Rikki – Tikki - Tavi.

Ru?a Okulo kun sulki?inta ha?to,

?e la truo anta? li ek?etita,

Ru?a Okulo la?tege kriis :

Venu danci kun la morto !

Okul’ al okulo, kaj kap’ al kapo,

(La?takte, Nago !)

Iu mortinta, finos la festo !

(La?pla?e, Nago !)

Vico por vico, kaj rondo por rondo

(Kuru, ka?u vin, Nago !)

Maltrafita ! Mortu akompananton !

(Ve al vi, Nago !)

Tio ?i estas la historio de la granda milito, kiun Rikki-Tikki-tavi tutsole trakondukis en la ban?ambroj de la granda bangalo, en la kantonmento de Sugaulio. Darzeo⁽¹⁾, la teksbirdo, helpis lin, kaj ?u?undro, la ondatro, kiu neniam kura?as pa?i meze de la planko, sed ?iam ?teliras la?longe de la muro, donis al li opinion; sed Rikki-Tikki faris la veran laboron.

Li estis mungoto. Li sufi?e pensigis pri eta kato per la felo kaj la vosto, sed prefere mustelo per la kapo kaj la kutimoj. Liaj okuloj estis rozaj kiel la fino de lia multokupa nazo; li kapablis grati sin ?ie ajn kie pla?is al li, per iu ajn piedo, de anta?e a? de malanta?e, la? lia elekto; li kapablis ?veligi sian voston ?is kiam ?i aspektis kiel skovelon por purigi botelojn, kaj lia militkrio, kiam li zigzagiris tra la longa herbo, estis : Rik-tik-tikki-tikki-t?k !

Iam, la altaj someraj akvoj kuntiris lin el la ternesto kie li vivis kun sia patro kaj sia patrino, kaj kunportis lin batantan per la piedoj kaj klukantan, la?longe de fosa?o kiu borderis vojon. Li tie trovis etan herbtufon kiu flosis, kaj alkro?is sin al ?i ?is kiam li perdis la senton. Kiam li revenis al la vivo, li estis ku?anta en la varma suno, meze de ?ardena aleo, tre malbonfarta estas vere, kaj knabeto diris :

- ?i estas mortinta mungoto. Ni metu ?in en tombon.

- Ne, diris la patrino, ni prenu ?in por sekigi ?in. Eble ?i ne estas ververe mortinta.

Ili kunportis ?in en la domon, kie viro prenis ?in inter sia dikfingro kaj sia montrofingro, kaj diris ke ?i ne mortis, sed nur duonsufokita; tiam ili envolvis ?in en kotonon, submetis ?in al la varmeco de dol?a fajro, kaj… Rikki-Tikki malfermis la okulojn kaj ternis.

- Nun, diris la viro (li estis anglo kiu ?us transloki?is en la bangalon), ne timigu ?in, kaj ni vidos tion kion ?i balda? faros.

Estas la plej malfacila afero en la mondo timigi mungoton, ?ar de kapo ?is vosto, ilia raso konsumi?as pro scivolemo. La devizo de la tuta familio estas : "Ser?u kaj trovu", kaj Rikki-Tikki estis vera mungoto. Li rigardis la kotonan flokon, decidis ke tio ne estis bona por man?i, kuris tute ?irka? la tablo, sidi?is, reordigis sian felon, gratis sin kaj saltis sur la ?ultron de la knabeto.

- Ne timu, Teo?jo, diris lia patro. Estas ?ia maniero amiki?i.

- U? ! ?i tiklas min sub la mentono, diris Teo?jo.

Rikki-Tikki ?etis rigardon inter la kolumo kaj la kolo de la knabeto, flaresploris lian orelon kaj malsupreniris al la planko, kie li sidi?is gratante al si la nazon.

- Disinjoro, diris la patrino de Teo?jo, kaj estas tio kion ni nomas sova?an beston ! Mi supozas ke se ?i estas tiagrade malsova?igita, estas ke ni estis bonaj al ?i.

- ?iuj mungotoj estas tiel, diris ?ia edzo. Se Teo?jo ne tiras al ?i la voston a? ne provas meti ?in en ka?on, li kuros tra la domo dum la tuta tago. Ni donu al ?i ion por man?i.

Ili donis al ?i malgrandan pecon da kruda viando. Rikki-Tikki trovis tion bonega, kaj kiam li finis, li eliris sub la verandon, sidi?is en la suno, kaj pufigis sian felon por sekigi ?in ?is la radikoj. Poste li sentis sin pli bona.

- Estas pli por malkovri en ?i tiu domo, li diris al si, ol ?iuj uloj de mia familio malkovrus dum sia tuta vivo. Mi restos, certe ja, kaj trovos.

Li uzis la tutan tagon por trairi la domon. Li preska? dronis en la pelvojn, metis sian nazon en la inkon sur skribotablo kaj bruligis ?in sur la fino de la cigaro de la viro grimpante sur liaj genuoj por vidi kiel oni faris por skribi. ?e la nokti?o, li kuris en la ?ambron de Teo?jo por rigardi kiel oni lumigis la petrollampojn; kaj kiam Teo?jo enliti?is, Rikki-Tikki anka? grimpis tien. Sed li estis malkvieta kunulo, ?ar necesis al li, dum la tuta nokto, levi?i por respondi al ?iu bruo kaj trovi la ka?zon de ?i. La patrino kaj la patro de Teo?jo venis por al?eti lastan rigardon al sia knabeto, kaj trovis Rikki-Tikki^on tute vekita sur la kapkuseno.

