18 _ La Kuracbanejoj.

Post esti iom haste vesperman?intaj, ili iris preni siajn biletojn ?e la gi?eto.  La generalo rekonis la soldaton kiun li vidis la anta?tagon ?e la Gardan?elo.

- Tri biletojn Mutie; tri de unua klaso !  ekkriis la generalo.

Mutie transdonis al li du kaj tenis unu el ili, sen kompreni la kialon de tiu ?i nova kaprico de la generalo.  Tiu ?i donis unu el la  biletoj al la soldato kiu sekvis lin de proksime.  La soldato metis la manon al sian kepon kaj dankis la generalon kiam li rekuni?is kun li.  Ili eniris ?iujn tri en la saman vagonon, Mutie estinta skolte sendita por gardi la tri lokojn.

Dum la voja?o, la generalo konati?is pli komplete kun la soldato kiu, kiel li, batalis dum la Krimean militon.  la ?entila deteni?emo de la soldato, liaj klaraj kaj modestaj respondoj, lia honesta kaj inteligenta tuteco multe pla?is al la generalo, facila por entuziasmi?i kaj ?iam ekstrema en liaj voloj.  Li decidis alpreni lin ?iapreze en sian servon.  La soldato sciigante al li ke li estis libera, sen okupo kaj sen ia ajn monrimedo.  La voja?o cetere okazis sen gravaj okaza?oj.  Tie kaj tie ?i, kelkajn sengravajn diskutojn de la generalo kun la laboristoj, kun siaj najbaroj de la vagono, kun kelneroj de la komuna tablo.  Oni ?iam finis ridante pri li kaj kun li, kaj gajnante a? ormoneron, a? belan frukton, a? glason da ?ampano; a? e? inviton por viziti sian landon, Gromilino apud Smolensko... kiam li ne plu estos kaptito.

Ili alvenis al la kuracbanejoj de Bagnolo, apud Alensono.  Forlasante la stacidomon, la soldato volis adia?i la generalon.

GNR : Kiel !  Kial vi volas forlasi min ?  ?u mi diris a? faris al vi kelkajn azena?ojn ?  ?u vi trovas min tro ridinda por resti kun mi ?

SLD : Pri tio, ne, mia generalo, sed mi timas esti jam estanta tre trudi?ema akceptante ?iujn viajn agrabla?ojn kaj...

GNR : Kaj por danki min, vi forlasas min tie kiel maljuna kriplulo plu bona por nenio.  Dankon, mia kara, dankegon.

SLD : Mia generalo, mi estus tre feli?a resti kun vi.

GNR : Do, restu, diable !

La soldato kun hezitema mieno rigardis Mutie^on kiu retenis rideton kaj gestis al li akcepti.  La generalo observis ilin amba?, kaj anta? ol la soldato parolis : "Bonege !  Estas bonege.  Vi restas en mia servado.  Mi donos al vi cent frankojn monate, kompensita de ?iuj elspezoj...  Kio, kio estas ?  ?u vi ne estas kontenta ?  Do mi duoblas : ducent frankojn monate".

SLD : Estas tro, mia generalo, multe tro.  Nutru min kaj pagu mian elspezon, estos multe por mi.

GNR : Kion tio signifas, Sinjoro ?  ?u vi rigardas min kiel avarulon ?  ?u mi kondutis kiel ?paremulo koncerne vin ?  Per kia rajto vi pensas ke mi servigas min kontra? nenio per kura?a soldato kiu portas la medalon de Krimeo, kiu certe meritis centfoje tion kion mi proponas al li, kaj kies mi ur?e bezonas, ?ar mi estas sen servisto, mi estas maljuna, eluzita, vundita, malagrabla, teda, neeltenebla ?  Demandu al Mutie kiu returni?as por ridi, li diros al vi ke ?io estas la pura vero.  Respondu, Mutie, trankviligu tiun ?i bravan knabon.

MUT turnante sin al la soldato : Ne kredu unu vorton de tio kion diris al vi la generalo, mia kara, kaj maltime eniru en lian servon !  Vi neniam renkontos pli bonan mastron.

GNR : Mi devus admoni vin pro via malrespekta?o, mia amiko, sed vi faras el mi tion kion vi volas.  Ni iru ser?i tranoktejon por ni tri.  Kiel vi nomi?as (turnante sin al la soldato) ?

SLD : Jakobo Derigni, mia generalo.

