Luĉjo, la Aventuremulo de Altvaloroj.

Iam, vivis en la ĉarma vilaĝo Florarbo, juna knabo nomata Luĉjo. Luĉjo estis juna aventuremulo, ĉiam scivolema malkovri la medion kiu ĉirkaŭis lin. La naturo senĉese mirigis lin, kaj li pasigis horojn por esplori la vastajn arbarojn, por observi la arbojn kun strangaj formoj, la beletajn florojn kun brilaj koloroj kaj por aŭskulti la kantojn de la birdoj kiuj vizitadis la branĉojn. Ĉiu malkovro estis en si mem eta aventuro, kaj lia abunda imago igis lin veran esploriston dum siaj libertempoj.
Iun sunbrilan tagon, dum li promenis en parto de la arbarego kiun li ne jam konis, Luĉjo ekvidis grupon da junuloj kiuj ŝajnis pliaĝaj ol li. Ili cirkle sidis kune, ĉirkaŭataj de ridadoj kaj fumoj. Alproksimiĝante, Luĉjo rimarkis ke ili havis cigaredojn enmane kaj botelojn da alkoholaĵo metitajn ĉe siaj flankoj. Miksaĵo de scivolemo kaj maltrankvilo invadas Luĉjoⁿ. Ĝi estis sceno kiun li neniam antaŭe renkontis.
La junuloj vidis lin kaj bonvenigis lin per ridetoj kaj amikaj gestoj, proponante al li kuniĝi al ili. Luĉjo sentis ondadon de ekscito. Sin trovi kun homoj pli aĝaj ol li, sperti momenton de libereco, tio estis tenta, preskaŭ magia travivaĵo. Sed dum li sin lasis kuntirata de ĉi tiu penso, li rememoris la parolojn kiujn lia patrino ofte ripetis al li :
- Memoru, Luĉjo, cigaredoj, alkoholaĵoj kaj drogoj povas ŝajni allogaj, sed ili estas danĝeraj vojoj kiuj povas damaĝi vian sanon kaj vian estontecon.
Subite, lia ĝojo stompiĝis. Li rememoris kiom multe lia patrino domaĝas lin, ĉiujn klopodojn kiujn ŝi faris por zorgi lin, kaj li komprenis ke la tento kiun li sentis, ne indis tion. Post profunda enspiro, li decidis ĝentile malakcepti la inviton, sentante sin samtempe senpezigita kaj fiera pro sia decido. Li sciis ke ĉi tiu vojo ne kongruis al li, ke li volis antaŭeniri en la vivo restante fidela al siaj valoroj kaj al si mem.
Laŭ la fluo de la tagoj, Luĉjo sin trovis fronte al aliaj similaj situacioj. Ĉu en la vilaĝaj stratetoj, ĉu en la lernejo, junuloj ofte provis devojigi lin al kondutoj kiuj ne plaĉis al li. Ĉiufoje, la konsiloj de lia patrino resonis en lia menso kiel trankviliga melodio. Ĉi tiu konstanta rememorigo pri ŝia saĝeco donis al li la forton diri ne. Fronte al premoj kaj influoj de aliaj, Luĉjo restis firma en siaj konvinkoj kaj ne sin lasis influi.
Kun la tempo, lia fortikeco de la karaktero ne restis nerimarkita. Li akiris la respekton de siaj kamaradoj, fariĝante por ili sekvinda modelo, iu simbolo de kuraĝo fronte al malfacilaĵoj. Multaj junuloj de la vilaĝo komencis admiri Luĉjoⁿ ne nur pro sia viv-elekto sed ankaŭ pro la trankvilo kaj decidemo kiun li elmontris. Li montris al ili ke eblis trapasi adoleskecon restante fidela al siaj principoj.
Luĉjo kreskis evitante la insidojn de submetigaj substancoj, konscianta pri la katastrofaj konsekvencoj kiujn ili povus enhavi. Li sin sentis feliĉa kaj libera, ĉirkaŭita de la amo de sia familio kaj de siaj amikoj, scianta ke li faris la ĝustan elekton. Rifuzante sin lasi kuntiri en la implikaĵojn de dependecoj, li certigis al si brilan estontecon.
Tiel Luĉjo daŭrigis sian vojon kun memfido, lernante eviti obstaklojn kaj minacojn de adoleskeco. Lia decidemo kaj lia matureco helpis al li konservi lian kapuson, kaj li sciis, funde de li, ke li estas sur la ĝusta vojo - vojo plena de multepromesaj aventuroj kaj de belaj venontaj malkovroj, for de la danĝeroj de dependecoj. Lia rakonto iĝis legendo en la vilaĝo, memorigante ĉiun pri la graveco fari sanajn kaj pripensitajn elektojn por feliĉa estonteco.