23 _ Plena riparo.

La gaja mieno de la generalo vidigis al Elfia ke ?i tute sukcesis en sia traktado.  ?i anta?eniris al li kun rideto sur la lipoj.  La generalo plurfoje premis al ?i la manon.

- Bona koro !  Bonega infano !  li ripetis.  Kaj vi aliaj, etuloj, li da?rigis direktante sin al la infanoj kiuj revenis de la ?ardeno, ?u vi opinias min tre malafabla ?

PA? : Tre malafabla, kaj se mi estus panjo, mi pentigus vin.

GNR : Kiu puno ?  Kion vi farus al mi ?

PA? : Mi donus al vi sekan panon por vesperman?i tute sola en malgranda angulo.

GNR : Kaj vi, Jakobo, kiu nenion diras, kion vi opinias ?

JAK : Mi opinias ke vi malbone agis, sed ke necesas tamen ami vin, ?ar ne estas intence ke vi estas malafabla.

GNR : Lasu do Derigni, lasu lin paroli, mi volas koni lian ideon kiu eble estas tre bona.  Parolu, Jak?jo; klarigu tion kion vi ?us diris.  Kiel, la? vi, mi estas ne intence malafabla ?

JAK : ?ar vi tiom ekkoleras ke vi ne plu scias a? tion kion vi diras a? tion kion vi faras.  Kaj tio ne estas via kulpo.  Neniu diris al vi ke estas malafable ekboli.  Kaj ?ar vi estas tre bona kiam vi ne estas kolera, ?iuj tamen amas vin.

GNR : Mi dankas vin, mia infano, mi provos ne plu ekboli.  Kiam mi bezonos furiozi?i, mi pensos pri tio kion vi diris al mi; dankon, dankon, infano.

Derigni havis akran anta?timon pri la replikoj de siaj infanoj.  La vortoj de la generalo trankviligis lin.  Li ?etis al Jakobo patran ameman rigardon kiun la generalo sentis ?ar li iris al li, premis al li la manon kaj diris al li : "La gardan?elo havigi feli?on; viaj infanoj estas ?armaj kaj bonegaj kiel sia dua panjo kaj sia onklino.

La tago ne pasis sen tio ke la generalo reparolis pri la vesperman?o ?e ?elito kaj pri la tago de la geedzi?o kiu estis finfine decidita je dusemajno.  La generalo tuj izoli?is por skribi.  Li faris siajn mendojn, sendis bileton por sia bankisto en Parizo, mendis ta?gan dota?on la? la rango de Elfia, nenombreblan man?ilaron, bro?ojn, pinglojn, orelringojn, ?alojn, ?tofojn; donacojn por sinjorino Blidot, por Derigni, por la preposto, por la infanoj; aldonon de meblaro por la gastejo Burniero kiu estis por vendi kaj kiun li volis tuj a?eti por afero kiun li havis en la kapo.

Li skribis al Domfronto por alvenigi notarion, li volis lin ?e la vespero mem.  Mutie esprimis al li ke estus tro malfrue, ke tiu ?i tujfaremo pagigus al li la gastejon ?is triono super ?ia valoro.

GNR : Kion gravas al mi, mia kara, kelkaj miloj da pliaj rubloj ?  Kion vi volas ke mi faru ?i tie pri miaj sescent mil rentaj rubloj ?

MUT : Uzu ilin bone, mia generalo, vi trovos por meti ilin.

GNR : Sed kiel ?  Mi ja ne petas pli bone, sed kiel diris Jakobo la sa?ulo, neniu diras al mi tion kio estas bona a? malbona.

MUT : Nu, mia generalo, pardonu se mi permesus al mi direkti vin pri la uzo de via mono; sed... sajnas al mi...

GNR : Kio, mia amiko ?  Parolu.  Vi ne havas sufi?e kun dudek mil frankoj, ?u ne ?  Petu ?ion kion vi volos, mi anticipe konsentas pri ?io.

MUT : Ho !  mia generalo !  Kiel vi povas havi tian penson ?  Mi havas tro kun dudek mil frankoj kiujn mi ?uldas al via malavareco.  Sed mi pensas ke, se vi volus... iom ripari la malbona?on kiun vi faris al tiu fiulo kiu ?telis vin kaj kiu meritis vian tutan indignon, sed kiun vi reale tro frapis, vi lianome metus kelkajn milojn da frankoj kiuj certigus liajn vivrimedojn.

