ĉ2 : La ĉasado de Kao.

?iaj makuloj estas la fiereco de la servalo, ?iaj kornoj de la bubalo estas la honoro.

Estu klara, ?ar per la brilo de la felo oni konas la forton de la ?asisto.

La akvocervo havu la kornon akra, kaj la virbovo la muskolojn fortaj,

Ne zorgu instrui tion al ni : ni tion sciis jam de dek jaroj.

Neniam molestu la idojn de aliaj, sed nomu ilin, Fratinon kaj Fraton.

Sendube ili estas malfortaj kaj mallertaj, sed eble la Ursino estas ilia patrino.

La junularo diras : "Kiu do valoras min !" pro la fiereco de sia unua ?asa?o;

Sed la ?angalo estas granda kaj la junulo estas malgranda. Li devas silenti kaj mediti.

Maksimoj de Baluo.

 

?io kion ni tuj diros ?i tie, okazis kelkan tempon anta? ol Mo?gli estis forpelita el la klano de lupoj de Seonio kaj ven?is al ?er-Kano, la tigro.

Estis dum la tagoj kiam Baluo instruis al li la Le?on de la ?angalo. La granda bruna urso, maljuna kaj serioza, ?ojis pro lernanto kun tiel rapida inteligenteco; ?ar la junaj lupoj volas lerni pri la Le?o de la ?angalo nur tion kio koncernas ilian klanon kaj ilian tribon, kaj forkuras tuj kiam ili kapablas ripeti la ?asan refrenon : "Piedoj kiuj ne bruas; okuloj kiuj vidas en la ombro; oreloj stre?itaj en la vento de la fundo de kavernoj, kaj blankaj dentoj por mordi; tiu kiu surhavas ?i tiujn signojn estas el niaj fratoj, krom Tabaki la ?akalo kaj la Hieno, kiujn ni malamas". Sed Mo?gli, kiel etulo de homo, pri tio devis lerni multe pli.

Kelkfoje Baghera, la nigra pantero, venis vagante tra la ?angalo por vidi tion kio fari?is lia favorato, kaj restis ronronante kun la kapo kontra? arbo, dum Mo?gli recitis al Baluo la lecionon de la tago. La infano sciis grimpi preska? tiel bone kiel li sciis na?i, kaj na?i preska? tiel bone kiel li sciis kuri. Tial Baluo, la instruisto pri la Le?o, lernigis al li la Le?ojn pri la Arbaroj kaj la Akvoj : distingi putrintan bran?on de sana bran?o; ?entile paroli al sova?aj abeloj kiam li neatendite renkontis unu el iliaj svarmoj je kvindek futojn (+/-15m) super la grundo; la paroloj por diri al Mang, la Vesperto kiam li ?enis lin en la bran?oj meze de la tago; kaj kiel averti la kolubrojn en mar?etoj anta? ol plon?i meze de ili. En la ?angalo, neniu ?atas esti ?enita, kaj oni ?iam estas preta ataki la entrudi?anton.

Krome, Mo?gli anka? lernis la ?askrion de la fremdulo, kiun lo?anto de la ?angalo, ?iufoje kiam li ?asas ekster sia terpeco, devas la?te ripeti ?is kiam li estas ricevanta la respondon. Tradukita, ?i signifas : "Donu al mi liberecon ?asi ?i tie, mi malsatas"; la respondo estas : "?asu do pro via malsato, sed ne pro via plezuro".

?io ?i donos al vi ideon pri tio kion Mo?gli devis parkere lerni; kaj li multe laci?is pro devi centfoje ripetadi la samon. Sed, kiel Baluo diris al Baghera, iam kiam Mo?gli ricevis punan piedbaton kaj foriris pa?ti :

- Etulo de homo estas etulo de homo, kaj li devas lerni la tutan… vi bone a?das, la tutan Le?on de la ?angalo.

- Jes, sed li estas tute malgranda, pensu pri tio, diris la nigra pantero, kiu estus trodorlotanta Mo?gli^on se li farus la? lia pla?o. Kiel lia malgranda kapo kapablas gardi ?iujn viajn longajn prelegojn ?

- ?u estas io en la ?angalo tro malgranda por esti mortigita ? Ne. Tial mi instruas al li ?ion ?i, kaj tial mi punbatas lin, ho tre milde, kiam li forgesas.

- Milde ! Vi estas sperta pri mildeco, maljuna Piedo el Fero, grumblis Baghera. ?i bele kontuzis al li la viza?on, hodia?, via... mildeco. Fi al vi !

- Mi pli ?atas vidi lin kontuzita de la kapo al la piedoj fare de mi kiu amas lin, ol vidi okazi al li doma?o pro lia nescio, varmege respondis Baluo. Mi estas instruanta al li la Esencajn Vortojn de la ?angalo celantajn protekti lin ?e la birdoj, la Serpenta Popolo, kaj ?e ?iuj kiuj ?asas sur kvar piedoj, krom tiuj de sia propra klano. Li nun povas, se li volas nur memori la vortojn, peti protekton al la tuta ?angalo. ?u tio ne valoras malfortan punfrapon ?

- Nu, ?iuokaze, atentu tute ne mortigi la hometulon. Li ne estas arbotrunko bona por akrigi viajn eluzitajn ungegojn. Sed kiuj estas ?i tiuj Esencaj Vortoj ? Mi ?ajne estas plivole farita por konsenti helpon ol peti ?in. - Baghera etendis unu el siaj kruroj por admiri de ?i la ungegojn kies blua ?talo akri?is ?e la fino kiel frida ?izilo⁽¹⁾. - Tamen mi ?atus scii.

- Mi tuj alvokos Mo?gli^on por ke li diru ilin al vi… se li estas bonvola. Venu, Frateto !

- Mia kapo sonas kiel arbo por abeloj, diris malafabla vo?eto super iliaj kapoj.

Kaj Mo?gli lasis sin gliti la?longe de arbotrunko. Li havis koleran mienon, kaj estis kun indigno ke, ?e la momento tu?i la grundon, li aldonis :

- Mi venas por Baghera kaj ne por vi, maljuna Baluo !

- Tio estas egala al mi, diris Baluo ofendata kaj afliktata. Ripetu do al Baghera la Esencajn Vortojn de la ?angalo, kiujn mi hodia? lernigis al vi.

- La Esencaj Vortoj por kiu popolo ? demandis Mo?gli, ravata sin valorigi. La ?angalo havas multajn lingvojn, kaj mi konas ?iujn el ili.

- Vi scias ion, sed ne multon… Vidu, Baghera, ili neniam dankas sian majstron. Neniam la plej malgrava lupido venis danki la maljunan Baluoⁿ pro siaj lecionoj ?… Diru la vorton por la ?asantaj Popoloj, tiam… fama scienculo.

- Ni estas el la sama sango, vi kaj mi, diris Mo?gli donante al la vortoj la ursan ak?enton kies ?iuj ?asistoj uzas.

- Bone… Nun por la birdoj.

Mo?gli ripetis, aldonante la blekon de la vulturo ?e la fino de la sentenco.

- Nun por la Serpenta Popolo, diris Baghera.

La respondo estis tute nepriskribebla fajfo, post tio Mo?gli batis sin per la piedo sur la posta?o, brufrapis la manojn por mem apla?di sin, kaj eksaltis sur la dorson de Baghera, kie li sidi?is por tiamaniere ludi tamburon per siaj kalkanoj sur la brila felo, kaj fari al Baluo la plej malbelajn grimacojn kiujn li kapablis imagi.

- Jen… jen ! Tio vere valoris malgravan punbaton, tenere diris la bruna urso. Iam vi povos memori pri mi.

Poste li turnis sin por diri al Baghera kiel la infano lernis la Esencajn Vortojn de Hati, la sova?a elefanto kiu scias ?ion kiu rilatas al tiuj aferoj, kaj kiel Hati kondukis Mo?gli^on al mar?eto por scii?i de kolubro la vorton de Serpentoj kiujn Baluo ne kapablis prononci; kaj kiel Mo?gli nun estis sufi?e ?irmita kontra? ?iuj eblaj akcidentoj de la ?angalo, ?ar nek serpento, nek birdo, nek kvarpieda besto farus malbonon al li.

- Neniu do estas por timi, konkludis Baluo karesante kun orgojlo sian dikan felplenan ventron.

- Escepte pri tiuj de sia propra tribo, malla?te diris Baghera.

Poste, la?te, alparolante al Mo?gli :

- Atentigu pri miaj ripoj, Frateto; kio okazas al vi por tiel danci ?

Mo?gli, volante esti a?dita, amba?mane tiris per la felo sur la ?ultro de Baghera kaj donis al li fortajn piedbatojn. Kiam finfine ili amba? stre?is la orelojn, li plenpulme kriis :

- Anka? mi havos tribon por mi, tribon por gvidi tra la bran?oj dum la tuta tago.

