L I B R O _ U N U A _ 08a Aventuro.

En kiu oni vidas kiel Isengrino ekdeziris sin konverti,

kaj kiel li estis ordinigita mona?on de la Abatejo de Tirono.

Dum Renardo tiel festenis en Mopertui, dum la sa?a Hermelina (?ar la sinjorino ju?is tau?a forlasi sian unuan nomon Ri?eloⁿ, por preni alian pli milda kaj pli nobela) dum Hermelina frotas al li kaj refre?igas la krurojn, dum liaj infanoj senha?tigas la angilojn, distran?as ilin, etendas ilin sur tabuletoj el avelujo kaj delikate metas ilin sur la bra?on; jen kiam oni a?das frapi ?e la pordo. Estas grandsinjoro Isengrino kiu, estanta ?asinta dum la tuta tago sen kapti ion, venis hazarde sidi anta? la kastelo de Mopertui. Balda? la fumo kiu eskapis supre de la tegmentoj, frapas lian atenton, kaj profitante de malgranda aperturo inter la tabuloj de la pordo, li kredas vidi la du filojn de la domo okupi?antaj turni belajn kotletojn sur ardaj karboj. Kia vida?o por lupo mortanta pro malsato kaj malvarmo ! Sed li sciis la naturon de sia kunulo tiel malmulte regalema kiel sia; kaj la pordo estanta fermita, li restis kelkan tempon por leki al si la lipojn, sufokante ?iajn avidajn kriojn. Poste li grimpas je la alteco de iu fenestro, kaj tio kion li vidas, konfirmas liajn unuajn malkovrojn. Nun, kiel eniri en ?i tiun lokon de ?uoj ? Kiel decidigi Renardoⁿ malfermi lian pordon ? Li ka?ri?as, restari?as, turnas kaj returnas, oscedas kiel hipopotamo, denove rigardas, provas fermi la okulojn; sed la okuloj revenas per si mem ?eti?i en la ?ambro kiu estas malpermesita al li : "Nu tamen, li diras, ni provu kortu?i lin : Hej ! Kamarado ! Bo-nevo Renardo ! Mi alportas al vi bonajn nova?ojn ! Mi sentas haston diri ilin al vi. Malfermu al mi".

Renardo facile rekonis la vo?on de sia onklo, kaj estis nur pli bone decidiga turni surdan orelon. "Malfermu do, bela siro !" diris Isengrino. "?u vi ne volas preni vian parton de la komuna feli?o ?" Fine, Renardo, kiu havis sian ideon, decidi?is respondi al la vizitanto.

- Kiu vi estas tie supre ?

- Mi estas mi.

- Kiu vi ?

- Via kamarado.

- Ha ! Mi konfuzis vin kun ?telisto.

- Kia eraro ! Estas mi, malfermu.

- Almena? atendu ke la Fratoj estu eltabli?intaj.

- La Fratoj ? ?u estas mona?oj ?e vi ?

- Certe ja, a? pli ?uste veraj kanonikoj; tiuj de la Abatejo de Tirono, infanoj de Sankta Benedikto, kiuj donis al mi la favoron akcepti min en sia ordino.

- Per la nomo de Disinjoro ! Do vi gastigos min hodia?, ?u ne ? Kaj vi donos al mi ion por man?i ?

- Tutkore. Sed unue respondu. ?u vi venas ?i tien kiel almozulo ?

- Ne; mi venas a?di pri viaj nova?oj. Malfermu al mi.

- Vi petas neebla?on.

- Kiel tio ?

- Vi ne estas en ta?ga stato.

- Mi estas en stato de granda apetito. ?u ne estas viando kiun mi vidas vin prepari ?

- Ha ! Bo-onklo ! Vi ofendas nin. Vi bone scias ke en religio oni ?ure promesas rezigni pri ?iu karna?o ?

- Kaj kion do ili man?as, viaj mona?oj ? Molajn froma?ojn ?

- Ne, ne precize; sed dikajn kaj grasajn fi?ojn. Nia patro, Sankta Benedikto e? rekomendas ?iam elekti la plej bonajn.

