02 _ La Gardanĝelo.

- ?u estas lo?ejo por mi, por du infanetoj kaj por mia hundo ?  rekomencis Mutie ?e la pordo de la gastejo.

- Eniru, Sinjoro, estas por gastigi ?iujn, respondis gajeta vo?o.

Kaj virino kun fre?a kaj ridetanta mieno aperis ?e la pordosojlo.

- Envenu, Sinjoro, mi liberigu vin de via rajdanto, diris la virino ridante kaj milde forprenante la etan Jakoboⁿ el supre la ?ultroj de la voja?anto.  Kaj tiu kompatinda etulo kiu kviete dormas sur la dorso de la hundo !  Iu beleta infano kaj iu brava besto !  ?i ne movas pli ol hundo el plumbo pro timo veki la infanon.

Tamen la bruo fine vekis la etan Pa?loⁿ, li malfermegis la okulojn, rigardis ?irka? si kun mirigita mieno.  Kaj, ne vidante sian fraton, li pa?tis kiel por plori kaj vokis per tremanta vo?o : "Jakoboⁿ ! volas Jakoboⁿ !"

JAK : Mi estas ?i tie; jen mi, Pa?lo mia.  Ni estas tre feli?aj !  ?u vi vidas tiun ?i bonulon ?  Li venigis nin ?i tie; vi balda? ricevos supon.  ?u ne, sinjoro Mutie, vi ja volos doni supon al Pa?lo ?

MUT : Certe, mia knabo, supon kaj ?ion kion vi volos.

La gastejestrino rigardis kaj a?skultis kun mirigita mieno.

MUT : Vi nenion komprenas, bonulino mia, ?u ne ?  Estas tuta afero kiun mi rakontos al vi.  Mi trovis tiujn du kompatindajn etulojn perdintajn en arbaro, kaj mi kunkondukis ilin.  Tiu ?i etulo, li aldonis, ameme karesante la kapon de Jakobo, tiu ?i etulo estas bona kaj brava knabo, mi rakontos al vi tion.  Sed tuj donu al ni supon por la infanoj kiuj havas la stomakon malplena, kelkan kuira?on por ?iuj, kaj mi zorgas pri la hundo, iu malnova amiko, ?u ne, Kapitano ?

Kapitano respondis skuante la voston kaj lekante la manon de sia mastro.  Mutie liberigis Pa?loⁿ de la bluzo kiu envolvis lin kaj li metis lin sur la grundon.  Pa?lo rigardis ?ion kaj ?iujn; li ridis al Jakobo, ridetis al Mutie kaj brakumis Kapitanoⁿ.  La gastigantino kiu havis supon sur la fajro, pretigis la tagman?on.  ?io balda? estis preta.  ?i sidigis la infanojn sur se?ojn, metis anta? ?iu el ili plenan teleron da supo, panpecon, alportis sur la tablon froma?on, fre?an buteron, rafanetojn, salaton.

- Estas por atendi la stufa?on, Sinjoro.  La froma?o estas bona, la butero ne estas malbona, la rafanetoj estas tutfre?e eltiritaj el la tero, kaj la salato estas bone miksita.

Mutie altabli?is.  Jakobo kaj Pa?lo, kiuj malsategis, ?etis sin sur la supon.  Jakobo zorgis man?igi kelkajn kulerojn al Pa?lo anta? ol mem gustumi ?in.  Poste Pa?lo man?is per si mem kaj la bona eta Jakobo povis kontentigi sian apetiton.  Post la supo, li man?is kaj donis al Pa?lo panon kaj buteron.  ili trinkis cidron.  Poste alvenis ?af-raguo kun terpomoj.  La bona kaj beleta viza?o de Jakobo estis radianta.  Pa?lo ridis, kisis la manojn de Jakobo ?iufoje kiam li povis kapti ilin.  Jakobo direktis al sia frato la plej kortu?ajn atentojn.  Neniam li forgesis lin, li mem pasis nur due.  Mutie rigardadis ilin.  Anka? li ridis kaj sentis sin feli?a.

- Kompatindaj etuloj !  li pensis, kion ili fari?us se Kapitano ne trovis ilin ?  Tiu eta Jakobo havas bonan koron !  Kia tenereco por lia frato !  Kiajn zorgojn li donas al li !  Kion fari, Dio mia !  Kion fari kun ?i tiuj infanoj ?

