20 _ Unua patra maltrankvilo.

Jakobo kaj Pa?lo estis a?dintaj paroli sian patron sen ?esi rigardadi lin.  Ili pli kaj pli alpremi?is al li.  Kiam li finis, amba? ?etis sin en liajn brakojn.  Pa?lo plorsingultis, Jakobo tre malla?te ploris.  Ilia patro alterne kisis ilin, vi?is iliajn larmojn.  "?io estas nun finita, miaj karu?joj !  Ne plu da malfeli?o, ne plu da mal?ojo !  Mi estos tute al vi, kaj vi estos tute al mi".

- Kaj panjo Blidot, kaj onklino Elfia, diris angore Jakobo, ?u ni ne plu estos al ili ?

SLD : ?iam, mia infano, ?iam.  Vi do tre amas ilin ?

JAK : Ho !  Pa?jo, mi vere kredas ke ni amas ilin !  Ili estas tiel bonaj, tiel bonaj ke estas kiel panjo kaj vi.  Vi restos kun ni, ?u ne ?

La kompatinda Derigni ne e? pripensis pri tiu ligo de koro kaj de ?uldosento de siaj infanoj.  Rompante ?in, li ka?zis al ili ?agrenon kies lia tuta patra koro ribelis.  Se li lasis ilin al iliaj bonfarantinoj, mem devis do denove perdi ilin ankora?foje.  Malkunigi sin de ili ?uste kiam ili ?us retrovis ilin.  La angoro de lia koro pentri?is sur lia esprimplena fizionomio.

GNR : Mi mem aran?os tiun ?ion !  Neniu turmenti?u kaj aflikti?u.  Mi elturni?i tiamaniere ke ?iuj restas kontentaj.  Nun, se ni vesperman?us, tio ne estus malfeli?a.  Mi havas malsaton de kanibalo.  Ni ?iuj estas feli?aj, ni ?iuj devas malsati.

Mutie, Elfia kaj sinjorino Blidot iris ser?i la pladojn kaj la botelojn.  La vesperman?o ne malfruis esti servita, kaj ?iu loki?is ?e sian lokon, krom Derigni kiu preti?is por servi la generalon.

GNR : Nu !  Kial vi ne vesperman?as, Derigni ?  ?u la ?ojo rolas kiel nutra?o ?

SLD : Pardonu, mia general, tiel longe kiam mi restas via servisto, mi ne permesos al mi sidigi min ?e viaj flankoj.

GNR : Vi perdis la sa?on, mia amiko !  La feli?o frenezigas vin !  Vi estas servonta viajn infanojn kvaza? vi estus ilia servanto !  Stranga ideo, vere !  Nu, neniaj sensenca?oj.  ?e la Gardan?elo, ni estas ?iuj amikoj kaj ?iuj egalaj.  Sidigu vin tien, inter Jakobo kaj Pa?lo, kaj ni man?u...  Kaj do, vi hezitas ?...  ?u necesos ke mi koleri?as por malebligi vin elfari malkonvena?ojn ?  Diable !  Tablen !  mi diras al vi !  Mi ja malsategas !

Mutie ridetante faris signon al Derigni obei.  Derigni lokis sin inter siaj du infanoj.  La generalo eligis kontenti?an suspiron kaj komencis sian supon.  Estis anta?longe ke li man?is la bur?an sed bonegan man?a?on de sinjorino Blidot kaj de Elfia, tial, li man?is sufi?e por mortigi ordinaran homon.  La la?do de ?iuj pladoj estis ?iam sekvita de dua abunda parto.  Li montris frenezan ?ojecon kiu balda? komuniki?is al la tuta tablo.  Mutie ne cessis miri vidante Derigni^on ridi, li kiun li neniam vidis rideti ekde kiam li konis lin.

MUT : Vi vidas, mia Jak?jo, la mirinda?ojn kiujn vi okazigas tiel kiel Pa?lo.  Jen via pa?jo, kiun mi neniam vidis rideti, kaj kiu nun ridas kiel Elfia kaj mi.

SLD : Mi havus multon por fari, mia amiko, se necesus al mi atingi la gajecon de fra?lino Elfia, almena? la? tio kion vi diris al mi pri ?i.  Sed mi konfesas ke mi sentas min tiel feli?a, ke mi farus ?iujn malsa?a?ojn kiujn oni petus al mi.

GNR : Nu, tio !  Mi petas al vi unu el ili kiu faros al vi plezuregon.

SLD : Kondi?e ke ?i ne disigas min de miaj infanoj, mia generalo, mi ?in promesas al vi.