- Kiu estas ?i tiu nova freneza?o, eta konstruisto de fantazioj ? diris Baghera.

- Jes, kaj ?eti bran?ojn kaj fekbulojn al maljuna Baluo, da?rigis Mo?gli. Ili promesis tion al mi. Ha !

- ?oof !

La dika mano de Baluo ?etis Mo?gli^on malsupren de la dorso de Baghera, kaj la infano, kiu restis etendita inter la dikaj anta?aj kruroj, povis vidi ke la urso estis kolera.

- Mo?gli, diris Baluo, vi parolis al la Bandar-Log⁽²⁾,… la Simia Popolo.

Mo?gli rigardis Bagheraⁿ por vidi ?u la pantero anka? estis kolera. la okuloj de Baghera estis tiel malmildaj kiel ?tonoj el jado.

- Vi iris ?e la Simia Popolo,… la grizaj simioj… la popolo sen le?o… la man?antoj de ?io. Estas granda honto.

- Kiam Baluo dolorigis mian kapon, diris Mo?gli (li ankora? estis sur la dorso), mi foriris, kaj la grizaj simioj malsupreniris el la arboj por kompati al mi. Neniu alia zorgis pri mi.

Li komencis ploreti.

- La kompato de la Simia Popolo ! grumblis Baluo. La kvieto de la torento de la monto ! La malvarmeteco de la suno de somero !… Kaj do, hometulo ?

- Kaj do… tiam ili donis al mi nuksojn kaj multe da bonaj aferoj por man?i, kaj ili… ili kunportis min en siaj brakoj ?e la supron de la arboj, por diri al mi ke mi estas ilia frato la? la sango, krom ke mi ne havis voston, kaj ke iam mi estos ilia estro.

- Ili ne havas estrojn, diris Baghera. Ili mensogas, ili ?iam mensogis.

- Ili estis tre bonaj, kaj petegis min reveni. Kial oni neniam kondukis min ?e Simian Popolon ? Ili staras sur la piedoj kiel mi. Ili ne frapas per dikaj manoj. Ili ludas dum la tuta tago… Lasu min supreniri !… Fia Baluo, lasu min supreniri. Mi volas reiri ludi kun ili.

- A?skultu, hometulo, diris la Urso, kaj lia vo?o mu?is kiel tondro en la varma nokto. Mi instruis al vi la tutan Le?on de la ?angalo por ?iuj popoloj de la ?angalo… krom la Simia Popolo kiu lo?as en la arboj. Ili ne havas le?on. Ili ne havas hejmlandon. Ili ne havas lingvon por ili, sed ili uzas ?telitajn vortojn, hazarde a?datajn kiam ili a?skultas kaj spionas nin, tie supre, embuske en la bran?oj. Ilia vojo ne estas nia. Ili ne havas estrojn. Ili ne havas memoron. Ili fanfaronas kaj babilas, kaj asertas sin gravan popolon pretan por fari gravajn aferojn en la ?angalo; sed la falo de unu nukso sufi?as por delogi iliajn ideojn, ili ridas, kaj ?io estas forgesita. Ni ja en la ?angalo havas nenian rilaton kun ili. Ni ne trinkas tie kie trinkas la simioj; ni ne iras tie kien iras la simioj; ni ne ?asas tie kie ili ?asas; ni ne mortas tie kie ili mortas. ?u vi iam, ?is ?i tiu tago, a?dis paroli pri la Bandar-Log ?

- Ne, diris Mo?gli malla?te, ?ar la silento estis tre alta en la arbarego nun kiam Baluo finis paroli.

- La popolo de la ?angalo elpelis ilian nomon el sia bu?o kaj el sia penso. Ili estas multnombraj, malicaj, malpuraj, senhontaj, kaj ili deziras, tiom kiom ili kapablas fiksi deziron, ke la popolo de la ?angalo atentu ilin… Sed ni tute ne atentas ilin, e? kiam ili ?etas al ni nuksoj kaj ruba?ojn sur la kapo.

Li apena? diris tion ke hajlo da nuksoj kaj bran?etoj falegis tra la foliaro; kaj oni povis a?di tusojn, blekadojn, kaj kolerajn saltojn, altege en la bran?oj.

- La Simia Popolo estas malpermesita, deklaris Baluo, malpermesita ?e la popolo de la ?angalo. Memoru tion.

- Malpermesita, ripetis Baghera; sed mi tamen pensas ke Baluo devintus anta?sciigi vin pri ili…

- Mi… mi ? Kiel mi konjektintus ke li irus ludi kun tia ruba?o… La Simia Popolo ! Pu !

Nova hajlo falis sur iliajn kapojn kaj ili trote foriris, kuntirante Mo?gli^on kun ili.

Tio kion Baluo diris pri la simioj estis perfekte vera. Ili apartenas al la suproj de la arboj; kaj ?ar la bestoj tre malofte rigardas supren, la okazo apena? prezenti?us al ili kaj la ?angala popolo renkonti?i; sed ?iufoje kiam ili trovis malsanan lupon, a? vunditan tigron, a? urson, la simioj turmentis ?in, kaj ili kutimis ?eti bastonojn kaj nuksojn al ia ajn besto, por ridi kaj esperante ke oni rimarkus ilin. Poste ili plengor?e blekis kaj kriegis kantojn tute sen senco; kaj ili invitis la ?angalan popolon grimpi la arbojn por lukti kun ili, a? sen kialo, ek?etis sin en furiozaj bataloj, unu kontra? la aliaj, zorgante lasi la mortintajn simiojn tie kie la ?angala popolo povus vidi ilin. Ili ?iam estas havonta estron, le?ojn kaj proprajn kutimojn, sed ili neniam faris tion, ?ar ilia memoro estis nekapabla memorteni ion ajn de iu tago al la alia; tial ili aran?is la aferojn per sentenco, "Tio kion la Bandar-Log nun pensas, la ?angalo poste pensos tion", tio kio estis por ili granda konsoli?o. Neniu besto povis atingi ilin, sed, aliflanke, neniu besto atentis pri ili, kaj estas pro tio ke ili estis tiel ?armitaj vidi Mo?gli^on veni ludi kun ili, kaj a?di kiom Baluo estis iritata de tio.

Ili ne intencis fari pli - la Bandar-Log neniam havas intencon - sed unu el ili imagis, kaj la ideo ?ajnis al li bonega, diri al la aliaj ke Mo?gli estus utila persono por posedi en la tribo, ?ar li sciis interplekti bran?ojn la? ?irmo kontra? la vento; kaj ke, se ili ekkaptus lin, ili povus devigi lin instrui ilin. Nature Mo?gli, kiel infano de hakisto, heredis ?iajn instinktojn, kaj ofte amuzi?is fabriki malgrandajn kabanojn per falintaj bran?oj, sen scii kial; kaj la Simia Popolo, gvatante en la arboj, konsideris ?i tiun ludon kiel la plej mirindan aferon. ?i-foje, ili diris, ili estis reale havontaj estron kaj fari?onta la plej sa?a popolo de la ?angalo… tiel sa?a ke ili estus por ?iuj aliaj celo de rimarkigo kaj de envio. Tial ili sekvis Baluoⁿ, Bagheraⁿ kaj Mo?gli^on tra la ?angalo, tre silente, ?is kiam venis la horo de la tagmeza dormeto. Tiam Mo?gli, oni ne povas pli honta pri si mem, endormi?is inter la pantero kaj la urso, decida havi nenion pli komune kun la Simia Popolo.

La unua afero kiun li poste sentis, estis impreso de manoj sur siaj kruroj kaj siaj brakoj… malgrandaj malglataj kaj fortaj manoj… poste de bran?oj vipetantaj la viza?on; kaj lia rigardo enprofundi?is tra la movado de la bran?aro, dum Baluo vekis la ?angalon per siaj obtuzaj krioj kaj dum Baghera saltegis la? la trunko kun ?iuj liaj dentegoj mal?irmitaj. La Bandar-log triumfe blekegis kaj baraktis por kiu plej rapide atingus la suprajn bran?ojn kie Baghera timus sekvi ilin, kriante :

- ?i rimarkis nin ! Baghera rimarkis nin ! La tuta popolo de la ?angalo admiras nin pro nia lerteco kaj nia ruzeco !