- Mi ne ?atas tion, diris la patrino de Teo?jo; li povus mordi la infanon.

- Li ne faros ion similan, diris la patro. Teo?jo estas pli sekura kun ?i tiu besteto ol se li havus sanghundon por gardi lin… Se serpento enirus la ?ambron nun…

Sed la patrino de Teo?jo ne e? volis pensi pri tiaj hororoj.

Frumatene, Rikki-Tikki venis ?e la unua matenman?o sub la verando, portita sur la ?ultro de Teo?jo; oni donis al li bananon kaj iom da en?ele boligita ovo, kaj li lasis sin preni sur la genuojn de unu post la alia, ?ar bonedukita mungoto ?iam esperas fari?i hejma mungoto en iu momento, kaj havi ?ambrojn por trakuri. Nu, la patrino de Riki-Tikki (?i iam lo?is en la domo de la generalo en Sugaulio) zorge instruis sian filon pri tio kion li devus fari, se iam li renkontus blankajn homojn.

Poste Rikki-Tikki eliris en la ?ardenon por vidi tion kio estis por vidi. ?i estis granda ?ardeno, nur duonkultivita, kun arbustoj de rozoj Mar?alo Nielo tiel dikaj kiel kioskoj, citronujoj kaj oran?ujoj, bosketoj de bambuoj kaj densejoj de altaj herboj. Rikki-Tikki lekis al si la lipojn.

- Jen belega ?asejo, li diris.

?e tiu penso, lia vosto hirti?is la? skovelo, kaj li jam kuris de supre malsupren kaj de malsupre supren tra la ?ardeno, flarante ?iujn flankojn, kiam li a?dis la plej plendindajn vo?ojn eliri el dorna arbustaro.

Estis Darzeo, la teksbirdo, kaj lia edzino. Ili konstruis belan neston alproksimigante du lar?ajn foliojn kies randojn ili kudris per fibroj kaj plenigante la internon per kotono kaj lanugaj flokoj. La nesto balanci?is ?e iu flanko kaj ?e alia, dum ili ploris, lokintaj ?e la enirejo.

- Kion vi havas ? demandis Rikki-Tikki.

- Ni estas tre malfeli?aj, diris Darzeo. Unu el niaj beboj hiera? falis el la nesto, kaj Nago man?is lin.

- Hm ! diris Rikki-Tikki, jen tio kio estas tre mal?oja… Sed mi estas fremdulo ?i tie. Kiu estas Nago ?

Darzeo kaj lia edzino, kiel tuta respondo, buli?is en sian neston, ?ar el la denseco de la herbo, ?e la piedo de la arbusto, eliris obtuza siblo… abomena glacia sono… kiu saltigis Rikki-Tikki^on je du futojn (+/-60cm) dorsen. Tiam, colo post colo (+/-3cm), levi?is el la herbo la kapo kun la malfaldita kapu?o de Nago, la dika nigra kobro, kiu certe estis kvin futojn (+/-1,5m) longa de la lango ?is la vosto. Kiam li levis trionon de sia korpo super la grundo, li restis balanci?ante dekstren kaj maldekstren, ekzakte kiel balanci?as en la vento leontoda tufo kaj observis Rikki-Tikki^on per siaj malbonaj serpentaj okuloj, kiuj neniam ?an?as sian esprimon, kio ajn estu lia penso.

- Kiu estas, Nago ? li diris. Estas mi, Nago. La grava Dio Brahmao metis sian markon sur nia tuta popolo kiam la unua kobro etendis sian kapu?on por anta??irmi Brahmaoⁿ dormantan en la suno… Rigardu, kaj tremu !

Li plie etendis sian kapu?on, kaj Rikki-Tikki vidis sur lia dorso la markon de la okulvitroj, kiu pli ekzacte similas al la hokingo de fermilo per agrafo.

Li timis dum minuto : sed neeblas ?e mungoto timi plu, kaj kvankam Rikki-Tikki neniam renkontis vivan kobron, lia patrino nutris lin per mortaj kobroj, kaj li bone sciis ke la granda afero en la vivo de plenkreska mungoto estas militi kontra? serpentoj kaj man?i ilin. Nago anka? sciis tion, kaj tute funde de sia koro el glacio, li timis.

- Nu, diris Rikki-Tikki, kaj lia vosto denove ?veli?is, markita a? ne, ?u vi pensas, ke oni rajtas man?i birdetojn kiuj falas el nestoj ?

Nago pripensis kaj atentis la plej malgrandan movon de la herbo malanta? Rikki-Tikki. Li sciis ke mungoto en la ?ardeno signifis, frue malfrue, morton por li mem kaj liaj; sed li volis malatentigi Rikki-Tikki^on. Tial li lasis iomete fali sian kapon kaj klinis ?in flanken.

- Ni babilu…, li diris. Vi ja man?as ovojn. Kial ni ne man?us birdojn ?

- Malanta? vi !… Rigardu malanta? vi ! kantis Darzeo.

Rikki-Tikki tro multe sciis por preni sian tempon lar?e malfermi la okulojn. Li supren eksaltis tiel alten kiel li kapablis, kaj ?uste sub li siblis la kapo de Nagino, la malafabla edzino de Nago. ?i malanta?e rampis dum la konversacio, por tuj fini tion; kaj Rikki-Tikki a?dis ?ian kolersiblon vidante sian maltrafon. Li preska? refalis sur ?ian dorson, kaj maljuna mungoto sciintus ke tiam estis la momento por rompi al ?i la lumbojn per dentobato; sed li timis la returne teruran vipobaton de la kobro kaj saltis el atingebleco de la atakema vosto, lasante Naginoⁿ ofendita kaj furioza.

