16 _ Netaviŝtuko senvualiĝas.

Jakobo ankora? ploris la foriron de sia amiko; Pa?lo vi?is al li la okulojn per sia beleta po?tuko kaj angore rigardis lin; Elfia iris ordigi la ?ambron de Mutie; sinjorino Blidot aran?is tiun de la generalo kiu estis ?etinta ?ion ?ien.

- ?u oni povas imagi tian senzorgulon ?  diris sinjorino Blidot.  Li nenion ordigis; ?is lia monskatolo kiun li lasis malferma.  ?iuj liaj juveloj, liaj ordenoj el juvel?tonoj, lia voja?ilaro el orar?ento !  Jen ili dekstre, maldekstre; ne estas kredebla !  Kaj estas mi kiu devos respondeci pri tio ?io !  Kia stranga viro !  Mi vetas ke li ne e? scias tion kion li havas.

Dum ?i provas kolekti la disajn objektojn, Jakobo eniris.

JAK : Panjo, jen Petro Netavi?tuko kiu koleras kontra? mi, ?ar mi ne informis lin ke la generalo foriris.  ?u vi opinias ke mi malpravis ?

BLD : Sed ne, mia infano, vi ne bezonis informi Netavi?tukoⁿ; por kion fari ?

JAK : Li diris ke la generalo estus kunpreninta lin.

BLD : Kunpreninta ?  Nu, kia ideo !

Netavi?tuko eniris en la ?ambron.

NTV : Jes, certe, li estus kunpreninta min, ?ar li volis filigi min, estas la preposto kiu malpermesis lin.  Kaj se mi ?imatene alvenus ?ustatempe, mi estus foririnta kun li.  La preposto havas neniun rajton super mi; li ne povas malpermesi la generalon kunpreni min.

BLD : Netavi?tuko, tio kion vi diras nun estas tre malbona.  S^ro preposto bonvolis varti vin kiam vi estis malfeli?a kaj forlasita, kaj li zorgas vin pro bonkoreco kaj por via feli?o.

NTV : Kaj mi ne volas resti kun li.  Mi bone a?dis tion kion la generalo diris kaj tion kion la preposto respondis.  Li malebligis min esti ri?a kaj esti sinjoro, kaj mi ne volas resti ?e li por labori kaj enui.  Mi volas ke oni konduku min al la generalo.

BLD : ?ajnas al mi, mia knabo, ke vi havas bonan bekon ekde hiera?.  Vi estis nek tiel parolema nek tiel memvola kiam vi estis ?e via mastro.

NTV : Mi ne plu havas mastron kaj mi ne plu volas lin.  Mi volas iri kun la generalo.

BLD : Bone !  Iru kun li, se vi kapablas, kaj lasu nin trankvilajn.  Jak?jo mia, venu helpi min premi ?ion tion.

NTV : Kion vi havas tie ?  Estas la aferoj de la generalo.  Se li filigus min, ?io estus al mi.  Kial vi prenis ilin ?  Mi diros tion al la ?endarmoj kiam mi vidos ilin.

BLD : Diru tion kion vi volos, malbona knabo, sed foriru, lasu nin fari nian laboron.

Netavi?tuko, anstata? foriri, eniris pli anta?en en la ?ambro, kaj sen ke sinjorino Blidot kaj Jakobo ekrimarkis tion, li ekkaptis pokaleton kaj man?ilon el orar?ento kaj metis ilin sub sia bluzo en la po?on de sia pantalono.  Jakobo estis helpanta sinjorinon Blidot^on reloki la pecojn de la voja?ilaro.  Ili penege sukcesis sed du fakoj restis malplenaj.

JAK : Io mankas, panjo; ?ajnas ke estas glaso kaj man?ilo kiuj mankas; vidu la formon de malplenaj lokoj.

BLD : Estas vere !  Ni eble mismetis la aliajn pecojn.

Netavi?tuko el?teli?is dum sinjorino Blidot kaj Jakobo provis plenigi la du malplena?ojn de la ilaro.

BLD : Neeblas, mia amiko, la du pecoj mankas, tio estas certa.

JAK : Mi tamen estas certa ke ?io estis plena kiam la generalo malfermis al ni tiun ?i belan ilaron.

BLD : Li eble kunportis ilin.  Tio kio estas certa, estas ke ni ser?is ?ien sen trovi ion.  ?u Netavi?tuko ?

JAK : Ho !  Ne, panjo !  Netavi?tuko foriris.  Kaj plie, li ne farus malbonan aferon kiel tian.  Ju?u do !  Li estus ?telisto !...

BLD : Mia bona Jak?jo, vi estas bona kaj honesta infano, vi, sed tiu kompatinda knabo kiu vivis ?irka?ita de malbonaj homoj, certe ne estas bonuleto.  Konstatu kiel li estas sendanka.  Vi a?dis lin minaci nin per ?endarmoj ?  Kaj tamen jen tri jaroj kaj pli ke ?iutage vi iris alporti al li lian tagman?on ?e la puto.