Tiam ili komencis sian fu?on, kaj la fu?o de la Simia Popolo tra la medio de la arboj estas io kiun neniu iam priskribos. Ili havas tie siajn regulajn vojojn kaj siajn ?parvojojn, supren- kaj malsupren-irejojn, ?iuj aran?itaj je kvindek, sesdek a? cent futoj (15/18/30m) super grundo, kaj tra kiuj ili voja?as, e? nokte se necese. Du el la plej fortaj simioj estis kaptintaj Mo?gli^on sub la brakoj kaj flugis tra la suproj de la arboj per saltegoj de dudek futoj (6m) ?iufoje. Se ili estus solaj, ili progresintu duoble pli rapide, sed la pezo de la infano malrapidigis ilin. Tute malkomforta kaj kaptita de kapturno ke li sentis sin, Mo?gli ne povis reteni sin ?ui pro ?i tiu furioza kurado; sed li estis timigata fulme videti la grundon tiel for sub li; kaj la teruraj ekbatoj kaj skuoj, fine de ?iu salto kiu svingis lin tra la malpleno, metis al li la koron inter la dentoj⁽³⁾. Lia akompanantaro sagis kun li al supro de arbo ?is kiam li sentis la ekstremajn bran?etojn kraketi kaj fleksi?i sub ilia pezo; poste, kun gor?a hej, ili sin ?etis, desegnis en la aero malsupreniran kurbon kaj falis pendigante sin per la manoj kaj per la piedoj ?e la malaltajn bran?ojn de la najbara arbo.

Foje, li malkovris mejlojn kaj mejlojn da trankvila verda ?angalo, same kiel homo ?e la supro de masto povas de supre rigardi trans mejlojn en la horizonton de la maro; poste bran?oj kaj folioj vipis al li la viza?on, kaj tuj poste, liaj du gardistoj kaj li malsupreniris preska? ?is denove tu?i la teron.

Tiel estas, helpe de saltegoj, de bruegoj, de penadoj, de blekoj, ke la tute kompleta tribo de la Bandar-Log^oj sagis tra la vojoj de la arboj, kun Mo?gli sia kaptito.

Unue, li timis ke oni lasus lin fali; poste li sentis koleron plii?i. Sed li sciis la senutilecon de la lukto, kaj li ekpensis. La unua farenda afero estis averti Baluoⁿ kaj Bagheraⁿ, ?ar pro tio kiel iris la simioj, li sciis ke siaj amikoj estus rapide postlasitaj. Rigardi malsupren, tio estis senutila, ?ar li povis vidi nur la supron de la bran?oj; tial li direktis siajn okulojn en la aeron kaj vidis, malproksime en la bluo, ?il la Vulturon ?vebante kaj kirli?ante super la ?angalo kiun li esploris atendante mortontan aferon. ?il ekrimarkis ke la simioj kunportis li ne sciis kion, kaj lasis sin falis dum kelkaj centoj da futoj (100 futoj=30m) por vidi ?u ilia porta?o estas bona por man?i. Li fajfis pro surprizo kiam li vidis Mo?gli^on trenata ?e la supro de arbo kaj a?dis lin ?eti la alvokon de la vulturo :

- Ni estas el la sama sango, vi kaj mi.

La ondoj de bran?oj refermi?is super la infano; sed ?il, per flugilfrapo, direkti?is super la sekvan arbon, sufi?e akurate por vidi la etan brunan viza?on denove remalsupreniri :

- Notu mian lokon, kriis Mo?gli. Sciigu Baluoⁿ de la tribo de Seonio, kaj Bagheraⁿ de la Konsilio de la Roko.

- Por kies nomo, frato ?

?il neniam anta?e vidis Mo?gli^on, kvankam kompreneble li a?dis paroli pri li.

- Por Mo?gli, la ranon… la hometulon… ili nomigas min !… Notu mian lo… kon !

La lastaj vortoj estis plejla?te kriitaj en la momento kiam li trovi?is svingata en la aero; sed ?il signis konsenton, kaj levi?is en orta linio ?is kiam li ?ajnis ne pli dika ol sablero; tiam li ?vebante restis por sekvi per la teleskopo de siaj okuloj la sulkon en la suproj, dum la eskorto de Mo?gli kirle trairis ?in.

- Ili neniam iras for, li diris kun eta rido, ili neniam faras tion kion ili planis fari. ?iam pretaj, la Bandar-Log^oj, por ta?zeti la nova?ojn. ?i-foje, se mi havas bonan okulon, ili ?ovis la nazon en io kiu klopodigos ilin, ?ar Baluo ne estas kokido, kaj Baghera povas, mi scias tion, mortigi pli bone ol kaproj.

Post tio, li sin lulis sur siaj flugiloj, kun la kruroj tiritaj sub li, kaj atendis.

Dum tiu tempo, Baluo kaj Baghera turmentadis sin pro kolerego kaj ?agreno. Baghera grimpis tiel kiel neniam en lia vivo li grimpis, sed la maldikaj bran?oj rompi?is sub lia pezo, kaj li glitis ?is malsupren, kun plene da ?elo en la ungegoj.

- Kial vi ne anta?sciigis la hometulon ? li roris al la oreloj de la kompatinda Baluo kiu ekestis vojiranta, per sia peza troto, kun la espero reatingi la simiojn. Kia utileco mortigi lin per batoj, se vi ne anta?sciigis lin ?

- Rapide !… Ha, rapide !… Ni… povas ankora? reatingi ilin ! anhelis Baluo.

- Per tiu pa?ado !… Li ne lacepelus vunditan bovinon. Instruisto de la le?o… frapanto de infanoj… unu mejlo por tiel ruli?i kaj tangi, kaj vi eksplodus. Sidigu vin trankvile kaj pripensu ! Planu; ne estas la momento por persekuti ilin. Ili eble faligintus lin, se ni sekvus ilin tro proksime.

- Arrula ! ?u !… Ili eble jam lasis lin fali, lacaj pro kunporti lin. Kiu povas fidi al Bandar-Log ?… Ke oni metu al mi mortintajn vespertojn sur la kapon !... Ke oni donu al mi nigrajn ostojn por ron?i !… Ke oni rulu min en la abelujon de sova?aj abeloj por ke mi tie estu mortpikita, kaj ke oni enterigu min kun la hieno, ?ar mi estas la plej mizera el la ursoj !… Arrulala ! ?akoa !… Ho Mo?gli, Mo?gli ! Kial mi ne avertis vin kontra? la Simia Popolo anstata? rompi al li la kapon ? Kiu scias nun ?u miaj batoj ne forflugigis el lia memoro la lecionon de la tago, kaj ?u li ne trovi?os sola en la ?angalo sen la Esencaj Vortoj ?

Baluo prenis al si la kapon inter la kruroj kaj komencis ruli?i dekstren kaj maldekstren, ?emante.

- ?iaokaze, li tre ?uste recitis al mi ?iujn vortojn anta? nelonge, Baghera senpacience diris. Baluo, vi havas nek memoron nek respekton al vi mem. Kion pensus la ?angalo se mi, la nigra pantero, ruli?us kiel Sahi, la histriko, por komenci bleki.

- Mi ja fajfas pri tio kion pensas la ?angalo ! Li eble estas morta en la horo kiu estas.

- Krom se ili lasis lin fali de la bran?oj kiel tempopasigo, se ili mortigis lin pro pigreco, a? ?is kiam ili faros tion, mi ne timas pri la hometulo. Li estas sa?a, li scias iojn, kaj super ?io, li havas tiujn okulojn kiujn timas la ?angala popolo. Sed, kaj tio estas granda malfeli?o, li estas sub la povo de la Bandar-Log; kaj ?ar ili vivas en la arboj, ili anta?timas neniun inter ni.

Baghera penseme lekis unu el siaj anta?aj kruroj.

- Maljuna stultulo kiun mi estas ! Mallertulo kun brunaj haroj, fama prifosanto de radikoj, diris Baluo, subite sin malvolvante; estas vera tio kion diras Hati, la sova?a elefanto : al ?iu sia timo. Kaj ili, la Bandar-Log, timas Kaoⁿ, la roka serpento. Li grimpas tiel bone kiel ili. Li vespere ?telas la junajn simiojn. Nur la murmuro de lia nomo frostigas ilin ?is la fino de iliaj malbonaj vostoj. Ni iru trovi Kaoⁿ.

- Kion li faros por ni ? Li ne estas el nia tribo, ?ar li estas sen piedoj, kaj… li havas la okulojn la plej pereigajn, diris Baghera.

- Li estas tiel maljuna kiel ruza. Super ?io, li ?iam malsatas, diris Baluo esperplena. Promesu al li multajn kaprojn.

- Li dormas plenan monaton post ?iu man?o. Eblas ke li nun dormas, kaj se li estus veka, li eble preferus mem mortigi siajn kaprojn.

Baghera kiu ne sciis multe pri Kao, nature malfidis.

- Tiuokaze, per ni du, spertaj ?asistoj, ni povus prudentigi lin.