- Malica, malica Darzeo ! diris Nago.

Kaj li skur?is la aeron tiel alten kiel li kapablis atingi direkte al la nesto meze de la dorna arbustaro; sed Darzeo konstruis ?in ekster trafo de la serpentoj kaj la nesto nur balanci?is tien ?i kaj tien.

Rikki-Tikki sentis ke siaj okuloj fari?as ru?aj kaj varmegaj (kiam la okuloj de mungoto ru?i?as, estas ke ?i koleras), li firmigis sin sur sia vosto kaj siaj malanta?aj kruroj kiel kangurueto, rigardis ?irka? si, kaj dentoklakis pro kolero. Sed Nago kaj Nagino malaperis en la herbo. Kiam serpento fiaskas, ?i neniam lasas diveni ion pri tio kion ?i planas poste fari. Rikki-Tikki ne zorgis sekvi ilin, ?ar li ne kredis sin certa samtempe supervenki du serpentojn. Tial, trotante al la sablita aleo apud la domo, li sidi?is por pripensi. Por li estis serioza afero.

Se vi legas la malnovajn librojn pri natursciencoj, vi vidos ke, kiam mungoto batalas kontra? serpento kaj ke okazas esti hazarde mordita, ?i forkuras por man?i ian herbon kiu kuracas ?in. Tio ne estas vera. La venko estas nur afero de akra okulo kaj de rapida piedo, serpenta ekatako kontra? mungota salto, kaj ?ar neniu okulo kapablas sekvi la movon de serpenta kapo kiam ?i batas, temas do pri fenomeno pli miriga ol la magiaj herboj kapablus efiki.

Rikki-Tikki konis sin kvankam juna mungoto kaj estis nur pli kontenta ke li sukcesis tiel lerte eviti trafon de malanta?e venintan. Li tiris el tio konfidon al si mem, kaj kiam Teo?jo malsuprenkuris la? la pado, Rikki-Tikki sentis sin preta ricevi komplimentojn. Sed ?uste kiam Teo?jo klini?is, io tordi?is iom en la polvo kaj tre malgranda vo?o diris :

- Gardu vin, mi estas la Morto !

Estis Karaito⁽²⁾, la malgrandega bruna serpento, kun koloro de sablo, kiu ?atas ka?i?i en la polvo. ?ia mordo estas tiel dan?era kiel tiu de la kobro; sed ?i estas tiel malgranda, ke neniu atentas pri ?i, tial ?i malbonigas nur pli.

La okuloj de Rikki-Tikki denove ru?i?is, kaj li dancante supreniris al Karaito kun tiu aparta svingado kaj tiu onduma pa?ado kiun li heredis de sia familio. Tio ?ajnas tre amuza, sed tio estas irmaniero tiel perfekte ekvilibra, ke ?e iu ajn angulo oni povas subite ?an?i sian direkton : tio kio, kiam temas pri serpentoj, estas avanta?o. Rikki ne rimarkis tion, sed li faris tie ion multe pli dan?eran ol kontra?batali Nagoⁿ : Karaito estas tiel malgranda kaj povas sin turni tiel facile, ke krom se Rikki mordus ?e la supra parto de la dorso, tute proksime de la kapo, kontra?a bato povus atingi lin ?e la okulo a? la lipo. Rikki ne sciis; liaj okuloj estis tute ru?aj, kaj li balanci?is anta?en kaj malanta?en, ser?ante la ?ustan lokon por ekkapti. Karaito impetis. Rikki saltis flanken kaj provis sturmi lin, sed la dan?era griza kapeto siblis tutproksime de lia ?ultro, kaj necesis al li eksalti super la korpo, dum la kapo sekvis de proksime liajn kalkanojn.

Teo?jo vokis al la flanko de la domo :

- Ho ! Venu vidi ! Nia mungoto estas mortiganta serpenton.

Kaj Rikki-Tikki a?dis la patrinon de Teo?jo eligi krion, dum la patro sin pelis eksteren kun bastono; sed, dum la tempo kiam li venis, Karaito riskis nesingardan atakon, kaj Rikki-Tikki eksaltis, saltis sur la dorson de la serpento, lasis fali sian kapon tre malsupren inter siaj anta?aj kruroj, mordis la dorson plej alten kiel li povis atingi, kaj forruli?is. ?i tiu mordovundo paralizis Karaitoⁿ, kaj Rikki-Tikki estis voronta lin komencante per la vosto, la? la kutimon de sia familio por tagman?i, kiam li memoris ke abunda man?o plipezigas mungoton, kaj ke povante tuj bezoni de sia tuta forto kaj de sia tuta lerteco, necesis al li resti neman?inte. Li foriris preni polvan banon sub tufoj da ricinoj, dum la patro de Teo?jo batis la kadavron de Karaito.

- Por kio tio utilas ? pensis Rikki-Tikki; mi aran?is ?ion.

Tiam la patrino de Teo?jo prenis lin en la polvo kaj ?irka?brakis lin, plorante ke li savis Teo?joⁿ de la morto; kaj la patro de Teo?jo deklaris ke li estas providenco; kaj Teo?jo rigardis tion ?ion per lar?aj, konsternitaj okuloj.

Rikki-Tikki sufi?e amuzi?is pri ?iuj ?i embarasojn kiujn nature li ne komprenis. La patrino de Teo?jo povintus tiel bone karesi la infanon pro ludi en la polvo. Rikki amuzi?is kiel eble plej.

