La Blanka Foko.

Dormu, mia bebo, la nokto estas malanta? ni,

Kaj nigraj estas la akvoj kiuj brilis tiel verde;

Super la ?eroj la luno ser?as nin

Ripoze inter iliaj silkaj kaj dol?aj mamoj.

Kie la ondo tu?as la ondon, tie faru vian fermitan neston,

Envolvu vian lacan korpon, mia eta na?anto,

Nek vento, nek ?arko vekas a? vundas vin

Dormantan en la brakoj de malrapidaj lulaj ondoj.

(Foka lulkanto).

La aferoj kiujn mi tuj diros, okazis anta? pluraj jaroj en loko nomata Novastosna, ?e la nordorienta pinto de la insulo Sankta Pa?lo, tien, tien, en la Beringa Maro. Limer?ino, la vintra regolo, rakontis al mi la historion kiam li estis ?etita de la vento en la rigon de vapor?ipo survoje al Japanio. Mi malsuprenigis lin al mia kajuto, varmigis kaj nutris lin dum du tagoj, ?is kiam li kapablis reiri al Sankta Pa?lo. Limer?ino estas stranga birdeto, sed li scias diri la veron.

Neniu venas al Novastosna krom por la aferoj; kaj la solaj estuloj kiuj havas tie regulajn aferojn, estas fokoj. Ili alna?as tien dum la someraj monatoj, kaj estas po centoj kaj centoj da miloj ke oni vidas ilin elakvi?i el la malvarma griza maro; ?ar la strando de Novastosna prezentas pli da oportuna?ojn por la fokoj ol neniu loko en la mondo. Marlukto sciis tion; tial, ?iun printempon, li forna?is, de kie ajn li trovi?is, rapidegante kiel torpedo?ipo, rekte al Novastosna, kie li pasigis monaton batalante kontra? siaj kamaradoj por bona loko en la rokoj, kiel eble plej proksime al la maro. Marlukto estis dekkvinjara?a, li estis grandega grizfoko kies la felo sur la ?ultroj similis al kolharoj, kaj kiu montris longajn kaninojn kun malbona aspekto. Kiam li levi?is sur siajn anta?ajn na?ilojn, li superis la grundon je almena? kvar futoj (+/-1,2m), kaj lia pezo, se iu kura?intus pezi lin, atingintus preska? sepcent funtojn  (+/-320Kg) . Li estis tute kovrita de cikatroj de siaj furiozaj bataloj, sed ?iam preta por plia batalo. Li flankenturnis la kapon, kvaza? li timus fronte rigardi sian malamikon; sed li ?etis ?in anta?en, pli rapide ol fulmo, kaj post kiam la fortaj dentoj estis fiksitaj en la kolo de alia foko, la alia foko liberigis sin kiel ?i kapablis, sed Marlukto ne helpis ?in. Tamen Marlukto neniam atakus jam batitan fokon, ?ar tio estis kontra? la Le?oj de Strando. ?io kion li bezonis, estis sian lokon apud la maro por establi sian mastruma?on; sed ?ar ?iuprintempe estis kvardek a? kvindek mil aliaj fokoj ser?antaj la saman aferon, la sibladoj, la mu?adoj, la blekadoj kaj la ra?ka?oj kiujn oni a?dis sur la strando donis teruran koncerton. De malalta monteto, nomata Hu?insono, oni povis malkovri tri kaj duon mejlojn (+/-5,5Km) da tereno kovrita de batalantaj fokoj, kaj la ?a?mo punkti?is tra la tuta golfeto de fokkapoj hastantaj al la tero por partopreni al batalo. Ili interbatalis sur ?eroj, ili interbatalis sur sablo, ili interbatalis sur bazaltoj, glatigitaj de uzado, rokoj kie enloki?is vartejoj, ?ar ili estis tute same stultaj kaj malfacilaj por vivi kiel la homoj. Iliaj kunulinoj neniam alvenis sur la insulon anta? la fino de majo a? la komenco de junio, ne volante esti dispecigitaj; kaj la junaj fokoj je du, tri kaj kvar jaroj, kiuj ne iam komencis geedzan vivon, anta?enpa?is ?is ?irka? duonmejlo (+/-750m) internen de la lando, tra la vicoj de batalantoj, kaj ludis sur la dunoj po gregoj kaj po legioj, forvi?ante ?irka?e ?is la plej etan spuron de verda?o. Oni nomis ilin la holus?ikiojn⁽¹⁾ – la gefra?lojn - kaj eble ili estis du a? tricent mil nur en Novastosna.

Marlukto ?us elbatalis sian kvardek-kvinan batalon, iun printempon, kiam Matka, lia edzino, la agrabla kaj malsevera Matka kun teneraj okuloj, eliris el la maro. Li ekprenis ?in ?e la kolha?to, brutale metis ?in sur sian lo?lokon, kaj grumblis :

- Malfrue kiel kutime ! Kien do vi ja povis iri ?

Marlukto kutimis man?i nenion dum la kvar monatoj, kiujn li trapasigis sur la strando; tial lia humoro ?enerale estis grumblema. Matka, tro sa?a por respondi per la sama tono, rigardis ?irka? si kaj kveris :

- Kia bona penso ! Vi ankora? prenis ?ifoje la malnovan lokon.

- Mi vere kredas ke mi prenis ?in, diris Marlukto… Rigardu min.

Li sin montris ?irita, sanganta en dudek lokoj, kun okulo preska? krevita, la flankoj en ?ifona stato.

- Ho ! Tiuj viroj, tiuj viroj ! diris Matka sin aerumante per sia malanta?a na?ilo. Kial vi ne povas esti nepostulemaj, kaj trankvile konsenti pri viaj lokoj ? Vi ?ajnas esti kverelinta kun Orcino⁽²⁾.

- Mi ne faris alia?on krom batali ekde meze de majo. La strando ?ijare estas plenplena, estas honto. Mi renkontis almena? cent fokojn de Lukanono ser?ante lo?ejon. Kial homoj ne restas siahejme ?

- Mi ofte pensis ke ni sentus nin multe pli bone alteri?ante al Lutro-insulo anstata? elekti ?i tiun fokplenan strandon, diris Matka.

- Ba ! Nur la holus?ikioj iras al Lutro-insulo. Oni dirus ke ni timas. Necesas konservadi aspektojn, kara mia.

Marlukto fiere firmigis sian kapon inter siaj fortaj ?ultroj kaj ?ajnigis dormi dum kelkaj minutoj, sed nur duone, ?ar li estis strikte singardema cele al ebla batalo.