- Jen novafero por mi. Sed fine ?i tio ne devas malhelpi vin malfermi al mi kaj konsenti al mi ku?lokon por ?i tiu nokto.

- Mi ja ?atus tion; beda?rinde necesas, por eniri, esti ordinigita mona?on a? ermiton. Vi ne estas tia; bonan vesperon ! Foriru.

- Ha ! Jen malvirtaj mona?oj; mi ne rekonas ilin per ilia bonkoreco, sed mi eniros malgra? vi. Ne ! La pordo estas tro firma, kaj la fenestro estas barita. Kamarado Renardo, vi parolis pri fi?o, mi ne konas tiun karnon. ?u ?i bongustas ? ?u mi povus havi unu solan pecon, nur por gustumi ?in ?

- Plenkore, kaj benita estu nia angilfi?ado, se vi bonvolas man?i ?in. Li tiam prenas sur la bra?o du perfekte rostitajn pecojn, man?as la unuan kaj alportas la alian al sia kamarado. "Prenu bo-onklo, proksimi?u; niaj fratoj sendas tion al vi, kun la espero ke vi balda? estos kun ni.

- Mi pensos pri tio, tio ja povos esti; sed dank'al Dio ! intertempe donu.

- Jen. Nu, kio ?ajnas al vi ?

- Sed tio estas la plej bona man?a?o de la mondo. Kia gusto, kia saporon ! Mi sentas min tre proksime de mia konverti?o. ?u vi ne povus doni al mi duan pecon ?

- Evidente⁽¹⁾ ! Se vi volas fari?i mona?o, vi balda? estos mia superulo; ?ar, mi ne dubas, anta? la Pentekosto, niaj fratoj konsenti?os por elekti vin kiel abaton.

- ?u tio povus esti ? Ho ! Ne, vi ?ercas.

- Ne vere, per mia estro ! vi farus la plej belan signon de la mondo, kaj kiam vi surmetos la nigrajn ?tofojn sur vian grizan pelta?on...

- Tiam vi donos al mi tiom da fi?oj kiom mi volos ?

- Tiom kiom vi volos.

- Tio decidigas min; faru min tuj tonsuri.

- Ne, ne nur tonsuri, sed razi.

- Razi ? Mi ne kredis ke oni postulis tion. Do ke oni razu min !

- Necesas atendi ke la akvo estu iom varma; la krono estos nur pli bela. Nu ! ?i estas preska? kiel ta?gas; nek tro malvarma, nek bolanta. Nur iom klinu vin kaj trapasu vian kapon tra la aperturo kiun mi malfermas nun.

Isengrino faras tion kion oni diras al li; li elstre?as la spinon, anta?enigas la kapon, kaj Renardo tuj renversas la poton kaj inundas lin per bolanta akvo. "Ha ! ekkrias kompatinda Isengrino, mi estas perdita ! Mi estas morta ! Foren la tonsuro ! Vi faras ?in tro granda". Renardo, kiu ka?e ridis : "Ne, kamarado, oni tiel metas ?in; ?i estas maksimume je la dezirata lar?o. - Tio ne eblas. - Mi certigas tion al vi, kaj mi aldonas ke la regulo de la mona?ejo postulas ke vi ekstere pasigu la unuan nokton en piaj vekitecoj. - Se mi sciintus ?ion ?i, diris Isengrino, kaj ?efe, kiel oni razis la mona?ojn, diablen se la deziro fari?i tiu kaptis min ! Sed estas tro malfrue por kontra?diri ?in. Almena?, ?u oni servos al mi angilojn ? - Unu tago, diras Renardo; estas balda? forfluita; cetere mi tuj kuni?os kun vi por ?ajnigi ?in al vi malpli longan". Tio dirita, li eliris tra sekreta pordo konata de li sole, kaj alvenis apud Isengrinoⁿ. Parolante pri la dol?a kaj edifa vivo de la mona?oj, li kondukis la novveninton ?e la randon de fi?baseno kie okazis al li la aventuro kiun ni tuj rakontos al vi.