28 _ Geedziĝo sen geedziĝofesto.

La morga?on de la geedzi?ofesto, la generalo, vidante Derigni^on pli mal?oja ol li jam estis ekde la tago kiam li retrovis siajn infanojn, interese demandis al li tion kion tiel mal?ojigis, kaj instigis lin sincere paroli.

GNR : Malka?e parolu, mia amiko, ne timu ke mi ekkoleros.  Mi vidas vin mal?oja kaj malkvieta, kaj mi tiom interesi?as pri vi ke mi ne povas koleri?i pro tio kion vi povus diri al mi.

SLD : Mia generalo, mi pardonpetas, sed ekde la propono kiun vi faris al mi por gardi min ?e via servo, por e? kunpreni min en Rusion kun miaj infanoj, mi ne scias al kio decidi?i.  Mi vidas ke estas por ili grandegan intereson akompani vin kun mi.  Sed mia generalo (pardonu min tiel malka?e paroli al vi), kiom da mal?ojoj kaj da malagrabla?oj por ili, kaj konsekvence por mi, devas rezulti el tiu situacio !  Miaj kompatindaj infanoj amas tiel tenere sinjorinon Blidot^on ke disigi ilin de ?i dum jaroj, kaj eble por ?iam, estus trudi al ili aflikton el la plej kruelaj.  Kaj kiel mi, okupinta per mia servo apud vi, mia generalo, sukcesus priatenti miajn infanojn, da?rigi iliian edukadon tiel bone komencita ?  Kaj plie, mia generalo, se tiuj infanoj lacigus vin, tedus vin, ?u sur vojo, ?u en Rusio, kio ni fari?us ?

Derigni haltis malgaja kaj pensema.  La generalo atente a?skultis lin kaj sen kolero.

- Kaj se vi forlasus min, mia amiko, kio vi fari?us, kion vi farus pri viaj infanoj ?

Derigni prenis sian kapon en siaj manoj kun dolora gesto kaj diris per konsternita vo?o : "Jen, mia generalo; tio estas, tio ja estas.  Sed kion mi povas, kion mi devas fari ?  Pardonu, se mi tiel sincere parolas al vi, mia generalo; vi kura?igis min, kaj mi dedi?as min al via boneco.

GNR : Derigni, mi jam pensis pri tio ?io, mi e? parolis pri tio al preposto.  Viaj infanoj povas nek forlasi sinjorinon Blidot^on, nek resti kie ili estas.  La edzineco de Elfia donas mastron en la domo kaj nuligas la a?toritaton de sinjorino Blidot, ?i kaj la infanoj ne malfruus esti malkomfortaj.  Estas nur unu rimedo, ununura, por vi gardi viajn infanojn kaj lasi al ili tiun bonegan patrinon kiu tiel bone anstata?as tiun kiun ili perdis.  Edzinigu ?in.

Derigni faris eksalton kiu eksaltigi la generalon.

SLD : Mi ?  Mia generalo !  Mi, sen hava?o, sen familio, sen estonteco, edzinigi sinjorinon Blidot^on kiu estas ri?a, kiu ne pensas reedzini?i ?  Ne eblas, mia generalo !  Neeble !...  Jes, beda?rinde neeble.

La generalo ridetis pro la "beda?rinde".  Derigni ne estis do malema al tio; li akceptus tiun geedzecon por siaj infanoj kaj eble por sia propra feli?o.

