ĉ1 : La Fratoj de Moŭglio.

 

?il Vulturo gvidas la pa?ojn de la nokto

Kiun Mang la Vampiro liberigas.

Dormas la brutaroj en la ?irka?barita brutejo.

La Tero al ni, la ombron liveras ?in !

Estas vespera tempo, fiero kaj potenco

Al la ungego, la dentego kaj la ungo.

?u vi a?das nin ? Bonan ?asadon al ?iuj

Kiuj observas la Le?on de la ?angalo !

Nokta kanto en la ?angalo.

 

Estis la sepa de tre varma vespero, sur la montetoj de Seonio, kiam patro lupo veki?is el sia ?iutaga dormeto, gratis sin, oscedis kaj malstre?is al si la krurojn, unu post la alia, por disflugigi la senton de mallaboreco kiun li ankora? sentis ?e iliaj finoj. patrino lupino estis ku?inta, ?ia dika griza nazo falinta inter ?iaj kvar etuloj kiuj ludis kaj kriis, kaj la luno brilis tra la aperturo de la kaverno kie ili ?iuj lo?is.

- Oogrh ! diras patro lupo, estas tempo por rekomenci ?asi.

Kaj li estis ek?eti?onta al la fundo de la valo, kiam ombreto kun densa vosto baris la aperturon kaj bojetis :

- Bon?ancon, ho estro de la lupoj ! Bon?ancon kaj fortajn blankajn dentojn al la noblaj infanoj. Ili povu neniam forgesi en ?i tiu mondo tiujn kiuj malsatas !

Li estis la ?akalo - Tabaki la Skrapilo - kaj la lupoj de Barato malestimas Tabaki^on ?ar li vagas ?ie farante tumultojn, disvastigante kla?ojn kaj man?ante ?ifonojn kaj pecojn de ledo en la rubamasoj ?e la pordoj de la vila?oj. Sed ili anka? timas lin, ?ar Tabaki, pli ol iu ajn alia en la ?angalo, inklinas i?i kolera, kaj tiam li forgesas ke li neniam timis iun, kaj li kuras tra la arbarego, mordante ?ion ajn kiun li trovas sur sia vojo. E? la tigro forkuras kaj ka?i?as kiam la malgranda Tabaki koleri?as, ?ar furiozo estas la plej hontinda afero kiu povas trafi sova?an beston. Ni nomas ?in akvofobion, sed ili nomas ?in "dewanee⁽¹⁾" - frenezecon - kaj ili forkuras.

- Eniru do kaj ser?u, abrupte diras patro lupo; sed estas nenio por man?i ?i tie.

- Por iu lupo, ne, certe, diras Tabaki; sed por tiel maldika persono kiel mi, seka osto estas festeno. Kio ni do estas, ni "Gidur log⁽²⁾" (la ?akala popolo), por la?specigi kaj elekti ?

Li oblikvis al la fundo de la kaverno, tie trovis oston de kapreolo sur kiu restis iom da viando, sidi?is kaj ?oje krakigis el ?i la finon.

- Dankon pro ?i tiu bona man?o ! li diras, lekante al si la lipojn. Kiel ili estas belaj, la noblaj infanoj ! Kiaj grandaj okuloj ! Kaj tamen tiel junaj ! Mi fakte devus memori ke la infanoj de la re?oj estas viroj ekde la lulilo.

Nu, Tabaki sciis tion tiel bone kiel iu ajn, estas nenio pli malbonvena ol la?di infanojn tuj anta? ilia nazo; li ?ojis vidi ke patrino kaj patro lupo ?ajnis embarasitaj.

Tabaki dummomente restis senmova, ?ojante pro la malbono kiun li ?us faris; poste li malice rekomencis :

- ?er-Kano, la Granda, ?an?is la ?asejon. Li balda? ?asos sur ?i tiuj montetoj, je la venonta luno, li diris al mi.

?er-Kano estis la tigro kiu lo?is apud la rivero, la Vajngunga, je dudek mejlojn (+/-30Km) pli for.

- Li ne havas la rajton, kolere komencis patro lupo. La? la Le?o de la ?angalo, li ne rajtas ?an?i siajn kvartirojn sen dece informi. Li timigos la tutan ?asbestaron je dek mejlojn (+/-15Km) ?irka?e, kaj mi ... mi ja devas mortigi por du en ?i tiuj tempoj.

- Lia patrino ne nomis lin "Lungri⁽³⁾" por nenio, diras trankvile patrino lupino : li denaske lamas je unu piedo; tial li ?iam povis nur mortigi brutojn. Nun la vila?anoj de la Vajngunga koleras kontra? li, kaj li venas kolerigi la niajn. Ili priser?os la ?angalon por retrovi lin… li estos for, sed ni kaj niaj infanoj, necesos al ni kuri kiam oni bruligos la herbon. Vere, ni estas tre dankemaj por ?er-Kano !

- ?u mi parolos al li pri via dankemo ? diris Tabaki.

- Foren ! bruske jelpis patro lupo. Iru ?asi kun via mastro. Vi faris sufi?e da dama?o por unu nokto.

- Mi foriras, diris kviete Tabaki. Vi povas a?di ?er-Kanoⁿ malsupre, en la densejoj. Mi povintus sendevigi min de la mesa?o.

patro lupo a?skultis.

Sube, en la valo kiu malsupreniris al malgranda rivero, li a?dis la malmildan, incititan, kvereleman kaj melodian plendon de tigro kiu kaptis nenion kaj al kiu malmulta gravas ke la tuta ?angalo sciu tion.

- La sencerbulo ! diris patro lupo, komenci noktan laboron per tia bruego ! ?u li pensas ke niaj kapreoloj estas kiel siaj grasaj bovidoj de Vajngunga ?

- ?? ! Estas nek bovo nek kapreolo kiun li ?asas ?i-vespere, diris patrino lupino, estas la homo.

La plendo ?an?i?is al ia zumanta ronronado kiu ?ajnis veni de ?iu punkto de la spaco. Estis la bruo kiu misgvidas la hakistojn kaj la vagantojn sub libera ?ielo, kaj kelkfoje kurigas ilin en la fa?kon mem de la tigro.

- La homo ! diris patro lupo, montrante ?iujn siajn blankajn dentojn. Pu ! ?u ne estas sufi?e da insektoj kaj da ranoj en la pluvujoj ke li devas man?i homon, kaj sur nia tereno plie ?