GNR : Mi ne povas nomi vin Jakoboⁿ, por ne konfuzi kun mia eta amiko Jakobo; vi estos Derigni por mi kaj por Mutie.

Ili alvenis al la granda hotelo de la kuracejo.  La generalo elektis por unu monato la plej belan apartamenton ?e la tereta?o kaj enloki?is tie kun siaj akompanantoj.  La servisto demandis al li ?u necesis iri ser?i lian baga?on.  La generalo rigardis lin per siaj grandaj petolaj okuloj, ridetis kaj respondis : Mi havas ?iun mian baga?on sur mi, mia knabo.  Tio mirigas vin ?  Tamen, estas tiel.

- Kaj... tiuj sinjoroj ?...

- Tiuj sinjoroj estas parto de mia akompanantaro, mia knabo, ili ne estas pli bone provizitaj ol mi.

La servisto insideme rigardis la generalon kaj eliris sen diri vorton.  La generalo, bone suspektante tion kio balda? okazos, frotis al si la manojn kaj ridis.  Malmulte da tempo poste, la ?efservisto eniris kun tre serioza mieno, klini?is iomete kaj diris al la generalo : Sinjoro, ni eraris indikante al vi tiun ?i belan apartamenton, ?i estas promesita, kaj vi ne povas resti ?i tie.

GNR kun decidita mieno : ?u vere ?  Kaj tamen mi restos ?i tie, jes, Sinjoro, mi restos ?i tie.

La ?eFServisto : Sed, Sinjoro, tial ke ?i estas retenita.

GNR : Mi atendos, Sinjoro, ke la koncerna homo estos alvenanta, kaj mi akordi?os kun li.  Intertempe, mi restas ?i tie ?ar mi estas ?i tie.

?FS : Sinjoro, kiam oni ne havas paka?on, oni anta?pagas.

La generalo palpebrumis rigardante Mutie^on, kaj ?ajnigis esti embarasita.  Li gratis al si la kapon.

- Sinjoro, li diris, neniam oni faris al mi tiajn kondi?ojn.  Mi neniam pagis anticipe.

- Estas, Sinjoro, rebatis la gastiganto kun duonmalrespekta mieno, ke la homoj kiuj ne havas paka?ojn, sufi?e ofte kutimas tute ne pagi kiam oni ne pagigas ilin anticipe.

GNR : Sinjoro, tiuj homoj estas ?telistoj.

?FS : Mi ne diras ne, Sinjoro.

GNR : Tiu kiu signifas ke vi rigardas min kiel ?teliston.

?FS : Mi ne diris tion, Sinjoro.

GNR : Sed estas evidente ke vi pensas tion, Sinjoro.

La gastiganto silentis.  La generalo metis sin je ses coloj [±15cm] de li, rigardante lin en la viza?o.

- Sinjoro, vi estas insolenta, kaj mi estas honestulo, bravulo, ta?gulo kaj mi estas la grafo Durakino, Sinjoro, generalo kaptito la?parole, Sinjoro.  Kaj mi ricevas ses cent mil rublojn de rento, Sinjoro.  Kaj jen mia monpaperujo plenplena da milfrankaj biletoj (li montras sian biletujon), kaj jen mia ledsako (li eltiras la sakon el la po?o de Mutie) kaj mi estus pagonta al vi vian apartamenton je la duoblo de tio kion ?i valoras, Sinjoro.  Mi estus pagonta anticipe, Sinjoro, por unu tuta monato, Sinjoro.  Kaj nun, vi havos nenion ?ar mi foriras tranokti aliloke, Sinjoro.  Venu Mutie, venu Derigni.

La generalo surmetis sian ?apelon profunde sur sian kapon anta? la miregigita kaj afliktita gastiganto.  Li faris pa?on, la gastiganto haltigis lin.

- Bonvolu senkulpigi min, sinjoro grafo.  Mi beda?ras, ?u mi povis diveni ?  Mia servisto diris al mi ke vi ne havas e? anstata?an ?emizon.  Pasintjare, Sinjoro, mi estis tiel ?telita de kvaza?a a?stra grafo kiu estis forfu?anto el la punlaborejo kaj kiu perdigis al mi pli ol du mil frankojn.  Bonvolu pardoni min, sinjoro grafo, ni kompatindaj gastejestroj, ni estas tiel ofte trompitaj !  Se sinjoro grafo sciis kiom mi beda?ras !...