Nun, kiam ?iuj fokoj kaj iliaj inoj estis sur la tero, oni povis a?di ilian blekadon plurajn mejlojn foren, super la plej bruaj ?tormoj. Minimume, estis certe miliono da fokoj sur la strando - maljunaj fokoj, patrinaj fokoj, etaj fokoj kaj holus?ikioj - kune batalantaj, ruli?antaj, rampantaj kaj ludantaj, malsuprenirantaj en la maron kaj revenantaj po grupoj kaj po regimentoj, kovrantaj ?iun kvadratan futon de kampo tiel foren kiel la okulo kapablis atingi, irantaj kverele po brigadoj tra la nebulo. Estas preska? ?iam nebulon en Novastosna, krom kiam la suno aperas por doni al ?iu afero, dum tempospaco, aspekton de perlo kaj de ?ielarko.

Kotiko, la bebo de Matka, naski?is meze de ?i tiu konfuzo. Li havis fortan kapon kaj fortajn ?ultrojn, kun palaj akvokolore bluaj okuloj, kiel estas la tute malgrandaj fokoj; sed estis io pri la koloro de lia felo, kiu faris lin estis tre proksime ekzamenata de lian patrinon :

- Marlukto, ?i fine diris, nia bebo estos blanka !

- Malplenaj konkoj kaj seka zostero ! ternis Marlukto, neniam estis en la mondo io kiu aspektis blankan fokon.

- Tio ne estas mia kulpo, diris Matka; nun estos unu.

Kaj ?i kantis duonvo?e la malrapidan kanton kiun ?iuj patrinaj fakinoj kantas al siaj beboj :

Ne na?u anta? ol esti sessemajna?a, A? via kapo estos sinkigita de viaj kalkanoj; Kaj someraj musonoj, ?arkoj kaj balenoj Estas malbonaj por fokaj beboj.

Malbonaj por fokaj beboj, mia rato, Pli malbonaj ol io ajn povas esti, Sed padelu kaj fortigu vin, Kaj vi neniam malpravos, Libera infano de la disponebla maro !

 

 

Nature, la etulo unue ne komprenis la parolojn. Li vadis kaj padelis apud sia patrino kaj lernis liberigi la kampon kiam lia patro batalis kontra? alia foko kaj kiam amba? ruli?is kaj mu?i tra la glitantaj rokoj. Matka iris marmezen por ser?i man?a?ojn, kaj la bebo estis nutrata nur unufoje ?iun du tagojn; sed tiam li man?is kiel kvar kaj profitis ?in.

La unua afero kiun li faris, estis rampi internen; tie li renkontis dekojn da miloj da siaa?aj beboj kaj ili kune ludis kiel hundetoj, endormi?ante sur la hela sablo kaj denove ludante. La maljunuloj de la vartejoj ne zorgis pri ili, la holus?ikioj tenis sin sur sia propra teritorio, kaj la beboj mirinde amuzi?is. Kiam Matka revenis de sia fi?kaptado en profunda maro, ?i rekte iris al ilia ludloko kaj alvokis, kiel ?afino alvokas sian ?afidon, ?is kiam ?i a?dis bei Kotiko. Tiam ?i direktis sin al li la? strikte rekta linio, batante flanken kaj aliflanken per siaj anta?aj na?iloj kaj ?etante la junajn fokojn transkapi?e. ?iam estis kelkaj centoj da patrinoj ser?antaj siajn infanojn tra la ludejo, kaj la beboj multe bezonis malfermi la okulon; sed kiel Matka diris al Kotiko :

- Dum vi ne rulu vin en ?lima akvo por suferi skabion tie, dum vi ne metu al vi sekan sablon en tran?vundon a? skrapvundon, kaj dum vi ne na?u kiam la maro estas malkvieta, neniu malbono povas okazi al vi ?i tie.

La etaj fokoj ne kapablas pli bone na?i ol la etaj infanoj, sed ili ne estas feli?aj ?is kiam ili estas lernintaj. La unuan fojon kiam Kotiko malsupreniris al la maro, ondo forprenis lin, perdigis al li la piedtenon, lia dika kapo sinkis, kaj liaj malgrandaj postaj na?iloj levi?is en la aero, tute kiel lia patrino diris al li en la kanto; fakte, se la sekva ondo ne ?etintus lin al la rando, li dronintus. Post tio, li lernis resti ku?inta en flako de la strando, lasi sin apena? kovri per la fluo de ?iu ondo kiu levis lin, dum li pagajis; sed li ?iam viglis per la okulo por vidi alveni la dikajn ondojn kiuj povas suferigi. Fluis du semajnoj anta? ol lerni la uzon de liaj na?iloj, kaj dum ?i tiu tuta tempo, li sin trenis de marbordo al maro, de maro al marbordo, tusante, grumblante, malsuprenirante ventraltere la strandon, dormante kiel kato sur la sablo, poste revenante en la akvon ?is kiam li finfine sentis sin plene regadi sian elementon.

Vi povas imagi kian bonvivon, li tiam estigis kun siaj kamaradoj, la plon?ojn sub la ondoj, la rajdadojn sur la kreston de ?eroj, la alvenojn sur la teron kun ternado kaj pum, dum la granda ondo foriris ?a?mante, tre alte sur la marbordon; la ?ojon senti sin rekte sur sia vosto kaj skrapi al si la kapon, kiel faras la maljunuloj, a? ludi "Mi estas la Re?o de la Kastelo" sur la herbokovritaj kaj glitantaj rokoj kiuj aperas samnivele kun ?a?mo. Foje li vidis maldikan na?ilon, simila al na?ilo de dika ?arko drivanta marmeze, ne for de la bordo, kaj li sciis ke li estis la murdema ka?aloto, la Orcino, kiu man?as junajn fokojn kiam li sukcesas kapti ilin… kaj Kotiko rapidegis al la strando kiel sagon, kaj la na?ilo foriris malrapide zigzagante, kvaza? li nenion ser?is.

Fine de oktobro, la fokoj komencis forlasi Sanktan Pa?lon por la alta maro, po familioj kaj po triboj; la bataloj ?esis ?irka? la vartejoj, kaj la holus?ikio ludis kien ajn ili deziris.

- Venontjare, diris Matka al Kotiko, vi estos holus?ikio; sed ?ijare necesas ke vi lernu kapti fi?ojn.