Post tio, Baluo frotis la rufi?intan felon de sia bruna ?ultro kontra? la pantero kaj ili kune foriris al la ser?ado de Kao, la Roka Pitono.

Ili trovis lin ku?anta sur ?iba?o de roko kiun varmigis la tagmeza suno, admiranta la belegecon de sia nova vesta?o, ?ar li ?us dedi?is dek tagojn de izoleco por ?an?i la ha?ton, kaj nun li aperis en sia tuta pompo : lia dika platnaza kapo metita samnivele kun la grundo, la tridek-futa (+/-9m) longo de lia korpo, tordita en nodoj kaj sensaciaj kurboj, kaj lekanta al si la lipojn je la penso de la venonta tagman?o.

- Li ne man?is, diris Baluo, grumblante pro kvieti?o ?e la vido de la pompa vesta?o marmorumita de bruno kaj flavo. Atentu, Baghera ! Li ?iam estas iom miopa post esti ?an?inta la ha?ton, kaj tre rapida por ataki.

Kao ne estis venena serpento, fakte li prefere malestimis venenajn serpentojn, kiujn li konsideras kiel senkura?aj, sed lia forto ku?as en lia stringo, kaj tuj kiam li ?irka?volvis siajn grandegajn ringojn ?irka? kiu ajn, nenio pli estas farenda.

- Bonan ?asadon ! kriis Baluo, sidi?ante sur siaj koksoj.

Kiel ?iuj serpentoj el sia speco, Kao estis preska? surda, kaj unuatempe li ne a?dis la alvokon. Tamen li stari?is, preta por ?iu ajn okaza?o, kun la kapo mallevita :

- Bonan ?asadon al ni ?iuj, li fine respondis. Ho ! Ho ! Baluo, kion vi faras ?i tie ?… Bonan ?asadon, Baghera… Unu el ni almena? bezonas nutra?on. ?u ni a?dis paroli pri vivanta ?asbesto ? Iu cervino eble, a? e? iu juna kapreolo ? Mi estas tiel malplena kiel seka puto.

- Ni estas ?asantaj, senzorge diris Baluo.

Li sciis ke oni ne devas ur?igi Kaoⁿ. Li estas tro dika.

- Permesu al mi kuni?i kun vi, diris Kao. Iu plia a? malplia piedbato estas nenio por vi, Baghera, nek por vi, Baluo; dum por mi… mi devas atendi kaj atendi dum tagoj en pado, kaj grimpi dum duonnokto por la malgrava hazardo de juna simio. Pssha? ! La arboj ne estas tio kio ili estis dum mia juna?o. ?iuj putraj frondoj kaj sekaj bran?oj.

- Povas esti ke via granda pezo havas iom da respondeco en tio, rebatis Baluo.

- Jes, mi havas bonaspektan longecon, bonaspektan longecon, diris Kao kun iomete da orgojlo. Sed tamen, estas la kulpo de ?i tiu nova arbaro. Mi estis tute preta fali ?e mia lasta ?asakiro... vere tute preta... kaj glitante, ?ar mia vosto ne preme ?irka?volvis la arbon, mi vekis la Bandar-Log^ojn kiuj donis al mi la plej malbelajn nomojn.

- Senkrurulo, flava lumbriko, diris Baghera en siaj lipharoj, kvaza? li provis rememori.

- Sssss ! ?u ili tiel nomis min ? Kao demandis.

- Estis io simila kiun ili bleka?is al ni je la lasta luno, sed ni ne atentis pri tio. Ili diras ion ajn… e?, ekzemple, ke vi perdis viajn dentojn, kaj ke vi ne kura?as alfronti ion pli dikan ol kapridon, ?ar (ili vere havas nenian diskretecon, tiuj Bandar-Log)… ?ar vi timas la kornojn de la virkaproj, dol?ege da?rigis Baghera.

Nu, serpento, kaj ?efe maljuna singarda pitono el la speco de Kao, malofte montras ke li koleras, sed Baluo kaj Baghera povis vidi la dikajn englutajn muskolojn ondadi kaj ?veli?i amba?flanke de lia gor?o.

- La Bandar-Log ?an?is terenon, li trankvile diris. Kiam mi supreniris ?i tien sub la suno, hodia?, mi a?dis iliajn huadojn inter la suproj de la arboj.

- Estas… estas la Bandar-Log^oj kiujn ni sekvas ?imomente…, diris Baluo.

Sed la vortoj sufoki?is en lia gor?o, ?ar estis la unua fojo, la? lia memoro, ke ?angala besto konfesis interesi?i pri la faroj de la simioj.

- Sendube do ke tute ne estas eta afero kiu gvidas du tiajn ?asistojn… ?efojn en ilian propran ?angalon, mi certas pri tio…, sur la spuro de la Bandar-Log^oj, ?entile respondis Kao, ?velante pro scivolemo.

- Verdire, komencis Baluo, mi estas nenio pli ol la maljuna kaj kelkfoje neanta?zorgema Instruisto de Le?o de la lupidoj de Seonio, kaj Baghera ?i tie…

- Estas Baghera, diris la nigra pantero.

Kaj liaj makzeloj refermi?is kun seka bruo, ?ar la humileco ne estis lia kutimo.

- Jen la afero, Kao : tiuj ?telistoj de nuksoj kaj plukistoj de palmfruktoj kunprenis nian hometulon, pri kiu vi eble a?dis paroli.

- Mi a?dis rakonti de Sahi (liaj pinglegoj tro memfidigas lin) ke speco de homo eniris en iu klano de lupoj, sed mi ne kredis lin. Sahi estas plena de rakontoj duone a?ditaj kaj tre malbone ripetitaj.

- Nu, estas vere. Temas pri etulo de homo kiel ni neniam vidis tion, diris Baluo. La plej bona, la plej sa?a kaj la plej a?daca el la hometuloj… mia propra lernanto, kiu famigos la nomon de Baluo tra la tutaj ?angaloj; kaj plie, mi… ni… amas lin, Kao.

- Ts ! Ts ! diris Kao svingante sian kapon la? naveda movo. Anka? mi konis tenerecon. Estas rakontoj kiujn mi povus diri…

- Kiujn necesus klaran nokton kaj plenan stomakon por digne la?di, vigle diris Baghera. Nia hometulo estas en la horo kiu estas, inter la manoj de la Bandar-Log^oj, kaj ni scias ke, el la tuta popolo de la ?angalo, Kao estas la sola kiun ili timegas.

- Mi estas la sola kiun ili timegas… Ili vere pravas, diris Kao. Babilado, freneza?o, senceleco… Senceleco, freneza?o kaj babilado ! Jen la simioj. Sed, pri homa afero, estas malbona sorto fali inter iliajn manojn. Ili rapide laci?as pro la nuksoj kiujn ili plukas, kaj for?etas ilin. Ili kuntiras bran?on duontage, kun intenco fari per ?i grandajn aferojn, kaj subite ili duone rompas ?in. ?i tiu hometo ne estas enviinda. Ili anka? nomis min Flavan Fi?on, ?u ne ?

- Lum… Lum… Lumbrikon, diris Baghera… kaj multajn aliajn aferojn kiujn mi nun ne povas ripeti, pro diskreteco.

- Ili bezonas ke oni instruu ilin paroli pri ilia mastro, Aaa-ssh ! Ili bezonas ke oni helpu ilian mankon de memoro. ?imomente, kien ili iris kun la etulo ?

- Nur la ?angalo scias tion. Al la sunsubiro, mi kredas, diris Baluo. Ni pensis ke vi scius, Kao.

- Mi ? Kiel ?… Mi kaptas ilin kiam ili venas sur mia vojo, sed mi ne ?asas la Bandar-Log^ojn, ne pli ol la ranojn, a? la verdan ?a?mon sur la akvotruoj… koncerne tion. Hsss !

- ?i tie, supren ! Supren, supren ! Hiiilo ! Hiiilo ! Hiiilo, supren rigardu, Baluo de la Klano de la Lupoj de Seonio.

Baluo suprenlevis la okulojn por vidi de kie venis la vo?o, kaj ?il la Vulturo aperis. Li malsupreniris balaante la aeron, kaj la suno brilis sur la levitaj fran?oj de siaj flugiloj. Preska? estis la horo de la enliti?o por ?il, sed li iradis tien kaj tien en la tuta vasteco de la ?angalo ser?ante la Urson, sen povi malkovri lin sub la densa foliaro.

- Kio tio estas ? diris Baluo.

- Mi vidis Mo?gli^on meze de la Bandar-Log^oj. Li petis min diri tion al vi. Mi atentis. La Bandar-Log^oj kunportis lin trans la riveron, ?e la urbo de la simioj… en la malvarmaj Kavernoj. Eblas ke ili restu tie dum unu nokto, dek noktoj, unu horo. Mi diris al la vespertoj gvati ilin dum la malhelaj horoj. Jen mia mesa?o. Bonan ?asadon, vi ?iuj malsupre !