La Le?o pri ?angalo, kiu ordonas nenion sen kialo, malpermesas al ?iu besto man?i homon, krom kiam ?i mortigas por montri al siaj infanoj kiel oni mortigas, kaj tiam ?i devas ?asi ekster la rezervejoj de sia klano a? de sia tribo. La vera kialo estas ke la murdo de la homo signifas, pli malpli frue, la invado de blankuloj armitaj per fusiloj kaj rajdantaj sur elefantoj, kaj de brunuloj, centope, provizitaj per gongoj, raketoj kaj tor?oj. Tiam ?iuj suferas en la ?angalo… La kialo kiun bestoj dissciigas inter si, estas ke, la homo estanta la plej malforta kaj la plej senarma el la vivantuloj, estas malinda de ?asisto tu?i lin. Ili anka? diras - kaj tio estas vera - ke la homman?antoj fari?as favaj kaj ke ili perdas siajn dentojn.

La ronronado kreskis kaj transformi?is al plengor?a "Aaarh !" de la tigro kiu sturmas.

Tiam okazis blekado - stranga blekado, malinda de tigro - eligita de ?er-Kano.

- Li maltrafis sian celon, diris patrino lupino. Kion ?i estas ?

Patro lupo eliris je kelkaj pa?oj de la enirejo; li a?dis ?er-Kanoⁿ sova?e grumbli baraktante en la veprejo.

- La sencerbulo havis la ideon salti sur fajron de hakistoj kaj bruligis al si la piedojn ! diris patro lupo, grumblante. Tabaki estas kun li.

- Io supreniras la monteton, diris patrino lupino, stre?ante orelon. Pretigu vin.

Estis malla?ta susuro de tufarbustoj en la densejo. Patro lupo, kun siaj koksoj sub li, kuntiris sin, preta por salti. Tiam, se vi ?eestintus, vi estus vidanta la plej mirindan aferon en la mondo : la Lupo haltigata en duonsalto. Li elanis anta? ol scii tion kion li celis, poste li provis sin deteni. Rezultis salton de kvar a? kvin futoj (1,3 ?is 1,5m) rekte en la aero, de kie li falis preska? sur la sama punkto de la grundo kiun li forlasis.

- Homo ! li acide diris. Etulo de homo. Rigardu !

Fakte, anta? li, apogante sin sur malalta bran?o, staris nuda bruna bebo, kiu apena? povis pa?i, la plej dol?a, graspufeta, eta atomo kiu neniam venis nokte al la kaverno de iu lupo. Li levis la okulojn por rigardi patron lupon en la viza?o kaj ekridis.

- ?u li estas etulo de homo ? diris patrino lupino. Mi neniam vidis tion. Alportu lin ?i tien.

Lupo, alkutimi?inta transporti siajn proprajn idojn, tre bone povas, se estas necese, preni en sian fa?kon ovon sen frakasi ?in. Kvankam la makzeloj de patro lupo sin tute refermis sur la dorso de la infano, ne unu dento skrapetis la ha?ton kiam li demetis ?in meze de siaj idoj.

- Kiel li estas ?arma ! Kiel li estas nuda !… Kaj kiel li estas brava ! milde diris patrino lupino.

La bebo sin ?ovis inter la idojn kontra? la varmeco de la varmeta flanko.

- Ha ! Ha ! Li prenas sian man?on kun la aliaj… Tiel, li estas etulo de homo. ?u iam ekzistis iu lupino kiu povu fanfaroni pri hometulo inter siaj infanoj ?

- Mi iufoje a?dis paroli pri simila afero, sed ne en nia klano a? en mia tempo, diris patro lupo. Li ne havas haron, kaj mi povus mortigi lin tu?ante lin per la piedo. Sed vidu, li rigardas min kaj ne timas !

La lunlumo estingi?is ?e la bu?o de la kaverno, ?ar la dika kvadrata kapo kaj la fortaj ?ultroj de ?er-Kano baris ?ian aperturon kaj provis penetri en ?i. Tabaki, malanta? li, plorpepis :

- Ekscelenco, Ekscelenco, li eniris ?i tie !

- ?er-Kano faras al ni grandan honoron, diris patro lupo kun malbonaj okuloj. Kion volas ?er-Kano ?

- Mian predon. Iu etulo de homo la?iris ?i tiun vojon. Liaj gepatroj fu?is. Donu lin al mi !

?er-Kano estis saltinta sur la fajron de tendaro de hakistoj, kiel diris patro lupo, kaj la brulvundo de liaj piedoj furiozigis lin. Sed patro lupo sciis la aperturon de la kaverno tro mallar?an por tigro. E? tie kie li staris, la ?ultroj kaj la kruroj de ?er-Kano estis kunpremataj pro la manko de spaco, kiel la membroj de homo kiu provus batali en barelo.

- La lupoj estas libera popolo, diris patro lupo. Ili ricevas ordonojn nur de la Supera Konsilio de la klano, kaj tute ne de ia pli-malpli striita mortiganto de bovoj. La hometulo estas nia… por mortigi lin, se ni emas tion.

- Emo a? ne emo…! Kia lingvo tio estas ? Per la virbovo kiun mi mortigis, ?u mi devas atendi, kun la nazo en via ku?ejo de hundoj, kiam temas pri mia plej strikta rajta?o ? Estas mi, ?er-Kano, kiu parolas.

La rorado de la tigro plenigis la kavernon per ?ia tondro. Patrino lupino skuis la idojn ?e sia flanko kaj impetis, kun siaj okuloj, kiel du verdaj lunoj en la mallumo, fiksitaj al la flamantaj okuloj de ?er-Kano.

- Kaj estas mi, Rak?a⁽⁴⁾, kiu tuj respondos al vi. La hometulo estas mia, Lungri, la mia al mi ! Li ne estos mortigita. Li vivos por kuri kun la klano kaj por ?asi kun la klano; kaj, atentu pri tio, ?asisto de tute nudaj etuloj, man?anto de ranoj, mortiganto de fi?oj ! Li persekutos vin !… Nun eliru el ?i tie a?, per la akvocervo kiun mi mortigis - ?ar mi ne nutras min per malsatmortita bruto - vi reiros al via patrino, brulkapulo de la ?angalo, pli lama ol vi neniam naski?is. Iru foren !

Patro lupo levis la okulojn, mirigita. Li ne plu memoris pri la tagoj kiam li konkeris patrinon lupinon, en lojala lukto kontra? kvin aliaj lupoj, dum la tempo kiam, en la esplorvoja?oj de la klano, ne estis pro simpla ?entileco ke oni nomis lin la Demono. ?er-Kano povintus kontra?stari patron lupon, sed li ne kapablis ataki patrinon lupinon ?ar li sciis ke en la pozicio en kiu li estis, ?i konservis la tutan avanta?on de la loko kaj ke ?i bataladus ?ismorte. Tial li grumblante retropa?is el la aperturo; kaj kiam li estis en aperta aero, li kriis :

- ?iu hundo bojas en sia propra korto ! Ni vidos tion kion diros la klano, kiel ?i akceptos ?i tiun edukadon de hometulo. La etulo estas mia, kaj sub mia dento necesos ja ke fine li falos, ho ?telistoj kun vilaj vostoj !

