25 _ La kontrakto.

La tago de la geedzi?ofesto proksimi?is.  La generalo estis flugema kiel vento.  Li el- kaj en-iradis dudek fojojn tage.  Li alportigis amason da kestoj de la gastejo Burniero : li volis venigi la robon, la vualon kaj la tutan edzini?an tualeton de Elfia.  Li postulis de Mutie ke li farigu al si en Domfronto iun zuavan uniformon el bela fajna tolo.  Li tiucele alportis ?in ?e la plej bona tajloro en Domfronto kaj faris mem la mendon.  La depono de la dek mil frankoj por Netavi?tuko estis finita, la elspezo de cent kvindek mil frankoj kiujn li donis al la preposto por la pre?ejo, la prepostejo, la religiaj flegistinoj kaj la hospitalo estis finita.  Netavi?tuko, bone resanigita, estis translokita ?e la fratoj de Domfronto.  La kestoj de la vestaro kaj la donacoj estis alvenitaj.  Escepte tiujn kiuj enhavis la tualetojn por la kontrakto kaj por la geedzi?a tago, kiujn la generalo volis liveri nur la lastan tagon.  Ili estis malfermitaj kaj malplenigitaj por la ?ojego de Elfia kiu ?iujn pardonis al la generalo kaj por la granda kontentigo de sinjorino Blidot, de Mutie, de la infanoj kaj de Derigni.  Sinjorino Blidot ?ar ?i trovis grandan aldonon de tukoj, de vazaroj, ar?enta?oj kaj de diversaj objektoj utilaj por ilia gastejo.  Mutie ?ar li ?uis la ?ojon de Elfia pli ol siajn proprajn ?ojon.  La infanoj ?ar ili helpis por elpaki, por ordigi, kaj ?ar ?io ?ajnis tiel bela al ili ke iliaj feli?aj ekkrioj sin sekvis sen?ese.  Derigni ?ar li plu vivis nur por siaj infanoj, ?ar ?iuj iliiaj ?ojoj estis liaj ?ojoj, kaj ?ar iliaj mal?ojoj estis por li pli ol la liaj.  La generalo ne tu?i la teron, li estis lerta, vigla, nelacigebla.  Li kuris preska? tiom kiom Jakobo kaj Pa?lo.  Li ridis, li elpakis, li lasis sin pu?i, elpeli.  Liaj dikaj mallertaj manoj ?ifis la artiklojn de tualeto, lasis eskapi la vazaron kaj aliajn rompi?emajn objektojn.

De tempo al tempo, li kuris al la gastejo Burniero pretekstante bezoni aeron, poste al la laboristoj de herbejoj kaj arbaroj, por ricevi, li diris, iom da malvarmeto.  Oni lasis lin fari, ?iu estis tro agrable surprizita por ?eni liajn irojn-reirojn.

La gastejo Burniero similis al formikejo, la laboristoj estis ankora? pli multaj kaj pli aferemaj ol la anta?ajn tagojn.  Alvenis pluraj belaj sinjoroj de Parizo kiuj eklo?is tie kaj kiuj a?etis en la vila?o kaj la ?irka?a?oj, tiel abundajn proviantojn da fre?aj legomoj, da butero, da ovoj, da lakta?o, ke oni pensis en Lumigni ke oni tre balda? gastigos regimenton a? almena? batalionon.

Mutie kaj Derigni ?ajnis esti perdita la konfidon de la generalo, li petis al ili nenion pli ol la nepre necesajn zorgadojn por sia persona servo.

Ili estis malpermesitaj tu?i la pakojn kiuj sekvi?is.  La generalo mem elkestigis ilin kaj ne permesis iun ?eti ekrigardon.  Elfia kelkfoje timis ke tio estus simptomo de malkontenteco.  Mutie trankviligis ?in.  "Mi konas lin, li diris, estas kelka stranga?o kiu pasas tra lia kapo kaj kiu eliros kiel tiom da aliaj kiujn mi vidis kun li.

Sinjorino Blidot zorgis pri la man?o de la geedzi?ofesto, pri la vesperman?o, pri la kontrakto.  Kiam ?i volis okupi?i pri tio kaj pretigi ilin kun Elfia, la generalo malebligis ilin ?iufoje ripetante : "okupi?u pri nenio, ne turmentu vin pri nenio, estas mi kiu prizorgas pri ?io, kiu faras ?ion, kiu pagas ?ion.

BLD : Sed, mia kara bona generalo, ?u ne necesas almena? pretigi tablojn, vazaron, refre?iga?ojn kaj lumilojn ?  Mi havas nenion krom mian ordinara?on.

GNR : Estas bonege, mia kara sinjorino Blidot !  Estu trankvila.  Fidu vin al mi.

Sinjorino Blidot ne sukcesis deteni ekridon al kiu ali?is Elfia kaj Mutie.  La generalo, kontentega, ridis pli la?te ol ili ?iuj.

BLD : Sed, mia bona generalo, pro la Diamo, lasu nin fari niajn invitojn por la vesperman?o de la kontrakto kaj por geedzi?tago.  Se ni ne faras invitadojn, ni faros al ni tiom da malamikojn kiom ni nun havas da amikoj.

GNR : Ba !  Ba !  Ne pensu pri tio ?io.  Estas mi kiu faras ?ion, kiu aran?as ?ion, kiu invitas, kiu regalas, ktp.

BLD : Sed generalo, vi e? ne konas la nomojn de niaj parencoj kaj de niaj amikoj ?

GNR : Mi konas ilin pli bone ol vi ?ar mi scias el ili kiujn vi neniam vidis a? konis.

GST kun afliktita tono : Dio mia !  Dio mia !  Kion tio ?io fari?os ?

GNR kun spitema mieno : Vi vidos tion, morga? estas la kontrakto, vi vidos.

BLD : Kaj pensu ke ni havas nenion preta, ne e? sufi?e por servi tagman?o !

GNR ridanta : ?is balda?, mia povra amikino, mi bezonas eliri, spiri fre?an aeron.

kaj la generalo kuris plivole ol pa?is al la domo Burniero.  La laboristoj elfaris ?ion, oni finis alkro?i super la pordo grandan ?ildon kovrita per tolo kiu tute ka?is ?in.  Amaso da homoj estis ari?inta anta? tiu ?i ?ildon.  La generalo alproksimi?is al la grupo kaj demandis per seninteresa mieno : Kio estis tie ?  Kion reprezentas tiu ?i vualita ?ildo ?

Iu viro : Ni ne scias, generalo.  (Oni komencis koni lin en la vila?o).  Okazas strangaj aferoj en tiu ?i gastejo, ekde ok tagoj, oni faras tie tumulton por nenion kompreni.

GNR : Eble estas por la proceso.

Iu bonulino : Estas tio kion iuj diras.  Oni diras ke la Burnieroj estos mortkondamnontaj kaj ke oni pretigas la gastejon por ekzekuti ilin en la ?ambro kie ili malsukcesis murdi vin, generalo.

La generalo pene bridis la ridon kiu kaptis lin.  Li dankis la bravajn homojn pro la bonaj informoj kiujn ili donis al li, da?rigis sian promenadon, kaj vigle revenis al la gastejo de la malanta?o sen esti vidita de iu.  Li eniris, rigardis kaj aprobis ?ion, stimulis per malavaraj trinkmonoj la homojn kiuj interne pretigis diversajn aferojn, kaj el?teli?is sen esti ekvidita de la lo?antoj de Lumigni.