Ili amba? ekvojiris tra la Pacifiko, kaj Matka montris al Kotiko kiel dormi sur la dorso, la na?iloj ta?ge etenditaj kaj lia malgranda nazo ?uste ekster la akvo. Ne estas pli komforta lulilo ol la longa, hula balancado de la Pacifiko. Kiam Kotiko sentis piketadojn sur la tuta surfaco de la ha?to, Matka diris al li ke li nun konis "la tu?osenton de la akvo", ke tiuj lancinadoj kaj tiuj piketadoj a?guris vetera?on survoje, kaj ke necesis energie na?i kaj forfu?i anta?en.

- Anta? longtempe, ?i diris, vi scios al kie na?i, sed nune ni sekvos Porkdemaro, ?ar li estas tre sa?a.

Bando da focenoj plon?is kaj rapidis tra la akvo, kaj la eta Kotiko plenrapide sekvis ilin.

- Kiel vi scias la itineron ? li flustris.

La bandestro ruligis sian blankan okulon kaj plon?is :

- Mia vosto lancinas min, junulo, li diris. Tio estas signo de skualo malanta? ni. Venu, venu ! Kiam ni estas sude de la Peza Akvo (li volis diri la ekvatoron) kaj ke ni sentas lancinadojn en la vosto, tio signifas ke estas fulmotondro anta? si kaj ke necesas stiri norden. Venu, la akvo diras al mi nenion bona ?i tie.

Tio estis unu el la multaj aferoj kiujn Kotiko lernis, kaj ?iutage li lernis novajn. Matka instruis lin sekvi moruon kaj hipogloson la?longe de la subakvaj benkoj; eltiri la bestojn de roko el ilia truo inter la zosteroj; la?iri la vrakojn je cent klaftoj profunde (+/-190m), senhezite trairante lukon por eliri tra alian dum postsekvo de fi?ojn; danci sur la pintoj de la ondoj, dum la fulmoj da?ris tra la ?ielo, kaj ?entile saluti per la na?ilo la mallongvostan albatroson kaj la fregaton dum ili malsupreniras en la vento; salti, je tri a? kvar futojn (+/-0,9 a? 1,2m) super la akvo, kiel delfeno, kun la na?iloj sur la flankoj kaj la vosto kurbigita; lasi la flugfi?ojn trankvilaj, ?ar ili estas tute el ostoj; plenrapide formordi la ?ultron de moruo sub dek klaftoj (+/-19m); kaj neniam halti por rigardi boaton a? ?ipon, sed ?efe remkanoton. Post ses monatoj, tio kion Kotiko ankora? ne sciis pri fi?kapto en profunda akvo, ne indis esti sciita; kaj dum tiu tuta tempo, li ne unufoje iris sur sekan teron.

Iam, tamen, ?ar li duondormante flosis en la varmeta akvo ie ?irka? la insularo Johano Fernando, li spertis malsaneton kaj mallaboremo invadi lin, tute kiel homoj kiam ili havas "junecon en la kruroj”, kaj li memoris la bonan firman sablon de la strandoj de Novastosna je du mil mejlojn  (+/-3.200Km)  for, la ludojn de siaj kamaradoj, la odoron de la fuko, la blekon de la fokoj kaj iliajn batalojn. En la sama minuto, li sin direktis norden, perpendikle na?anta, kaj dum li iris, li renkontis dekduojn da siaj kunuloj, ?iuj al sama loko, kiuj diris al li :

- Saluton, Kotiko ! ?i tiun jaron, ni ?iuj estas holus?ikioj, ni povos danci la fajran dancon en la ?erojn de Lukanono kaj ludi sur la novan herbon. Sed kie vi prenis ?i tiun felon ?

La felo de Kotiko estis nun preska? el senmakula blanko, kaj kvankam li tre fieris pri tio, li nur respondis :

- Na?u rapide ! Mi havas kramfojn en la ostoj, tiom mi senpacience esperas revidi la teron.

Estas tiel kiel ili alvenis al la strandoj kie ili naski?is, kaj ili a?dis de malproksime la maljunajn fokojn, siajn patrojn, batali en la peza nebulo.

Tiun nokton, Kotiko dancis la "fajran dancon" kun la junaj fokoj de la jaro. La maro estas plena de fajro, dum la someraj noktoj, de Novastosna ?is Lukanono, kaj ?iu foko lasas poststrion malanta? si, kiel el varmega oleo, kaj subita flamo kiam ?i saltas, kaj la ondoj rompi?as la? grandaj zebrostrioj kaj la? fosforeskaj kirloj. Poste ili supreniris enen ?is la terenoj de la holus?ikioj, sin ruligis de supre malsupren en la petolaj novaj avenoj kaj rakontis rakontojn pri tio kion ili faris dum ili trakuris la maron. Ili parolis pri Pacifiko kiel la lernejanoj pri arbaro en kiu ili stangobatis avelojn, kaj se iu komprenus ilin, li hejmreveninta povintus desegni mapon de ?i tiu oceano kiel oni neniam vidis. La holus?ikioj de tri kaj kvar jaroj falruli?is de Hu?insono kriante :

- Flanken, bubetoj ! La maro estas profunda, kaj vi ne ankora? scias ?ion kio estas ene. Atendu esti preterpasintaj Kab-urboⁿ... He ! Etulo, kien vi prenis ?i tiun felon ?

- Mi ne prenis ?in, diris Kotiko, ?i tutsole kreskis.

Kaj ?e la momento kiam li estis forlasonta sian interparolanton, du viroj kun nigraj haroj, ru?vangaj kaj plataj viza?oj, eliris el malanta? duno, kaj Kotiko, kiu neniam anta?e vidis virojn, tusis kaj mallevis la kapon. La holus?ikioj peze ekiris je kelkaj metroj, poste staris senmovaj por stulte rigardegi ilin. La viroj tutsimple estis Keriko Boterino, la ?ef?asisto de fokoj de la insulo, kaj Patalamono, lia filo. Ili venis el malgranda vila?o je malpli ol duonmejlo (± 800m) de la infanvartejoj, kaj ili sin okupis decidi kiuj fokoj ili alpelus al la bu?ejoj - ?ar oni kondukas fokojn tutsame kiel ?afojn – por esti poste transformitaj en peltajn jakojn.

- Ho ! diris Patalamono. Rigardu. Jen blanka foko.

Keriko Boterino fari?is preska? pala sub sia tavolo de oleo kaj fumo - ?ar li estis Aleutano, kaj la Aleutanoj ne estas zorgemaj homoj. Poste li komencis balbuti pre?on.

- Ne tu?u lin, Patalamono. Neniam estis blanka foko de kiam mi naski?is. Eble li estas la spirito de maljuna Zaharofo kiu pasintjare sin perdis dum forta ventoblovo.