Tiun vesperon ?e la tagman?o, promenante de flanko al alia inter la glasoj sur la tablo, estintus facile por li troman?i bonajn aferojn trifoje pli ol necesis, sed li havis Nagoⁿ kaj Naginoⁿ estantaj en memoro, kaj malgra? la tuta plezuro esti flatita kaj dorlotita de la patrino de Teo?jo, kaj resti sur la ?ultro de Teo?jo, liaj okuloj subite ru?i?is, kaj li eligis sian longan militkrion : Rik-tik-tikki-tikki-t?k !

Teo?jo kunportis lin enliti?i kaj insistis por ke li dormu sub lia mentono. Rikki-Tikki estis tro bone edukita por mordi a? ungograti. Sed li foriris, tuj kiam Teo?jo ekdormis, por fari sian noktan rundon ?irka? la domo, kaj en la mallumo kurante albati?is kontra? ?u?undroⁿ, la ondatroⁿ, kiu sin ?ovis la?longe de la muro.

?u?undro estas besteto kun rompita koro. Li ploretadas kaj pepadas dum la tuta nokto, klopodante sin rekura?igi por kuri meze de ?ambroj; sed li neniam sukcesas.

- Ne mortigu min, diris ?u?undro preska? plorante, Rikki-Tikki, ne mortigu min !

- ?u vi pensas ke mortigisto de serpentoj mortigas ondatrojn ? diris malestime Rikki-Tikki.

- ?iuj kiuj mortigas serpentojn, estos mortigataj de serpentoj, diris ?u?undro, pli plendinda ol neniam. Kaj kiel esti certa ke Nago ne rigardos min kiel vin dum ia malluma nokto ?

- Ne estas la plej eta dan?ero, diris Rikki-Tikki, ?ar Nago estas en la ?ardeno, kaj mi scias ke vi ne iras tien.

- Mia kuzo ??a, la rato, rakontis al mi…, komencis ?u?undro.

Kaj tiam li haltis.

- Rakontis kion ?

- ?? ! Nago estas ?ie, Rikki-Tikki. Vi devintus paroli kun ??a en la ?ardeno.

- Mi ne parolis kun li… Do necesas diri al mi. Rapide, ?u?undro, a? mi tuj mordos vin !

?u?undro sidi?is, kaj ploris, tiom multe ke la larmoj fluis la?longe de liaj lipharoj.

- Mi estas tre kompatinda ulo, li plorsingultis. Mi neniam havas sufi?e da kura?o por troti meze de ?ambroj… ?? ! Mi ne bezonas ion diri al vi… ?u vi ne a?das, Rikki-Tikki ?

Rikki-Tikki akrigis la orelojn. La domo estis tiel kvieta kiel eblis, sed ?ajnis al li distingi nepercepteblan kra-kraⁿ… bruon tiel delikata kiel tiu de vespo pa?anta sur fenestra vitro… sekan gratbruon de skvamoj sur la briko.

- Estas Nago a? Nagino, li diris al si, kiu rampas tra la dukto de la ban?ambro… Vi pravas, ?u?undro, mi devintus paroli kun ??a.

Li en?ovi?is en la ban?ambron de Teo?jo, sed tie il trovis neniun, poste en la ban?ambron de la patrino de Teo?jo. Malsupre de la gipse stukita muro, briko estis forigita por la trapaso de akvodukto, kaj ?e la momento kiam Rikki-Tikki en?ovi?is en la ?ambron, la?longe de la speco de putmureto el masona?o kie la bankuvo estis metita, li a?dis Nagoⁿ kaj Naginoⁿ flustri ekstere en la lunlumo :

- Kiam la domo estos malplena, diris Nagino al sia edzo, necesos ke li foriru; tiam ni reekposedos la ?ardenon. Eniru tute malrapide kaj rememoru ke la viro kiu mortigis Karaitoⁿ, estas la unua homo por mordi. Poste revenu diri al mi tion kio okazis, kaj ni kune post?asos Rikki-Tikki^on.

- Sed ?u vi certas ke estas io por gajni mortigante la homojn ? demandis Nago.

- ?io por gajni. Kiam estis neniu en la bangalo, ?u ni havis mungoton en la ?ardeno ? Tiel longe kiel la bangalo restas senhoma, ni estas re?o kaj re?ino de la ?ardeno; kaj memoru ke tuj kiam niaj ovoj estos elovi?intaj en la melonbedo… kiel ili povos esti morga?… niaj infanoj bezonos spacon kaj trankvilon.

- Mi ne pensis pri tio, diris Nago. Mi tuj iros, sed estas neutile poste postkuri Rikki-Tikki^on. Mi mortigos la viron kaj lian edzinon, poste la infanon se mi povos, kaj trankvile foriros. Tiam la bangalo estos senhoma, kaj Rikki-Tikki foriros.

Rikki-Tikki tutkomplete ektremis pro kolerego kaj malamo a?dante tion. Poste li vidis la kapon de Nago eliri el la dukto, sekvita de la kvin futoj de sia longa korpo skvama, kaj malvarma. Tiel furioza kiel li estis, li tamen tre timis vidante la longon de la granda kobro. Nago kurbi?is, levis la kapon kaj rigardis en la ban?ambro, tra la mallumo kie Rikki-Tikki povis vidi liajn okulojn brilegi.

- Se mi nun mortigus lin en ?i tiu loko, Nagino scius tion; kaj aliflanke, se mi rekte ekbatalus kontra? li sur la planko, la avanta?oj estus por li… Kion fari ? pensis Rikki-Tikki.