Patrino lupino anhelanta lasis sin refali inter la idoj, kaj patro lupo serioze diris al ?i :

- Pri tio, ?er-Kano pravas; la etulo devas esti montrita al la klano. ?u vi volas ankora? gardi lin, patrino ?

?i murmuris :

- Se mi volas gardi lin !… Li venis tute nuda, nokte, sola kaj malsatmortanta, kaj li e? ne timis. Rigardu, li jam pelis unu el niaj beboj flanken. Kaj tiu lama bu?isto mortigintus lin kaj poste fu?intus al la Vajngunga, dum la vila?anoj de ?i tie alkurintus, tra niaj ripozejoj, batuante por ven?i ofendon !… ?u mi gardas lin ? Certe mi gardas lin. Ku?u vin tie, raneto… Ho vi, Mo?gli⁽⁵⁾, ?ar Mo?gli^on la Ranon mi volas nomi vin, la tempo venos kiam vi ?asos ?er-Kanoⁿ kiel li ?asis vin !

- Sed kion diros nia klano ? diris patro lupo.

La Le?o de la ?angalo tre klare mencias ke ?iu lupo povas, kiam li geedzi?as, eksi?i el la klano al kiu li apartenas; sed, tuj kiam ?iaj idoj estos sufi?e a?aj por stari sur siaj piedoj, ?i devas alkonduki ilin al la konsilio de la klano, kiu ?enerale kunvenas unufoje monate dum la plenluno, por ke la aliaj lupoj povu agnoski ilian identecon. Post ?i tiu ekzameno, la idoj rajtas kuri tien kien pla?as al ili, kaj ?is kiam ili mortigos sian unuan kapreolon, ekzistas nenia valida senkulpigo por lupo plenkreska kaj de la sama klano, kiu mortigus iun el ili. La puno estas la morto por la murdinto, kie ajn oni trovas lin, kaj se vi pripensas dum minuto, vi vidos ke tiel devas esti.

Patro lupo atendis ?is kiam liaj idoj povis iom kuri, kaj tiam, dum la nokto de la kunveno, li elkondukis ilin kun Mo?gli^on kaj patrinon lupinon al la Roko de la Konsilio – supro de monteto kovrita de ?tonoj kaj rul?tonoj, kie cento da lupoj povis aparti?i. Akela, la granda soleca griza lupo, kiun lia fortikeco kaj lerteco metis al la kapo de la klano, estis ku?inta la? sia tuta longeco sur sia ?tono; iom sub li sidis pli ol kvardek lupoj el ?iuj staturoj kaj ?iuj feloj, de la melkoloraj veteranoj, kiuj kapablis per si mem elturni?i kun kapreolo, ?is la junaj nigraj trijaraj lupoj, kiu opiniis sin kapablajn. La solulo nun estis ?e ilia kapo ekde unu jaro. Dum sia juna?o, li dufoje falis en kaptilon por lupo, kaj alifoje li estis svenbatita lasita kvaza? morta : tiel li konis la morojn kaj la kutimojn de la homoj.

Oni tre malmulte interbabilis sur la roko. La idoj pu?i?is unu la alian en la centro de la rondo kie kunsidis iliaj patrinoj kaj iliaj patroj, kaj de tempo al tempo pli a?a lupo trankvile sin direktis al iu ido, atente rigardis lin, kaj revenis al sia loko per silentaj pa?oj. Foje patrino pu?is sian idon en plenan lunlumon por certi?i ke li tute ne restis nerimarkita. Akela, siaflanke, kriis :

- Vi konas la Le?on, vi konas la Le?on. Bone rigardu, ho lupoj !

Kaj la patrinoj rediris la krion :

- Rigardu, bone rigardu, ho lupoj !

Finfine (kaj patrino lupino sentis la harojn de sia kolo hirti?i kiam alvenis tiu momento), patro lupo pu?is "Mo?gli^on la Ranon", kiel ili nomis lin, meze de la rondo kie li restis sur la grundo ridante kaj ludante kun la ?tonoj kiuj glimbrilis en la lunlumo.

Akela ne levis sian kapon de inter siaj kruroj, sed da?rigis la monotonan krion :

- Bone rigardu !…

Obtuza roro eliris el malanta? la rokoj; la vo?o de ?er-Kano kriis :

- La etulo estas mia. Donu lin al mi. La Libera Popolo, kion ?i povas fari per tiu hometulo ?

Akela ne e? movigis siajn orelojn; li simple diris :

- Bone rigardu, ho gelupoj ! La Libera Popolo, kion ?i povas fari per la ordonoj de iu ajn, krom tiuj de la Libera Popolo !… Zorge rigardu !

Estis ?oro de obtuzaj blekadoj, kaj juna kvarjara lupo direktita al Akela, ripetis la demandon de ?er-Kano :

La Libera Popolo, kion ?i povas fari per tiu hometulo ?

Nu la Le?o de la ?angalo, en okazo de disputo pri la rajtoj de ido ?e la akcepto de la klano, postulas ke almena? du membroj de la klano, kiuj estas nek lia patro nek lia patrino, ekparolu favore al li.

- Kiu parolas por ?i tiu etulo ? diris Akela. En la Libera Popolo, kiu parolas ?

Ne estis respondo, kaj patrino lupino prepari?is por tiu kiu estus ?ia lasta batalo, ?i bone sciis tion, se necesus ekbatali. Tiam, la sola fremdulo kiu estas akceptita en la konsilion de la klano - Baluo⁽⁶⁾, la dormema bruna urso, kiu instruas al la idoj la ?angalan Le?on, la maljuna Baluo kiu povas iri kaj veni ?ien kie pla?as al li, ?ar li man?as nur nuksojn, radikojn kaj mielon – ekstaris sin sur sia posta?o kaj grumblis.

- La hometulo… la hometulo ?… li diris. Estas mi kiu parolas por la hometulo. Ne estas malbono en hometulo. Mi ne havas la talenton de parolado, sed mi diras la veron. Lasu lin kuri kun la klano, kaj ke oni anigu lin inter la aliajn. Estas mi mem kiu donos al li lecionojn.

- Ni ankora? bezonas iun alian, diris Akela. Baluo parolis, kaj estas li kiu instruas niajn idojn. Kiu parolas kun Baluo ?

Ombro falis meze de la rondo. Estis Baghera⁽⁷⁾, la nigra pantero. Lia felo estas tute nigra kiel inko, sed la markoj de la leopardo vidi?as, en kelkaj taglumoj, kiel faras la rebriloj de la muaro. ?iu konis Bagheraⁿ, kaj neniu zorgis iri kontra? liaj intencoj, ?ar li estis tiel ruza kiel Tabaki, tiel riskema kiel la sova?a bubalo kaj tiel kura?ega kiel la vundita elefanto. Sed lia vo?o estis pli dol?ega ol la sova?a mielo kiu falas guton post guto de la arboj, kaj lia ha?to pli glata ol la lanugo.

