L I B R O _ U N U A _ 07a Aventuro.

Kiel Renardo renkontis Fi?vendistojn,

kaj kiel li akiris sian parton de haringoj kaj angiloj.

Renardo, oni vidas, havis ne ?iam la?dezire tempon, kaj liaj entreprenoj ne estis ?iuj same feli?aj. Kiam la dol?a vetero de somero cedis lokon al la akra vintro, li ofte estis ?e la limo de proviantoj, li havis nenion por doni, nenion de kiu dependi : la lombardistoj mankis al li, li ne plu trovis krediton ?e la komercistoj. Unu el tiuj mal?ojaj tagoj de profunda malabundeco, li eliris el Mopertui, decidinta reeniri nur kun la po?oj ?velitaj. Unue li en?ovi?as inter la rivero kaj la arbaro en junkejo, kaj kiam li estas laca pro siaj vanaj ser?adoj, li alproksimi?as al la fervojo, ka?ri?as en la vojsulko , stre?ante la kolon de iu kaj de alia flanko. Ankora? nenio prezenti?as. Kun la espero de kelka pli bona ?anco, li iras loki?i anta? he?o, sur la taluson de la vojo : finfine li a?das movadon de radoj. Estis vendistoj kiuj revenis de la marbordo, kunportante fre?ajn haringojn kies, danke al la biza vento kiu blovis dum la tuta semajno, oni abunde fi?kaptis; iliaj korboj krevis sub la pezo de la angiloj kaj de la petromizoj kiujn ili plie a?etis survoje.

?e la trafdistanco de pafarko, Renardo facile rekonis la petromizojn kaj la angilojn. Lia plano estis balda? farita : li rampas sen esti vidata ?is la mezo de la vojo, sin ku?as kaj sterni?as, kun la gamboj disigitaj, la dentoj pa?temaj, la lango senforta, sen movado kaj sen spirado. La veturilo anta?eniras; unu el la vendistoj rigardas, vidas senmovan korpon, kaj alvokante sian kunulon : "Mi ne eraras, estas vulpo a? melo. - Estas vulpo, diras la alia; ni elveturi?u kaj ekkaptu lin, kaj ?efe ke li ne eskapu nin". Tiam ili haltigas la ?evalon, iras al Renardo, pu?ante lin per la piedo, pin?as kaj tiras lin; kaj ?ar ili vidas lin senmovan, ili ne dubas ke li estas morta. "Ni ne bezonis uzi altan lertecon; sed kiom lia pelta?o povas valori ? - Kvar pundojn, diras unu. - Diru kvin, rebatas la alia, kaj minimume; vidu lian gor?on, kiel ?i estas blanka kaj densa ! Estas la bona sezono. Ni ?etu lin sur la ?aron".

Tiel dirita, tiel farita. Oni kaptas lin per la piedoj, ?etas lin inter la korbojn, kaj la veturilo denove movi?as. Dum ili gratulas sin unu la alian pri la aventuro kaj anta?decidas eltiri, alvenante, la felon de Renardo; tiu ?i malmulte zorgas pri tio; li scias ke inter fari kaj diri, estas ofte longa vojo. Sen perdi tempon, li etendas la kruron al la rando de iu korbo, malrapide stre?i?as, malaran?as la kovrilon kaj tiras al si du dekduojn el la plej belaj haringoj. Estis por zorgi anta? ?io pri la malsatego kiu turmentis lin. Cetere li ne rapidis, eble e? li havis tempon por beda?ri la mankon de salo; sed li ne intencis kontenti?i pri tiel malmulte. En la apuda korbo svingeti?is la angiloj : li altiris al li kvin a? ses el la plej belaj; la malfacila?o estis kunpreni ilin, ?ar li ne plu malsatis. Kion li faras ? Li ekvidas en la ?areto faskon da tiuj pika?ojn el vimeno kiuj utilas por trapiki la fi?ojn : li prenas du a? tri el ili, trapasas ilin en la kapo de la angiloj, poste ruli?as tiel ke li formas per tiujn pika?oj trioblan zonon, kies li kunmetas la ekstrema?ojn la? plekta?o. Nun necesis forlasi la veturilon; tio estis ludo por li : sed li atendis ke la vojsulko venu tran?i la verdan herbejon, por sin ?ovi sen bruo kaj sen risko lasi malanta? si la angilojn.

Kaj tio farita, li beda?rintus ?pari pikparolon al la ?aristoj. "Dio gardu vin en ?ojo, belaj fi?vendistoj !" li kriis al ili. "Mi faris kun vi fratan dispartigon : mi man?is viajn plej dikajn haringojn kaj mi kunportas viajn plej bonajn angilojn; sed mi lasas la plej multon".

Kia tiam estis la surprizo de la vendistoj ! Ili krias : "Vulpo, vulpo !" sed la vulpo apena? timis ilin; li havis la plej bonajn krurojn. "?ena kontra?a?o ! ili diras, kaj kia perdo por ni, anstata? profito kiun ni pensis akiri de ?i tiu malbenita besto ! Vidu kiel li mal?ar?is niajn korbojn; ke li povu krevi almena? pro misdigesto !"

"Tiom kiom pla?os al vi, diris Renardo, mi timas nek vi nek viajn dezirojn". Poste li kviete revojiris al Mopertui. Hermelina, la bona kaj sa?a sinjorino, atendis lin ?e la enirejo; liaj du filoj, Virbran?o kaj Transhe?o, akceptis lin kun la tuta respekto kiun li meritas kaj kiam oni vidis tion kion li alportis, estis ?ojo kaj senfinaj ?irka?prenoj. "Tablen ! li ekkriis, ke oni zorgu bone fermi la pordojn, kaj ke neniu ekpensu ?eni nin".