L I B R O _ U N U A _ 11a Aventuro.

Kiel Renardo kaj Primoto iris al la foiro,

kaj pri la bona negoco kiun ili faris survoje.

?e la tagi?o, la du amikoj stari?is kaj faldis la vesta?ojn de la parokestro, la? la volo de la komercistoj. Primoto tran?is vimenon kaj pendigis ilin ?irka? sia kolo; Renardo metis sin malanta? li kiel sia servisto, kaj en tiu aran?o, ili gaje ekvojiris al la foiro.

Ili ne pa?is longtempe sen renkonti mona?ejestron kiu ?uste iris al la foiro por tien a?eti surplison, stolon kaj pelerinon; sed li volis unue iri matenman?i ?e unu el siaj kunfratoj, al kiu li alportis anseron el la plej molaj kaj el la plej grasaj.

Renardo estis la unua por ekvidi lin. "Bon?ance, kunulo, li diras al Primoto, mi vidas tien anta? ni, pastron kiu, se mi ne eraras, balda? estos al ni granda helpo. Eble li a?etus al ni niajn vesta?ojn, ni jam kontenti?us per tio; ?ar, meze de la foiro, oni povas suspekti nin esti ?telintaj ilin, kaj ni tiam pagus malbonan kontribua?on. Aliparte, la mona?ejestro kunportas belan anseridon kiun ni ?ategus gustumi. Kion vi opinias ? - Necesas fari tion kion vi diras nun".

La pastro, kiam ili preterpasis, diras al ili, levante pro ?entileco la baskon de sia mantelo per ?entileco : "Dio gardu vin, belaj siroj ! - Anka? vin, grandsinjoro pastro, kaj vian kompanion !" Parolante tiel, Renardo rigardis la anseridon. "Kiun vojon vi sekvas, reparolis la pastro, kaj el kiu lando vi alvenas ?"

Renardo : Ni estas anglaj komercistoj, kaj ni iras al la foiro por alporti kompletan sortimenton de mona?ejestro : la albon, la kazublon el bela kaj bona broka?o, la stolon, la amikton, la maniplon, la zonon. Estas ni kiuj provizas la kanonikojn de la venonta pre?ejo; sed se vi bezonas iliin, grandsinjoro mona?ejestro, ni donos al vi la preferon, kaj ni lasos al vi la tuton por tiom kiom ?i kostis al ni.

Mona?ejestro : ?u vi havas ?iujn tiujn vesta?ojn kun vi ?

Renardo : Jes, siro mona?ejestro; ili estas ?i tie en niaj paka?oj, tre bone premitaj.

Mona?ejestro : Ni vidu ilin, mi petegas vin; mi estas iranta al la foiro nur por a?eti tion; kaj se vi estas nepostulema, mi akomodi?os al ili.

Primoto : Ho ! Pri tio, vi estos feli?a de ni.

Primoto tiam metas sian ?ar?on teren, kaj montras la vesta?ojn. La pastro ilin ekzamenas. "Ne bezonas, li diras, longajn parolojn, kiom vi demandos al mi por tio ?

Primoto : Mi diros al vi sen trokarigi. Donu al mi vian anseridon, kaj la vesta?oj estas por vi.

Mona?ejestro : Bone parolita, per mia fido ! Mi konsentas tion; prenu ?in kaj donu al mi la vesta?ojn.

La inter?an?o tuj okazas. Primoto gaje prenas la anseridon, kiu estis grasa kaj bone dika. Li metas ?in sur sian kolon kaj fortrotas kiel eble plej rapide, sen e? pensi adia?i Renardoⁿ. ?i-tiu postkuras kaj rekuni?as lin kun la espero esti akceptita dum la disdivido. Unu tiel sekvanta la alian, ili atingas la randon de la arbaro, ne tre zorgoplena pri la kampuloj kiuj, de tempo al tempo, baras al ili la pasejon; kaj survoje, ili plenkore ridis, ?efe Primoto, pri la stulteco de la mona?ejestro kiu kapablis doni tiel bonan beston kontra? kelkaj vesta?oj.

Alvenintaj sub granda kverko, Primoto metis la anseridon surgrunden, kaj anta?i?ante al la reklamaciojn de sia kunulo : "Vere, Renardo, ni malpravis ne peti al la mona?ejestro duan anseridon; mi certas ke li donintus ?in al ni. Vi scias ke ne estas por mi ke mi parolas; sed mi beda?ras vidi ke vi ne estas tiel favore lotumita kiel mi.

Renardo : Kiel ! Siro Primoto, ?u vi volus diskrete malkuni?i kaj forigi min el la disdivido ?

Primoto : La disdivido ? Pri tio, vi ne pensadas. He ! Kion dirus mia patrono, la bona sankta Le? ?

Renardo : Tamen vi havos grandan honton kaj vi faros mortan pekon, se vi gardas ?ion por vi.

Primoto : Jen tre senutilaj paroloj : ?u mi bezonas viajn predikojn ? Se vi malsatas, kiu malpermesas vin promeni en la arbaro kaj ser?i tien vian predon, kiel la aliajn tagojn ?

Renardo ne respondas; li scias ke nun la ripro?oj malmulte servus al li. Por minaci kaj defii Primotoⁿ, necesus esti tiel forta kiel li, kaj Renardo konfesas al si siajn kulpojn. Li preferis malproksimi?i; sed li ?efe koleris esti trovanta sian majstron pri perfidado : "Grandsinjoro Primoto, li diras, ?us rolis mian personon; vere, mi kredis lin pli stulta. Li faris al mi tion kion oni nomas la kompanion Tesoⁿ⁽¹⁾. Mi devintus malfidi tiun abomenan glutemulon. Sed se estas vere ke mi kapablas pli bone prifriponi ol iu bovo kapablas plugi, mi alvokas kiel atestantojn, miajn bonajn amikojn, la bur?ojn de Araso, ke neniu povos ekde nun fanfaroni, ho kara Hermelina mia, pentigi vian edzon pri sia sincereco".