- Ho Akela, kaj vi, Libera Popolo ! li ronronis, mi havas neniun rajton en via kunveno. Sed la Le?o de la ?angalo diras ke, se esti?us dubo en afero pri nova bebo, en kiu ne temas pri murdo, la vivo de ?i tiu bebo povas esti a?etita dank' al prezo. Kaj la Le?o ne diras kiu rajtas a? ne pagi ?i tiun prezon. ?u mi pravas ?

- Tre bone ! Tre bone, eligis la junaj lupoj kiu ?iam malsatas. Ni a?skultu Bagheraⁿ. La etulo povas esti ela?etita. Tio estas la Le?o.

- Sciante ke mi tute ne rajtas paroli ?i tie, mi petas vian permeson.

- Parolu do, kriis dudek vo?oj.

- Mortigi nudan etulon estas honto. Plie, li povos helpi nin por ?asi pli bone kiam li estos sufi?e a?a. Baluo parolis favore al li. Nun, al tio kion diris Baluo, mi aldonos la oferton de virbovo, kaj tre grasa, fre?e mortigita je apena? duonmejlo de ?i tie, se vi akceptas la hometulon, konforme al la Le?o. ?u estas malfacila?o ?

La?ti?is dudekoj da vo?a brukriado dirantaj :

- Ne gravas ! Li mortos sub la vintraj pluvoj; li rosti?os sub la suno… Kian malbonon povas fari al ni nuda rano ?… Ke li kuru kun la klano !… Kie estas la virbovo, Baghera ?… Ke ni akceptu ?in.

Kaj tiam revenis la profunda bojado de Akela.

- Bone rigardu… bone rigardu, ho lupoj !

Mo?gli da?rigis interesi?i pri la ?tonoj; li degnis dedi?i nenian atenton al la lupoj kiuj venis unu post la alia por ekzameni lin.

Finfine, ili ?iuj malsupreniris la monteton al la eltrovo de la morta virbovo, kaj restis solaj Akela, Baghera, Baluo kaj la lupoj de Mo?gli.

?er-Kano ankora? roris en la nokto, ?ar li estis tre kolera ke Mo?gli ne estis transdonita al li.

- Jes, vi povas rori, diris Baghera en siaj lipharoj : ?ar la tempo venos kiam ?i tiu nuda eta afero rorigos vin per alia tono, a? mi scias nenion pri la viro.

- Ni bone faris, diris Akela : la homoj kaj iliaj idoj estas tre sa?aj uloj. Alvenos la tempo kiam li povos esti utila.

- Estas vere, diris Baghera; alvenos la tempo kiam ni eble bezonos lin : ?ar neniu povas esperi ?iam gvidi la klanon !

Akela nenion respondis. Li pensis pri la momento kiu alvenos por ?iu klanestro, kiam lia forto forlasas lin kaj kiam, pli malforti?inta tagon post tago, li finfine estos mortigita de la lupoj kaj anstata?ita de nova estro, siavice mortigita pli malfrue.

- Kunprenu lin, li diris al patro lupo, kaj trejnu lin kiel ta?gas al membro de la Libera Popolo.

Kaj estas tiel ke Mo?gli ani?is al la klano de la lupoj de Seonio, koste de virbovo kaj pro bona parolo de Baluo.

Nun necesas al vi klopodi por salti dek a? dek unu tutajn jarojn, kaj nur imagi la mirigan ekziston kiun Mo?gli vivis inter la lupoj, ?ar se necesus skribi tion, tio plenigus, mi ne scias kiom da libroj. Li kreskis inter la lupidoj, kvankam nature, ili fari?is lupoj, kiam li mem apena? valoris infanon; kaj patro lupo instruis al li lian taskon, kaj la signifon de ?iuj aferoj en la ?angalo, ?is tio ke ?iu tremeto de herbo, ?iu blovo de varma aero en la nokto, ?iu tonnuanco de la strigoj super lia kapo, ?iu bruo de ?elo skrapetita de la vesperto dum momenta ripozo en la arbo, ?iu salto de la plej eta fi?o en la lageto, fari?u ?uste tiom signifoplena por li kiom sia oficeja laboro por aferisto. Kiam li ne lernis, li sidis sub la suno kaj dormis, poste man?is, re-endormi?is; kiam li sentis sin malpura a? tro suferis pro varmeco, li banis sin en la lagetoj de la arbarego, kaj kiam li mankis da mielo (Baluo diris al li ke mielo kaj nuksoj estas tute same agrablaj por man?i kiel la kruda viando), li grimpis arbojn por ser?i ?in, kaj Baghera montris al li kiel fari tion. Li ku?is sin sur bran?o kaj alvokis : "Venu ?i tien, frateto !" kaj Mo?gli komencis grimpi kiel faras bradipo, sed poste li kura?is sin ?eti tra la bran?ojn preska? tiel a?dacie kiel la griza simio.

Li prenis sian lokon ?e la Roko de la Konsilio, kiam la klano kunsidis, kaj tie li malkovris ke fikse rigardante iun ajn lupon, li povis devigi ?in mallevi la okulojn : tiel li faris por amuzi?i. En aliaj momentoj, li eltiris la longajn dornojn el la felo de siaj amikoj, ?ar la lupoj terure suferas de la dornoj kaj de ?iaj pikiloj kiuj loki?as en ilia felo. Li nokte malsupreniris la deklivo de la monto al la kultivitaj teroj kaj rigardis kun granda scivolemo la vila?anojn en iliaj kabanoj; sed li malfidis la homojn ?ar Baghera montris al li kvadratan skatolon, kun klappordo, tiel lerte ka?ita en la ?angalo, ke li preska? pa?is sur ?i, kaj li diris al li ke ?i estas kaptilo. Tio kion li ?atis super ?io, estis enprofundi?i kun Baghera en la varma nigra koro de la arbarego, por dormi tra la tuta peza tago, kaj vidi, kiam nokti?is, kiel Baghera traktis por mortigi : li mortigis dekstren, maldekstren, la? kaprico de sia malsato, kaj Mo?gli faris sammaniere - krom unu escepto. Tuj kiam li sufi?e a?is por kompreni, Baghera diris al li ke li neniam devus tu?i la brutaron ?ar li estis ela?etita en la Konsilio de la Klano, koste de la vivo de virbovo.

- La ?angalo apartenas al vi, diris Baghera, kaj vi povas mortigi en ?i ?ion kiun vi estas sufi?e forta por mortigi; sed, memore al la virbovo kiu ela?etis vin, vi devas neniam mortigi a? man?i junan a? maljunan bruton. Estas la Le?o de la ?angalo.

Mo?gli fidele konformi?is al tio.

Li tiel kreskis, kaj fari?is forta kiel kutime fari?as knabo kiu ne iras al lernejo kaj povas zorgi pri nenio en la vivo nur pri aferoj por man?i.