- Plenan gor?on kaj profundan dormon, ?il, kriis Baghera. Mi memoros pri vi dum mia sekvanta ?asakiro, kaj apartigos la kapon por vi sola… ho la plej bona el la vulturoj !

- Ne indas… Ne indas... La infano havis la Esencan Vorton. Mi povis fari nenion malpli.

Kaj ?il resupreniris desegnante ringo por reatingi sian neston.

- Li ne forgesis uzi lian lingvon, diris Baluo kun eta rido de orgojlo. Tiel juna kaj rememori pri la Esenca Vorto e? de la birdoj dum oni estas trenataj tra la arboj !

- Oni enkapigis ?in sufi?e firme, diris Baghera. Sed mi fieras pri li… Kaj nun necesas al ni iri al la Malvarmaj Kavernoj.

Ili ?iuj sciis kie trovi?is la loko, sed malmultaj inter la ?angala popolo iam iris tien. Tio kion ili fakte nomis la Malvarmaj Kavernoj estis malnova forlasita urbo, perdita kaj ka?ita en la ?angalo; kaj la bestoj malofte vizitadas lokon kiun la homoj jam vizitis. Okazas ja al la aproj fari tion, sed neniam la triboj kiuj ?asas. Plie, la simioj lo?is tie, tiom kiom ili povas pasi por lo?i ie, kaj neniu besto kiu sin respektas, estus alproksimi?anta ?in videble de ili, krom en tempoj de sekeco, kiam la cisternoj kaj akvujoj duone difektitaj ankora? enhavis iom da akvo.

- Estas duonnokta voja?o,… plenrapide, diris Baghera.

Kaj Baluo ekaspektis zorgoplena :

- Mi iros tiel rapide kiel mi kapablos, li maltrankvile diris.

- Ni ne riskos atendi vin. Sekvu nin, Baluo. Necesas al ni kuri per rapidmova piedo… Kao kaj mi.

- Kun a? sen piedoj, mi pa?os samrange kun vi sur viaj kvar, seke diris Kao.

Baluo klopodis hasti, sed li devis sidi?i anhelanta, tial ili lasis lin veni pli poste, kaj Baghera ur?is al la celo sian rapidan galopon de pantero. Kao diris nenion, sed kian ajn penon kiun faris Baghera, la grandega Roka Pitono iris samnivele. ?e la transiro de monta torento, Baghera anta?i?is ?ar li transpasis ?in per saltego dum Kao transna?is, kun la kapo kaj du futoj (+/-60cm) de kolo ekster la akvo, sed sur ebena tereno, Kao regajnis la distancon.

- Per la rompita Seruro kiu liberigis min, diris Baghera, kiam krepusko estis, vi ne estas sengrava pa?anto !

- Mi malsatas, diris Kao. Krome ili nomis min punktitan ranon.

- Lum… Lumbrikon,… kaj flava, plie.

- Estas tutsame. Nu.

Kaj Kao ?ajnis mem ?uti?i sur la grundo kie liaj senmankaj okuloj elektis la plej mallongan vojon kiun li kapablu sekvi.

En la malvarmaj Kavernoj, Simia Popolo tute ne pensis pri la amikoj de Mo?gli. Ili kunportis la infanon en la Perditan Urbon, kaj trovis sin nun tre kontentaj pri si mem. Mo?gli neniam anta?e vidis hinduan urbon, kaj kvankam tiu ?i estis nur apena? amaso da ruinoj, la spektaklo ?ajnis al li tiom belega kiom miriga. Iu re?o konstruis ?in en la iama tempo sur malgranda monteto. Oni povis ankora? distingi la ?oseojn el ?tonoj kiuj kondukis al la ruinigitaj pordoj, kie lastaj pecoj el ligno pendis de la pordhokoj morditaj de rusto. Arboj elkreskis inter la ?tonoj de la muroj, kreneloj estis falintaj kaj peceti?is sur la grundo, sova?aj lianoj, ?e la fenestroj de la turoj, balanci?is la? dikaj tufoj la?longe de la muroj.

Granda palaco sen tegmento kronis la monteton, la marmoro de la honoraj kortoj kaj de la fontanoj fendi?is, tute makulita per ru?o kaj verdo, kaj la rul?tonoj mem de la kortoj, kie anta? nelonge lo?is la elefantoj de la re?o, estis levitaj kaj de?ovitaj de la herboj kaj la junaj arboj. De la palaco, oni povis vidi la sennombrajn vicojn da domoj sen tegmento kiuj konsistigis la urbon, simile al malplenaj ?elaroj da mielo plenigitaj de mallumo; la senforman blokon de ?tono, kiu estis idolo sur la placo kie renkonti?is kvar vojoj; la putojn kaj la defluiloj ?e la anguloj de la stratoj kie iam trovi?is la publikaj akvujoj, kaj la rompitajn kupolojn de la temploj kun la sova?aj figarboj kiuj eliris el iliaj flankoj.

La simioj nomis ?i tiun lokon ilian urbon, kaj afektis malestimi la popolon de la ?angalo ?ar ili vivas en la arbarego. Kaj tamen ili neniam sciis por kiu uzo estis destinitaj la konstrua?oj a? kiel uzi ilin. Ili ronde sidi?is en la vestiblo kondukanta al la ?ambro de la re?a konsilio, gratis siajn pulojn, kaj diris esti homoj; a? ili kuris tra la domoj sen tegmento, kolektis en iu angulo gipsorubojn kaj malnovajn brikojn, poste forgesis kie ili ka?is ilin; a? ili interbatalis, kriis, amase interpu?i?is, poste subite ?esis por ludi de supre ?is malsupre de la terasoj, en la ?ardenoj de la re?o kie ili skuis la rozujon kaj la oran?ujojn kun la plezuro vidi fali la fruktojn kaj la florojn. Ili esploris ?iujn pasejojn, ?iujn tunelojn de la palaco kaj la centojn da malgrandaj malhelaj ?ambroj, sed ili neniam rememoris tion kion ili vidis a? ne; kaj ili tiel hazarde vagis, unuope, duope, a? grupe, dirante sin unu la alia ke ili agis kiel la homoj. Ili trinkis en la akvujoj kies ili malklarigis la akvon kaj interbatalis por alproksimi?i al ili, poste sin ?etis ?iuj kune la? kompaktaj amasoj kaj kriis :

- Estas neniu en la ?angalo tiel sa?a, tiel bona, tiel inteligenta, tiel forta kaj tiel agrabla kiel la Bandar-Log^oj.

Poste ili rekomencis ?is kiam, lacaj de la urbo, ili revenis al la suproj de la arboj, kun la espero ke la popolo de la ?angalo rimarku ilin.

Mo?gli, kiu estis edukita la? la ?angala Le?o, nek amis nek komprenis ?i tian vivon. Estis malfrue posttagmeze kiam la simioj, trenante lin, alvenis al la Malvarmaj Kavernoj. Kaj, anstata? iri dormi, kiel Mo?gli estintus faranta tion post longa voja?o, ili prenis sin man' en mano kaj ekdancis kantante siajn plej frenezajn kantojn. Unu el la simioj faris paroladon, kaj diris al siaj kunuloj ke la kapto de Mo?gli estigis novan etapon en la historio de la Bandar-log, ?ar li balda? montros al ili kiel oni interplektis bran?ojn kaj kanojn por fari al si ?irmejon kontra? pluvo kaj vento. Mo?gli plukis kelkajn lianojn kaj komencis plekti ilin; la simioj provis imiti lin, sed post kelkaj minutoj, ili jam ne plu interesi?is pri tio kaj komencis tiri la vostojn de siaj kamaradoj, a? kvarpiede salti tusante.

- Mi volus man?i, diris Mo?gli. Mi estas fremdulo en ?i tiu parto de la ?angalo. Alportu al mi nutra?on, a? permesu al mi ?asi ?i tie.

Dudek a? tridek simioj eksaltis eksteren, por alporti al li nuksojn kaj sova?ajn papa?ojn; sed ili komencis survoje interbatali, kaj tio donintus al ili tro da penoj reveni kun tio kio restis el la fruktoj. Mo?gli estis dolorigita kaj furioza tiom kiom malsata, kaj li vagis en la malplenan urbon, ?etante de tempo al tempo la ?askrion de la fremduloj, sed neniu respondis al li, kaj li pensis ke vere estis malbona lo?ejo kiun li ?i tie atingis.

