29 _ Konkludo, sed sen fino.

La dek a? dek du tagoj kiuj apartigis la edzi?peton kaj la ceremonion rapide kaj gaje fluis.  La geedzi?ontoj malmulte forlasis la generalon kiun la gajeco kaj vigleco de sinjorino Blidot ?iam amuzis.  La geedzi?o okazis sen bruo a? festo.  Du gevidvoj kiuj geedzi?as ne okazigas geedzi?feston kiel junuloj.  Oni tagman?is ?e la generalo, kun la preposto kaj la notario.  Posttagmeze, sinjorino Derigni eklo?is ?e la generalo kun la infanoj.  Sinjoro kaj Sonjorino Mutie i?is solaj mastroj de la Gardan?elo.  La generalo deziris ke la gastejo de la Dankema Generalo restu malfermita al ?iuj militistaj voja?antoj kaj mem plezuris servi ilin kaj ka??ovis orajn monerojn en iliajn po?ojn.  Li ankora? vivadis gaja kaj feli?a en Lumigni dum unu monato: la paca interkonsento devigis lin forlasi tiun dol?an vivon kaj la uniformon kiu pla?is al li... almena? dum kelka tempo.

Necesis foriri.  La? iliaj konvencioj, Derigni akompanis lin, kunprenante sian edzinon kaj siajn infanojn, ?iuj kontentegaj pro la voja?o kaj feli?aj pro ne disi?i.  Sinjorino Blidot korligi?is al sia edzo tiom kiom al la infanoj.  Derigni surprize konsciis ke li amis sian duan edzinon kiel li amis Magdalenaⁿ, sia unua gajeco estis reveninta.  La generalo trovis sin la plej feli?a el la homoj.  Anta? ol eliri Lumigni^on, li donis la domon kaj ?iajn kromdomojn al sia edzineto, kiel li ankora? nomis ?in, la herbejojn, la ?irka?ajn terenojn al Derigni kiu tiel akiris personan propra?on je pli ol kvardek mil frankoj.

Mutie kaj Elfia taskis al si la mastradon kaj la gardon de la domo kaj de la terenoj de la Dankema Generalo dum la foresto de Derigni kaj de lia familio.  La disigo de la du fratinoj estis dolora, Elfia ploris, Mutie videble estis emociita.  La generalo kisis Elfiaⁿ kun korelver?ado kaj diris redonante ?in al Mutie : "?is revido post unu jaro, miaj infanoj, miaj bonaj amikoj.  Atendu min por la bapto de via unua infano, estas mi kiu estos la baptopatro.  Adia?, miaj infanoj, pensu pri la maljuna generalo ?iam dankema".

La veturilo foriris, Mutie kunprenis sian edzinon kiu ploradis malpli amare ekde la promeso de la generalo.

ELF : ?u vi kredas, mia amiko, ke ili revenos post unu jaro, kiel promesis la generalo ?

MUT : Mi estas certa, mia Elfnjo.  Li amas nin ?iujn, li amas nur nin kaj li deziras nian feli?on.

Mutie vi?is la okulojn de Elfia kaj elkondukis ?in inspekte rondviziti la herbejojn kaj la terenojn de Derigni.  Ili ordigis ?ion en la domo kiu restis fermita ?is la reveno de ?iaj proprietuloj.

Netavi?tuko i?is sufi?e bona knabo kaj eliris el la Fratoj por dungi?i kiel komizo en komerca domo.

La proceso Burniero fini?is kun la mortkondamno de Burniero kaj de lia edzino, kaj kun la vivda?ra laborpuno de la frato de Burniero.  La edzino Burniero ne estis ekzekutita, ?i estis internigita en frenezulejo, fari?inte furiozfreneza sekve de la bato al la kapo kiun ?i ricevis de Mutie.  Burniero estis senkapigita kaj mortis elkra?ante malbenojn kontra? Mutie kaj la generalo.

Oni a?dis de li kaj dum tiu ?i proceso, ke li forkondukis la veturilon de la generalo por kredigi lian foriron; ke li veturis ?is iu arbaro kie li frakasis kun sia frato per hakoj kaj poste bruligis ?in, kaj ke ili nokte revenis al Lumigni sen esti viditaj de iu ajn.

La preposto plenumigis la laborojn kiujn determinis la generalo.  La pre?ejo de Lumigni fari?is la plej beleta de la lando, kaj estis ofte vizitata de eminentaj voja?antoj kiuj haltis ?e la Gardan?elo, sola bona gastejo de la vila?o.

Ni nenion diros pri la generalo nek pri liaj voja?akompanantoj, kies ni intencas da?rigi la rakonton en alian volumon.  Ni kontentos nin konstati ke ilia voja?o estis gaja kaj feli?a, kaj ke ili ?iuj alvenis en bona stato en la lando de Gromilino, apud Smolensk, post esti preterpasintaj tra Petersburgo kaj Moskvo.  La detaloj en la sekvan volumon.

FINO.