Patrino lupino diris al li, unu- a? du-foje, ke ?er-Kano ne estis ulo al kiu oni devis fidi, kaj ke iam necesos al li mortigi ?er-Kanoⁿ; kaj sendube juna lupo memorintus ?i tiun informon je ?iu horo de sia vivo, sed Mo?gli forgesis ?in ?ar li estis nur malgranda knabo - kaj tamen li donintus mem al si la nomon de lupo se li sciintus paroli homan lingvon.

?er-Kano ?iam trovi?is sur sia vojo en la ?angalo. La?mezure kiel la estro Akela maljuni?is kaj malforti?is, la lama tigro ligis altajn amikajn rilatojn kun la pli junaj lupoj de la tribo, kiuj sekvis lin por akiri liajn resta?ojn, afero kiun Akela neniam permesintus se li kura?intus iri ?is la fino de sia legitima a?toritato. Plie ?er-Kano flatis ilin : li miris ke tiel belaj junaj ?asistoj kontenti?is lasi sin gvidi de morti?anta lupo kaj de hometulo.

- Oni rakontas al mi, diris ?er-Kano, ke vi, en la Konsilio, vi ne kura?as rigardi lin en la okuloj !

Kaj la junaj lupoj grumblis kaj hirtigis sian dorson.

Baghera, kiu havis ?ie okulojn kaj orelojn, eksciis ion pri tio, kaj, unu- a? du-foje, klare klarigis al Mo?gli ke ?er-Kano iam mortigos lin. Kaj Mo?gli ridis, kaj respondis :

- Mi havas la klanon kun mi, mi havas vin… kaj Baluo ja, kvankam li estas tiom pigra, donus unu a? du piedbatojn por mia honoro. Kial mi timus ?

Estis dum tago de granda varmeco ke ideo, naskita de kelka a?dita diro, formi?is en la cerbo de Baghera. Eble estis Sahi, la histriko, kiu parolis al li pri la afero. ?iuokaze li diris al Mo?gli, kiam ili estis plejprofunde de la ?angalo kaj ke la knabeto estis ku?inta, kun la kapo sur la bela nigra felo de la pantero :

- Frateto, kiom da fojoj mi avertis vin ke ?er-Kano estas via malamiko ?

- Tiom da fojoj kiom estas nuksoj ?e tiu palmobran?o ! deklaris Mo?gli, kiu kompreneble ne kapablis kalkuli. Kaj plie poste ?… Mi estas dormema, Baghera, kaj ?er-Kano nur vosto kaj blekoj… kiel Mor, la Pavo.

- Sed ne plu estas tempo por dormi. Baluo scias tion, anka? mi scias tion, la tuta klano scias tion, kaj e? tiuj sencerbuloj, tiuj sencerbaj damaoj scias tion… Tabaki mem diris tion al vi.

- Ho ! Ho ! diris Mo?gli, Tabaki venis al mi anta? ne longe, por rakonti al mi, mi ne plu scias kian malrespektan rakonton : mi estis hometulo, nuda etulo, ne e? bona por elfosi fungojn… Sed mi kaptis Tabaki^on per la vosto kaj dufoje batpu?is lin kontra? palmon, por lernigi al li pli bonajn manierojn.

- Estis azena?o, ?ar se Tabaki estas kla?ulo, li tamen volis paroli al vi pri io kio tu?as vin de proksime. Malfermu do tiujn okulojn, frateto : ?er-Kano ne kura?as mortigi vin en la ?angalo; sed bone memoru ke Akela estas tre maljuna, ke balda? venos la tago kiam li ne plu kapablos mortigi sian kapreolon, kaj ke tiam li ne plu gvidos la klanon. Multaj el la lupoj kiuj ekzamenis vin kiam vi estis prezentita al la Konsilio, nun estas maljunaj, anka? ili, kaj la junaj lupoj pensas - ?er-Kano informis ilin - ke etulo de homo ne estas ?e sia loko en la klano. Balda? vi estos viro…

- Kaj kio estas iu homo kiu ne kurus kun siaj fratoj ? diris Mo?gli. Mi naski?is en la ?angalo, mi obeis la Le?on de la ?angalo, kaj ne estas el niaj lupoj kruroj el kiuj mi ne eltiris dornon. Ili ja estas miaj fratoj !

Baghera etendi?is la? sia tuta longeco, kaj duone fermis la okulojn.

- Frateto, li diris, metu vian manon sub mian makzelon.

Mo?gli anta?en?ovis sian fortan brunan manon, kaj ?uste sub la molhara mentono de Baghera, kie la impresaj muskoloj ruli?is ka?itaj en la brila felo, li sentis malgrandan nudan lokon.

- Estas neniu en la ?angalo kiu scias ke mi, Baghera, surhavas ?i tiun signon… la spuron de la kolringo; kaj tamen, frateto, mi naski?is inter la homoj, kaj estas inter la homoj, ke mia patrino mortis, en la ka?oj de la re?a palaco, ?e Hodejporo. Estas pro tio ke mi pagis la koston ?e la Konsilio, kiam vi estis kompatinda tute nuda etulo. Jes, mi anka? naski?is inter la homoj. Mi neniam estis vidinta la ?angalon. Oni nutris min malanta? la stangoj en fera marmito; sed iun nokton mi sentis ke mi estas Baghera - la pantero - kaj tute ne iu ludilo por la homoj, mi rompis la mal?atindan seruron per piedbato kaj foriris. Poste, ?ar mi lernis la manierojn de la homoj, mi fari?is pli terura en la ?angalo ol ?er-Kano, ?u ne ?

- Jes, diris Mo?gli, la tuta ?angalo timas Bagheraⁿ… la tuta ?angalo, krom Mo?gli.

- Ho ! Vi, vi estas hometulo ! diris la nigra pantero kun senfina tenereco; kaj same kiel mi revenis al mia ?angalo, tiel vi finfine devos reiri al la homoj, al la homoj kiuj estas viaj fratoj… se vi ne estas unue mortigita en la Konsilio !

- Sed kial, kial iu dezirus mortigi min ? rebatis Mo?gli.

- Rigardu min, diris Baghera.

Kaj Mo?gli fikse rigardis lin, inter liaj okuloj. La granda pantero turnis la kapon post duonminuto.

- Jen kial ! li diris, krucante siajn krurojn sur la foliojn. Mi mem ne sukcesas rigardi vin en la okulojn, kaj tamen mi naski?is inter la homoj, kaj mi amas vin, frateto. La aliaj, ili malamas vin ?ar iliaj okuloj ne kapablas subteni la viajn; ?ar vi estas sa?a; ?ar vi eltiris el iliaj piedoj la dornojn; ?ar vi estas viro.

- Mi ne sciis ?i tiujn aferojn, diris Mo?gli per pa?tema tono.

