L I B R O _ U N U A _ 05a Aventuro.

Kiel Renardo ne sukcesis akiri de la Paruo la pacan kison.

Renardo komencis konsoli?i pri la malicaj ruzoj de ?anteklero kaj de Tiselino, kiam, sur la bran?o de maljuna kverko, li ekvidis la Paruoⁿ, tiun kiu demetis sian kovitaron en la trunko de la arbo. Li donis al ?i la unuan saluton : "Mi oportune alvenas, babilulino; malsupreni?u, mi petegas vin; mi atendas de vi la pacan kison, kaj mi promesis ke vi ne rifuzus ?in. - ?u al vi, Renardo ? eligas Paruo. Nu, se vi ne estus tio kio vi estas, se oni ne konis viajn lerta?ojn kaj viajn malica?on. Sed, unue, mi ne estas via babilulino; sed, vi diras tion por ne ?an?i la kutimojn a?digante unu veran vorton. - Kiel vi estas malmulte bonkora ! respondas Renardo : via filo ja estas mia baptofilo la? la graco de la sankta bapto, kaj mi neniam meritis malpla?i al vi. Sed se mi farintus tion, mi ne elektus tagon kiel tiun ?i por rekomenci. Bone a?skultu : siro Nobla, nia re?o, ?us proklamis ?eneralan pacon; pla?u al Dio ke ?i estu longda?ra ! ?iuj baronoj ?uris tion, ?iuj promesis forgesi la malnovajn temojn de kverelo. Tial la negravaj homoj ?ojas; la tempo de diskutoj, procesoj kaj murdoj pasis; ?iu amos sian najbaron, kaj ?iu povos kviete dormi.

- ?u vi scias, grandsinjoro Renardo, diras Paruo, ke vi ?us diris belajn aferojn ? Mi bonvolas duone kredi ilin; sed ser?u aliloke kiu kisos vin, ne estas mi kiu donos la ekzemplon.

- "Vere, babilulino, vi iom troigas la malfidon; mi konsolus min, se mi ne ?uris akiri la pacan kison de vi kiel de ?iuj aliaj. Jen vidu, mi fermos miajn okulojn dum vi malsupreni?os por kisi min. - Se tiel estas, mi bonvolas, diras Paruo. Nu viaj okuloj : ?u ili ja estas fermitaj ? - Jes. - Mi alvenas". Tamen la birdo estis provizinta sian kruron per eta floko de musko kiun li venas demeti sur la barbojn de Renardo. Apena? tiu ?i sentis la tu?on ke li ekfaris salton por kapti la Paruon, sed ne estis ?i, li elrevigita hontis. "Ha ! Jen do via paco, via kiso ! Dependas nur de vi ke la traktato jam rompi?is. - He ! diras Renardo, ?u vi ne vidas ke mi ?ercas ? Mi volis vidi ?u vi estis timema. Nu ! ni komencu; jen, mi denove estas kun okuloj fermitaj". Paruo, kiun la ludo komencis amuzi, flugas kaj saltetas, sed singardeme. Renardo montranta duafoje la dentojn : "Vi vidas, diras ?i al li, vi ne sukcesos; Mi prefere ?etus min en la fajron ol en viajn brakojn. - Dio mia ! diras Renardo, vi povas tiel tremeti pro la plej malgrava movado ! Vi ?iam supozas ka?itan kaptilon : tio estis bona anta? la ?urita paco. Nu ! Iu tria fojo, estas la vera kalkulo; honore al sankta Triunuo. Mi ripetas tion al vi; mi promesis doni al vi la pacan kison, mi devas fari tion, nur estus por mia eta baptofilo kiun mi a?das kanti sur la najbara arbo".

Renardo sendube bone predikas, sed Paruo ?ajnigas a?di nenion kaj ne plu forlasas la kverkan bran?on. Tamen jen estas la kur?asistoj kaj la ?tel?asistoj, la hundoj kaj la ?asistoj de grandsinjoro Abato, kiuj siaflanke sin ?ar?as. Oni a?das la sonon de la kornikoj kaj de la kornoj, poste subite : la vulpo ! la vulpo ! Renardo, je ?i tiu terura krio, forgesas Paruon, kunpremas la voston inter la gamboj, por doni malpli da kaptebla?o al la dento de la leporhundoj. Kaj Paruo tiam diras al li : "Renardo ! Kial do malproksimi?i ? ?u la paco ne estas ?urita ? - ?urita, jes; respondas Renardo, sed ne publikigita. Eble ?i tiuj junaj hundoj ankora? ne scias ke iliaj patroj decidis tion. - Restu, mi petegas ! Mi malsupreniras por kisi vin. - Ne; ur?as, kaj mi kuras al miaj aferoj".