JAK : Estas vere, panjo, sed li ne pensis pri tio kion li diris.  Mi kredas ke li amas nin kaj ke li estas dankema al vi pro nutri lin ekde tri jaroj.

Sinjorino Blidot respondis nur kisante Jakoboⁿ.  ?i en?losis la juvelojn kaj la aliajn a?ojn de la generalo en ?rankon kies ?i kunprenis la ?losilon, kaj sendis Jakoboⁿ kaj Pa?loⁿ al la lernejo kie ili iris ?iutage.  Elfia eklaboris, ?i estis mal?oja, kaj ?ia fratino bezonis sufi?e da tempo anta? sukcesi ridetigi ?in.  ?irka? la mezo de la tago, la voja?antoj komencis alveni, tio kio donis al la du fratinoj sufi?e da okupado por malhelpi ilin pensadi pri la forestantoj.

Kiam Netavi?tuko eniris en la pastrejon, la preposto demandis al li ?u li iris al la lernejo.

NTV : Ne, mi scias nenion, kaj la lernejo tedas min.

PRP : Estas ?ar vi scias nenion ke la lernejo tedas vin !  Kiam vi scios ion, vi amuzos vin tie.

NTV : Estas tro malfacila.

PRP : Mia kompatinda infano, tio kion vi faris ?e via malafabla mastro estis multe pli malfacila, kaj tamen vi faris tion.

NTV : ?ar mi estis devigata.

PRP : Necesos ja ke vi lernu legi, skribi kaj kalkuli, alie vi ne sukcesos dungi?i ie.

NTV : Mi ne bezonas dungi?i.

PRP : Vi, pli ol alia, mia infano, ?ar vi ne havas gepatrojn por veni helpe al vi.

NTV : Ba !  Ba !  Mi scias tion kion mi scias.

PRP : Kaj kion vi scias, mia infano, kiun mi ne scias ?

NTV : Ho !  Vi anka? bone scias tion, nur vi ?ajnigas ne scii.

PRP : Mi certigas vin ke mi ne komprenas kien vi celas.

NTV : Mi celas diri al vi ke vi ne estas mia mastro, ke la generalo volis doni al mi sian tutan monon kaj fari min sian filon, ke estas vi kiu malpermesis lin, kaj ke mi ja volas esti ri?a kaj fari?is bela sinjoro.

La bona preposto, mirigata de la a?daco kaj de la ripro?oj de ?i tiu knabo kiu anta? tri tagoj tremis anta? ?iuj, restis muta, rigardante lin kun surprizo.

NTV : Vi ?ajnigi ne kompreni !  Vi kredas ke mi ne a?dis tion kion diris al vi la generalo kaj kiel vi rifuzis doni min, kvaza? mi apartenis al vi.  La generalo amas min kaj li kunprenos min okaze de sia reveno, kaj tiam vi vidos tion kion mi faros.

- Kompatinda, kompatinda infano, diris la preposto kun larmoj en la okuloj kaj la vo?o tremanta pro emocio.  Kompatinda etulo !  Vi malbonfaras sen scii tion; neniu sciigis al vi tion kio estas malbona kaj tio kio estas bona !...  Vi kredas, mia infano, ke la generalo estus kunpreninta vin ?  Ke estas mi kiu malpermesis lin ?  Mi scias ke mi ne rajtas reteni vin kontra?vole; ke vi povas tuj foriri se vi volas.  Sed kien vi iros ?  Kion vi faros ?  Kiu nutros kaj gastigos vin ?  Tio kion mi faras por vi, mi ?in faras pro helpemo, pro la Diamo por helpi al vi, al vi, kompatinda estulo de la bona Dio.  La generalo ekpensis kunpreni vin; la ideo tuj malaperis, li mem ridis de tio.

NTV : Kiel vi scias tion, ?ar li ne revenis vidi vin ?

PRP : Li sendis al mi Mutie^on, por sciigi tion al mi.  Mi pardonas al vi tion kion vi ?us diri, mia amiko, kaj tamen mi da?rige proponas al vi azilon ?e mi dum vi ne trovos pli bonan.  Ni altabli?u kaj tagman?u sen pensi pri tio kio okazis inter ni.

La bona preposto pasis en la ?ambron kie atendis lin lia tagman?o kaj lia servistinon.  Netavi?tuko, iom honta, duone pentanta kaj hezitema, altabli?is kaj man?is kvaza? estis nenio kiu maltrankviligis lin.  Ne estis same pri la preposto, kiu estis mal?oja kaj kiu pripensis pri la eblojn revenigi Netavi?tukoⁿ al pli bonaj sentoj.  Li decidis intensigi la bonkorecon koncerne li kaj nur postuli de li sin deteni malbone fari.