L I B R O _ U N U A _ 06a Aventuro.

Kiel la laika Frato ne malligis la hundojn.

Sed kiel superfluon da dan?ero, malproksimi?ante Paruoⁿ por eniri en la arbaron, li trovas sin en la ?eesto de unu el tiuj duon-kampuloj, duon-servistoj kiuj, pro karitato a? por kelka ?uldo, akiris la favoron vivi per la vivo de la mona?oj kiujn ili servis a? kies ili gardis bienojn kaj ?ardenoj. Oni nomis ilin per la nomo de Fratoj laikaj a? konvertitaj al mona?a vivo; homoj malmulte estimataj, kaj kiuj malofte meritis pli. Tiu ?i estis komisiita gardi per konduk?nuro du ?ashundoj a? leporhundoj. Balda? la unua servisto kiu ekvidas Renardoⁿ la?te krias al li : "Malligu, malligu !" Renardo komprenas la dan?eron; anstata? provi fu?on i?intan neeblan, li rezolute alpa?as al la laika frato kiu, alparolanta al li : "Ha ! Malbona besto, estas elfinita por vi ! - Religia sinjoro, diras Renardo, vi ne estas nur honestulo : neniu devas esti senigita de sia rajto. ?u vi ne vidas ke inter la aliaj hundoj kaj mi, ni celas intereson kiun gajnos la unua alvenito ? Se vi forlasas la du ?ashundojn, ili malhelpos min konkursi la premion, vi havos la tutan malla?don".

La laika frato, simpla homo pro sia naturo, pripensis kaj gratis al si la frunton : "Per nia Dipatrino, li diras al si, grandsinjoro Renardo povus ja rajti. Li do ne malligis la leporhundojn, kaj sin kontentigis deziri bonan sorton al Renardo. ?i tiu, rapidigante tiam la pa?ojn, enprofundi?as en la arbetan densejon kaj, ankora? persekutata, ek?eti?as en ebena?on kiun finigas lar?a fosa?o. La fosa?o siavice estas transpasita kaj la hundoj, post momento de necerteco, perdas liajn spurojn kaj revenas. Sekurigita kontra? iliaj kruelaj dentoj, Renardo fine povis remastri sin. Li estis el?erpita pro laci?o; sed li venkobatis siajn malamikojn, kaj se kelkaj horoj da ripozo ne satigis lin, almena? ili redonis al li sian lertecon kaj sian tutan ardecon por la ?asado kaj la marodado.