GNR : E? pli bone !  Mi petas al vi, mia amiko, ne forlasi min...  Ne eksaltu !  Diable !  Vi ne scias tion kion mi volas diri...  Mi petas al vi neniam forlasi viajn infanojn kaj ne forlasi min.  Tio kio signifas ke mi gardos vin ?iujn tri kun mi, ke dankeme pro viaj zorgadoj (kies mi ne plu povas rezigni, mi sentas ke mi ne kutimi?os al alia servo ol la via, tiel ?usta, tiel inteligenta, tiel dol?a, tiel efika.  Necesas al mi vin a? morton) ke dankeme, mi diris, pro tiaj zorgadoj kiujn nenio povas pagi, mi a?etos por vi kaj donos al vi ian nemovebla?on kie vi enloki?us, post mia morto, kun viaj infanoj kaj eble iu edzino.  Tio estus via estonteco kaj via ri?a?o al ?iuj.  Tiel longe kiel mi estas kaptito, vi restos en Francio kun viaj infanoj kaj nia amiko Mutie.

SLD : Kaj poste, mia generalo ?

GNR : Poste ?  Poste ?  Ni decidos tion.  Ni havas tempon por pripensi pri tio...  Nu ?  Kion vi diras ?

SLD : Ankora? nenio, mia generalo, mi petas tempon por pripensado, ?ivespere mi ne havas la kapon kun mi kaj mia koro tute estas por miaj infanoj.

GNR : Bone, mia kara, mi donas al vi ?is la nupta festo de Elfia kaj Mutie.  Morga?, ni decidos la tagon kaj mi skribos al Parizo por la vesperman?o kaj la akcesora?oj.  Ni duope, mia eta Elfia !  Ni da?rigu nian malnovan interrompitan interparolo pri via geedzi?o.  Hodia? estas lundo.  Morga?, mardon, mi skribos; oni ekspedos al mi mian vesperman?on kaj la ceteran sabaton; ?io alvenos lundon kaj ni man?os tion elirante el la ceremonio.

ELF : Neeble, mia general, necesas fari la publikigadojn, la kontrakton.

GNR : Necesas do multe da tempo en Francio por ?io tio ?  ?e ni en Rusio, tio okazas pli rapide ol tio.  Tiel, mi vidas sinjorinon Blidot^on; vi pla?as al mi, mi pla?as al vi; ni iras trovi la popon, kiu legas pre?ojn en slava, kantas ion, diras ion, trinkigas vin en mia kaliko kaj mi en la via, kiu trifoje promenigas nin ronde ?irka? ia pupitro, kaj ?io estas finita.  Mi estas via edzo, vi estas mia edzino, mi rajtas bati vin, krevigi vin pro malsato, malvarmo, mizero.

GST ridanta : Kaj mi, kiuj estas miaj rajtoj ?

GNR : Plori, krii, insulti min, bati homojn, ?iri viajn vesta?ojn, e? bruligi la domon ?e la senesperaj okazoj.

GST ridanta : Bela konsolo !  Al kiu terura sorto mi eskapis !

GNR : Ho !  sed mi, tio estas alia afero !  Mi estus bonega edzo !  Mi prizorgus vin, mi grasigus vin, mi super?utus vin per donacoj, juveloj, mi donus al vi la robojn kun trena?o por iri al la kortego, diamantojn, plumojn, florojn !

?iuj ekridis, e? la infanoj, la generalo anka? ridis kaj deklaris ke en la estonteco, li nomos sinjorinon Blidot^on : "Mia edzineto".  Post esti babilinta kaj ridinta dum kelka momento, la generalo iris enliti?i ?ar li estas laca.  Derigni, post esti fininta sian servon ?e la generalo, iris kun siaj infanoj en iliajn ?ambrojn, helpi ilin senvesti?i, enliti?i post fari kun ili fervoran dankopre?on.  Li ne kapablis decidi sin forlasi ilin, kaj kiam ili estis dormantaj, li rigardis ilin kun ?iam pli viva feli?o, delikate tu?etis per siaj lipoj iliajn vangojn, ilian frunton kaj iliajn manojn.  Finfine, la laci?o kaj la dormemo ekprenis lin, kaj li endormi?is sur sia se?o inter la du litoj de siaj infanoj.  Li dormis per tiom paca kaj tiom profunda dormo, ke li veki?is nur kiam Mutie, malkvietigita pro lia longa foresto, iri ser?i lin kaj kontra?vole kunprenis lin por ku?igi lin en la liton kiu estis pretigita por li.  Estis tamen malfrue, noktomezo ?us sonoris ?e la horlo?o de la akceptejo, sed Mutie ne jam havis tempon por babili kun Elfia kaj ?ia fratino.  Ili havis mil aferojn por rakonti unu la aliajn, kaj la horoj tro rapide fluis.  Fine, sinjorino Blidot sentis ke la dormemo trafis ?in.  La horlo?o sonoris, Mutie stari?is, instigis la fratinojn iri enliti?i kaj iris ser?i Derigni^on kiun li ne trovis en lia ?ambro apud la generalo.  Li pripensis ankora? kelkan momenton anta? mem endormi?i.  Liaj pensoj estis sorbigita de feli?o, kaj liaj son?oj sentis la efikojn de tiu dol?a inspiro.