ! Tiberto, via ?evalo stumblas, ?i ne gardas la direkton. Haltu kaj ni rekomencu ! Tiberto, kiu ne plu dubis pri perfido, ne faras malfacila?on. Li revigli?as, pikas per la spronoj, duafoje alvenas anta? la ma?kaptilo, kaj duafoje saltas super kun la sama facileco.

Renardo komprenas ke lia malico estas malkovrita; sed sen konsterni?i : "Vere, Tiberto, mi tro bone taksis vian ?evalon; ?i valoras malpli ol mi pensis; ?i ba?mas, ?i deturni?as, ?i ne estos akceptita de la hufferisto de mia armeo, kaj vi ne akiros altan prezon por ?i. Tiberto pardonpetas plej bone kiel li povas; sed dum li proponas fari trian provon, jen du laniarioj kiuj alkuregas kaj a?digas sian vo?on ekvidante Renardoⁿ. ?i tiu, pro sia konfuzi?o, forgesas la ma?kaptilon al kiu li alproksimi?as por malaperi en la arbaron; sed Tiberto, malpli timigita, kaptas la okazon , kaj simulante egalan teruron, sin ?etas al Renardo kiu, por sin mastri, anta?enigas sian maldekstran piedon precize sur la ma?kaptilon. La ?losilo kiu stre?is la kaptilon falas, la lar?a fendo refermi?as, kaj estas Mo?to Renardo kiu estas kaptita. Jen Tiberto en la kulmino de siaj deziroj, ?ar li kredas esti tre certa ke lia kunulo ne savi?os : "Restu, li diras al li; restu, mia sinjoro Renardo; ne maltrankvili?u pri mi, mi kapablos rifu?i en sekuran lokon. Sed ne forgesu tion alian fojon : al trompanto, trompanton kaj duono; ne estas kontra? Tiberto ke Renardo devas plendi".

Dirante tiujn vortojn, li foriras ?ar jam la hundoj kruelis kontra? Renardo. Avertita de siaj bojadoj, la kampulo kiu aran?is la ma?kaptilon, alkuras. Li levas sian pezan hakilon. Oni ju?as pri la teruro de Renardo ! Neniam li vidis morton de tiel proksime. Feli?e, la hakilo mal?uste falas, remalfermas la kaptilon kaj Renardo liberigita de tiu kiu devis mortigi lin, forkuras, malaperas en la arbarego sen tio ke la krioj de kampulo, la senespera jelpado de la hundoj kapablas turnigi al li la kapon. Vane li estas persekutata; li kapablas trompi ilin kaj kiam li estis liberigita de tiu ekstrema dan?ero, li ku?i?as preska? senviva sur la bordo de perdita vojo. Iom post iom la doloro de la vundoj kies li estis kovrita, reakirigas al li sian konscion : li miras esti kapabla kuri tiel longtempe, kaj lekante siajn vundojn, ?topante la sangon kiu elfluis, li memoras kun hororo kaj ?agreno, la toporon de la kampulo, la trompa?on kaj mokadojn de Tiberto.