Nago ondi?is tie ?i kaj tie, kaj Rikki-Tikki a?dis lin trinki el la plej dika terkru?o kiu utilis por plenigi la bankuvon.

- Jen kiu estas bone, diris la serpento. Nun kiam Karaito estis mortigata, la viro havis bastonon. Li ankora? povas havi ?in; sed kiam li matene venos al la bano, li ne havos ?in. Mi atendos ?i tie ?is kiam li venos… Nagino… ?u vi a?das min ?… Mi estas atendonta ?i tie, en la malvarmeto, ?is la tago.

Neniu respondo venis de ekstere, el tio Rikki-Tikki konkludis ke Nagino foriris. Nago refaldi?is sur si mem, ringon post ringo, tute ?irka? la malkava fundo de la terkru?o, kaj Rikki-Tikki restis kvieta kiel la morto.

Post unu horo, li ekmovi?is, muskolon post muskolo, al la terkru?o. Nago estis dormanta, kaj Rikki-Tikki rigardadis lian grandan dorson, demandante al si kiu estus la plej bona loko por bona kapto.

- Se mi ne rompos al li la lumbojn ?e la unua salto, Rikki diris al si, li ankora? povos lukti; kaj… se li luktas… Ho Rikki !

Li konsideris la dikecon de la kolo sub la kapu?o, sed estis tro multe por li; kaj mordo apud la vosto nur kolerigus Nagoⁿ.

- Necesas ke estu la kapo, li fine diris; ?e la kapon super la kapu?o; kaj kiam unufoje mi tie tenos lin, necesos ne plu malteni lin.

Do li saltis. La kapo ku?is iom ekster la terkru?o, sub la kurbo de sia ventro kaj ?e la momento kiam liaj dentoj kro?is, Rikki kontra?stre?is sian dorson la? la konvekseco de la argila kru?o por najli la kapon al tero. ?i tio donis al li sekundon de kapto kiun li uzis kiel eble plej bone. Poste li estis trafita de dekstre kaj de maldekstre kiel rato skuita de hundo, anta?en kaj malanta?en sur la planko, supren kaj malsupren, kaj ronde la? grandaj cirkloj; sed liaj okuloj estis ru?aj, kaj li rezistadis dum la korpo de la serpento travipis la plankon kiel vipo de plugilo, renversante la stanajn uza?ojn, la sapujon, la broson por frotado kaj sonis kontra? la metala vando de la bankuvo. Kro?ante, li plistre?is la enpremon de siaj makzeloj, ?ar li sentis sin certe svenbatota kaj, por la honoro de la familio, li preferis ke oni trovu lin kun la dentoj fermitaj sur sia predo. Malsana pro verti?o, disbatita de batoj, la ekfrapoj ?ajnis al li dispecigonta lin, kiam io eli?is kiel fulmotondro ?uste malanta? li; ia brulanta blovego senkonsciigis lin kaj flamo brunbruligis al li la harojn. La viro, vekita de la bruo, mal?argis la du pafiltubojn de sia fusilo sur Nago, ?uste malanta? la kapu?o.

Rikki-Tikki, kun la okuloj fermitaj, da?rigis elteni, ?ar nun li estis tute certa ke li mortis; sed la kapo ne plu movi?is kaj la viro, levprenante la mungoton, diris :

- ?i ankora? estas la mungoto, Alico; kaj estas nia vivo kiun la etulo nun savis.

Tiam la patrino de Teo?jo venis, kun la viza?o tute blanka, kaj kontemplis tion kio restis pri Nago; kaj Rikki-Tikki trenis sin ?is la ?ambro de Teo?jo, kie li pasigis preska? la reston de la nokto skuante sin milde por ekscii ?u li vere estis rompita en kvardek pecojn, kiel li imagis tion.

Kiam la mateno alvenis, li estis tre rigida, sed tre kontenta pri siaj heroaj faroj.

- Nun mi devas regali Naginoⁿ, kaj ?i estos pli malbona ol kvin Nagoj; plie, kiu scias kiam la ovoj pri kiuj ?i parolis elovi?os… Dia boneco !… Necesas ke mi iru vidi Darzeoⁿ, li diris.

Sen atendi la matenman?on, Rikki-Tikki kuris al la dorna arbusto kie Darzeo la?tvo?e kantis triumfkanton. La nova?o pri la morto de Nago faris la rondiron de la ?ardeno ?ar la balaanto ?etis la korpon sur la sterkon.

- Ho ! Stulta tufo da plumoj, kolere diris Rikki-Tikki. ?u estas la momento por kanti ?

- Nago mortis… mortis… mortis ! kantis Darzeo. La brava Rikki-Tikki kaptis lin per la kapo kaj tute ne rezignis. La viro alportis la bastonon kiu faras bum^on, kaj Nago falis en du pecoj ! Li ne plu rekomencos man?i miajn bebojn.

- ?io ?i estas sufi?e vera ! Sed kie estas Nagino ? demandis Rikki-Tikki, zorge rigardante ?irka? si.

- Nagino venis al la ban?ambra dukto por alvoki Nagoⁿ, da?rigis Darzeo; kaj Nago eliris sur la fino de bastono… la balaanto levprenis lin sur la fino de bastono, kaj ?etis lin sur la sterkon !… Ni kantu la faman Rikki-Tikki^on kun ru?a okulo !

Kaj Darzeo ?velis sian gor?on kaj kantis.