- Mi ?irka?iras, diris Patalamono. Tio alportas malbon?ancon… ?u vi vere kredas ke estas la maljuna Zaharofo kiu revenas ? Mi ?uldas al li ion por ovoj de mevo.

- Ne rigardu lin, diris Keriko. Alpelu ?i tiun aron da kvarjaruloj. La homoj devus hodia? senfeligi ducent el ili, sed estas la komenco de la sezono, kaj ili estas novaj en la laboro. Cent sufi?os. Rapide !

Patalamono skuis paron de kastanjetoj, konsistigitaj de du klavikloj de foko, anta? grego da holus?ikioj, kaj tiuj ?i subite haltis, snufantaj kaj blovantaj. Poste li proksimi?is. La fokoj ekmovi?is, kaj Keriko kondukis ilin internen sen tio ke ili provu unufoje rekuni?i kun siaj kunuloj. Centoj kaj centoj da fokoj vidis forkonduki la aliajn , sed ili da?rigis ludi kvaza? nenio okazis. Kotiko estis la sola por meti demandojn, kaj neniu el liaj kamaradoj kapablis diri ion al li, krom tio ke ?iujare la homoj ?iam kondukis tiamaniere la fokojn dum ses semajnoj a? du monatoj.

- Mi tuj sekvos ilin, li diris.

Kaj preska? la okuloj eliris el lia kapo dum li lamis malanta? la grego.

- La blanka foko venas malanta? ni, kriis Patalamono. Estas la unua fojo ke foko iam venis memvole al bu?ejoj.

- Ne rigardu malanta?en, diris Keriko. Mi nun certas ke li estas la spirito de Zaharofo !… Necesas ke mi parolos pri tio kun la pastro.

La distanco ?is la bu?ejoj estis nur duonmejlo (+/-800m), sed necesis unu horo por trairi ?in ?ar, se la fokoj irus tro rapide, Keriko sciis ke ili varmi?us kaj ke tiam ilia felo tufe fori?us kiam oni senfeligos ilin. Tiel ke ili iris tre malrapide, preter la terkolo de Otario kaj preter la domo Vebstero ?is kiam ili atingis la peklejon lokitan tuj ekster vido de la fokoj de la strando. Kotiko sekvis, anhelanta kaj senkonsila. Li kredis sin ?e la fino de la mondo, sed la kriadoj de la vartejoj malanta? li sonis tiel la?te kiel la bruo de trajno en tunelo.

Finfine Keriko sidi?is sur la musko, elprenis pezan po?horlo?on el stano kaj lasis la gregon malvarmeti?i dum tridek minutoj… kaj Kotiko povis a?di la roson de la nebulo elguti de la rando de lia ?apo. Poste dek a? dek du viroj, ?iu armita de ferita klabo tri a? kvar futojn (+/-90 a? 120cm) longa, alproksimi?is. Keriko indikis unu a? du individuoj el la bando kiuj estis morditaj de siaj kamaradoj a? varmi?is, kaj la homoj ?etis ilin flanken per bategoj de siaj pezaj botoj faritaj el ha?to de rosmara gor?o. Tiam Keriko diris :

- Ek !

Kaj la homoj komencis svenbati la fokojn plej rapide kiel ili kapablis. Dek minutojn pli poste, Kotiko ne plu rekonis siajn amikojn, ?ar iliaj ha?toj, levitaj de la nazo ?is la malanta?aj na?iloj, el?iritaj per unu seka tiro, ku?is amase sur la grundo.

Sufi?is por Kotiko. Li sin turnis kaj forgalopis - foko povas tre rapide galopi dum iom da tempo - al la maro, kun siaj etaj komencantaj lipharoj tute hirtigataj pro hororo. ?e la terkolo de Otario, kie la grandaj marleonoj kunsidas rande de la ?a?mo, li sin ?etis, kun na?iloj super la kapo, en la malvarmetan akvon kaj komencis svingi?i mizere suspirante.

- Kiu alvenas ? Malmilde diris marleono.

?ar, ?enerale, la marleonoj sin tenas al sia propra socio.

- Sko?nie ! O?en Sko?nie ! Mi estas sola, tute sola ! diris Kotiko. Oni estas mortiganta ?iujn holus?ikiojn sur ?iuj strandoj !

La marleono turnis la okulojn al la tero.

- Absurda ! li diris, viaj geamikoj faras tiom da bruo kiom kutime. Vi ver?ajne vidis la maljunan Kerikoⁿ purigantan bandon. Estas tridek jaroj ke li plenumas ?i tiun metion.

- Estas terure, diris Kotiko sin kontra?stre?ante en la akvo, dum ondo kovris lin kaj reakirante ekvilibron per unu helica bato de na?iloj kiu haltigis lin je tri centimetroj de roka eltran?a?o.

- Ne malbone pri etulo de la jaro, diris la marleono kiu kapablis estimi bonan na?anton. Mi supozas ke la? via vidpunkto, fakte ?i estas sufi?e malbela; sed vi ja, fokoj, ?ar vi da?re venas ?i tien de jaro al jaro, homoj nature finas scii tion, kaj se vi ne kapablas trovi insulon kie la homoj neniam venas, vi ?iam estos alpelata.

- ?u ne ekzistas tia insulo ? Kotiko komencis.

- Mi sekvis poltoos^on (=hipogloson) dum dudek jaroj kaj mi ne povas diri ke mi jam trovis ?in. Sed a?skultu… vi ?ajnas plezure babili kun viaj superuloj… kial vi ne iras al Valruso Insulo por paroli kun Vi?maro. Li eble scias ion. Ne tiel rapidu. Tio estas transirado je ses mejloj (+/-10km) kaj en via situacio mi irus en sekan lokon kaj anta?e dormus.

Kotiko taksis la konsilon bona; tial, reveninta al sia propra strando, li iris en sekan lokon kaj dormis dum duonhoro, kun tremetoj tute la?longe de la korpo kiel faras la fokoj. Poste li sin direktis al Valruso Insulo, malgranda malalta altebena?o de roka insulo, preska? meze de nordorienta Novastosna, ?io el rokaj terlangoj kaj el nestoj de mevoj, kie la rosmaroj vivis inter si. Li alteri?is apud la maljuna Vi?maro, la dika malbela rosmaro, ?vela?a kaj dartra, de la Norda Pacifiko, kun dika kolo kaj longaj dentegoj, kiu estas bonedukita nur kiam li dormas - kiel li nun faris – kun liaj malanta?aj na?iloj banantaj duone en ?a?mo.

- Veki?u ! bojis Kotiko ?ar la mevoj ka?zis grandan bruon.

