21 _ Netaviŝtuko senvualigita.

La morga?on, kiam oni estis rekuni?intaj, brakumintaj pridemandintaj unu la aliajn, kaj kiam oni estis matenman?intaj, sinjorino Blidot demandis al la generalo ?u li rigardis siajn vesta?ojn kaj ?u li retrovis ?ion.

GNR : Mi rigardis nur mian liton, mia edzineto.  Mi estis laca pro la vojo kaj pro la trova?o de tiu diablo Derigni.  Nenio lacigas min tiom kiom reteni miajn sentojn; kaj mi detenis min por ne plori kiel diknazulo.  Kaj plie, ?iufoje kiam mi rigardis tiun viron tiel feli?a kaj liajn infanojn, mi diris al mi : Kaj vi, kompatinda Durakino, vi estas sola kun via oro, kaj via mono kaj viaj kasteloj !  Neniu por ami vin, por heredi de tio ?io.  (La generalo frapis al si la kapon per la du pugnoj, li stari?is, elspiris, promenis tien kaj reen, trankvili?is, ridis kaj da?rigis).  Sed mi bone dormis tiun nokton, jen mi lerta kaj gaja.  Nu !  mia edzineto, vi ridas, kial ?  Elfia anka? ridas ?  kaj Mutie ?  Derigni ne ridas, li, li ?iam rigardas siajn infanojn kun ?isorela bu?o !

- Mia generalo ? diris Derigni kiu a?dis elparoli sian nomon, sed kiu ne komprenis la reston.

GNR : Nenio, nenio, mia amiko.  Da?rigu vian okupon...  Jen vidu; li rekomencas.

La pordo malfermi?as perforte.  Netavi?tuko de?etis sin en la ?ambron.  Li kuris al la generalo, ?etis sin en liajn brakojn, kisis al li la ventron, ne kapablante atingi pli alten kaj ekkriis : "Mia kara generalo !  mia patro !  mia bonfaranto !"

La generalo, tre surprizita, penis liberigi sin, retropu?is lin, faletis.  Netavi?tuko alkro?i?is al li, da?rigis siajn ?irka?prenojn, siajn ekkriojn.

GNR : Mutie !  Derigni !  Pro la Diamo, liberigu min !  Mi falas !  Tiu diablo de arlekeno kuntiras min...  Lasu min, buba?o !  Iru for !

NTV : Ne, mia patro, mia bona patro !  Mi forlasos vin nur kiam vi agnoskos min kiel via infano, la heredonto de via nomo, de via ri?a?o.

GNR : Helpon !  Forpelu ?i tiun frenezulon !  Mutie, mia brava amiko, prenu lin, eltiru lin de sur mia mizera ventro kiun li premas.

Mutie jam tiris Netavi?tukoⁿ kiu platigis des pli bone la ventron de la generalo.  Fine, li sukcesis doni al li skuon kiu maltenigis al li la prenon, sed tiom subite ke la generalo perdis la ekvilibron kaj falis sur li kaj Mutie.  ?iuj tri ruli?is surgrunde, la generalo blasfemante kaj svenbatante per siaj fortikaj pugnoj Netavi?tukoⁿ kiun li premegis per sia pezego kaj kiu kriis per la tuta forto de siaj pulmoj.  Mutie apena? tu?is la plankon kaj lerte restari?is anta? ol la peza falo de la generalo estis ?isplanka.  Li kaj Derigni restarigis la generalon.  Li feli?e havis nur ne alian doloron ol la skuon tre mildigita de Netavi?tuko kaj Mutie. Lia kolero kontra? Netavi?tuko reakiris novan forton.

- Buba?o, besto li ekkriis, mi instruos al vi afabli?i kun mi, krii al miaj oreloj viajn azena?ojn, ruligi min surgrunde kun preteksto kisi min !

Netavi?tuko, kiu enkapigi al si fari adopti sin kaj ekzaltita de la generalo, ekkriis : "Pardonu min, mi pardonpetas, mia bonfaranto, mia patro !  Prenu min kun vi, kunprenu min.

- Kunpreni vin, buba?o !  Kiam mi kunprenos vin, estos por knuti vin, sendi vin en Siberion.  Se vi volas knuton, mi avertigos vin kiam mi foriros, estu certa pri tio.

- Mi volas ?ion kion vi volas, mia patro, ekkriis Netavi?tuko kiu ne sciis tion kion signifis a? knuto a? Siberio.

- Vere !  Nu, jen tio kion mi volas.

La generalo ekprenis Netavi?tukoⁿ per la haroj, donis al li survangon, pugnofrapon, plurajn piedbatojn; tiris lin ?is la pordo kaj elpelis lin eksteren malgra? liaj krioj.  Li refermis la pordon, ventumis sin per sia po?tuko, pa?is senvorte kaj eniris en sian ?ambron.

PA? : Kiel li batis tiun kompatindan Netavi?tukoⁿ !  Estas malafabla, tio.  Mi tute ne plu amas lin.