GNR : Mia amiko, ne estas neeble.  Vi sincere parolas al mi, mi tuj faros same.  Mi estas maljuna, mi estas kripla, mi mal?atas ?an?on.  Mi amas vin kaj mi estimas vin, via servo multe pla?as al mi kaj estas necesa al mi.  Se vi edzinigus sinjorinon Blidot^on kaj ke vi konsentus resti ?e mi kun ?i kaj viaj infanoj, kaj akompani min en Rusio, ankora? kun ?i kaj la infanoj, mi certigus vian estontecon a?etante kaj donante al vi la terenojn kiuj ?irka?as mian gastejon.  Vi scias, ke la? la terminoj de la kontrakto de Elfia, mi donos la gastejon al sinjorino Blidot se ?i edzigas vin, ?ar estas al vi kiun mi pensis enskribigante ?i tiun kla?zon.  Koncerne mia restado en Rusio, ?i ne estos longa, mi aran?os miajn aferojn, mi forlasos la aktivan servon pro miaj multaj vundoj, kaj mi revenos lo?i en Francio.  Pripensu, mia amiko, decidu.  ?u vi volas ke mi parolos kun sinjorino Blidot ?

SLD : Mia general, kiom da bonkoreco !  Miaj karaj infanoj !  Ili ?uldos ?ion al vi, tiel kiel ilia patro.  Ho ! jes, mia generalo, parolu al ?i, petu al ?i, je la nomo de miaj infanoj, ke ?i fari?u sia reala patrino, ke mi povu doni ilin al ?i konservante ilin.

GNR : E? hodia?, mia kara Derigni.  Mi ?ojas trovi vin tiel racia.  Iru venigi al mi sinjorinon Blidot^on, ke mi tuj parolu al ?i.  Sed ne, ne eblas, vi ne povas iri tien por tio.  Sendu al mi la preposton.  Mi miavice delegos lin al ?i, li alkondukos ?in al mi, kaj ni amba?, ni faros vian aferon.  Iru, mia amiko, rapide, rapide, kaj poste iru vidi viajn infanojn.

Derigni volontege akceptis.  Li ne jam vidis siajn infanojn, li ne sciis ke ili ankora? dormis.  Li saltete iris ?e la preposto plenumi la komision de la generalo kaj kuris al la Gardan?elo.  Li tie trovis sinjorinon Blidot^on sola.  Li sentis dummomente embarason.

- Mi sola estas vekinta, ?i diris ridetante.  Ili ?iuj estas el?erpitaj, kaj ili ankora? dormas.

SLD : Mi venis viziti miajn infanojn, mia bona sinjorino Blidot.

BLD : Sinjoro Derigni, mi tre ?ojas ke ni estas solaj, mi volas paroli kun vi pri la infanoj.  Mia kara sinjoro Derigni, vi scias kiom mi amas ilin, perdi ilin estus mia morto.  ?u vi bonvolas lasi ilin al mi ?

Derigni hezitis anta? ol respondi.  Sinjorino Blidot restis tremanta anta? li.  ?i angore rigardis lin, ?i atendis sian respondon.

- Neniam mi kura?os denove perdi ilin je la dua fojo, diris malla?te Derigni.

- Dio mia, Dio mia !  ekkriis sinjorino Blidot ka?ante sian viza?on en siaj manoj, mi anta?vidis tion !

?i plorsingultis, Derigni sidi?is apud ?i.

SLD : Kara sinjorino Blidot, se vi scius kiom via tenereco por miaj infanoj kortu?as min !

BLD : ?i kortu?as vin, kaj vi volas nenion fari por kontentigi ?in !

SLD : Pardonu min, mi estas preta multe fari por lasi ilin al vi, sed mi ne kapablas, mi ne mem kura?as diri tio al vi.  La generalo parolos al vi pri tio, kaj se vi akceptos la proponon kiun li faros al vi je mia nomo, miaj infanoj estos la vian.

GST surprise : La generalo !  La infanoj !  Ha !  Mi komprenas.  (Etendante la manon al Derigni) Mia kara sinjoro Derigni, mi ne volas fari nek la prudulinon, nek la stultulinon.  Vi proponas al mi fari?i via edzino por gardi viajn infanojn ?  Jen mia mano, mi akceptas kun plezuro kaj feli?o.  Dankon pro lasi al mi tiujn karajn etulojn por zorgi, por eduki, por neniam forlasi ilin, por fari?i ilia patrino, ilia vera patrino !  Rapide ni kuru ?e la generalo; ke mi iru danki lin, ?ar estas li kiu havis la ideon, mi estas certa pri tio.

