L I B R O _ U N U A _ 14a Aventuro.

Kiel Renardo alkondukis Primotoⁿ en la pekla?ejo de la kampulo,

kaj tio kio rezultis por la kampulo kaj por li.

Primoto, kiun malsato turmentis, vekis Renardo anta? la tagi?o : "Kamarado, mi malsatmortas, vi scias tion; sciigu do al mi kien mi povas trovi por man?i.

Renardo frotas al si la okulojn, pripensas momente, poste : "Se vi volas fari bonan man?on, estas apud ?i tie domo de mia konato kiu donos al vi ?iujn rimedojn. ?i apartenas al kampulo, posedanto de kvar dikaj lardoj : mi scias tra kie oni povas eniri, kaj se vi volas, mi kondukos vin tien.

"Se mi volas tion ! diras Primoto, sed tuj mi petegas vin. ?u vi ne vidas ke mi bolas esti anta? tiujn lardojn ? - Nu ! Ni foriru.

Alvenintaj anta? la domo, Renardo komencas ekzameni la pordojn kaj la fenestrojn : ili ?iuj estis fermitaj, kaj la hejmanaro de la kampulo ankora? dormis. Renardo memoris pri artifiko kiun li ofte provis. Estis kontra?flanke al la pordo, en la ?ardeneto, mallar?a aperturo : li alkondukas tien Primotoⁿ, trapasas unue kaj invitas sian amikon sekvi lin. Primoto renkontis grandegajn malfacila?ojn por trapasi; sed la malsato maldikigis sian ventron kaj donis al li apartan viglecon; jen ili en la domo. Ili alvenas en la pekla?ejon, ili malkovras la lardojn. "Nun estu kontenta, siro kamarado, diras Renardo, neniam vi havos pli bonan okazon kontentigi vian malsaton. La alia, anstata? respondi, impetegas al la ?inkojn, voras ilin, kaj e? ne proponintus ilin al Renardo, se tiu ?i ne anticipe anta?zorgis. Sed ?ar li ne forgesas ke oni povas surprizi ilin, li informas Primotoⁿ por hasti. "Mi estas preta foriri, respondas la alia, sed mi tiom man?is ke mi malfacile pa?as. Fakte, lia ventro fari?is pli lar?a ol lia korpo estis longa : lampa?e, ili revenas al la aperturo kiun Renardo trapasis sen tro da peno; sed estis tute alie pri Primoto. La ventrego kiun li realportis, starigis neatenditan reziston. "Kiel fari, li diris, kiel eliri el ?i tie ? - ?u vi havas ion, frato ? malla?te diras Renardo. - Ion ? Mi havas ke mi ne kapablas transiri. - Transiri ? Vi volas sendube ridi. - Mi diras al vi, per miaj dentoj, ke mi ne kapablas eliri. - Nu, provu anta?enigi la kapon kaj pu?i". Primoto sekvas la konsilon kiun oni donas al li; Renardo tiam prenas lin ?e la oreloj, tiras plej forte kiel li povas, ?is meti transverse al li la skalpon. Sed li vane tiras alten, malalten, flanken, ?io estas senutila, la ventro ankora? malcedas. "Ni provu alian rimedon, diras Renardo, ?ar la tago ne multe malfruos; la kampulo povas veni, kaj se li trovas nin ?i tie... Atendu min, kamarado, mi havas ideon; mi tuj provos eltiri vin el ?i tiu malbona situacio". Li kuras al la arbaro por detran?i bran?on, per kiu li faras ligilon kaj revenante al Primoto : "Necesas nun pu?i kaj tiri per ?iuj viaj fortoj, ?ar neniapreze mi ne lasos vin en tia dan?ero. Kaj tion dirante, post esti metinta la ligilon ?e la kolon de Primoto, li sin apogas iuflanke de la murfaco kaj tiras aliflanken tiel ke parto de la korpo eni?as kiel la kapo; li sen?ese ripetas kun konvinko : "Sankta Spirito, helpu nin ! ?u necesos lasi ?i tie mian kamaradon, mian amikon ! Ne, certe". De la kolo ?is la supro de la kapo, li forigas kaj kuspas la ha?ton de la kompatinda Primoto; venkata de doloro, la suferanto eligas longan kriadon, la kampulo veki?as kaj elliti?as, jen li kiu alkuregas.

"Lasu min, lasu min, Renardo, mi pli bone preferas provi eniri en la ?ardeneton por defendi min kontra? la kampulo. Renardo ne ripetigas lin, li malproksimi?as, preska? certa ke finfine lia kara amiko ne elturni?os.

Primoto, tamen, trovis la forton por liberigi sian anta?parton, kiam la kampulo alvenis tenante kandelon per iu mano, lancan stumpon per la alia. Li provas eviti la baton, sed li nur duone sukcesas; ?ance, la kandelo estingi?as. Primoto, kies la okulo estas pli bona ol tiuj de la kampulo, uzas la okazon por reveni al sia malamiko kaj kapti lin dum li provis revigligi la lastajn lumetojn. La kampulo, vigle mordita ?irka? la malalta parto de la dorso, eligas longan krion de senhelpeco : "Al mi ! bonaj homoj; helpon !" Lia edzino a?das lin unue; ?i stari?as, prenas sian ?pinbastonon, alvenas sur la batallokon kaj venas tani per malforta mano la ha?ton de la lupo. Vanajn penojn, Primoto gardas sian predon. Necesis tiam a?di la blekadojn de la du geedzoj : "Murd ! ?tel ! Oni strangulas min ! Oni mortigas min ! La diabloj forprenas min !" Kaj cent malbenojn.

La virino decidi?as malfermi la pordon de la ?ardeneto, kun la espero ricevi helpon de ekstere. La lupo profitas la okazon, premas la dentojn, kunprenas pecon de graso el la femuro de la kampulo kaj rapidege aliras al la kampoj; ?ar la dan?ero redonis al li siajn fortojn kaj sian lertecon. Li retrovas en la arbaro Renardoⁿ, kiu vere afliktita pro revidi lin, ?ajnas esti tia pro la traviva?oj kiujn lia kamarado ?us suferis. "Nu, diras Primoto, la dama?o ne estas tiel grava kiel ?i povus esti : mi bone elturni?is kaj se vi volas man?i viavice, mi alportas al vi karnon de kampulo; ne estas io tia; koncerne min, mi preferas ?in ol tiu de porko. - Mi opinias alie ol vi, respondas Renardo, per la amo kiun mi montras por mia filo Virbran?o, la karno de la kampulo, ?u ?i estas blanka ?u nigra, ?iam estos de kampulo : mi neniapreze volus tu?i tion, mi kredus min por ?iam malpuran".