GNR : Gratulojn !  mia amiko, tre bone pensita !  Kaj poste ?  Mi ?atus fari pli bone ol tio, ion por la vila?o, ion kiu restos !

MUT : Nenio pli facila, mia generalo.  Babilu pri tio kun S^ro preposto; li konas la bezonojn de la komunumo, li diros al vi tion kio mankas al ?i.

GNR : Bonege !  Perfekte !  Rapide, mia amiko, iru venigi la preposton, diru al li ke li rapidu, ke mi brulas pro senpacienco.

MUT : Mia generalo, mi timas ke post la sceno de tiu ?i mateno, li ne volos veni.

GNR : Estas vere !  Kaj tamen, necesas ke mi vidu lin hodia?, tuj.  Mi havas ideon.  Donu al mi mian ?apelon, mi tuj iros.

MUT : Mia generalo, bonvolu atendi momenton.  Permesu ke mi unue iru scii ?u li ne...

GNR : Estas nenio por scii.  Mi volas mem tuj iri.  Mi malpravis, mi scias tion, kaj mi iras akordi?i kun tiu preposto kiu estas brava kaj bonega viro.

La generalo kaptis sian ?apelon kaj foriris preska? kurante, sekvita de Mutie kiu vane petegis lin atendi ke li anta?sciigis la preposton.  Tiel ili transiris la ?ambron kie laboris la du fratinoj.  Ili ?ajnis surprizitaj kaj pridemandis per rigardo Mutie^on kiu povis nur respondi per trankviliga rideto, ?ultrolevo kaj gesto kiu indikis novan strangan ideon kiu pasis tra la kapo de la generalo.

Post du minutoj la generalo estis anta? la pordo de la preposto.  Li eniris kiel uragano, flankenpu?is la servistinon kiu trovi?is sur sia irado, kaj alvenis, ankora? kurante, en la ?ambron kie staris la preposto.  Lia bruema enirado ektremigis tiun ?i.

GNR : Sinjoro preposto, mi venas diri al vi ke mi malpravis, tre malpravis, mi venis prezenti al vi miajn ekskuzojn.

PRP : Ne estas mi, Sinjoro, kiun vi ofendis.  Vi ?uldas al mi neniun senkulpigon.

GNR : Jes ja, kompreneble !  Estas vi ?ar vi estas la homo de Dio.  Sed Mutie pardonis min, ?u ne, Mutie, ke vi pardonis min (turnante sin al Mutie kiu kapjesas ridetante).  Do, S^ro preposto, mi venas diri al vi ke, por pentofari mian koleron, mi unue volas certigi la monrimedojn de via malbona stranga Netavi?tuko.  Vi diros al mi tion kio necesas kaj ne ?enu vi, petu tion kion vi volos.  Kaj poste, Mutie diris al mi peti de vi konsilon pri la cetero.  Kio necesas ke mi faru ?  Kion vi volas ke mi faru ?  Kion oni bezonas ?i tie ?  Rapidu, ?ar la notario venos morga?, kaj se necesas a?eti ion, mi tuj faros tion.

La preposto restis konsternita anta? tiu fluego de paroloj, tre rapide kaj tre vigle diritaj.  Li rigardis Mutie^on kiu ne povis reteni sin rideti pro la videbla malpacienco de la generalo kaj pro la ne malpli videbla embaraso de la preposto.

GNR : Nu do !  Neniun respondon ?  Kiu silentas, tiu konsentas.  Mi atendas, sinjoro preposto, la liston de viajn bezonojn.

PRP : Generalo !  Mi tute ne scias... mi ne tre bone komprenas...

GNR : Diable !  Estas tamen tre facile por kompreni.  Mi agis kiel diablo, mi volas agi kiel gardan?elo por kompensi.

La preposto ne sukcesis reteni sin rideti, la kazo estis gajnita.  La generalo premis lin en siajn brakojn, poste devigante lin sidi?i, sidigis sin apud li, kaj provante afekti gravan mienon : Nun, sinjoro preposto, disvolvu por mi vian rozarion.  Kion vi bezonas ?

PRP : Vi ne kredas tiom bone diri, Sinjoro, ?ar estas tre vere ke estas iu tuta ?eno da ur?aj bezonoj.