Derigni restis sen vorto, feli?a sed surprizita.  Li ne sukcesis reteni sin ridi pro tiu facila elnodi?o.

SLD : Sed vi ankora? nenion scias.  Vi ne scias ke la generalo donas al mi...

BLD : He !  li donu tion kion li deziros !  Tute ne gravas al mi ?  Vi donas al mi la infanojn.  Tie estas mia feli?o, mia vivo !  Mi ne volas alia?on.

Kaj sen atendi Derigni^on, ?i eliris kurante, iris ?iam kurante al la generalo, senhezite eniris, trovis lin diskutantan kun la preposto, ?etis sin al li, kisis siajn manojn plorsingultante kaj ripetante : "Dankon, bona generalo, dankon".

La generalo, mireganta, nenion komprenanta, nenion divenanta, kredis ke okazis malfeli?o al la Gardan?elo, kaj stari?ante tute konsternita, li relevis sinjorinon Blidot^on kaj maltrankvile demandis al ?i tion kio estis.

Derigni samtempe eniris; li estis rakontonta al la generalo tion kio okazis, kiam sinjorino Blidot, vidante lin eniri, pafi?is al li, ekkaptis liajn manojn, alkondukis lin anta? la generalo, kaj diris per tremanta vo?o : "Li donas al mi la infanojn.  Jakobo kaj Pa?lo estos por mi, por mi, generalo !  Mi estos ilia patrino ?ar mi estos lia edzino".

La generalo eksplodis en ridego : "Ha !  ha !  ha !  kaj ni kiuj faris diplomation, sinjoro preposto kaj mi, por sukcesi konsentigi vin.   La bona farso !  La bona rakonto !  Mi adresas al vi mian komplimenton, mia bona Derigni.  Vi vidas, mia amiko, ke la terenoj bone efikis.

SLD ridanta : Ili ka?zis nenion, generalo; ?i e? ne sciis ke vi donos ion al mi.

GNR : Kiel !  Vi ne diris tion al ?i ?

SLD : Mi ne havis tempon, mia generalo.  Kiam tiu bonega virino komprenis ke edzigante min ?i ne disi?is de miaj infanoj, ?i dankis min kiel pro bonfaro, kaj ?i kuris ?e vi por esprimi al vi ?ian dankemon por esti aran?inta ?ian feli?on, ?i diris.

GNR kortu?ita : Kompatinda virino !  Kompatinda edzineto !  Estas ja pro amo por la infanoj !  Kun tia koro, Derigni vi estos feli?a, kaj anka? la infanoj.

SLD : Dio a?skultu vin, mia generalo !

Sinjorino Blidot babilis dum tiu tempo kun la preposto.

- Mi ne plu havas maltrankvilon, ?ar?on sur la koro, ?i diris.  Sinjoro Preposto, diru morga? meson por mi, por dankopre?o.  Nu, adia?, ?is balda?, sinjoro Preposto; ?is nelonge, mia bona generalo, ni venos vidi kiel vi fartas pri viaj laci?oj de hiera?.  Sen adia?o, mia kara Derigni; mi tuj kuros vidi la infanojn kaj sciigi la bonan nova?on al Elfia.

Sinjorino Blidot malaperis tiel rapide kiel ?i eniris, lasante Derigni^on kontenta sed mirigita, la generalon ridantan kaj frotantan al si la manojn, la preposton partoprenanta en la gajeco kaj kontentigo de la generalo.

GNR : Nu, mia amiko, vi kiu ne pensis pri tio, vi kiu saltis kiel leono, kiam mi parolis al vi pri tio, vi kiu trovis tiun geedzi?on neebla anta? apena? unu horo, jen vi preska? edzi?inta.