- ?io kion Baluo diris pri la Bandar-Log, estas vera, li pensis en si mem. Ili estas sen le?o, sen ?askrioj, kaj sen estroj… nur sensencaj vortoj kaj per malgrandaj manoj lertaj kaj rabemaj. Tiel ke se mi malsatmortos a? estos mortigata en ?i tiu loko, tio estos pro mia propra kulpo. Sed necesas ke mi provas reiri al mia ?angalo. Baluo certe batos min, sed tio pli bone valoros ol ?asi vana?ojn kune kun la Bandar-Log.

Apena? li direktis sin al la urba muro, kiam la simioj retrotiris lin, dirante al li ke li ne konis sian feli?on, kaj pin?ante lin por doni al li ?uldosenton. Li kunpremis la dentojn kaj diris nenion, sed pa?is, meze de la tumulto de la blekantaj simioj, ?is teraso kiu superstaris la akvujojn el ru?a sablo?tono duonplenigitajn de pluvakvo. Centre de la teraso staris la ruinoj de pavilono, tute el blanka marmoro, konstruita por re?inoj mortintaj anta? cent jaroj. La kupolforma tegmento estis duone disfalinta kaj ?topis la subteran pasejon tra kiu la re?inoj kutimis veni de la palaco. Sed la muroj estis faritaj de paneloj el tran?ita marmoro, mirinda verko de plekta?oj blankaj kiel lakto, inkrustitaj de agatoj, karneoloj, jaspoj kaj lazuritoj; kaj kiam la luno aperis super la monto, ?i brilis tra la a?ura plekta?o, ?etante sur la grudon ombrojn similajn al broda?o el nigra veluro.

Tute vundita, laca kaj malsatega ke li estis, Mo?gli tamen ne sukcesis deteni sin ridi kiam la Bandar-Log po dudekope komencis samtempe diri al li kiom ili estis gravaj, sa?aj, fortaj kaj dol?animaj, kaj kia frenezo estis por li voli forlasi ilin.

- Ni estas gravaj. Ni estas liberaj. Ni estas mirigaj. Ni estas la plej miriga popolo en la tuta ?angalo ! Ni ?iuj diras tion, tial tio devas esti vera, ili kriis. Nun, ?ar vi a?das nin por la unua fojo, kaj ?ar vi kapablas transdiri niajn parolojn al la ?angala popolo, por ke ?i estonte rimarku nin, ni diros al vi ?ion kio koncernas niajn bonegajn personojn.

Mo?gli metis nenian kontra?diron, kaj la simioj amasi?is po centoj kaj centoj sur la terason por a?skulti siajn proprajn oratorojn kanti la la?dojn de la Bandar-Log, kaj ?iujn fojojn kiam oratoro haltis pro manko de spiro, ili kriis ?iuj kune :

- Estas vere, ni ?iuj havas saman opinion.

Mo?gli balancis la kapon, palpebrumis kaj diris "jes", kiam ili metis al li demandon; sed tiom da bruo sentigis al li la kapturnon.

- Tabaki, la ?akalo, devas esti mordinta ?iujn ?i homojn, li diris al si, kaj nun ili suferas rabion. Certe ?i estas la De?ane⁽⁴⁾, la frenezo. ?u ili do neniam dormas ?… Nu jen nubo anta? tiu malbona?gura luno. Se almena? ?i estus nubo sufi?e dika por ke mi povu provi forkuri en la mallumo. Sed… mi estas tiel laca !

Du fideluloj gvatis la saman nubon de la fundo de la ruinita fosa?o, malsupre de la urba muro; ?ar Baghera kaj Kao, bone sciantaj la dan?eron kiun la Simia Popolo amase prezentis, ne volis preni nenecesajn riskojn. La simioj neniam luktas escepte se ili estas cent kontra? unu, kaj malmulte da homoj en la ?angalo volegas riski tian ludon.

- Mi tuj iros al la okcidenta muro, murmuris Kao, kaj abrupte alsturmos ilin profitante de la dekliva grundo. Ili ne ?etos sin sur mian dorson, al mi, malgra? ilia nombro, sed…

- Mi scias tion, diris Baghera, ke Baluo ne estas ?i tie ! Sed necesas fari tion kion ni povas. Kiam ?i tiu nubo kovros la lunon, mi iros al la teraso: ili kunsidas tie por ia konsilo pri la infano.

- Bonan ?ason, diris Kao kun senindulga mieno.

Kaj li rampis al la okcidenta muro. ?i estis la malplej en ruinoj, kaj la dika serpento mal?paris iom da tempo por trovi vojon por atingi la supron de la ?tonoj. La nubo ka?is la lunon, kaj ?ar Mo?gli demandis sin tion kio balda? okazos, li a?dis la malpezan pa?adon de Baghera sur la teraso. La nigra pantero estis grimpinta la dekliva?on preska? sen bruo, kaj sciante ke necesis ne mal?pari sian tempon por mordi, frapis ?irka? si dekstren kaj maldekstren inter la simioj ronde sidantaj ?irka? Mo?gli per kvindekopa kaj sesdekopa vicoj dense. A?di?is blekado de timego kaj kolero, kaj ?ar Baghera stumblis sur la korpoj kiuj ruli?is sub li baraktantaj, iu simio kriis :

- Estas nur unu ?i tie ! Mortigu lin ! Mortigu !

Konfuza miksbatalo de simioj, mordanta, ungovundanta, dis?iranta, derompanta, sin fermis sur Baghera, dum kvin a? ses el ili, ekkaptante Mo?gli^on, posttrenis lin ?is la supro de la pavilono kaj pu?is lin tra la truon de la rompita kupolo. Infano edukita de homoj estus multege vundi?inta ?ar la falo estis almena? dek kvin futojn (+/-4,5m) alta, sed Mo?gli falis kiel Baluo instruis lin fali, kaj tu?is la grundon kun piedoj anta?e.

- Restu ?i tie, kriis la simioj, ?is kiam ni mortigu viajn amikojn, kaj pli poste ni revenos ludi kun vi… se la Venena Popolo lasos vin vivanta.

- Ni estas el la sama sango, vi kaj mi, vigle diris Mo?gli a?digante la serpentan alvokon. Li sukcesis a?di susuron kaj sibladojn en la ruina?oj tute ?irka? li, kaj li duafoje a?digis la alvokon por esti certa.

- Bone, sss… ! For la kapu?oj, vi ?iuj ! diris duondekduo da malla?taj vo?oj (?iu ruino en Barato fari?as pli malpli frue ka?ejo de serpentoj, kaj la malnova pavilono svarmis je kobroj). Restu trankvila, frateto, ?ar viaj piedoj povus dolorigi nin.

Mo?gli sin tenis senmova tiom kiom eblis al li, observante tra la reto de marmoro kaj stre?ante la orelon al furiozan bruegon en kiu luktis la nigra pantero : blekadoj, kriegoj, interpu?i?adoj, kiujn superis la ra?ka kaj profunda stertoro de Baghera, dum li rompis, rapidegis, dronis kaj turni?adis sub la kompaktaj amasoj de siaj malamikoj. Por la unua fojo ekde sia naski?o, Baghera luktis por defendi sian vivon.

- Baluo devas esti proksima; Baghera ne estus venanta sola, pensis Mo?gli.

Kaj li la?te kriis : Al la akvujo ! Baghera. Atingu la cisternojn. Atingu ilin kaj enakvi?u ! Al la akvo !

Baghera a?dis, kaj la krio kiu sciigis al li la savi?on de Mo?gli, redonis al li novan kura?on. Li malfermis al si vojon, per senesperaj klopodoj, colon (2,5cm) post colo, rekte direkte al la pluvujoj, pene anta?enirante en silento. Tiam, de la ruinita muro, la plej proksima de la ?angalo, levi?is kiel tondrado, la milita krio de Baluo. La maljuna urso faris sian plejbonon, sed li ne sukcesis alveni pli frue.

- Baghera, li kriis, jen mi. Mi grimpas ! Mi hastas ! Ahu?ora ! La ?tonoj glitas sub miaj piedoj ! Atendu, mi alvenas, ho tre senhonoraj Bandar-Log^oj !

Li aperis, anhelante ?e la supro de la teraso, nur por malaperi ?is la kapo sub ondo da simioj; sed li klare firmigis sin sur siaj koksoj, kaj malfermante siajn anta?ajn krurojn, li ?irka?premis tiom el ili kiom li kapablis teni kaj komencis frapi per regula movado, bat… bat… bat…, kiun oni konfuzintus kun kadenca ritmo de padelrado. Bruo de falo kaj de resaltanta akvo avertis Mo?gli^on ke Baghera faris al si vojon ?is la akvujo kie la simioj ne povis sekvi. La pantero restis tie, sufokita, kun la kapo ?uste ekster la akvo, dum la simioj, vici?intaj sur la ru?aj ?tupoj la? tri vicoj profunde, dancis pro kolerego de supre malsupren, pretaj ataki lin samtempe de ?iuj flankoj, se li ?ajnigis eliri por veni helpi Baluoⁿ. Estis tiam kiam Baghera levis la mentonon tute degutantan de akvo kaj de malespero, a?digis la serpentan alvokon por peti protekton :

- Ni estas el la sama sango, vi kaj mi.

