L I B R O _ U N U A _ 09a Aventuro.

En kiu oni vidos kiel Renardo kondukis sian kamaradon

al la angilfi?ado.

Estis ne longe anta? Kristnasko, kiam oni pensas pekli la lardojn. La ?ielo estis dis?utita de steloj, estis tre malvarma, kaj la fi?baseno kie Renardo kondukis sian kamaradon, estis sufi?e forte glaciigita, por ke oni povu tutsekure estigi sur ?i ?ojigajn karolojn. Estis nur unu sola truo zorgeme tenata ?iutage de la kampuloj de la vila?o, kaj apud kiu ili lasis la sitelon kiu servis al ili por ?erpi la akvon.

Renardo, montrante per la fingro la fi?basenon : "Onklo mia, li diras, estas tie kie amase trovi?as la barbfi?oj, la tinkoj kaj la angiloj; kaj jen ?uste la ilo kiu servas por kapti ilin (Li montris la sitelon). Sufi?as teni ?in dum kelka tempo mergita en la akvo, poste eltiri ?in kiam oni sentas per ?ia pezeco ke ?i estas provizita per fi?oj".

"Mi komprenas, diris Isengrino, kaj por bone fari, mi kredas, bo-nevo, ke necesus alligi la ilon al mia vosto; estas ?ajne tiel kiel vi mem faras kiam vi volas havi bonan fi?adon. - Prave, diras Renardo; estas mirinde kiel vi facile komprenas. Mi tuj faros tion kion vi petas".

Li forte ?nuras la sitelon al la vosto de Isengrino. "Kaj nun vi devas nur stari senmove dum unu a? du horoj, ?is kiam vi sentos la fi?ojn enveni amase en la ilon. - Mi tre bone komprenas; pri pacienco, mi havos ?in tiom kiom necesos".

Renardo tiam iom aparti?as sub tufarbusto, kun la kapo inter la piedoj, la okuloj fiksitaj sur sia kamarado. La alia sin staras ?e la rando de la truo, la vosto parte mergita en la akvo kun la sitelo kiu retenas ?in. Sed ?ar la malvarmo estis ekstrema, la akvo ne malfruis frosti?i, poste sin ?an?i al glacio ?irka? la vosto.

La lupo, kiu sentas sin malpacienca, atribuas la ta?zadon al la fi?oj kiuj alvenas; li gratulas sin, kaj jam pensas pri la profito kiun li balda? tiros el mirakla fi?ado. Li faras movon, poste denove haltas, persvadinta ke plu li atendos, pli li envenigos fi?ojn. Fine li decidi?as eltiri la sitelon; sed liaj penoj estas senutilaj. La glacio firmi?is, la truo estas fermita, la vosto estas alkro?ita tiel ke ne eblus al li rompi la obstaklon. Li baraktas kaj movi?adas, li alvokas Renardoⁿ : "Mian helpon, bo-nevo ! Estas tiom da fi?oj ke mi ne kapablas levi ilin; venu helpi min; mi estas laca, kaj la tago ne devas malfrui veni". Renardo, kiu ?ajnigis dormi, tiam levas la kapon : "Kiel bo-onklo, ?u vi estas ankora? tie ? Nu, hastu, prenu viajn fi?ojn kaj ni foriru; la tago ne povas malfrui veni. - Sed, diras Isengrino, mi ne kapablas suprenlevi ilin. Estas tiom multe, tiom ke mi ne havas la forton por levi la ilon. - Ha ! reparolas Renardo ridante, mi vidas tion kio estas; sed al kiu la kulpo ? Vi volis kapti tro multe, kaj la kampulo rajtas diri tion : Kiu deziras ?ion, perdas ?ion".

La nokto pasas, la mateni?o aperas, la suno levi?as. La ne?o blankigis la grundon kaj Mo?to Konstanto de la Garbejoj, honesta subvasalo kies la domo tu?is la lageton, levi?as kun sia gaja hejmanaro. Li prenas kornon, alvokas siajn hundojn, seligas ?evalon; kriegadoj foriras ?iuflanken, ?io preti?as por ?asado. Renardo ne atendas ilin, li lerte revojiras al Mopertui, lasante en la batalo la kompatindan Isengrinoⁿ kiu tiras de amba? flankoj, kaj kruele ?iris sian voston sen sukcesi liberigi ?in. Ekaperas knabo tenanta du leporhundojn per hundo?nuro. Li ekvidas la lupon haltigita de la vosto en la glacio, kaj kun la posta?o sanganta. "Hoj ! Hoj ! La lupo !" La kur?asistoj informitaj alkuras kun aliaj hundoj, kaj tamen Isengrino a?das Konstantoⁿ de la Garbejoj ordoni malligi ilin. La ?tel?asistoj obeas; iliaj sanghundoj kuni?as kun la lupo kiu, kun la hirtigita pelta?o, preti?as por fari bonan defendon. Li mordas iujn, devigas la aliajn ne proksimi?i. Tiam, Mo?to Konstanto de?evali?as, alproksimi?is kun spado en la mano kaj pensas distran?i Isengrinoⁿ duone. Sed la bato maltrafas; Mo?to Konstanto, mem ?ancelata, falas sur la kapon kaj penege restari?as. Li denove sturmas, celas la kapon, la bato glitas kaj la glavo malsuprenfalas sur la vosto kiun ?i entute forprenas. Isengrino, superanta akran doloron, faras ?efan fortostre?on kaj sin ek?etas inter la hundoj kiuj disi?as por malfermi al li la trairon kaj tuj postkuri lin. Malgra? la tuta furioza hundaro sur siaj spuroj, li atingas alta?on de kie li defias ilin. Sanghundoj kaj leporhundoj, ?iuj tiam rezignas sian ?asadon. Isengrino reiras al la lo?ejo, beda?rante la longan kaj densan voston kiun li malvole devis garantie lasi, kaj ?urante ven?i kontra? Renardo, kiun li komencas suspekti esti malice aran?inta por li ?iujn tiujn malagrablajn aventurojn.