- Des pli bone, diris la generalo, gaja kaj frotanta al si la manojn.  Ni komencu.

PRP : Unue, helpodonacojn por mia malri?uloj, vestojn, panon, kuracilojn por la malsanuloj, ktp.  Poste, ?eneralan riparadon de mia mizera pre?ejo, plus la internan ornamon, farbadojn, vitralojn, orita?ojn, ktp.  Konstrui kaj ornami iun sakristion, niaj ornatoj kaj niaj sakralaj vazoj estas en plorinda stato.

GNR : Estas unu.  Tio estas kvindek mil frankojn.  Poste ?

La preposto saltis el sur sia se?o.

PRP : Kvindek mil frankojn !  Estas duono tro, generalo.

GNR : Nu bone !  Kun la resto, vi riparigos, aran?igos vian prepostejon kiu disfalas en ruinojn kaj ?ifona?ojn.  Poste ?

PRP : Se ni povus havi kvar religiajn flegistinojn, generalo, ni havus bonan instruadon por la knabinoj, azil?ambron por la malri?aj infanoj, kun helpoj kaj kuraciloj por la malsanuloj.

GNR : ?u vi povos havi ?ion per cent mil frankoj ?

PRP : Per cent mil frankoj, ni povus plie konstrui kaj komenci malsanulejon por ses a? ok malsanuloj, generalo.  Tio estus la feli?o de la lando.

GNR : Vi ricevos cent kvindek mil frankojn por tio ?io post nelonge, sinjoro preposto, kaj se tio ne sufi?as, vi diros al mi.  Mi aldonas dek mil frankojn kiujn vi investos por tiu fripono Netavi?tuko.  Li ?uldas ilin al mia pento.  Se mi ne batadis lin tiel terure, mi neniam estus donanta al li pinglon al tiu ?telisto, al tiu mensogulo, al tiu kalumniulo, sendanka, malbona, trompema, unuvorte al tiu fiulo.  Mi ne volas revidi lin dum mia vivo.  Mi ne responsas pri tio kiun mi farus se li a?dacus denove prezenti sin ?e mi.

La preposto ne sciis la detalon pri tio kio okazis.  La generalo tion rakontis al li kun multaj epitetoj kaj insultojn kontra? Netavi?tuko.  La preposto tiam pli bone komprenis la koleron de la generalo, parte pardonis lin kaj deklaris ke tuj post la resani?o de Netavi?tuko, li metus lin ?e la Fratoj de la kristana doktrino, solaj kapablaj reteni kaj korekti la malvirtajn inklinojn de tiu beda?rinda infano.  Koncerne la ?telitajn a?ojn, la preposto tuj iris traser?i en la ?ambron de Netavi?tuko.  Li ne malfacile trovis funde de tirkesto de komodo, sub pako da vesta?oj, la pokaleton kaj la man?ilon kiujn li redonis al Mutie.

La generalo kaj la preposto disi?is tre kontentaj unu de la alia.  La generalo invitis la preposton por veni vesperman?i.

"Ne ?enu vin, mia bona preposto, ofte venu man?i kun ni, la fratinoj de la Gardan?elo tre amas vin anka? Mutie, anka? la infanoj.  Ilia patro amos vin, kaj mi, mi respektas vin kaj amas vin.  Ke la elspezo kiun vi ka?zi al ili ne haltigu vin.  Estas mi kiu pagas ?ion ekde la tago kiam mi unuafoje enpa?is en la domon...  Vi, Mutie, vi ne bezonas balanci la kapon kaj barakti kiel diablo en sanktakvujo.  Mi diras al vi ke estos tiel.  Mi pagas ?ion a? mi ne ?eestos en la geedzi?ofesto.  Ha !  ha !  La minaco estas efika !  La amiko Mutie trankvili?as !  Bone, mia knabo, bone !

La generalo foriris ridante, Mutie sekvis lin anka? ridante.  La preposto rigardis ilin malproksimi?i kaj residi?is post momento : "Stranga originalulo, li diris.  Bonulo, bravulo !  Malavara, justa, sed terura por vivi.  Kian tanadon li donis al mia povra Petro Netavi?tuko !  Tiu lasta tamen meritis tion.  Nun ke tio estas farita, tio pla?as al mi.  Li komencis komplete deflanki?i.