- Se mi povus atingi vian neston, mi rulfaligus viajn bebojn eksteren ! diris Rikki-Tikki. Vi ne scias fari aferojn en sia tempo. Vi estas tie en via nesto, sufi?e sekure, sed ?i tie, malsupre, estas por mi milito. ?esu kanti dum minuto, Darzeo.

- Por la amo de la fama, de la bela Rikki-Tikki, mi tuj ?esos, respondis Darzeo… Kio estas, ho mortiganto de la terura Nago ?

- Por la tria fojo, kie estas Nagino ?

- Sur la sterko, apud la staloj, travivanta la funebron pro Nago… Glora estas Rikki-Tikki, la heroo kun blankaj dentoj.

- Diablen miajn blankajn dentojn ! ?u vi iam a?dis diri kien ?i gardas siajn ovojn ?

- En la melonbedo, ?e la fino, tutproksime al la muro, ?e la loko kie la suno varmegas dum preska? la tuta tago. ?i ka?is ilin tie anta? semajnoj.

- Kaj vi neniam pensis ke tio indis diri tion al mi ?… ?e la fino, tutproksime al la muro, vi diras ?

- Rikki-Tikki... ?u vi ne estas man?onta ?iajn ovojn ?

- Ne ?uste man?i ilin; ne… Darzeo, se restas al vi grajno da sa?eco, vi tuj flugos al la staloj, ?ajnigos havi rompitan flugilon, kaj lasos Nagino post?asi vin ?is tiu arbeta?o. Necesas al mi iri al la melonbedo, kaj se mi irus nun, ?i vidus min.

Darzeo estis eta komplico kies la plumita cerbo ne povis teni samtempe pli ol unu ideon; kaj sciante ke la infanoj de Nagino naski?is el ovoj, kiel siaj, ne ?ajnis al li unuavide, ke ta?gis detrui ilin. Sed lia edzino estis racia birdo, ?i sciis ke la ovoj de kobro signifis junajn kobrojn iom poste; tial ?i forflugis el la nesto kaj lasis Darzeoⁿ varmigi la bebojn kaj da?rigi sian kanton pri la morto de Nago. Darzeo, en kelkaj punktoj, multe aspektis kiel homoj.

?i alflugetis apud la sterko, sub la nazo de Nagino, kaj ?emis :

- Ho ! Mi havas rompitan flugilon !… La knabeto de la domo ?etis al mi ?tonon, kaj rompis ?in.

Poste ?i komencis flugeti pli malespere ol neniam.

Nagino levis la kapon kaj siblis:

- Estas vi kiu avertis Rikki-Tikki^on kiam mi volis mortigi lin. Sen mensogi, vi malbone elektis la lokon por lami.

Kaj ?i sin direktis al la edzino de Darzeo glitante sur la polvo.

- La knabeto frakasis ?in per ?tonbato ! Kriis per akuta vo?o la edzino de Darzeo.

- Bone ! Tio povas esti konsoleto por vi, kiam vi estos morta, scii ke mi anka? ka?zos la morton de la knabeto. Mia edzo ku?as sur la sterko ?i-matene, sed anta? la nokto, la knabeto estos tre kviete ku?anta en la domo… Por kio ja kuri ?… Mi certas kapti vin… Stultuletino, rigardu min !

La edzino de Darzeo tro multe sciis por fari tian aferon. ?ar tuj kiam la okuloj de birdo renkontas tiujn de serpento, ?i estas kaptita per tia timo, ke ?i ne plu povas movi?i. La edzino de Darzeo, dolore pepante, da?rigis flugeti sen forlasi la grundon, kaj Nagino plivigligis sian rapidon.

Rikki-Tikki a?dis ilin supreniri la? la pado kiu malproksimigis ilin de la staloj, kaj galopis al la ekstremo de la melonbedo piede de la muro. Tie, en la varma humnesto, super la melonoj, li trovis, lerte ka?itajn, dudek kvin ovojn je la dikeco proksimume de la ovoj de la kokino de Bantam⁽³⁾, sed kun blanketaj ha?toj anstata? ?eloj.

- Mi ne alvenis unu tagon tro frue, li diris.

?ar li povis vidi junajn kobrojn volvintajn ene de la ha?to, kaj li sciis ke tuj kiam ili elovi?as, ili ?iuj povas mortigi homon ne malpli ol mungoton. Li disi?is per unu dentobato la pintojn de la ovoj tiel rapide kiel li kapablis, zorgante dispremi la junajn kobrojn, kaj plugante de tempo al tempo la humneston por vidi ?u li ne preterlasis iun. Fine, restis nur tri ovoj kaj Rikki-Tikki komencis ka?ridi, kiam li a?dis la edzinon de Darzeo plejla?te krii :

- Rikki-Tikki, mi kondukis Naginoⁿ direkte al la domo…, ?i eniris sub la verandon, kaj… Ho ! Rapide venu… ?i volas mortigi !

Rikki-Tikki tretis du ovojn, falruli?is el la melonbedo kun la tria ovo en la bu?o kaj kuregis al la verando tiel rapide kiel liaj kruroj kapablis porti lin.

Teo?jo, lia patrino kaj lia patro estis tie anta? sia matenman?o. Sed Rikki-Tikki vidis ke ili nenion man?is. Ili sin tenis en ?tona senmoveco, kaj iliaj viza?oj estis blankaj. Nagino volvi?inta sur la maton, apud la se?o de Teo?jo, je oportuna distanco por atingi la nudan kruron de la juna knabo, balanci?is tien kaj reen, kantante triumfkanton.