La gastigantino anka? atente observis la zorgojn de Jakobo por lia frato, kaj la belan, honestan fizionomion de Mutie.  ?i senpacience atendis la klarigon kiun promesis al ?i tiu ?i lasta kaj servis al li la plej bonajn pecojn, sia plej bonan cidron kaj sian plej malnovan brandon.

Mutie ankora? man?is, la infanoj estis finintaj, ili apogis sin kontra? la dorson de siaj se?oj kaj komencis oscedi.

- Iru ludi, bubetoj, diris al ili Mutie.

- Kien necesas iri, sinjoro Mutie ?  demandis Jakobo saltante malsupren de sia se?o kaj helpante Pa?loⁿ malsupreniri el lia.

MUT : Vere, mi ne tro scias.  Diru do, bona gastigantino mia, kien vi lokos la knabojn por ke ili amuzi?as sen perturbi ion ?

- Tiu ?i flanko, al la ?ardeno, infanoj miaj, diris la gastigantino malfermante malanta?an pordon.  Jen ?e la fino de la aleo, kuvo plene da akvo kaj poto apude, vi povos amuzi?i akvumante legomojn kaj florojn.

JAK : ?u mi povas utiligi la akvon kiu estas en la kuvo por lavi Pa?loⁿ kaj anka? lavi min, Sinjorino ?

BLD (la gastigantino) : Certe, kna?jo mia, sed atentu ne malsekigi al vi la krurojn.

Jakobo kaj Pa?lo malaperis en la ?ardenon; oni a?dis ilin ridi kaj babili.  Mutie man?is malrapide kaj pripensi.  La gastigantino prenis se?on kaj metis sin vidalvide al li, atendante ke li estas fininta por forigi la man?ilaron.  Kiam Mutie englutis sian lastan guton da kafo kaj da brando, li suprenrigardis, vidis la gastigantino, ridetis, kaj alkubuti?ante al la tablo : "Vi atendas la rakonton kiun mi promesis al vi, li diris; jen ?i : ?i ne estas longa, kaj eble vi helpos min fini ?in".

Li donis al ?i raporton pri sia renkonti?o kun la infanoj.  Lia vo?o tremis pro kortu?o redirante la parolojn de Jakobo kaj rakontante la zorgadojn kiujn li havis por sia malplia?a frato, lian sindonemon, lian amemom por li, la kura?on kiun li mal?paris pro ilia forlaso kaj la kortu?an fidon al la sankta Virgulino.

- Kaj nun ke vi scias tiom multe kiom mi, bonulino mia, helpu min eli?i el embaraso.  Kion mi povas fari pri tiuj infanoj ?  Forlasi ilin ?  Mi ne kura?as.pri tio, estus malakcepti ?ar?on kiun mi povas entute elporti, kaj rifuzi la donacon kiun faras al mi la bona Dio.  Sed mi havas longan vojon por iri : mi forlasas mian regimenton kaj reiras al hejmolando.  Estas ke mi ne ankora? alvenis tien, mi devas fari kvar etapojn je sep ?is ok le?goj.  Kaj kiel treni tiujn ?i infanojn tiom junaj, tra pluvo, koto, vento ?  Kaj plie, mi estas fra?lo; mi ne restas hejme, neniu por varti ilin.  Mia frato estas gastejestro, kiel vi, kaj tute ne bezonas de mi, miaj gepatroj estas delonge apud la bona Dio, miaj fratinoj estas edzini?intaj kaj ili havas sufi?an kun la siaj, sen aldoni kompatindajn etulojn sen gepatroj, kaj sen mono.  Nu, bona gastigantino mia !  Vi ?ajnas al mi bravulino...  Diru...  Kion vi farus sur mia loko ?

BLD : Tio kion mi farus ?... Tio kion mi farus ?...  Honorvorte, mi tute ne scias.

MUT : Sed ne estas konsilo, tio !  Tio decidas nenion.

BLD : Kion vi volas ke mi diras al vi ?...  Unue mi certe ne lasus ilin vagadi sencele.

MUT : Estas ja tio kion mi diris al mi.

BLD : Mi ne donus ilin al iu ajn.

MUT : Estas ja mia ideo.

BLD : Mi ne kunkondukus ilin piede tiom for.

MUT : Estas tio kiun mi diris.

BLD : Do...  mi vidas nur unu eblecon ...  Sed vi ne volos.

MUT : Eble jes.  Diru pli.

BLD : Estas lasi ilin al mi.

Mutie rigardis la gastigantinon kun surprizo kiu mallevigis al ?i la okulojn kaj kiu ru?igis ?in kvaza? ?i diris azena?on.