- Ha ! Ho ! Hm ! Kio tio estas ? diris Vi?maro.

Kaj li trafis per siaj dentegoj la rosmaron kiu estis apud li, kaj vekis lin; tiu ?i vekis sian proksimulon, kaj tiel plu ?is kiam ili ?iuj veki?is, malfermegante la okulojn al ?iuj direktoj krom la ta?ga.

- He ! Estas mi, diris Kotiko, na?anta en la ?a?mon kaj simila al eta blanka marlimako.

- Nu ! Ke mi estu… senfeligita ! diris Vi?maro.

Ili ?iuj rigardadis Kotikoⁿ, kiel vi povas imagi ke klubo de maljunaj dormemaj sinjoroj rigardadus knabeton. Kotiko ne volis a?di pli paroli pri senfeligado dum tiu tago, li jam sufi?e vidis tion, tiel ke li alvokis :

- ?u ne ekzistas loko kien fokoj povas iri, kaj kien homoj neniam venas ?

- Elturni?u kaj trovu, diris Vi?maro fermante la okulojn. Forkuru. Ni havas por fari ?i tie.

Kotiko faris salton de delfeno en la aeron kaj kriis per siaj tutaj fortoj :

- Man?anto de mituloj ! Man?anto de mituloj ! Man?anto de mituloj !

Li sciis ke Vi?maro neniam kaptis fi?on dum sia vivo, sed ?iam elterigis konkulojn kaj algojn, kvankam li ?ajnigis sin kiel terura mo?tulo. Konjekteble, glacimevoj, fraterkuloj kaj gavioj, kiuj ?iam ser?as okazon por esti mal?entilaj, rekomencis krii, kaj kiel diris al mi Limer?ino, dum preska? kvin minutoj oni ne a?dintus pafbruon sur Valruso Insulo. La tuta lo?antaro pepis kaj kriis :

- Man?anto de mituloj ! Stareek (=maljunulo) !

Dum Vi?maro ruli?is de iu flanko sur la alia, grumblante kaj tusante.

- Kaj nun, ?u vi diras tion al mi ? diris Kotiko, tute spirmanka.

- Iru demandi al Marbovo, diris Vi?maro. Se li ankora? vivas, li povos diri tion al vi.

- Kiel mi distingos Marbovoⁿ kiam mi renkontos lin ? diris Kotiko, jorante por foriri.

- Li en la maro estas la sola afero pli malbela ol Vi?maro, kriis iu glacimevo rondirante sub la nazo de Vi?maro, pli malbela kaj pli mal?entila ! Stareek !

Kotiko revojiris na?ante al Novastosna, lasante la mevojn krii. Sed reveninte li trovis nenian simpation rilate al sia humila provo malkovri sekuran lokon por la fokoj. Oni diris al li ke homoj ?iam gvidis holus?ikiojn, tio partoprenis en la ordinara tasko, kaj ke se li ne ?atis vidi malbelajn aferojn, li ne devis iri al la bu?ejoj. Sed neniu el la aliaj fokoj vidis la bu?adon, kaj estas tio kiu diferencigis inter li kaj liaj amikoj. Plie Kotiko estis blanka foko.

- Tio kion vi devas fari, diris la maljuna Marlukto, post esti a?dinta la aventurojn de sia filo, estas kreski kaj fari?i granda foko kiel via patro, poste starigi infanvartejon sur la strando; kaj tiam ili lasos al vi pacon. Post kvin jaroj de nun vi devus esti kapabla batali por vi mem.

E? la dol?a Matka, lia patrino, diris al li :

- Vi neniam povos malebligi la bu?adojn. Iru ludi en la maro, Kotiko.

Kaj Kotiko foriris danci la fajran dancon, kun sia eta koro tre peza.

Tiun a?tunon, li forlasis la strandon tuj kiam li povis kaj ekvojiris sole, pro ideo kiun li havis en sia obstina kapo. Li trovus Marbovoⁿ, se tia persono ekzistis en la vasteco de la maroj, kaj li malkovros pacan insulon kun bonaj strandoj el firma sablo por la fokoj, kie homoj ne povos atingi ilin.

Nelacigeble, tute sola, li esploris la oceanon, de nordo al sudo de la Pacifiko, na?ante ?is tricent mejlojn (+/-480Km) dum unu tago kaj unu nokto. Okazis al li pli da aventuroj ol oni scipovis rakonti; li apena? eskapis el la ?arko gronlanda tiel kiel la blanka; li renkontis ?iujn nefidindajn dibo?ulojn kiuj vagas tra la maroj, kaj la pezajn ?entilajn fi?ojn kaj la grandajn skarlatajn kaj makuletitajn konkulojn kiuj restas ankritaj ?e la sama loko dum centoj da jaroj kaj fieregas pro tio; sed li neniam renkontis Marbovoⁿ, kaj neniam li trovis insulon kiu pla?is al li. Se la strando estis bona kaj firma kun malkruta deklivo kie la fokoj povus ludi, ?iam estis sur la horizonto fumo de balenisto bolanta grason, kaj Kotiko sciis tion kion tio signifis. A? li povis vidi ke la fokoj anta?e vizitis la insulon kaj estis detruitaj tie de masakroj; kaj Kotiko memoris ke tie kie homoj jam venis, ili ?iam revenas.

Li vojiris kun maljuna albatroso kun stumpa vosto kiu rekomendis al li la insulojn Kergelenojn kiel la la?revan lokon por paco kaj silento, kaj kiam Kotiko iris tien, estis apena? se li ne frakasi?is ?is eretoj kontra? malbonaj nigraj klifoj, dum fortega hajla ?tormo akompanata de fulmo kaj tondro. Tamen, ?ar li stre?e na?is kontra? la vento, li povis vidi ke e? tie iam estis vartejo de fokoj. Kaj estis same en ?iuj aliaj insuloj kiujn li vizitis.

Limer?ino detaligis da tio longan liston, ?ar li diris ke Kotiko esplorante pasigis kvin sezonojn, kun ?iujare kvar-monatan pa?zon en Novastosna, kie la holus?ikioj mokis lin kaj liajn imagajn insulojn. Li iris al la Galapagoj, horora seka loko sub la ekvatoro, kie li pensis esti kuirita de la suno; li iris al la insuloj de Georgio, la Orkadoj, la Smeralda insulo, la insulo de la Najtingaleto, la Buvetinsulo, la Krozetinsuloj, kaj ?is eteta insulo sude de Bonespera Kabo. Sed ?ie la marpopolo ripetis al li la saman aferon. La fokoj iam anta?e venis al tiuj insuloj, sed la homoj bu?adis kaj detruis ilin. E? iun tagon, post esti na?inta centojn da mejloj (+/-160km) en la akvoj de Pacifiko, atingante lokon nomatan Kabo de la Fluoj (estis dum sia reveno de Insulo de Gugh), li trovis sur roko kelkcent favajn fokojn kiuj diris al li ke la homoj anka? venis tien. Tio preska? senesperigis lin, kaj li preteriris la kabon survoje al siaj naski?strandoj, kiam sur la norda vojo, li alteri?is sur insulon kovritan de verdaj arboj, kie li trovis maljunan… tre maljunan fokon kiu morti?is. Kotiko fi?kaptis por li kaj rakontis al li ?iujn siajn malsukcesojn.

