15 _ La Foriro.

Kiam Mutie revenis, Elfia denove parolis al li pri la foriro por la kuracbanejoj.  "Mi pripensis, ?i diris, kaj mi kredas ke la plej frue estos la plej bone, ?ar necesas ke tio estu.

MUT : Vi scias, Elfia ke la generalo metis sin sub via dispono, kaj ke estas al vi por decidi la tagon.

ELF : Kaj kion vi dirus, se mi dirus kiel la generalon, morga? ?

MUT : Mi dirus: "Mia komandanto, vi pravas", kaj mi forirus.

ELF : Dankon, Jozefo, dankon pro via fido en mia komando.  Mi instigas vin, la? tio, fari viajn preparojn por morga?.

MUT : Necesas ke mi informu la generalon.

ELF : Jes, jes, kaj provu ke li ne ekkoleros kaj li ne havos ian ideon... la? sia maniero.

Mutie eniris ?e la generalo kiu skribis.  Mia generalo, ni foriros morga? se vi ne metas baron.

GNR : Kiam vi volos, mia amiko, mi restis ?i tie pli por vi kaj Elfia ol por mi.  Mi bone fartas kaj estas preta por da?rigi mian vojon.  Mi estis ?us skribanta al iu a?tovendisto kiun mi konas en Parizo, tuj sendi al mi bonan voja?a?ton; tiuj friponoj Burniero^j ?telis al mi la mian kaj mi estas piediranto.

MUT : Sed, mia generalo, vi ne havos vian a?ton anta? dek a? dek kvin tagoj kaj kion vi farus ?i tie dum tiu tuta tempo ?

GNR : Vi pravas, mia kara, sed tamen mi bezonas a?ton por foriri.  Mi ja ne ?atas la vojojn la? etapoj, kaj kiel trovi bonan a?ton en tiu lando ?

Mutie tordetis siajn lipharojn, li ser?is rimedon.  "Se mi irus en la apudan vila?on por ser?i iun, general ?"

GNR : Iru, mia amiko.  Kie estas sinjorino Blidot ?

MUT : En la akceptejo, mia generalo, por servi kelkajn voja?antojn kun Elfia.

GNR : Demandu do al ili, ?u ne ekzistas dili?enco kiu pasas tra ?i tie.

Mutie eliris kaj revenis kelkajn momentojn poste.  Mia generalo, estas inter unu kaj du le?goj de ?i tie, korespondo de la fervojo; ?i okazas ?iutage tagmeze.

GNR : Se ni irus trafi ?in morga? ?

MUT : Mi ne diras ne, mia general, sed kiel vi iros ?

GNR : Piede, kiel vi.

MUT : Mia generalo, pardonu min se mi rimarkigas al vi ke du le?goj kiuj estus nenio por mi, estos tro por vi.

GNR : Kial tio ?  ?u mi estas tiel maljuna ke mi ne plu povu pa?i ?

MUT : Tute ne, mia generalo, sed... via vundo...

GNR : Nu !  mia vundo...  ?u vi ne havas iun kiel mi ?  Iun kuglon tra la korpo.

MUT : Estas vere, mia generalo, sed ... ?ar mi estas pli maldika ol vi... do...

GNR : Do kio ?  Nu parolu, sinjoro silfo.

MUT : Mia general... do... do la kuglo havis malpli da vojiro por fari, ?iris malpli da karno... kaj mia vundo estas malpli terura.

La generalo rigide rigardis lin : "Mutie, rigardu min ! (li montris sian nazon), kaj provu rigardi min sen ridi.  (Mutie rigardas, ridetas kaj mordas siajn lipharojn por ne plene ridi).  Vi ekkonscias !  vi ridas !  Kial ne sincere diri : Generalo, vi estas tro dika, tro peza, vi restos survoje !  (Mutie volas paroli).  Silentu !  Mi scias tion kion vi volas diri.  Kaj mi, mi diras al vi ke mi pa?adas tute kiel alia, ke mi piediros, e? se vi min trovus dek a?tojn por transporti min.

MUT : Mia generalo, mi estas tute je via dispono, sed mi timas... ke vi multe laci?us; kun tio ke varmas.

GNR : Mi sukcesos, mia amiko, mi sukcesos.  Nun, mian pakadon.  Unue, mi lasas ?i tie ?iujn miajn vesta?ojn, mi kunportos nur ora?ojn kiujn vi metos en vian po?on, la monpaperujon kiun mi kunportos en la mian, subvestojn por ?an?i survoje kaj miajn tualeta?oj en mian po?on.  Mi tie a?etos tion kion mankos al mi.

