24 _ Misteroj.

La morga?on, la notario kiun la generalo venigis la anta?tagon per la ekspreso, por grava afero, alvenis frumatene.  La generalo enfermi?is kun li longatempe.  Ili eliris el tiu konferenco, amba? kontentaj kaj vete ridantaj.  La generalo diris neniun vorton al neniu pri tio kio okazis inter ili, kaj kiam la notario foriris, li metis fingron sur sian bu?on por admoni al li la silenton, kaj promesigis lin reveni tre ekzakte por la geedzi?a kontrakto de Elfia, la anta?tagon de la geedzi?ofesto.

- Ne forgesu, mia tre kara, ke vi partoprenos en la geedzi?ofesto, ?efe en la tagman?o, tagman?o de ?e ?elito.  Ne maltrankviligu vin pri via enliti?o, estas mi kiu gastigos.

- Sed generalo, flustre diris al li sinjorino Blidot, ni ne havas lokon.

- Ta, ta, ta, mi ja havos lokon, estas mi kiu gastigos, ne estas vi.  Trankvili?u, zorgu pri nenio; ni malordigos nenion ?e vi.

La notario salutis kaj foriris.  La generalo frotis al si la manojn kiel kutime kaj ruze ridetis.  Li proksimi?is la fenestron rigardante al la ?ardeno.

"Estas beletaj ?i tiuj herbejoj kiuj bordas vian ?ardenon !  Kaj la malgranda arbaro kiu estas dekstre, kaj la rivero kiu fluas en la mezo.  Estus tre oportune havi ?ion tute.  Kia doma?o ke tio ne estas por vendi !

Sinjorino Blidot kaj Elfia ne respondis.  Estis por vendo, la ruza generalo sciis tion anta? horo.  Li anka? sciis ke la fratinoj ne havis la necesan fonduson por a?eti tion.  Necesis havi dudek kvin mil frankojn, ili havis nur tri mil.

- Doma?e, ripetis la generalo.  Kian beletan malgrandan bienon tio farus al vi !  Kaj, se fremdulo a?etas tion, li povas konstrui ?e la fino de via malgranda ?ardeno, malpermesi al vi ?erpi akvon en la rivero, ?eni vin per mil manieroj.  ?u ne estas vera tio kion mi diras, Mutie ?

MUT : Tre vere, mia generalo; tial mi ne diras ke ni ne havas fortan deziron akiri ?in.  Kaj se Elfia konsentas, la dudek mil frankoj, kiujn mi tenas pro via bonkoreco, mia generalo, povos servi al la pago de granda parto, sed ni atendos ?is la propra?o estu por vendi.

La generalo petole ridetis, li estis anta?kalkulinta ?ion, aran?inta ?ion.  La notario ricevis ordonon respondi en okazo de peto, ke ?io estis vendita.  Ekde tiu tago, la generalo alprenis misterajn sintenojn kiuj multe mirigis Mutie^on, Derigni^on kaj la du fratinojn.  Li luprenigis al Domfronto kabrioleton jungita de fortika ?evalo.  Li ?iutage enveturi?is post tagman?o kaj revenis nur vespere.  Kutime li foriris sola kun la ko?ero, kelkfoje li kunprenis kun si la preposton.

Ni plurfoje demandis al la ko?ero kien li veturigis la generalon, ni neniam sukcesis eltiri vorton, krom : Mi estas malpermesita paroli, se mi diras vorton, mi perdos trinkmonon de cent frankojn.

Kelkaj homoj sekvis la kabrioleton, sed la generalo ?iam ekvidis tion.  Tiujn tagojn, li iris, iris kiel la vento, ?is la sciemulo devis ?esi ilian postkuron sub minaco de krevigi iliajn ?evalojn.

Alia ka?zo de surprizo por la vila?o, estas ke, malmutajn tagojn post la vizito de la notario, amaso de laboristoj de Domfronto venis eklo?i en la gastejo de Burniero.  Ili laboris per tia fervoro ke, en ok tagoj, ili faris kompletan ?an?on.  La fronto estis ebenigita, sablita kaj borderita de trotuaro; beleta perono el ?tono anstata?is la ?tupojn el duonrompitaj brikoj kiuj iam trovi?is tie.  La duklapaj fenestroj kun malgrandaj malhelaj kaj malpuraj vitroj estis anstata?igitaj de belaj duklapaj fenestroj kun grandaj vitroj.  La tuta domo estis riparita kaj refarbita; la korto, plivastigita kaj purigita; la staloj, la porkejo, la ?tipejo, la lesivejo, la keloj, la fojnejo, ventolitaj kaj aran?itaj.  Veturiloj kun mebloj kaj objektoj necesaj por gastejo ?iuvespere alvenis sed neniu vidis tion kion ili enhavis ?ar oni atendis la nokton por mal?ar?i ilin kaj loki ?ion.  Tage, la laboristoj malpermesis la alproksimi?on al la domo.