- Filo de viro kiu mortigis Nagoⁿ, ?i siblis, restu kvieta… Mi estas ne ankora? preta… Atendu iom… Restu bone senmovaj, ?iuj tri !… Se vi movi?as, mi frapas… kaj se vi ne movi?as, mi ankora? frapas… Ho ! Malsa?uloj kiuj mortigis mian Nagoⁿ !

La okuloj de Teo?jo restis fiksitaj al lia patro, kaj ?io kion lia patro povis fari, estis flustri :

- Restu kvieta, Teo?jo… Necesas ne movi… Teo?jo, restu trankvile.

Estas tiam kiam Rikki-Tikki alvenis kaj kriis :

- Turnu vin, Nagino; turnu vin, kaj defendu vin !

- Por ?iu faro estas horo, ?i diris, sen movi la okulojn. Mi reguligos post momento mian konton kun vi. Rigardu viajn amikojn, Rikki-Tikki. Ili estas senmovaj kaj blankaj… Ili estas timegigitaj… Ili ne kura?as movi?i… Kaj se vi alproksimi?as per unu pa?o, mi frapas.

- Iru rigardi viajn ovojn, diris Rikki, en la melonbedo apud la muro. Iru vidi, Nagino !

La granda serpento duonturni?is, kaj vidis la ovon sur la planko de la verando.

- Ha… a ! Donu ?in al mi, ?i diris.

Rikki-Tikki metis siajn krurojn amba?flanke de la ovo, dum liaj okuloj fari?is sangoru?aj.

- Kiu prezo por serpenta ovo ?… Por juna kobro ?… Por juna kobro-re?o ?… Por la lasta… la lasta el la lastaj de la kovitaro ? La formikoj estas man?antaj ?iujn aliajn sur la tero apud la melonoj.

Nagino piruetis sur si, forgesante la tutan cetera?on por la savo de la solsola ovo; kaj Rikki-Tikki vidis la patron de Teo?jo rapide anta?enigi lar?an manon, ekkapti Teo?joⁿ ?e la ?ultro kaj forpreni lin super la tablon kaj la tetasojn, ?irmite kaj neatingebla de Nagino.

- ?telita ! ?telita ! ?telita ! Rik-tik-t?k ! triumfe ridklukis Rikki-tikki. La infano estas sekura, kaj estas mi… mi… mi… kiu kaptis Nagoⁿ ?e la kapu?on dum la pasinta nokto, en la ban?ambro.

Poste li komencis salti ?iuflanken, per la kvar kruroj kune, revenante por flugtu?i la plankon per la kapo.

- Li ?etis min de flanko al alia, sed li ne sukcesis igi min malteni. Li estis morta anta? ol la viro duigis lin… Estas mi kiu faris tion ! Rikki-Tikki-T?k-T?k !… Venu, Nagino. Venu kaj ni batalu ! Vi ne longe estos vidvino.

Nagino vidis ke ?i estis perdinta ?iun eblecon mortigi Teo?joⁿ, kaj la ovo ku?is inter la kruroj de Rikki-Tikki :

- Donu al mi la ovon, Rikki-Tikki. Donu al mi la lastan el miaj ovoj, kaj mi foriros por neniam plu reveni, ?i diris, mallevante sian kapu?on.

- Jes, vi foriros kaj vi neniam plu revenos; ?ar vi iros sur la sterkon por kuni?i kun Nago. Defendu vin, vidvino ! La viro iris ser?i sian fusilon ! Defendu vin !

Rikki-Tikki saltegis tute ?irka? Nagino, sin tenante ?uste ekster la trafpovo de la batoj, kun liaj malgrandaj okuloj kiel du bra?oj. Nagino kuntiri?is kaj sin ?etegis sur lin. Rikki-Tikki faris salton en la aeron kaj refalis malanta?en. Unu fojo, iu alia, poste ankora?, ?i volis bati lin, sed ?iufoje ?ia kapo frapis kun obtuzan bruon kontra? la maton de la verando, dum ?i spirale rekuntiri?is kiel risorto de po?horlo?o. Poste Rikki-Tikki ronde dancis por alveni malanta? ?in, kaj Nagino turni?is por resti vidalvide al li… kaj la brueto de ?ia vosto sur la mato sonis kiel sekaj folioj forblovitaj de la vento.

Rikki-Tikki estis forgesinta la ovon. ?i ankora? ku?is sub la verando kaj Nagino iom post iom proksimi?is al ?i, ?is kiam fine, dum Rikki-Tikki reakiris spiron, ?i ekkaptis ?in en sian bu?on, sin direktis al la ?tupoj de la verando kaj malsupreniris la? la pado kiel sago, Rikki-Tikki malanta? ?i.

Kiam la kobro kuras por savi sian vivon, li alprenas la aspekton de vip?nuro kiu travipus la kolon de ?evalo. Rikki-Tikki sciis ke necesis al li atingi ?in, a? ke ?io estus por refari. Nagino rekte rapidegis direkte al la longaj herboj, apud la dorna arbusto, kaj kurante, Rikki-Tikki a?dis Darzeoⁿ ankora? kantantan sian absurdan triumfkanteton. Sed la edzino de Darzeo, pli sa?a, forlasis sian neston vidante Naginoⁿ alveni, kaj frapis siajn flugilojn ?irka? lia kapo. Se Darzeo helpintus ?in, ili povus reenirigi ?in. Sed Nagino nur mallevis sian kapu?on, kaj da?rigis sian vojiron. Tamen tiu pa?zmomento alvenigis Rikki-Tikki^on sur ?in, kaj ?ar ?i eni?is en la rattruo kie ?i kaj Nago kutimis lo?i, la malgrandaj blankaj dentoj de Rikki-Tikki fermi?is sur ?ia vosto, kaj li eniris malanta? ?i. Nu tre malmulte da mungotoj, kiaj ajn estu ilia sa?eco kaj ilia sperto, zorgus sekvi kobron en ?ian truon. Estis mallume en la truo; kaj kiel scii ?u ?i ne estis vasti?onta kaj dononta sufi?an spacon al Nagino por sin turni kaj frapi ! Li kolere alkro?i?is kun la piedoj disigitaj por roli kiel bremsojn sur la malhelaj deklivoj de la varmeta kaj duonmalseka humtero. Poste la herbo ?irka? la bu?o de la truo ?esis movi?adi, kaj Darzeo diris :