- Nun, diris Kotiko, mi reiras al Novastosna kaj, se mi estos alpelata al la bu?ejojn kun la holus?ikioj, mi ne plu zorgas pri tio.

La maljuna foko, kontra?e, kura?igis lin :

- Provu ankora?foje. Mi estas la lasta el la perdita tribo de Masafuera, kaj dum la tempo kiam la homoj mortigis nin po centmiloj, legendo diskoni?is sur la strandoj pri blanka foko kiu iam malsuprenirus de la nordo kaj gvidus la popolon de la fokoj en sekuran lokon. Mi estas maljuna kaj mi ne vivos por vidi tiun tagon, sed aliaj vidos ?in por mi… Provu ankora?foje.

Kotiko suprentiris siajn lipharojn (ili estis belegaj) kaj diris :

- Mi estas la sola blanka foko iam naskita sur la strandoj, kaj mi estas la sola foko, blanka a? nigra, kiu iam pensis ser?i novajn insulojn.

?i tio grave revigligis lin.

Kiam li revenis al Novastosna tiun someron, lia patrino Matka petegis lin edzi?i kaj estigi sian familion, ?ar li ne plu estis holus?ikio sed iu Marlukto estanta tute atinginta sian plenkreskadon, kun blankaj kaj krispaj kolharoj sur la ?ultroj, tiel peza, tiel alta, tiel kura?a kiel sia patro.

- Donu al mi alian sezonon, li diris. Memoru, patrino, ?iam estas la sepa ondo kiu pli alte supreniras la strandon.

Per sufi?e stranga koincido, estis fokino kiu ju?is, kiel li, ke ?i prokrastos sian edzini?on al la sekva jaro kaj Kotiko dancis kun ?i la fajran dancon la?longe de la strando de Lukanono, dum la nokto kiu anta?is lian foriron por lia lasta marvoja?o. ?ifoje li sin direktis okcidenten ?ar li trafis la vojon de granda benko da hipoglosoj, kaj li ?iutage bezonis almena? cent funtojn (+/-50Kg) da fi?oj por gardi sin en bonstato. Li ?asis ilin ?is tio ke li laci?is, poste li rondi?is kaj ekdormis en la ondokavo de la hulo kiu trafas Kupran Insulon. Li perfekte konis la marbordon, tiel ke ?irka? noktomezo, milde trafanta tavolo da fuko, li diris :

- Hm, estas sizigia tajdo ?ivespere !

Turnante sin sub la akvo, li malrapide malfermis la okulojn kaj sin eletendis. Poste li saltis kiel kato, ekvidante grandegajn a?ojn kiuj gapvagis en la akvo de la malprofunda?oj kaj pa?ti?is per pezaj fran?oj de fukoj.

- Per la Grandaj Rifondegoj de Magelano, li diris en siaj lipharoj, kiuj do el la tuta profunda maro estas tiuj uloj ?

Ili similis nenion, rosmaron, marleonon, fokon, urson, balenon, ?arkon, fi?on, polpon a? konkulon, kiun Kotiko iam anta?e vidis. Ili estis dudek ?is tridek futojn (+/-6 ?is 9m) longaj, neniu malanta?a na?ilo, sed vosto en formo de ?ovelilo kiu ?ajnis eltran?ita el malseka ledo. Iliaj kapoj estis la plej ridindaj aferoj kiujn oni povis vidi, kaj ili svingi?is sur la pinto de iliaj vostoj en profunda akvo kiam ili ne pa?ti?is, solene salutante unu la alian kaj svingante siajn anta?ajn na?ilojn kiel dika homo svingas tro mallongajn brakojn.

- Hm ! diris Kotiko. Bonan plezuron, sinjoroj ?

La dikaj estuloj respondis luletante kaj svingante siajn na?ilojn kiel la Ran-Lakeo⁽³⁾.

Kiam ili rekomencis pa?ti?i, Kotiko vidis ke ilia supra lipo estis fendita en du pecoj kiujn ili povis disigi ?is ?irka? unu futo (+/-30cm), kaj denove rekunigi kun bu?elo (+/-12Litroj) da fuko en la fendo. Ili en?ovis la fukon en siajn bu?ojn kaj solene ma?is.

- Maloportuna maniero man?i, eligis Kotiko.

Ili denove luletis, kaj Kotiko komencis malpacienci?i.

- Tre bone ! li diris. Se vere vi posedas plian artikon ol la aliaj en via anta?a na?ilo, tio ne indas tiom afekti. Mi vidas ke vi gracie salutas, sed mi volus koni viajn nomojn.

La fenditaj lipoj movi?is kaj tordi?is; la vitrecaj kaj verdetaj okuloj rondi?is, sed ili ne parolis.

- Nu ! diris Kotiko, vi estas la solaj uloj kiujn mi iam renkontis, kiuj estas pli malbelaj ol Vi?maro… kaj pli malafablaj !

Tiam li fulmrapide rememoris pri tio kion la glacimevo kriis al li kiam li estis nur etulo de la jaro, en Valruso Insulo, kaj li refalis dorsen en la akvon : li bone vidi tion, li finfine malkovris Marbovoⁿ !

La sirenoj da?rigis ma?etadi, pa?ti?i kaj rema?i en la fuko, kaj Kotiko metis al ili demandojn en ?iuj lingvoj kiujn li kolektis dum siaj voja?oj, ?ar la popolo de la maro parolas preska? tiom da lingvoj kiom la homaj estuloj. Sed la sirenoj ne respondis, ?ar Marbovo ne kapablas paroli. Li havas nur ses ostojn en la kolo anstata? sep, kaj oni diras, en la maro, ke estas tio kio malebligas lin paroli, e? kun siaj similuloj; sed kiel vi scias, li posedas plian artikon en sia anta?a na?ilo, kaj svingante ?in de supre malsupren kaj de dekstre maldekstren, li produktas movadojn kiuj respondas al ia kruda telegrafa kodo.