Kaj li kuntiris siajn pezajn nigrajn brovojn.

- Kio estas la Le?o de la ?angalo ? Unue frapu, kaj la?tigu la vo?on. De via senzorgeco mem, ili vidas ke vi estas viro. Sed estu gardema. Mi havas en mia koro certecon : la unuan fojon kiam la maljuna Akela maltrafos sian predon - kaj ?iutage li pli kaj pli penege kaptas sian kapreolon - la klano sin turnos kontra? li kaj kontra? vi. Ili okazigos kunvenon sur la Roko, kaj tiam… kaj tiam… mi rememoras tion ! diris Baghera saltlevi?ante. - Rapide malsupreniru al la kabanoj de la homoj en la valo, kaj tie prenu iom da Ru?a Floro kiun ili kreskigas tie; tiel kiam la tempo estos veninta, vi havos kunhelpanton e? pli fortan ol mi a? Baluo a? tiuj de la tribo kiuj amas vin. Iru ser?i la Ru?an Floron.

Per Ru?a Floro, Baghera volis diri la fajron. Sed neniu estulo en la ?angalo nomis la fajron per sia vera nomo. ?iu besto dum sia tuta vivo sentas pri tio mortigan timon, kaj elpensas cent manierojn priskribi ?in sen nomi ?in.

- La Ru?a Floro ! diris Mo?gli. Tio kreskas dum la krepusko proksime de iliaj kabanoj. Mi iros ser?i tion.

- Jen ja la hometulo kiu parolas ! diris Baghera orgojle. Memoru ke ?i kreskas en malgrandaj potoj. Rapide ekprenu unu, kaj gardu ?in kun vi por kiam vi bezonos ?in.

- Bone, diris Mo?gli, mi iras tien. Sed ?u vi certas, ho Baghera mia - li metis sian brakon ?irka? la belegan kolon kaj en?ovis siajn okulojn funde de la grandaj okuloj - ?u vi certas ke ?i ?io estas la farita?o de ?er-Kano ?

- Per la rompita seruro kiu liberigis min, mi pri tio estas certa, frateto !

- Do, per la Virbovo kiu ela?etis min ! Mi pagos al ?er-Kano tion kion mi ?uldas al li, honeste; eblas e? ke li ricevu iom pli ol sia konto.

Kaj Mo?gli per unu salto foriris.

- Jen la viro ! Jen ja la viro, diris al si mem la pantero reku?i?ante. Ho ! ?er-Kano, vi neniam ?asis pli dan?ere ol en ?i tiu ?aso de rano, anta? dek jaroj !

Mo?gli jam estis for en la arbarego, firme trotanta, kaj li sentis sian koron tute varma en sia brusto. Li alvenis al la kaverno ?e la momento kiam la vespera nebulo levi?is; li reakiris la spiron kaj rigardis malsupren, en la valon. La etaj lupoj estis ekstere, sed la patrino, en la fundo de la kaverno, komprenis per lia spiro, ke io malkvietigis sian ranon.

- Kio estas, filo ? ?i diris.

- Kla?oj de vespertoj pri ?er-Kano ! li respondis. Mi ?i-vespere ?asos sur plugita tero.

Kaj li sin ?etis en la veprojn por atingi la rivereton, tute funde de la valo. Tie li haltis, ?ar li a?dis la kriojn de la klano ?asanta, li a?dis ?aspelitan akvocervon mu?i, la stertoron de la besto en senespera situacio. Poste levi?is blekadoj de mokado kaj de malico : estis la junaj lupoj.

- Akela ! Akela ! Ke la Solulo montru sian forton !… Lasu lokon al la klanestro ! Eksaltu, Akela !

La solulo devis salti kaj maltrafi sian predon, ?ar Mo?gli a?dis la klakon de liaj dentoj kaj ?emadon kiam la akvocervo, per siaj anta?aj piedoj, forpu?is lin. Li ne restis por pli a?skulti, sed ek?eti?is anta?en; kaj la blekoj malla?ti?is malanta? li, la?mezure kiel li rapidis al la kultivitaj kampoj kie lo?is la vila?anoj.

- Baghera diris vere ! li murmuris, ka?ante sin inter la amasigita fura?o sub la fenestro de kabano. Morga? estos la tago de Akela kaj la mia.

Tiam li almetis sian viza?on sur la fenestron kaj konsideris la fajron en la fajrujo; li vidis la edzinon de la kampulo stari?i dum la nokto kaj nutri la flamon per nigraj buloj; kaj kiam venis la mateno, ?e la horo kiam blanki?is la malvarma nebuleto, li vidis la infanon de la viro preni korbon el vimeno interne tegitan de tero, plenigi ?in per ru?aj karboj, envolvi ?in en sian kovrilon, kaj foriri gardi la bovinojn.

- ?u estas nur tio ? diris Mo?gli. Se infano povas fari tion, mi devas timi nenion.

Li turniris post la angulo de la domo, renkontis la knabon viza?on kontra? viza?o, elprenis de li la fajron el la manoj kaj malaperis en la nebuleto, dum la alia kriegis pro ektimego.

- Ili estas tute similaj al mi ! diris Mo?gli, blovante sur la poton da bra?oj, kiel li vidis la virinon fari. ?i tiu afero mortos, se mi nenion donas al ?i por man?i…

Kaj li en?etis kelkajn bran?etojn kaj pecojn da seka ?elo sur la ru?a afero. Duonvoje de la monteto, li renkontis Bagheraⁿ, sur kies felo matena roso brilis kiel lun?tonoj.

- Akela malsukcesis sian trafon, diris la pantero. Ili mortigintus lin lastnokte, sed ili anka? volis vin. Ili ser?is vin sur la monteto.

- Mi estis en la plugitaj teroj. Mi estas preta. Vidu !

Mo?gli prezentis al li la poton plenan de fajro.

- Bone !… Nun mi vidis la homojn en?eti sekan bran?on en ?i tiun aferon kaj tuj la Ru?a Floro ekfloris ?e la fino… ?u vi ne timas ?

- Ne. Kial mi timus ? Mi nun memoras… se tio ne estas son?o… ke anta? ol esti lupo mi ku?i?is apud la Ru?a Floro, kaj tie estis varme kaj bone.

Dum tiu tuta tago, Mo?gli restis sida en la kaverno, prizorgante sian poton da bra?oj kaj en?ovante en ?i sekajn bran?ojn por vidi kiel ili brulis. Li ser?is kaj trovis bran?on kiu ?ajnis al li la?dezire, kaj vespere kiam Tabaki venis al la kaverno diri al li sufi?e krude ke oni petis lin ?e la Rokon de la Konsilio, li ekridis ?is Tabaki fu?is. Kaj Mo?gli iris al la Konsilio, ankora? ridante.