Kao, li pensis, lastminute forkuris. Kaj Baluo, duonsufokita sub la simioj rande de la teraso, ne sukcesis bridi rikanon, a?dante la nigran panteron voki helpon.

Kao apena? ?us boris al si vojon super la okcidenta muro, surteri?ante per strebo kiu delokigis unu el la ?tonoj de la kresto por sendi ?in ruli?i en la fosa?on. Li ne intencis perdi iun ajn el la avanta?oj de la tereno; tial li volvi?is kaj malvolvi?is unu a? du fojojn, por esti certa ke ?iu futo de sia longa korpo estas en bona kondi?o. Dum tiu tempo, la lukto kun Baluo da?ris, la simioj jelpis en la rezervejo ?irka? Baghera, kaj Mang, la vesperto, fluganta tien kaj tien, portis la nova?on de la granda batalo tra la ?angalo, tiel bone ke Hati, la sova?a elefanto mem, komencis elefantbleki kaj ke, tre malproksime, disaj bandoj da simioj kiujn la bruo vekis, alkuris, saltante tra la arbovojoj, al la helpo de siaj kamaradoj de la Malvarmaj Kavernoj, dum la bruego de la lukto fortimigis ?iujn tagbirdojn je mejloj (1,6Km) ?irka?e.

Tiam venis Kao, tute rekte, rapide, kun hasto por mortigi. La batalpotenco de pitono ku?as en la albato de ?ia kapo premata de la tuta forto kaj de la tuta pezo de ?ia korpo. Se vi povas bildigi lancon, a? murrompilon, a? pezan martelegon de proksimume duontuno, direktata kaj lo?ata de malvarma kaj trankvila volo, vi povas proksimume imagi al kio similis Kao en batalo. Iu pitono kun kvar a? kvin futoj (+/-1,2 a? 1,5m) kapablas faligi homon se ?i frapas lin ?uste sur la brusto; nu, Kao, vi scias tion, estis longa tridek futojn (+/-9m). Lia unua bato trafis la koron mem de la amaso da simioj, kiuj furiozis kontra? Baluo, sendita al sia celo, kun bu?o fermita kaj sen bruo. Ne bezonis duan. La simioj disi?is pro la krioj de :

- Kao ! Estas Kao ! Forkuru ! Forkuru !…

Ekde generacioj, la simioj estis malhelpitaj de la timego en kiu ?etis ilin la rakontoj de iliaj plia?uloj pri Kao, la nokta ?telisto kiu glitas la?longe de bran?oj tiel senhaste kiel sterni?as la musko, kaj facile forrabas la plej vivoplenan simion; de la maljuna Kao kiu kapablas tiel similigi sin kiel mortinta bran?o a? putra stumpo, ke la plej prudentaj lasas sin kapti, ?is kiam la bran?o ekkaptas ilin. Kao estis ?io kion timis la simioj en la ?angalo, ?ar neniu el ili sciis kie fini?is lia potenco, neniu el ili kapablis rigardi lin vidalvide, kaj neniu el ili iam eliris vivanta el lia ?irka?premo.

Tial ili fu?is, balbutante pro teruro, sur la murojn kaj la tegmentojn de la domoj, dum Baluo eligis profundan elspiron pro kvieti?o. Kvankam lia felo estis multe pli dika ol tiu de Baghera, li kruele suferis pro la lukto. Tiam Kao unuafoje malfermis la bu?on : longa vorto siblis, kaj la simioj kiuj fore rapidis veni al la defendo de la Malvarmaj Kavernoj, haltis tie kie ili estis, rigidi?intaj pro teruro, dum la bran?oj kiujn ili ?ar?is, fleksi?is kaj krakrompi?is sub ilia pezo. La simioj, sur la muroj kaj la malplenaj domoj, subite silentigis siajn kriojn, kaj en la silento kiu falis sur la urbo, Mo?gli a?dis Baghera skui siajn malsekajn flankojn elirante el la pluvujo. Poste la brukriado rekomencis. La simioj eksaltis pli alten sur la muroj; ili alkro?i?is al la koloj de la grandaj idoloj el ?tono kaj ?rikis saltetante la?longe de la kreneloj, dum Mo?gli, kiu dancis pro ?ojo en la pavilono, gluis sian okulon al la marmoraj a?uroj kaj huadis kiel strigoj, inter siaj anta?aj dentoj, por moki kaj montri sian malestimon.

- Regrimpu la hometulon tra la klappordo; mi ne povas fari pli, senspiri?e kriis Baghera. Prenu la hometulon, kaj ni forkuru. Ili kapablus denove ataki nin.

- Ili ne plu movi?os ?is kiam mi ordonos tion al ili. Restu. Ssss !

Kao siblis, kaj la silento plian fojon disvasti?is super la urbo.

- Mi ne povis veni pli frue, kamarado… sed… mi vere kredis a?di vin alvoki…

?i tio estis direktita al Baghera.

- Mi… mi povas esti krianta dum la lukto, respondis Baghera. Baluo, ?u vi estas vundita ?

- Mi ne certas ke ili ne tran?is min al cent etaj ursidoj, diris Baluo, serioze skuante siajn krurojn unu post la alia. ?o? ! Mi estas disbatita. Kao, ni ?uldas al vi, mi pensas, la vivon… Baghera kaj mi.

- Ne gravas. Kie estas la hometo ?

- ?i tie, en klappordo; mi ne sukcesas grimpi, kriis Mo?gli.

La kurbo de la rompita kupolo volbi?is super sia kapo.

- Kunprenu lin ! Li dancas kiel Mor, la pavo. Li balda? dispecigos niajn idojn, diris la kobroj de interne.

- Ha ! Ha ! diris Kao kun eta rido; li ?ie havas amikojn, ?i tiu hometo ! Retroiru, etulo, kaj ka?u vin, Venena Popolo. Mi tuj frakasos la muron.

Kao zorge ekzamenis la masona?on, ?is kiam li malkovris, en la plekta?o de la marmora?o, pli palan fendeton indikantan vundan punkton. Li donis du a? tri malfortajn kapbatojn por konscii pri la distanco; poste levante ses futojn (+/-1,8m) de sia korpo super la grundon, li ?etis per ?iuj siaj fortoj, kun la nazo anta?e, duondekduon da kapbatoj. La a?ura verko cedis, dispeci?is en nubon da polvo kaj da ?tonruboj, kaj Mo?gli per unu saltego sin ?etis tra la aperturo inter Baluoⁿ kaj Bagheraⁿ… kun unu brako metita ?irka? ?iu dika kolo.

- ?u vi estas vundita ? demandis Baluo, dol?e brakumante lin.

- Mi estas vundita, mi malsatas, kaj mi ne estas duone disbatita. Sed… Ho !… Ili kruele mistraktis vin, miaj fratoj. Vi sangas.

- Tiaj estas aliaj, diris Baghera, lekante al si la lipojn kaj rigardante la mortintajn simiojn sur la teraso kaj ?irka? la pluvujo.

- Tio estas nenio, tio estas nenio, se vi estas senvunda, ho mia orgojlo inter ?iuj malgrandaj ranoj ! ploris Baluo.

- Ni ju?os pri tio pli poste, diris Baghera per seka tono kiu tute ne pla?is al Mo?gli. Sed jen Kao, al kiu ni ?uldas la finsolvon de la batalo, kaj vi, la vivon. Danku lin la? niaj kutimoj, Mo?gli.

Mo?gli turnis sin kaj vidis la kapon de la granda Pitono kiu balanci?is je unu futo (+/-30cm) super la sia.

- Tiel tie estas tiu hometo, diris Kao. Lia ha?to estas tre glata, kaj li ne multe malsimilas al la Bandar-Log. Zorgu, etulo, ke mi neniam rigardu vin kiel simion en iu krepusko, dum kiu mi estus anta?nelonge ?an?inta mian veston.

- Ni estas el la sama sango, vi kaj mi, respondis Mo?gli. Mi ?uldas al vi la vivon ?inokte. Mia predo estos via predo, se iam vi malsatas, ho Kao !

- ?iujn miajn dankojn, frateto, diris Kao kies la mokema okulo brilis. Kaj kion kapablas mortigi tiel maltima ?asisto ? Mi petas sekvi la sekvontan fojon kiam li ekmovi?os.