?e la tagi?o, la kolharoj de Kotiko staris tute sola, kaj lia pacienco estis foririnta tien kien iras la mortintaj kraboj. Tiam la sirenoj entreprenis tre malrapide voja?i al norda flanko, ofte haltante por teni absurdajn interparoladojn, tute per groteskaj salutoj, kaj Kotiko sekvis ilin dirante al si :

- Uloj stultaj ?is tia grado estus sin amasbu?igitaj anta? longe se ili ne malkovrus kelkan sekuran insulon; kaj tio kio estas sufi?e bona por Marbovo estas sufi?e bona por Marlukto… Tio estas egala, mi ?atus ke ili rapidu.

?i estis el?erpiga voja?o por Kotiko. La grego da sirenoj tage neniam trairis pli ol kvardek a? kvindek mejlojn (+/-70Km), nokte haltis por pa?ti?i kaj sen?ese sekvis la marbordon, dum Kotiko na?is ?irka?e, supre kaj malsupre, sed sen akiri ion ajn pli de ili. La?mezure kiel ili anta?eniris norden, ili interkonsili?is per salutoj post ?iuj kelkaj horoj, kaj Kotiko preska? ron?is al si la lipharojn pro malpacienco kiam li rimarkis ke ili kontra?flue iris fluadon de varma akvo. Tiam lia respekto por ili plii?is. Iun nokton, ili lasis sin droni tra la brilanta akvo - droni kiel ?tonoj - kaj unuafoje de kiam li konis ilin, ili komencis rapide na?i. Kotiko sekvis, mirigita de ilia rapideco; li neniam imagis ke Marbovo ekzistu kiel na?anto. Ili sin direktis al iu klifo de la marbordo, iu klifo kies piedo mergi?is en profunda akvo, kaj en kiu malfermi?is nigra truo je dudek klaftoj  (+/-37m)  profunde. Tio estis longa, tre longa irvojo, kaj Kotiko multe bezonis fre?an aeron elakvi?ante el la malhela tubo tra kiu oni kondukis lin.

- Per mia peruko, li diris elbu?i?ante en sen?enan akvon, ?e la alia fino, tute sufoki?anta kaj anhelanta. Tio estas longa plon?ado, sed ?i valoras la penon.

La sirenoj estis disaj kaj pigre pa?ti?is sur la randoj de la plej belaj strandoj kiujn Kotiko iam vidis. Estis longaj rokstrioj, poluritaj de la akva eluzi?o, sterni?antaj la? mejloj, ?uste konformaj al la instalado de infanvartejoj; kaj estis malanta?e, kaj suprenirante per malkruta deklivo, ludejoj el malmola sablo; estis huloj por danci en ?i, densa herbo por sin ruli en ?i, dunoj por grimpi kaj por falruli?i; kaj super ?io, Kotiko sciis per la tu?o de la akvo, kiu ne erarigas Marluktoⁿ, ke neniam viro venis en la ?irka?a?o. La unua afero kiun li faris, estis certigi al si ke la fi?kaptado estis bona; poste li na?is la?longe de la strandoj kaj nombris la agrablajn malaltajn kaj sablori?ajn insuletojn duone ka?itajn en la migrema nebulo. Norde disvolvi?is linio da profunda?oj, da rifoj kaj da rokoj, kiuj neniam ebligus al ?ipo alproksimi?i je pli ol ses mejlojn (+/-10Km) de la marbordo; inter la insuloj kaj la tero fluis ?anelo da profunda akvo kie mergi?is perpendiklara klifo; kaj ien sub la klifoj enbu?i?is la tunelo.

- ?i estas alia Novastosna, diris Kotiko, sed dekfoje pli bona. Marbovo devas esti malpli stulta ol mi pensis. la homoj, se estus homoj ?i tie, e? ne kapablus malsupreniri la klifojn, kaj la rifojn flanke de la marbordo ?irpecetigus ?ipon. Se estas sekura loko en la maro, estas tiu ?i.

Li ekpensis pri tiu kiun li lasis atendante lin; sed, kvankam li malpacience deziris reiri al Novastosna, li tute esploris la novan landon, por povi respondi ?iujn demandojn.

Poste li plon?is, definitive esplorrigardis la bu?on de la tunelo kaj trairis ?in en la suda direkto. Neniu alia ol sireno a? foko suspektintus la ekziston de tia rifu?ejo, kaj sin turnante al la klifoj, Kotiko mem dubis ke li iam tu?is ilin.

Li bezonis dek tagojn por reveni, kvankam sen mal?pari la tempon survoje; kaj surteri?ante preter la terkolo de Otario, la unua ulo kiun li renkontis estis tiu kiun li lasis por atendi lin. ?i komprenis vidante liajn okulojn ke li finfine trovis sian insulon.

Sed la holus?ikioj, Marlukto lia patro mem, kaj ?iuj aliaj fokoj mokis lin kiam li rakontis al ili pri sia malkovro, kaj juna foko kun proksimume lia a?o diris al li :

- ?io ?i estas bela kaj bona, Kotiko, sed vi ne estas alveninta de nekonata loko por sendi nin tien la? via volo. Memoru ke ni, la aliaj, ni ?us batalis por niaj vartejoj, tio kion vi neniam faris. Vi preferas vagi tra la maron.

La aliaj fokoj eksplodis per ridoj pro tiuj paroloj, kaj la juna foko ekskuis la kapon maldekstren dekstren. Li edzi?is tiun jaron, kaj multe menciis tion.

- Kial mi batalus ?ar mi ne havas infanvartejon, diris Kotiko. Mi volas nur montri al vi lokon kie vi estos sekuraj. Por kio utilas batali ?

- Ho ! Se vi evitas, kompreneble, mi havas nenion pli por diri, eligis la juna foko kun maldeca mokrido.

- ?u vi venos kun mi, se mi superos ? demandis Kotiko.

Kaj verda ekbrilo flamis en liaj okuloj, ?ar li furiozis devi batali.

- Tre bone, neglekte diris la juna foko, se vi superas, mi venos.

Li ne havis tempon por ?an?i sian opinion, ?ar la kapo de Kotiko saltis, kaj liaj dentoj kro?is en la grason de la kolo de lia kontra?ulo. Poste li refalis sur siajn koksojn kaj tiris sian malamikon la?longe de la strando, skuis lin kaj ?etis lin teren por ?esi kun li.