JAK : Mi ne komprenas tion kio okazis al Netavi?tuko.  La generalo ekkoleris kaj Netavi?tuko ankora? da?rigis.

MUT : Li ver?ajne duonscii?is pri la ideo kiu pasis tra la cerbo de la generalo, kaj li esperis realigigi ?in afektante grandan tenerecon.

BLD : Netavi?tuko estas malbona knabo, perversigita de la Burnieroj, mi ja timas tion.  Kaj pri Netavi?tuko diru al mi, Jozefo, ?u la generalo kunprenis al kuracbanejo pokaleton kaj man?ilon el orar?ento ?

MUT : Nek la plej malgrandan orar?enta?on, nek ion ajn.

BLD : Estas ?ar ordigante liajn aferojn dis?etitajn tra lia ?ambro, mi neniam sukcesis trovi pokaleton kaj man?ilon kies la loko estas kavigita, sed malplena, en lia ilaro.

MUT : Eble ili mankis anta?e.

BLD : Ne, Jakobo diris al mi ke la ilaro estis plena kaj kompleta kiam la generalo vidigis ?in al ili.

MUT : Sed kial vi parolas pri tiuj perditaj pecoj okaze de Netavi?tuko ?

BLD : ?ar li venis en la ?ambron dum ni ordigis, Jakobo kaj mi la dis?etitajn aferojn de la generalo, kaj ?ar li estis tre malbona.

Sinjorino Blidot rakontis al Mutie la scenon kiu okazis.  ?i aldonis ke ekde ?i malpermesis al Jakobo kaj al Pa?lo ludi kun Netavi?tuko kaj paroli al li.

Ili ankora? interbabilis dum kelka tempo.  La generalo eniris tre maltrankviligita kaj tre malkontenta.

- Sinjorino Blidot, li diras, vi akceptas hejme multajn homojn; unu el tiuj friponoj ?telis al mi du pecojn de mia voja?ilaro : Pokaleton kaj man?ilon.

BLD : Mia generalo, mi beda?ras pri tio, mi rimarkis tiun perdon unu horon post via foriro, ordigante vian ?ambron kun Jak?jo; ?i estis iom senorda.

GNR : Kiel iom ?  ?i devis esti tute renversita.  Estas ke mi sciis ke kun vi kaj la viaj, mi tute ne endan?eri?is.  Mi konfidus al vi miajn tutajn ri?a?ojn sen ajna maltrankvilo, mia edzineto.  Jen kial mi diris ke la objektoj estis ?telitaj de ?telisto.

BLD : Mia generalo, neniu eniris en via ?ambro, nur mi, Jakobo kaj Netavi?tuko.

- Netavi?tuko ?  Ha ! diris la generalo haltante sen pli.

PA? : Estas Netavi?tuko kiu havas la belajn aferojn.  Mi vidis ilin kiam li petis al mi ka?i ilin en la matraco de Jakobo.

GNR : Netavi?tuko petis al vi... kiam ?... kie ?...  Rakontu tion al mi, mia beletulo.

PA? : Mi revenis de la lernejo tutsole, anta? Jakobo.  Netavi?tuko alkuris al mi : "Mia Pa?lo, ?u vi volas pralinojn ?" – "Jes, mi ja volas", mi diris. – "Do prenu tiujn ora?ojn, rapide kuru ka?i ilin, tre bone ka?i, en la matracon de Jakobo poste vi revenos kaj mi donos al vi viajn plenajn manojn da pralinoj". – "Atendu minuton", mi diris, "mi tuj demandos al Jakobo ?u li volas". – "Ne, ne, ne demandu al Jakobo, diru nenion al li.  Se vi ne akceptas, vi havos pralinojn". – "Mi bonvolas, sed mi anta?e volas demandi al Jakobo".  Li diris al mi : "Stultulo !"  Kaj li foriris, kaj li kunportis siajn belajn ora?ojn.

- Kanajlo, fripono !  ekkriis Derigni.  Se mi tenus lin, mi donus al li dra?ado kies li memorus !  Mal?atindulo !  Voli ?ajnigi mian filon kiel ?teliston kaj sendankulon, mia povra Jak?jo !  mia bona kaj honesta Jak?jo !

GNR : Kaj estas tiu mizerulo kiu a?dacas peti al mi kunpreni lin kun mi !  Kiu senhonte nomas min lian patron !  Kiu havas la a?dacon voli esti grafo Durakino kaj heredanto de miaj ri?a?oj !  Mutie, mia amiko, iru venigi al mi tiun senhontan friponon, tiun ?teliston, tiun kanajlon.

MUT : Mia generalo, permesu ke anta? venigi lin, mi rakontu al la S^ro preposto tion kio okazis, kaj ke mi metu lin en lia ?eesto.

GNR : Pro kion fari ?  La preposto estas tro bona !  Li ne kapablos dra?i lin.  Donu lin al mi, mi taskas al mi tani al li la dorson por forigi al li la deziron havi min kiel patron kaj akompani min al Rusio.

MUT : Jes, mia generalo, mi tuj kuros ser?i lin.