- Estas finita pri Rikki-Tikki ! Necesas al ni kanti lian mortkanton… La brava Rikki estas morta !… ?ar Nagino certe mortigos lin subtere.

Pro tio li ekkantis kanton el la plej funebrecan, kiun li improvizis sub la efiko de la emocio. Kaj, kiam li precize alvenis al la plej kortu?a parto, la herbo denove tremetis, kaj Rikki-Tikki, kovrita de tero, sin trenis ekster la truon, unu kruron post la alia, lekante al si la lipharojn. Darzeo haltis kun surpriza krieto. Rikki-Tikki iom skuis la polvon kiu makulis sian felon kaj ternis.

- Estas finita, li diris. La vidvino neniam plu revenos.

Kaj la ru?aj formikoj, kiuj lo?as inter la tigoj de herbo, a?dis lin kaj malsupreniris la? longaj procesioj por vidi ?u li diris vere.

Rikki-Tikki buligis sin en la herbojn kaj dormis tie kie li estis… dormis, dormis ?is malfrua horo de posttagmezo, ?ar li plenumis malfacilan tagon de laboro.

- Nun, li diris, kiam li veki?is, mi tuj iros hejmen. Rakontu al kupristo⁽⁴⁾, Darzeo, por ke li rakontu tion al la ?ardeno, ke Nagino mortis.

La kupristo estas birdo kiu faras bruon tute similan al la bato de malgranda martelo sur kupra vazo; kaj se li ?iam faras tiun bruon, estas ?ar li estas la publika anoncisto de ?iu hindua ?ardeno, kaj li rakontas la nova?ojn al tiuj kiuj bonvolas a?di ?in.

Kiam Rikki-Tikki reiris la? la pado, li a?dis lin preludi per la notoj pri sia "gardu vin", kiel unu el tiuj malgrandaj gongoj sur kiuj oni anoncas la tagman?on; poste sonis la monotona "Ding-dong-tok !" Nago estas morta… "dong" ! Nagino estas morta ! "Ding-dong-tok !" Je ?i tiu signalo, ?iuj birdoj komencis kanti en la ?ardeno, kaj la ranoj kvaki; ?ar Nago kaj Nagino kutimis man?i ranojn tiel bone kiel birdojn.

Kiam Rikki revenis en la domon, Teo?jo kaj la patrino de Teo?jo (?i ankora? aspektis tre pala ?ar ?i svenis) kaj la patro de Teo?jo eliris renkonte al li, kaj preska? ploris pro kormoli?o pri li. Tiun vesperon li man?is ?ion kion oni donis al li, ?is ne plu povi man?i pli, kaj li enliti?is, portita sur la ?ultro de Teo?jo, kie la patrino de Teo?jo ankora? retrovis lin, revenante pli malfrue, dum la nokto.

- Li savis al ni la vivon kaj tiun de nia filo, ?i diris al sia edzo. ?u vi pensas pri tio ?… Li savis la vivon al ni ?iuj !

Rikki-Tikki abrupte veki?is, ?ar la mungotoj dormas malprofunde.

- Ho ! Estas vi ! li diras. Pri kio vi turmenti?as ? ?iuj kobroj estas mortaj; kaj se restus iu…, mi ?eestas.

Rikki-Tikki prave povis fieri pri si; sed li ne fari?is tro fiera pri ?i, kaj li ekde nun gardis ?i tiun ?ardenon kiel vera mungoto… per la dento kaj per la poplito, tiel bone ke neniam kobro maltimis montri sian kapon ene de la muroj.

* * *

Tajloro kaj kantoro mi estas,

Mi scias duoblajn plezurojn;

Fiera pri mia vigla kanto,

Fiera kudri mian domon.

Supren, poste suben, tiel mi teksis mian muzikon, mian domon.

Patrino, relevu la kapon !

Neniom da dan?ero kiu minacas nin;

Kantu ankora? al viaj idoj,

Mortinta, en la ?ardeno ku?as morto.

La teruro kiu dormis sub la rozoj, dormas sur la sterko, senmova kaj morta.

Kiu do liberigas nin, kiu ?

Kiu estas lia tute potenca nomo ?

Estas la pura, la fama Rikki

Tikki kies okulo estas el sango…

Rik-tikki-tikki kun adoleska eburo, la ?asisto kies okulo estas el sango !

Danku lin per gracoj, birdoj,

Kun vosto la? oriflamo,

Najtingalo, donu vortojn…

Ne, ?ar lia la?do bezonas min.

A?skultu, mi kantas la?don al Rikki, ho fiera vosto, flama okulo !…

La Odo de Darzeo.

(Kantita honore al Rikki-Tikki-tavi).

* * *

(?i tie Rikki-Tikki interrompis, tiel la resto de la kanto estas perdita).