La generalo, kontentega foriri piede, turiste, radiante eniris en la akceptejon kie trovi?is nur unu sola voja?anto, iu soldato.  Tiu soldato staris aparte, zorgis pri neniu, ne diris e? unu vorton.  Lia senpretenda man?o venis al fino.  La generalo atente rigardis lin.  Li vidis lin eltiri sian monujon, kalkuli la malgrandan sumon kiun ?i enhavis kaj elpreni heziteme el ?i moneron de unu franko.  "Kiom, Sinjorino ?"  li diris al sinjorino Blidot.

BLD : Pano, du soldojn; froma?o, du soldojn; cidro, du soldojn.  Totalo, ses soldojn a? tridek centimojn.

La viza?o de la soldato vigli?is per duonrideto pro kontenti?o.

La SoLDato : Mi timis esti farinta tro altan elspezon.  Vi forgesis la rafanetojn.

BLD : Ho!  La rafanetoj tute ne gravas, sinjoro.

?uste kiam li estis pagonta, Elfia, al kiu la generalo flustris vorton al orelo, metis anta? la soldato tason da kafo kaj glason da brando.

- Mi ne petis tion, diris la soldato kun duone timigita mieno.

ELF : Mi ja scias tion, sinjoro, tial tio ne estos kunkalkulata.  Ni krome donas al militistoj tason kaj glaseton.

La soldato residi?is kaj glutis malrapide kaj kun plezurego la kafon kaj la brandon.

SLD : Multajn dankojn, fra?lino, mi ne forgesos la Gardan?elon nek ?iajn afablajn gastigantinojn.

GNR alproksimi?anta lin : Al kiu direkto vi iras, mia bravulo ?

Al kuracbanejoj de Bagnolo, respondis la soldato mirigita.

GNR : Mi iras anka? tien.  Ni povos retrovi?i ?e la fervojo por kune vojiri.

SLD : Tre flatita, Sinjoro, sed mi iros al Domfronto por trafi la korespondon de la fervojo...

GNR : Kaj anka? ni.  Vere !  Tio bone okazas, ni foriros morga? !  ?iuj tri soldatoj ?  Tio estos bonege !

SLD : Necesas ke mi tuj foriros, Sinjoro, oni atendas min ?i tiun vesperon mem pro grava afero.  Tre beda?rinde, Sinjoro !  Ni retrovi?os en Bagnolon.

La soldato metis la manon al sian kepon kaj eliris kun la sama mieno grava kaj mal?oja, kiun li havis enirante.  Sur la sojlo de la pordo, li ekvidis Jakoboⁿ kaj Pa?loⁿ kiuj revenis kurante.  Li ektremis rigardante Jakoboⁿ, sekvis lin per la okuloj interese kaj ekvojiris nur kiam li a?dis Jakoboⁿ diri al sinjorino Blidot :

- Panjo, sinjoro preposto estas tre kontenta de mi.

Jakobo vidigis sian poentaron kaj tiun de Pa?lo.  Ili estis tiel bonaj ke la generalo volis nepre donaci al ?iu po unu ora monero.

- Prenu, miaj infanoj, prenu, li diris, tio estas la adia?o de la kaptito.  Ne estus bone rifuzi al mi ?ar mi estas nur kompatinda kaptito.

JAK : Ho !  mia bona generalo, kiel vi povas kredi ?...  Vi estas tiel bona.

GNR : Do, prenu.

Kaj li en?ovis al ?iu la oran moneron en ilian po?on.

La tago fini?is serioze.  La generalo estis hastema por foriri kaj iris sen?ese malordigi siajn aferojn sub preteksto de ordigi ilin.  Mutie kaj Elfia estis mal?ojaj forlasi unu la alian.  Sinjorino Blidot estis mal?oja pro ilia mal?ojo.  Jakobo beda?ris sian amikon Mutie^on kaj e? la generalon kiu estis tiel bona kun li kaj kun Pa?lo.  Oni disi?is suspirante, ?iu iris enliti?i.  La morga?on, oni kuni?is por matenman?i, necesis foriri anta? la na?a por alveni akurate.

- Nu, diris la generalo unue levi?ante, adia?, miaj bonaj gastigantinoj, kaj ?is revido.

Li kisis sinjorinon Blidot^on, Elfiaⁿ, la infanojn kaj direktis sin al la pordo.  Mutie faris kiel li siajn adia?ojn, sed kun pli da tenereco kaj da emocio.  Kaj li sekvis la generalon ?etante lastan rigardon al Elfia.