GNR : Beda?rinta pro ne enpo?igi miajn orajn, monerojn, mia brava ulo, ?u ne ?

?FS : Mi beda?ras ke sinjoro grafo povu kredi...

GNR.ridante : Nu, nu, tio sufi?as.  Kiom vi petas monate por via apartamento kaj la nutra?o el unua kvalito, por mi kaj por miaj amikoj kiuj devas esti traktitaj kiel princoj ?

La gastiganto pripensis reprenante ?ojan mienon kaj klinante pli ol dudek fojojn anta? la generalo kaj liaj amikoj tiajn ke li nomumis ilin.

?FS : Sinjoro grafo, la apartamento, mil frankojn; la nutra?o, kiel sinjoro grafo postulas ?in, anka? mil frankojn, inkluzive de la lumigado kaj la servado.

GNR : Jen du mil frankoj, Sinjoro.  Lasu nin trankvilaj, nun.

La gastiganto riverencis profundege kaj eliris.  La generalo triumfe rigardis Mutie^on kaj diris ridante : La kompatindulo !  ?u li timis vidi min foriri !  Fakte, li pravis, kaj mi farus same sur sia loko.  Ni ?ajnas tri fripona?istoj, veraj ?telistoj.  Tri viroj sen ia kofro, sen ia paka?o, kiuj luprenas apartamenton je mil frankoj !

MUT : Tamen, mia generalo, li povintus esti pli ?entila kaj ne a?digi al ni ke li rigardi nin kiel rabistojn.

GNR : Mia amiko, estas pro tio ke mi faris al li la timon kiu trafis lin.  Nun jen ni estas gastigitaj, ni iru a?eti tion kion ni bezonas por esti ta?ge provizitaj de tola?oj kaj vestoj.

La generalo foriris, sekvita de sia eskorto.  Li ne trovis en Bagnolo la elegantajn vestojn kaj la delikatajn subvestojn kiujn li deziregis, sed li trovis sufi?e por aspekti bone provizitan viron.  Li anka? volis zorgi pri la vestaron de Mutie kaj de Derigni kaj li estus a?etanta multajn nenecesajn objektojn, se amba? ne forte kontra?staris lin.

La gastado ?e la kuracbanejoj tre bone okazis por la generalo kiu amuzis sin pri ?iu, kiu ?ie faris kaj diris stranga?ojn, kiu edzi?opetis ?iujn fra?linojn super dekkvin jaroj, kiu invitis ?iujn gajajn kaj agrablajn homojn por veni vidi lin en Rusion, en Gromilinon, apud Smolenkso, kiu man?is kaj trinkis la tutan tagon.  Mutie kaj Derigni pasigis sian tempon trankvile, iom malgaje, ?ar Mutie senpacience atendis la revenan horon kiu devis revenigi lin kaj fiksi lin por ?iam ?e la Gardan?elo, apud Elfia; kaj Derigni estis turmentata de sekreta aflikto kiu subfosis lin kaj kiu e? difektis sian sanon.  Mutie vane provis akiri lian konfidon, li ne sukcesis ricevi la konfeson de tiu doloro.  La generalo mem vane demandis, insistis, koleri?is, minacis, li neniam sukcesis malkovri ion pri la anta?a?oj de Derigni.  Neniam ia manko de servo venis inciti la kolereman humoron de la generalo.  Neniam Derigni malplenumis al li, ?iam ?e sia posteno, ?iam preta, ?iam helpema, akurata, inteligenta, efika, li estis deklarita de la generalo, la perlo de la servistoj.  Cetere, senzorga pri ?io kio ne koncernis lian servon, li rifuzis la monon kiun proponis al li la generalo, kaj kiam tiu ?i insistis : "Bonvolu gardi ?i por mi, mia generalo, mi tute ne bezonas tion nun".

Kiam venis la tago de foriro, la generalo estis ravita, Mutie saltis pro ?ojo, Derigni restis mal?oja kaj serioza.

Oni fine foriris post la triumfaj adia?adoj por la generalo kiu abunde dis?utis oron ?e la hotelo, ?e la banejoj, ?ie.

Pli ol ducent homoj kondukis lin kun benoj, petegoj por reveni, vivuoj, kiujn li rekompencis ?utante en ?iu mano lastan tributon de la ri?eco al la malri?eco.