L I B R O _ U N U A _ 01a Aventuro.

Kiel Renardo dumnokte forportis la lardojn de Isengrino.

Renardo, iun matenon, eniris ?e sia onklo, kun la okuloj konfuzaj, la felo hirta. "Kio estas, bo-nevo ? Vi ?ajnas en malbona stato", diris la mastro de la lo?ejo; "?u vi estus malsana ? - Jes; Mi ne malbone fartas. - ?u vi ne matenman?is ? - Ne, kaj e? mi ne emas tion. - Nu do ! Damo Hersento, tuj elliti?u, pretigu por ?i tiu kara nevo stangeton da rena?oj kaj liena?oj; li ne rifuzos tion".

Hersento forlasas la liton kaj preti?as obei. Sed Renardo atendis pli bonan de sia onklo; li vidis tri belajn lardojn pendantajn ?e la supro de la ?ambro, kaj estas ilia aromo kiu lin allogis. "Jen, li diras, tre riskaj larda?oj ! ?u vi scias, bo-onklo, ke se iu el viaj najbaroj (iu ajn, ili ?iuj estas egalaj) ekvidas ilin, li volos sian parton ? En via loko, mi ne perdus momenton por malkro?i ilin, kaj mi la?tege dirus ke oni ?telis min. - Ba ! eligis Isengrino, mi ne maltrankvili?as pri tio; kaj tiu povas vidi ilin, kiu neniam scios la guston. - Kiel ! Se oni petis ?in al vi ? - Ne ekzistas postulo; mi ne donus ?in al mia nevo, al mia frato, al kiu ajn en la mondo".

Renardo ne insistis; li man?is siajn rena?ojn kaj adia?is. Sed la postmorga?on li plennokte revenis anta? la domo de Isengrino. ?iuj ene dormis. Li supreniras ?e la firston, fosas kaj aran?as aperturon, trapasas, alvenas al la larda?oj, kunprenas ilin, rehejmeniras, popece tran?as ilin kaj ka?as ilin en la pajlon de sia lito.

Tamen la tago alvenas; Isengrino malfermas la okulojn : Kio tio estas ? La tegmento truita, la lardoj, liaj karaj lardoj forigitaj ! "Helpon ! ?tel ! Hersento ! Hersento ! Ni estas perditaj !" Hersento, abrupte ekvekinta, elliti?as ta?zita : "Kio estas ? Ho ! Kia aventuro ! Ni, ?telitaj de ?telistoj ! Al kiu plendi !" Ili kriis kiel plej bone, sed ili ne scias kiu akuzi; ili perdi?as en vanaj streboj por diveni la farinton de tia atenco.

Renardo, tamen, alvenas : li estis bone man?inta, li havis viza?on kvieta, kontenta. "He ! Boonklo, kion vi havas ? Vi ?ajnas al mi malbone; ?u vi estus malsana ? - Mi nur havus tro da ka?zo; niaj tri belaj larda?oj, ?u vi scias ? Oni prenis ilin al mi ! - Ha ! respondas Renardo ridante, tio estas bona ! Jes, jen kiel necesas diri : oni prenis ilin al vi. Bone, bonege ! Sed onklo, tio ne estas ?io, necesas krii tion sur la straton, ke viaj najbaroj ne povu dubi tion. - He ! Mi diras al vi la veron; oni ?telis miajn lardojn, miajn belajn larda?ojn. - Nu ! reparolis Renardo, ne estas al mi ke necesas diri tion : tiu plendas, mi scias tion, kiu ne havas la plej malgravan problemon. Viaj larda?oj, vi ?irmis ilin de la irantoj kaj venantoj; vi bone agis, mi tre aprobas vin. - Kiel ! ?ercula?o, ?u vi ne volas a?di min ? Mi diras al vi ke oni ?telis miajn larda?ojn. - Diru, ?iam diru. - Tio ne estas bona, tiam faris Damo Hersento, ne kredi nin. Se ni havus ilin, estus plezuro por ni dividi ilin, vi bone scias tion. - Mi scias ke vi konas la bonajn lerta?ojn. Tamen ?i tie, ?io ne estas profito; jen via domo truita; tio necesis, mi konsentas, sed ?i postulos grandajn riparojn. Estas tra tie ke la ?telistoj eniris, ?u ne ? Estas tra tie ke ili forkuris ? - Jes, estas la vero. - Vi ne povus diri alia?on. - Malbenon, ?iaokaze, diris Isengrino, ruladante la okulojn, al kiu prenis al mi miajn larda?ojn, se mi sukcesos malkovri lin !" Renardo ne plu respondis; li faris belan pa?ton, kaj malproksimi?is, ka?e rikananta. Tia estis la unua aventuro, la knabecoj de Renardo. Pli poste, li pliboni?is por la malfeli?o de ?iuj, kaj ?efe de lia kara kunulo Isengrino.