BLD : Mi ja sciis, ?i embarase diris, ke vi ne volus.  Vi ne konas min.  Vi diras al vi ke mi eble ne estas la bona virinon kiun mi ?ajnas, ke mi malfeli?igus la infanojn, ke vi sentus ilin en la konscio kaj kion mi ankora? scias ?

MUT : Ne, bona gastigantino mia, mi nek dirus nek pensus ion pri tio ?io.  Nur... nur... mi ne scias kiel diri... mi estas ?uldanta al vi, dankema... sed vere, mi ne multe scias pri vi... kaj... kaj...

BLD : Vi ja povas diri ke vi tute ne konas min.  Sed vi ne povos diri same, se vi volas iri informi?i pri la virino Blidot, gastejestrino de la Gardan?elo.  Iru ?e s^ron la parokestron, ?e la viandiston, la ?arfariston, la hufoferiston, la instruiston, la paniston, la butikiston, kaj ankora? multajn aliajn.  Ili ?iuj diros al vi, ke mi ne estas malica virino.  Mi estas vidvino, mi estas dudek ses jaroj, mi ne havas infanojn, mi estas sola kun mia fratino kiu estas dek sep jaroj, ni perlaboras nian porviva?on sen tro da malfacila?o, ni mankas nenion, ni e? realigas etajn ?para?ojn kiujn ni investas ?iujare.  Mankas al mi infanoj, jen du tute trovitaj.  Mi demandas nenion al vi, mi, por varti ilin.  Mi ne komplikas la aferon.  Nur, mi scias ke mi amos ilin, ke mi tute ne malfeli?igos ilin kaj ke vi havos trankvilan konsciencon rilate al ili.

Mutie stari?is, premis la manojn de la gastigantino en la siaj kaj rigardis ?in kun amema dankemo.  "Dankon, li diris per konvinkita tono.  Kie lo?as via preposto ?"

BLD : ?i tie, aliflanken, jen la ?ardeno de la pastrejo, pu?u la pordon kaj vi estas tie.

Mutie prenis sian kepon kaj iris viziti la preposton por paroli kun li pri sinjorino Blidot kaj peti al li bonan konsilon.  Necesas kredi ke la informoj ne estis malbonaj ?ar Mutie revenis post kvaronhoro, kun la mieno kvieta kaj ?oja.  "Vi gardos la etulojn, mia bonega gastigantino, li diris ridetante.  Mi lasos ilin al vi... morga?.  ?u vi bonvolos gastigi min ?is morga? ?  ?u ne ?"

BLD : Tiom kiom vi volos, mia kara sinjoro.  Estas ?uste, mi komprenas ke vi volis doni al vi iom da tempo por scii tian kia mi estas kaj por vidi lo?igi miajn infanojn... ?ar mi ja povas nun diri miajn infanojn, ?u ne ?

MUT : Ili ja restas anka? iom al mi, sen ripro?o.  Kaj mi ne diras ke mi ne revenos viziti ilin iun tagon a? la alian.

BLD : Kiam vi volos, mi ?iam havos liton por vi tranokti kaj bonan vesperman?on por revigligi vin.  Kaj nun, mi iras vidi miajn infanojn.  ?u jen la patrinaj zorgadoj kiuj komencas ?  Unue necesas al mi ku?igi ilin ne for de mi kaj mia fratino.  Kaj poste, necesos al ili tola?o, vestoj, ?uoj.

MUT : Tamen estas vere !  Mi ne kalkulis kun tio.  Estas mi kiu hontas ka?zi al vi tiujn malfacila?ojn kaj tiun elspezon.  Tion, komprenu, bona gastigantino mia, ne estas utile ka?i al mi, mi ne havas sufi?e por pagi tiun tuton, mi havas tute ?uste miajn voja?kostojn kaj unu moneron je dek frankoj por la neatendita?o : cigaro, riparo de ?uoj, eta almozdono pasante por pli malri?a ol mi.  Ekzemple, mi povas dividi la moneron kaj lasi al vi kvin frankojn.  Mi tamen alvenos, mi bone detenos min de tabako kaj ?uoj.  Estas tiom multaj kiuj pa?adas nudpiede !  Oni banas ilin pasante anta? rivereto, kaj oni pa?as nur pli bone.

BLD : Gardu vian moneron, mia bona sinjoro, pli malpli kvin frankoj ne ?enas min.  Gardu ?in, via bona intenco sufi?as, kaj la infanoj ne mankos ion ajn.

La gastigantino stari?is, ridetante faris amikan kapsignon al Mutie kaj eliris.