Akela la Solulo ku?is apud sia ?tono por montri ke lia sukcedado estas permesata, kaj ?er-Kano kun sia sekvantaro da lupoj nutritaj de resta?oj, pa?is tien kaj reen, celo de videblaj flatoj. Baghera estis ku?inta apud Mo?gli, kaj la infano tenis la poton da bra?oj inter siaj genuoj. Kiam ili estis ?iuj kunigitaj, ?er-Kano ekparolis - okaza?o kiun li neniam kura?us fari dum la feli?aj tagoj de Akela.

- Li ne rajtas, Baghera murmuris. Diru tion. Li estas filo de hundo. Li timos.

Mo?gli saltlevi?is.

- Libera Popolo, li ekkriis, ?u ?er-Kano estas nia estro ?… Kion tigro havas por fari kun la gvidado de la klano ?

- Vidante ke la sukcedado estis permesata, kaj ?ar oni petegis min paroli…, komencis ?er-Kano.

- Kiu petegis vin ? eligis Mo?gli. ?u ni estas ?iuj ?akaloj por flata?i ?i tiun bu?iston ? La gvidado de la klano koncernas la klanon mem.

Okazis kriegoj :

- Silentu, vi, vireto !

- Lasu lin paroli. Li observis nian le?on !

Kaj, ?e la fino, la pleja?uloj de la klano tondris :

- Lasu paroli la Mortanta Lupo !

Kiam klanestro maltrafis sian predon, oni nomas lin la "Mortanta Lupo" tiel longe kiel restas al li por vivi, tio kio ne estas longeda?ra.

Akela dolore levis sian maljunan kapon, dolore :

- Libera Popolo, kaj anka? vi, ?akaloj de ?er-Kano, dum dek du sezonoj mi gvidis vin al ?asado kaj revenigis vin, kaj dum ?i tiu tuta tempo, neniu el vi estis enkaptita a? kripligita. Mi ?us maltrafis mian predon. Vi scias kiel estis preparita ?i tiun intrigon. Vi scias kiel vi kondukis min al kapreolo kiu estis ne lacepelita, por montri mian malfortecon. Tio estis lerte farita. Vi nun rajtas mortigi min sur la Roko de la Konsilio. Tial mi demandas : Kiu venas por finmortigi la Solulon ? ?ar tio estas mia rajto, la? la Le?o de la ?angalo, ke vi venu unu post la alia.

Okazis longa silento : neniu lupo zorgis pri mortiga duelo kontra? la solulo. Tiam ?er-Kano roris :

- Ba ! Kion ni povas rilati al ?i tiu maljuna sendentulo ? Li estas kondamnita al morto ! Estas la hometulo kiu tro longtempe vivis. Libera Popolo, li estis mia predo ekde la komenco. Donu lin al mi. Mi laci?as pri ?i tiu ?erco de lupfantomo -. Li malkvietigis la ?angalon dum dek sezonoj. Donu al mi la hometulon, a? mi ?iam ?asos sur tiu ?i flanko, kaj ne donos al vi oston. Li estas viro, infano de homo, kaj, en la medolo de miaj ostoj, mi malamas lin !

Tiam pli ol duono de la klano kriegis :

- Viro ! Viro ! Kion homo povas rilati al ni ? Li foriru kun siaj samuloj.

- Estas tio ! Por turni kontra? ni la tutan popolon de la vila?oj ? kolerkriis ?er-Kano. Ne, ne, donu lin al mi. Li estas viro, kaj neniu el ni kapablas fikse rigardi lin en la okulojn.

Akela denove levis la kapon kaj diris :

- Li partoprenis en nia man?o. Li dormis kun ni. Li alpelis la ?asbestojn por ni. Li ne malobservis ununuran vorton de la Le?o de la ?angalo !

- Kaj mi, mi ela?etis lin koste de virbovo kiam li estis akceptata : virbovo, tio estas bagatelo; sed la honoro de Baghera eble valoras batalon ! diris Baghera per sia plej milda vo?o.

- Virbovo pagita anta? dek jaroj ! grumblis la ?eestantaro. Kion gravas por ni ostoj kiuj havas dek jarojn !

- Kaj ia ?uro ? Baghera diris, kuspante sian lipon sur siaj blankaj dentoj. Ha ! ni bone faras nomante vin la Liberan Popolon !

- Nenia hometulo devas kuri kun la Popolo de la ?angalo ! roris ?er-Kano. Donu lin al mi !

- Li estas nia frato en ?io, krom per sango, da?rigis Akela; kaj vi mortigus lin ?i tie !… Vere, mi tro longe vivis. Kelkaj el vi estas brutman?antoj, kaj mi a?dis diri ke aliaj, obeante la lecionojn de ?er-Kano, en nigra nokto iras forrabi infanojn ?e la sojloj de la vila?anoj. Do mi scias ke vi estas kovardaj kaj estas al malkura?uloj kiujn mi parolas. Certas ke mi devas morti, kaj mia vivo ne plu valoras multon; alie, mi oferus ?in por tiu de la Hometulo. Sed, por savi la honoron de la klano… preska? nenio, ver?ajne, ke ade vivi sen estro vi forgesis… mi devontigas min, se vi lasas la Hometulon reiri ?e la siajn, ne montri denton kiam la momento venos al mi por morti. Mi mortos sen defendi min. La klano tiel gajnos almena? tri ekzistojn. Mi ne povas fari pli; sed se vi konsentas, mi povas ?pari al vi honton mortigi fraton al kiu oni povas ripro?i neniun malbonon… fraton kiu estis postulita, ela?etita, por esti akceptita en la klano la? la Le?o de la ?angalo.

- Li estas viro !… Viro !… Viro ! tondris la ?eestantaro.

Kaj la plejmulto el la lupoj ?ajnigis grupi?i ?irka? ?er-Kano, kies vosto komencis vipadi la flankojn.

- Nun la afero estas en viaj manoj ! Baghera diris al Mo?gli. Ni mem, ni povas nenion pli krom batali.

Mo?gli stari?is kun la poto da bra?oj en la manoj. Poste li etendi?is kaj oscedis spite al la Konsilio; sed li estis plena de kolero kaj de mal?ojo, ?ar kiel lupoj kiujn ili estis, ili neniam diris al li kiom ili malamis lin.

- A?skultu ! Ne necesas kria?i kiel hundoj. Vi tro ofte diris al mi ?i tiun vesperon ke mi estas viro (kaj tamen mi restus lupo kun vi, ?is la fino de mia vivo); mi sentas la veron de viaj vortoj. Tial mi ne plu nomas vin miajn fratojn, sed sag⁽⁸⁾, kiel vi nomas viron… Tio kion vi faros, kaj tio kion vi ne faros, ne estas al vi por diri tion. Estas mi ke tio koncernas, kaj por ke ni povu klarigi la aferon, mi ja, la viro, alportis ?i tie iom da Ru?a Floro kiun vi, hundoj, timas.