Tiam Kotiko, turnante sin al la fokoj, mu?is :

- Mi faris mian plejbonon por via bono dum la kvin pasintaj sezonoj. Mi trovis por vi la insulon kie vi estos sekuraj. Sed krom se oni for?irus viajn kapojn el viaj malsa?aj ?ultroj, vi ne kredus al mi. Nu, nun mi tuj instruos vin. Gardu vin !

Limer?ino diris al mi ke neniam en sia vivo - kaj Limer?ino ?iujare vidas dek mil grandajn fokojn batali - ke neniam, en sia tute mallonga vivo, li vidis ion similan por kontra?i Kotikoⁿ tra la vartejoj. Li sin ?etis sur la plej dikan Marluktoⁿ kiun li povis trovi, ekkaptis lin ?e la gor?on, strangolis lin, dra?is lin kaj svenbatis lin, ?is kiam la alia eligis kompatpetan grumbladon, kaj poste ?etis lin flanken por ataki la sekvantan. Komprenu, Kotiko neniam fastis en la da?ro de kvar monatoj, la? la jara kutimo de la grandaj fokoj; liaj ekskursoj tra alta maro gardis lin en perfekta stato, kaj super ?io, li neniam jam batalis. Tute blanka, lia krispaj kolharoj hirti?is pro kolero, liaj okuloj flagris, liaj grandaj kaninoj brilis : li estis belega por vidi. La maljuna Marlukto, lia patro, vidis lin pasi kiel trombo, trenante sur la sablo la malnovajn grizi?antajn fokojn, kiel tiom da platesoj, kaj rulfaligante la junulojn ?iudirekten, kaj Marlukto kriis :

- Li eble estas freneza, sed li estas la plej bona ?ampiono de la strandoj ! Ne ataku vian patron, mia filo ! Li kunbatalas kun vi !

Kotiko mu?is por plena respondo, kaj la maljuna Marlukto anaspa?ante eniris en la lukton, kun liaj lipharoj hirtigitaj kaj blovante kiel lokomotivo, dum Matka kaj la fian?ino de Kotiko ka?ri?is por spekti la spektaklon kaj admiris siajn virojn. Estis grandioza batalo, ?ar unu kaj la alia batalis tiel longe ke restis unu sola foko por maltimi levi la kapon; kaj kiam neniu pli restis, ili fiere paradis sur la strando, flank-al-flanke, mu?ante.

Nokte, dum la nordaj fajroj komencis flagreti kaj danci tra la nebulo, Kotiko grimpis nudan rokon kaj kontemplis la disigitajn vartejojn, la vundoplenajn kaj sangantajn fokojn.

- Nun, li diris, mi donis al vi la lecionon kiun vi meritis.

- Per mia peruko - diris la maljuna Marlukto, restarante sin rigide, ?ar li estis terure dolorplena - Orcino ne pli malbone mistraktintus ilin… Filo, mi fieras pri vi… kaj pli bone, mi iros, mi, al via insulo… se ?i ekzistas.

- A?skultu, pezaj porketoj de la maro. Kiu akompanos mi al la tunelo de la Marbovo ?… Respondu, a? mi rekomencos la lecionon, mu?is Kotiko.

A?di?is murmuro, simila al lirlo de la tajdo, ?e la tuta vasteco de strandoj.

- Ni venos, diris miloj da lacaj vo?oj. Ni sekvos Kotikoⁿ, la blankan fokon.

Tiam Kotiko enprofundigis sian kapon inter siajn ?ultrojn kaj orgojle fermis la okulojn. Li nuntempe ne plu estis blanka foko, sed li estis ru?a de la kapo ?is la vosto. Malgra? tio, li mal?atintus rigardi a? tu?i nur unu el siaj vundoj.

Semajnon pli poste, li kaj lia armeo (nuntempe ?irka? milo da holus?ikioj kaj da maljunaj fokoj) foriris norden, al la tunelo de la Sirenoj. Kotiko gvidis ilin. Kaj la fokoj kiuj restis en Novastosna, insulte nomis ilin frenezuloj. Sed la sekvan printempon, kiam ili ?iuj trovi?is inter la benkoj de Pacifikaj fi?kaptoj, la fokoj de Kokiko sciigis tiajn rakontojn pri strandoj de preter la tunelo de Marbovo, ke fokoj pli kaj pli nombraj forlasis Novastosnaⁿ. Sendube, ?i tio ne tuj okazis, ?ar la fokoj ne estas tre spritaj uloj, kaj necesas al ili tempo por pesi la por kaj la kontra? de la aferoj; sed de jaro al jaro, pli granda nombro el ili eliris el Novastosna, el Lukanono kaj el la aliaj infanvartejoj, al la trankvilaj ?irmitaj strandoj kie Kotiko tronas dum la tuta somero, pli granda ?iujare, pli dika kaj pli forta, dum la holus?ikioj ludas ?irka? li, en ?i tiu maro kie neniu homo venas.

* * *

Matene mi trovis miajn fratojn (ho ! kiel mi estas maljuna !)

Tie kie la somera hulo mu?as ?e la rokaj kaboj.

Ilia kreskanta ?oro kovras la kanton de la subrifoj,

kaj per ?ojo kantu, strando de Lukanono, per du milionoj da vo?oj !

 

Kantu la malrapidan dormeton ?e la rando de la laguno,

La eskadrojn anhelantajn kiuj malsupreniras de la dunoj,

La dancojn, ?e la noktomezoj vipitaj de marlumoj,

Strandoj de Lukanono, anta? ol la homo venis !

 

Matene mi trovis miajn fratojn (neniam, neniam plu !)

Ili obskurigis la marbordon, ili trib-ope iris;

De plej malproksime kie la vo?o efikis al la marmezo,

Ni vokis la survojajn bandojn kaj kantis al ili la teron !

 

Strando de Lukanono… la aveno kun longaj spikoj,

La fluanta nebulo, kaj la tapi?oj el likenoj,

La altebena?oj de niaj ludoj kaj iliaj eluzitaj rokoj,

Strando de Lukanono… Ho strando kie mi naski?is !

 

Matene mi trovis miajn fratojn mal?ojaj, solecaj;

Oni mortpafu nin en la akvo, oni svenbatu nin sur la tero,

La viro konduku nin al la peklejo, stulta orfa brutaro,

Tamen ni kantas Lukanonoⁿ… anta? ol la viro venis.

 

Ek suden, suden… Ho Goveroska, iru,

Diru nian funebron al la Re?oj de la Maroj dum ve,

Balda? malplena tiel kiel la ovo de la morta ?arko,

Strando de Lukanono, vi ankora? konas nin !

Lukanono.

(Speco de foka nacia himno, la? mal?oja modalo).

* * *