- Mi nenion mortigas…, mi estas tro malgranda… sed mi alpelas la kaprojn renkonten al tiuj kiuj scias uzi ilin. Kiam vi sentos vin malplena, venu al mi, kaj vi vidos ?u mi diras la veron. Mi havas kelkan lertecon dank'al tio, li montris siajn manojn, kaj se vi iam falus en kaptilon, mi povas pagi la ?uldon kiun mi ?uldas al vi, tiel kiel tiun kiun mi ?uldas al Baghera kaj Baluo ?i estantaj. Bonan ?asadon al vi ?iuj, miaj mastroj.

- Bone dirita ! grumbletis Baluo.

?ar Mo?gli bele esprimis siajn dankojn.

La Pitono lasis faleti sian kapon dum unu minuto sur la ?ultron de Mo?gli.

- Brava koro kaj ?entila lango, li diris, ili kondukos vin foren en la ?angalon, etulo… Sed nun rapide foriru kun viaj amikoj. Iru dormi, ?ar la luno subiras, kaj pli bone valoras ke vi ne vidu tion kio tuj sekvos.

La luno sinkis malanta? la montetoj, kaj la vicoj da tremantaj simioj, premitaj unuj kontra? la aliaj sur la muroj kaj la kreneloj, ?ajnis kiel timtremantaj kaj dis?iritaj fran?oj. Baluo malsupreniris al la akvujo por tie trinki, kaj Baghera komencis bonaran?i sian felon, dum Kao rampis al la centro de la teraso kaj fermis siajn makzelojn kun sonora klakado kiu altiris al li la okulojn de ?iuj simioj.

- La luno subiras, li diris. ?u estas ankora? sufi?e da lumo por vidi ?

De la muroj venis ?emo kiel tiu de la vento ?e la pintoj de la arboj :

- Ni vidas, ho Kao !

- Bone. Kaj nun, jen la danco… la danco de la malsato de Kao. Restu trankvile kaj rigardu !

Li volvis sin du- a? tri-foje la? granda rondo, svingante sian kapon de amba? flankoj per naveda movado. Poste li komencis fari buklojn kaj okformojn per sia korpo, viskozajn triangulojn kiuj fandi?is al molaj kvadratoj, al kvinanguloj, al ?an?i?emaj teramasoj, ?io tuta sen ripozi, sen hasti, sen iam interrompi la obtuzan zumadon de sia kanto. La nokto fari?is pli kaj pli malluma; balda? oni ne plu distingis la malrapidan kaj ?an?i?antan ondomovon de la korpo, sed oni povis a?di la susuradon de la skvamoj.

Baluo kaj Baghera staris senmovaj kiel ?tonoj, kun grumbladoj funde de la gor?o, la kolo hirta, kaj Mo?gli tute mira rigardis.

- Bandar-Log, fine diris la vo?o de Kao, ?u vi povas movi manojn a? piedojn sen mia ordono ? Parolu !

- Sen via ordono ni povas movi nek piedojn nek manojn, ho Kao !

- Bone ! Alpa?u unu pa?on pli proksime al mi.

La vicoj da simioj nerezisteble ondi?is anta?en, kaj Baluo kaj Baghera faris kun ili unu firman pa?on.

- Pli proksimaj ! sibligis Kao.

Kaj ?iuj denove ekmovi?is.

Mo?gli metis siajn manojn sur Baluo kaj Baghera por ilin kuntiri foren, kaj la du dikaj bestoj ektremis kvaza? oni vekis ilin meze de son?o.

- Lasu vian manon sur mia ?ultro, Baghera murmuris. Lasu ?in, a? mi devos reiri… reiri al Kao. Haa !

Sed estas nur la maljuna Kao faranta rondojn en la polvo, diris Mo?gli, ni foriru.

Kaj ?iuj tri ?teliris tra bre?o de la muroj por atingi la ?angalon.

- ?oof ! diris Baluo, kiam li retrovi?is en la trankvila etoso de la arboj. Neniam plu mi faros aliancon kun Kao.

Kaj li skuis sin de supre malsupren.

- Li scias pli ol ni, diris Baghera, tremetante. Iom pli, se mi tie restus, mi alpa?us en lian fa?kon.

- Pli ol unu sekvos ?i tiun vojon anta? ol la luno denove levi?os, diris Baluo. Li faros bonan ?asadon… la? sia maniero.

- Sed kion ?io tute signifis ? diris Mo?gli, kiu nenion sciis pri la fascina potenco de la pitono. Mi vidis nenion pli ol dikan serpenton farante ridindajn rondojn ?is kiam i?is malluma. Kaj lia nazo estis tute difektita. Ho ! Ho !

- Mo?gli, diris Baghera incitite, lia nazo difekti?is pro vi, kiel estas pro vi ke estas ?irvunditaj miaj oreloj kaj miaj flankoj kaj miaj kruroj, same kiel la muzelo kaj ?ultroj de Baluo. Nek Baluo nek Baghera estos ema por plezure ?asi dum longaj tagoj.

- Ne gravas, diris Baluo, ni estas reposedantaj la hometulon.

- Estas vere, sed li multe kostas al ni; li kostis al ni tempon kiun ni povintus pasigi en utilaj ?asoj, vundojn, harojn (mi estas duone senharigita la? la tuta dorso) kaj fine honoron. Mi diras honoron, ?ar memoru, Mo?gli, ke mi, la nigra pantero, estis devigata alvoki Kaoⁿ por helpo, kaj ke vi vidis nin, Baluo kaj mi, resti stuporaj kiel birdetoj anta? la Danco de Malsato. ?io ?i, hometulo, devenas de viaj ludoj kun la Bandar-Log.

- Estas vere, estas vere, diris Mo?gli ?agrene. Mi estas malbona hometulo, kaj mi sentas mian koron tre mal?oja.

- Hm ! Kion diras la Le?o de la ?angalo, Baluo ?

Baluo ne volis premegi Mo?gli^on, sed li ne povis moderigi la le?on; tial li malklare murmuris :

- ?agreno ne estas puno. Sed memoru tion, Baghera… li estas tute juna !

- Mi memoros tion; sed li malbone agis, kaj la batoj nun meritas batojn. Mo?gli, ?u vi havas ion por diri ?

- Nenion. Mi malpravis. Baluo kaj vi, vi estas vunditaj. Tio estas justa.

Baghera donis al li duondekduon da manfrapoj, amikaj por iu pantero (ili apena? vekintus unu el siaj propraj idoj), sed kiuj estis por sepjara infano tiel severa puno kiel oni povus deziri eviti tion. Kiam ?i fini?is, Mo?gli ternis, kaj provis denove regi sin, sen unu vorto.

- Nun, diris Baghera, saltu sur mian dorson, frateto, kaj ni reiru hejmen.

Unu el la bela?oj de la ?angala Le?o estas ke puno reguligas ?iujn kontojn. Poste estas finita pri ?iuj ?ikana?oj.

Mo?gli lasis fali sian kapon sur la dorson de Baghera, kaj endormi?is tiel profunde ke li e? ne veki?is kiam oni demetis lin en la kavernon de siaj fratoj.

* * *

Vidu nin pasi festonantaj la nebulon

Duonvoje al la ?aluza luno !

?u vi ne envias niajn liberajn tribojn ?

Kion vi pensus pri du pliaj manoj ?

?u vi ne ?atus ?i tiun volvan voston ?

Pli harmonia ol la Am-arko ?…

?u vi koleras ?… Ne gravas.

Frato, rigardu vian voston kiu pendas !

 

Sur la alta bran?o, en vicoj, ni revas

Pri belaj sekretoj kiujn nur ni scias,

Pripensante pri la grandfaroj kiujn la mondo esperas,

Kaj ke nia genio nuntempe faras,

Io nobla kaj sa?a farita

Je la nomo de simpla deziro…

Kion ?… Mi ne plu scias… ?u gravis ?

Frato, rigardu vian voston kiu pendas !

 

?iuj malsamaj lingvoj a? blekoj

De birdo, de rampulo a? de bestioj, lernitaj,

Plumo, skvamo, haro, kantoj de ebeno a? de arbaro,

Ni rapide babilu ilin kaj ?iuj samtempe !

Bonegaj ! Perfektaj ! Jen kiuj ni estas

Nun tute samaj kiel homoj !

Ni ludu homon… ?u tre gravas ?

Frato, rigardu vian voston kiu pendas !

 

La simia popolo estas mirinda.

Venu ! Nia svarmo, salteganta en la arbaregoj, iras supren malsupren

Rakete al malpezaj pintoj kie maturi?as la sova?aj vinberoj,

Per la mortinta ligno kiun ni rompas kaj la bela bruo kiun ni faras,

Ho, estu certa ke ni tuj konsumos subliman verkon !

 

Vojkanto de la Bandar-Log.

* * *