Li ?etis la poton sur la grundon, kaj kelkaj ru?aj karboj ekbruligis sekan muskotufon kiu flamis, dum la tuta Konsilio retropa?is pro teruro anta? la saltoj de la flamo.

Mo?gli en?ovis la mortan bran?on en la fajron, ?is kiam li vidis bran?etojn tordi?i kaj kraketadi, poste li turnsvingis ?in super sia kapo meze de la lupoj kiuj rampis pro teruro.

- Vi estas la mastro ! malla?te eligis Baghera. Savu Akelaⁿ de morto. Li ?iam estis via amiko.

Akela, sova?a maljuna lupo, kiu neniam plorpetis indulgon dum sia vivo, ?etis petegan rigardon al Mo?gli, staranta apud li, tute nuda, kun lia longa nigra hararo fluanta sur liaj ?ultroj, en la lumo de la flagranta bran?o. kiu dancigis kaj tremetigis la ombrojn.

- Bone ! diris Mo?gli, malrapide vagrigardante ?irka? li. Mi vidas ke vi estas hundoj. Mi forlasas vin por reiri al miaj samspeculoj… se vere ili estas miaj samspeculoj… La ?angalo estas fermita por mi, mi devas forgesi vian lingvon kaj vian kunestadon; sed mi estos pli kompatema ol vi : ?ar mi estis via frato en ?io, krom per la sango, mi promesas, kiam mi estos viro inter homoj, ne perfidi vin ?e ili, kiel vi perfidis min.

Li piedbatis la fajron, kaj la fajreroj flugis.

- Tute ne estos milito inter iu ajn el ni en la klano. Sed estas ?uldo kiun necesas al mi pagi anta? ol foriri.

Li pa?is per grandaj pa?oj al la loko kie ?er-Kano estis ku?inta, stupore palpebrumante anta? la flamoj, kaj ekkaptis lin per la vilo sub la mentono. Baghera sekvis en okazo de akcidento.

- Stari?u, hundo ! kriis Mo?gli. Stari?u kiam viro parolas, a? mi ekbruligu vian felon !

La oreloj de ?er-Kano plati?is sur lia kapo, kaj li fermis la okulojn ?ar la flagranta bran?o estis tute proksime al li.

- ?i tiu bu?isto de bruto diris ke li mortigus min meze de konsilio, ?ar li ne mortigis min kiam mi estis infaneto. Jen… kaj jen… kaj jen… kiel ni, viroj, ni batadas hundojn. Tremigu nur unu lipharon, Lungri, kaj mi en?ovas al vi la Ru?an Floron en la gor?on !

Li frapis ?er-Kanoⁿ per sia bran?o sur la kapon, dum la tigro ?emis kaj ploretis en senhelpeco pro teruro.

- Pa ! brunbruligita kato de ?angalo, foriru nun, sed memoru pri miaj vortoj : la unuan fojon kiam mi revenos al la Konsilio de la Roko, kiel decas ke homo venu, tio estos kun la ha?to de ?er-Kano sur mia kapo. Koncerne la ceteron, Akela estas libera vivi kiel pla?os al li. Vi ne mortigos lin, ?ar mi ne volas tion. Mi cetere opinias ke vi ne pli longtempe restos ?i tie lasante pendigi viajn langojn kvaza? vi estus famulo, anstata? esti hundoj kiujn mi ?asas… do… foriru !

La fajro furioze brulis ?e la fino de la bran?o, kaj Mo?gli frapis dekstren kaj maldekstren ?irka? la rondo, kaj la lupoj forfu?is, blekante sub la fajreroj kiuj bruligis ilian felon. Fine, restis nur la maljuna Akela, Baghera kaj eble dek lupoj kiuj aprobis Mo?gli^on. Tiam Mo?gli komencis senti ion dolora funde de si mem, ion kiun li ne memoris esti iam sentante tion ?is nun; li reakiris la spiron kaj plorsingultis, kaj larmoj fluis sur lia viza?o.

- Kio tio estas ? Kio tio estas ? li diris. Mi ne deziras forlasi la ?angalon... kaj mi ne scias tion kion mi havas. ?u mi mortos, Baghera ?

- Ne, frateto. Estas nur larmoj, kiel tio okazas al homoj, diris Baghera. Nun mi vidas ke vi estas viro, kaj ne plu hometulo. Jes, la ?angalo estas ja fermita al vi de nun… Lasu ilin flui, Mo?gli. Estas nur larmoj.

Tiam Mo?gli sidi?is kaj ploris kvaza? lia koro balda? rompi?us; li neniam anta?e ploris dum sia tuta vivo.

- Nun, li diris, mi tuj iros al la homoj. Sed unue necesas ke mi adia?u mian patrinon.

Kaj li iris al la kaverno kie ?i lo?is kun patro lupo, kaj li ploris en ?ia felo, dum la aliaj idoj kompatinde plorblekis.

- Vi ne forgesos min, diris Mo?gli.

- Neniam, tiel longe kiel ni povos sekvi spuron ! diris la idoj. Venu ?e la piedon de la monteto kiam vi estos viro, kaj ni parolos al vi; kaj ni nokte venos en la plugejojn por ludi kun vi.

- Revenu balda? ! diris patro lupo. Ho sa?a eta Rano; revenu al ni balda?, ?ar ni estas maljunaj, via patrino kaj mi.

- Revenu balda? ! diris patrino lupino, mia eta tute nuda; ?ar, a?skultu, infano de homo, mi amis vin pli ol mi iam amis la miajn.

- Mi certe revenos, diris Mo?gli; kaj kiam mi revenos, estos por etendi la ha?ton de ?er-Kano sur la Roko de la Konsilio. Ne forgesu min ! Diru al ili en la ?angalo neniam forgesi min !

La tagi?o komencis eklumi, kiam Mo?gli malsupreniris la monteton, tute sola, survoje al ?i tiuj misteraj estuloj kiujn oni nomas la homojn.

 

* * *

?e la pinto de tagi?o, akvocervo mu?is

Unu, du, poste pli !

Damao eksaltis, damao trasaltis

La arbetaron de la lageto kie trinkas cervoj.

Mi sola, batuante la arbaron, mi vidis tion,

Unu, du, poste pli !

 

?e la pinto de tagi?o, akvocervo mu?is

Unu, du, poste pli !

Per velurpiedeto, per velurpiedeto,

Iru alporti la nova?on al la lupklano,

Ser?u, trovu, kaj poste plengor?e ?iuj !

Unu, du, poste pli !

 

?e la pinto de tagi?o, la klano blekegis

Unu, du, poste pli !

Piedo kiu, sen lasi spuron, fu?as,

Okulo kiu povas travidi la nokton - la nokton !

La?tigu la vo?on ! A?skultu la bruon !

Unu, du, poste pli.

?asa kanto de la klano de Seonio.

* * *