Same estis en la herbejoj kaj la arbaro kiuj bordis la proprieta?on de la Gardan?elo.  Amaso da laboristoj ellaboris tie irejojn, starigis tie benkojn, metis tie korbojn da floroj, superpontis pontojn super la rivero, reguligis al ?i la randojn.  Ili konstruis tuj videblan de la Gardan?elo malgrandan tegmentitan en?ipejon al kiu oni alligis per ?eno beletan promenadan boaton.  ?iu tago donis novan ?armon al tiu ?i malgranda poseda?o deziregita de Elfia kaj Mutie, kaj ?iu tago kreskigis ilian seniluzii?on.  Estis evidente ke tiu ?i poseda?o estis anta?nelonge a?etita.  La nova proprietulo ver?ajne volus konstrui lo?ejon por ?ui la laborojn kiuj tiel beletigis la lokon.

- Kara Elfia, diris Mutie, ni ne deziru pli ol tion kion ni havas.  ?u ni ne estas tre feli?aj per tio kion jam donis al ni la bona Dio ?  Cetere, por mi, feli?o en tiu ?i mondo estas vi, la resto estas bagatelo.  ?i nur utilas por plibeligi mian feli?on, kiel beleta tualeto plibeligos vin dum la tago de nia geedzi?o.

ELF : Vi pravas, mia amiko, tial mi donos ?iujn herbejojn kaj ?iujn arbarojn de la mondo por gardi vin apud mi.  Mi nur trovas ?agrena esti kapablaj a?eti ?ion tion kaj esti por ?iam senigitaj de tio, pro manko esti pensante al tio pli frue.

- Estas tute?uste tio kion mi pensis, miaj povraj amikoj, diris la generalo per dol?a vo?o.  (Li rehejmeniris de la ?ardeno post esti ekzameninta la laborojn kiuj progresis la? eksterordinara rapideco).  Sufi?us nur tratrui la he?on de via malgranda ?ardeno, kaj tie vi tiam havus ravan bienon.

MUT : Pardonu, mia generalo, se mi rimarkigas al vi ke estus pli bone ne pliigi la beda?rojn de mia povra Elfia.  ?i estas ankora? tre juna, kaj estas facile vigligi ?ian imagon.

GNR : Ba !  Ba !  ?u ?i ne diris anta? momento, ke vi valoris por ?i ?iujn arbarojn kaj ?iujn herbejojn ?  Vi estas por ?i la ombro de la arbaroj, la malvarmeteco de la riveroj, la suno de la herbejoj.  Ha ! ha ! ha !  Iom da korsento, kompreneble !  Anstata? afekti mienojn de ?efan?eloj, vi amba? rigardas min per preska? malafabla mieno.  Ha ! ha ! ha !  Mutie estas furioza ?ar mi ne faras jeremiadojn kun lia Elfia, kaj Elfia estas furioza ?ar mi fajfas pri ?iaj sopiroj kaj pri ?iaj beda?roj pri la herbejoj kaj la arbaroj.  ?is revido, miaj amikoj, mi devas iri butikumi.

Kiam li estis foririnta : Jozefo, diris Elfia al Mutie (kiu mordis siajn lipharojn por reteni la humoron kiun estigis al li la generalo), Jozefo, la generalo estas neeltenebla ekde kelkaj tagoj.  Mi estus kontentega vidi lin foriri.

MUT : Mia kompatinda Elfia, li estas bona, sed petolema.  Kion fari ?  Estas lia naturo.  Necesas akcepti ?in kaj ne forgesi la bonon kiun li faris al ni.  Sen li, mi neniam kura?us peti vian manon.

ELF : Sed mi, mi ?in donintus al vi, mia amiko, mi estis tute decidinta dum via dua vizito.

MUT : Tio kio ne maleblas ke, post vi, estas al la generalo ke mi ?uldas tion kaj ia bonfaro kiel tia pardonigas multajn neperfekta?ojn.