SLD : Jes, mia generalo, mi havas por vi ardan dankemon pro via bonvolo aran?i la aferon.  Tiu kompatinda virino estas vere kortu?anta per ?ia tenereco por miaj infanoj.  Mi certas ke mi amos ?in, ne kiel mian kompatindan Magdalenaⁿ, sed kiel la an?elo patrono de la infanoj de Magdalena.  Karaj infanoj !  Ili estos feli?aj !  Kiam mi pensas pri ilia ?ojo, mi volus kiel sinjorino Blidot, povi geedzi?i morga?.  Kaj mi estas sekvonta vian konsilon, mia generalo, peti al la urbestro afi?i nin, al la notario redakti la kontrakton, kaj al sinjoro preposto rezervi al ni lian meson por la lundo de la semajno kiu sekvos tiun en kiu ni eniras.

GNR : Estas agi la? sa?ulo, mia amiko.  Vi amba? estas pelitaj de viaj infanoj, decidi?u kiel eble plej balda?.  Ek, mia kara, rapide iru pro timo ke urbestro kaj notario eskapu de vi.  Mi liberigas vin de de?oro ?is la vespero.  Sinjoro preposto akceptas kunrestadi kun mi, kaj Mutie venos se mi bezonas ion.  Mi verdire estas tiel malpacienca kiel vi, vidi la geedzi?on plenumita kaj vian edzinon instali?inta ?e mi kun vi kaj viaj infanoj.

Derigni malaperis kaj uzis sian tempon.  Li skribis al sia lando por ricevi la necesajn paperojn, aran?is ?ion kun la notario kaj la urbestro, poste kuris al la Gardan?elo kien li alvenis ?irka? la vespero, ?uste kiam la infanoj ?us veki?is kaj petis por man?i.

Sinjorino Blidot alkuris : "Miaj infanoj, miaj karaj infanoj, via pa?jo akceptas ke mi ?iam vivas kun vi kaj kun li.  Li edzinigos min, mi estos lia edzino, kaj vi estos miaj infanoj.

JAK : Ho !  Mi estas kontenta, panjo.  Mi timis ke pa?jo forprenus nin for de vi, a? ke li lasus nin ?i tie forirante sen ni.  Dankon, mia kara pa?jo, vi estas tre bona.

SLD : Estas via panjo kiu estas tre bona bonvoli tion, miaj karaj infanoj.  Mi estas tiom feli?a gardi vin apud mi kun tiu bonega panjo ke mi tutkore dankas ?in pro esti dirinta jes.

BLD : Kaj mi, mia amiko, mi tutkore dankas vin pro paroli al mi pri tio.  Estas ke mi tute ne pensis pri tio.  Ni estos feli?aj, Dio mia !  ?iuj kune, ?iam !

Elfia kiu pretigis la vesperman?on, venis tiel kiel Mutie partopreni en ilia ?ojo, kaj la infanoj saltis kaj kapriolis sen forgesi la vesperman?on ?ar Pa?lo ekkriis : "Kaj la supo ?  Mi tiom malsatas !

- Jen !  Tio estas !  diris Mutie kiu alportis ?in.

Ili gaje altabli?is.  ?iuj estis la plej feli?aj homoj sur la tero.  La generalo estis glorita ?is?iele, oni diris pri li nur bonon.  Sinjorino Blidot e? trovis ke li estis tre bela viro, tio kio ekscitis ridadojn de la familio.  La vesperman?on finitan, la infanoj, malbone ripozintaj de sia laciga nokto petis reenliti?i.  Sinjorino Blidot ne volis esti helpita de Elfia, ?i anstata?igis ?in per Derigni ravinta varti liajn infanojn kaj vidi klopodi sinjorinon Blidot^on.

Mutie kaj Elfia iris vidi la generalon.  Derigni kaj sinjorino Blidot kuni?is al ili kiam la infanoj estis dormantaj.  Oni lasis por varti ilin servistinon kiun oni dungis ekde la alveno de la generalo kaj kiun Elfia volis gardi kiam ?i eksciis ke sinjorino Blidot forlasos ilin.