14 _ Aliaj strangaj pensoj de la Generalo.

Kiam ni kuni?is por tagman?i, la petola okulo de la generalo altiris la atenton de Elfia.  ?i atendis ian petolon, sed ne tiun kiun li meditis.  ?e la fino de la man?o kiu estis vigligita de la fantazioj de la infanoj pri la okaza?oj pasintaj kaj estontaj, la generalo diris kun granda sopir?emo : "Morga? estos mal?oja tago por vi, mia kompatinda infano.

- Kial tio ? Elfia rebatis kun kelka timo.

GNR : ?ar ni estos forirantaj, Mutie kaj mi.

ELF : Forirantaj !  Morga? ?  Kial tiel rapide ?

GNR : ?ar mia depozicio estanta farita, dank'al vi, mia kompatinda Elfia, ni havas nenion pli por fari ?i tie, kaj ni iros kurace bani nin.

ELF : Via depozicio !...  Tamen estas vere, Jozefo, estas mi kiu foririgas vin.

MUT : Nu !  ?u ne necesas ke ni elfinus nian resani?on ?  Forirante pli frue, ni revenos pli frue, kaj ni geedzi?os pli frue, ?io estas avanta?o.

ELF : Estas vere, sed…

GNR : Sed vi eble volus akompani nin por flegi min tien.  Mi ja ne petas pli bone, mi kunkondukas vin.

ELF : Kia malsa?a?o, generalo !  Vi ?iam havas ideojn... ideojn...

GNR : Strangaj, sensencaj.  Diru, diru, ne ?enu vin.

ELF : Tute ne, generalo, mi havas en kapo neniu malhonestan penson pri vi; mi volis diri... amuzajn ideojn.

GNR : Vere, kiel mi diris !  Sensencajn kaj strangajn, estas la sama afero.  Do mi havas absurdajn ideojn...  Dankon, fra?lino Elfia.

ELF : Estas tre malbona tio kion vi diras, generalo... (la generalo ridas), jes, tre malbona.  Vi dirigas al mi sensenca?on kiujn mi ne diris.  Vi mokas min.  Mi kredis vin pli bona ol tio.

Elfia eltabli?is kaj eliris iom kolere; la generalo kiu ridis, diris al Mutie : "Rapide iru ser?i ?in, mia amiko, diru al ?i ke ?i estas eta frenezulino, kaj ke ne ur?as al mi foriri, ke ?i decidos mem la tagon de nia foriro, ke tio kion mi diris estas mia ven?o pro la depozicio kiun ?i ?teletis al mi profite al la enketju?isto.  Jen ?io".

Mutie foriris ridante, kaj ne bezonis longan tempon por reveni kun Elfia kiu alportis la kafon kaj la brandon kiujn ?i metis sur la tablon.

- Ha !  Vi ?atas ven?on, generalo, diris Elfia enirante kun ?oja viza?o.  Mi provos pagi al vi la ?ercon kiun vi ludis al mi, sed la? mia maniero, redonante bonon anstata? malbonon".

Kaj klini?ante al la generalo, ?i prenis al li manon kiun ?i kisis respektoplene.

ELF : Mia bona, mia kara generalo, pardonu al mi mian familiara?on, sed mia koro superfluas per dankemo.  Mi ?uldas al vi la feli?on de mia vivo; kiel mi povus havi aliajn sentojn por vi ol tiujn de respektema tenereco ?

- Mia kompatinda, mia kara infanjo, balbutis la generalo kortu?ita brakumante ?in kaj tutkore kisante ?in.  Kompatinda infano !  bonega koro !

La generalo, kormoli?ante pli kaj pli, eltabli?is siavice kaj foriris en sian ?ambron.  Elfia ridetis, anka? Mutie, sinjorino Blidot ridis, Jakobo kaj Pa?lo estis mirigitaj.

- Kial li ploras, diris Pa?lo, li deziras sian kafon, kompatinda generalo; onklino Elfia donu al li sian kafon, vi ja vidas ke li ploras.

JAK : Ne estas pro tio ke li ploras, Pa?lo.  Mi kredas ke estas ?ar li volus ?iam restadi kun ni, neniam foriri.

PA? : Nu ! Panjo, restigu tiun kompatindulon, li estos tiel kontenta!

BLD : Li ne konsentos, mia infano; li enuegus.

La generalo revenis kun la viza?o ru?a, la haroj ta?zitaj.  Pa?lo ek?etis sin renkonte al li.  "Generalo, restu kun ni ?iam, vi estos kontenta, vi ne plu ploros !

La generalo ridetis kaj, karesante la kapon de Pa?lo : "Mi ne volas resti, mia knabo, sed mi kunprenus vin amba? kun mi se vi konsentus".

PA? : Mi ne volas foriri, mi volas resti kun panjo kaj onklino Elfia.

GNR : Kaj vi, Jakobo, ?u vi volas ?

JAK : Mi ne volas forlasi Pa?loⁿ, panjon kaj onklinon Elfiaⁿ.

Jakobo prenis la manon de Pa?lo kaj forkondukis lin en la plej malproksiman angulon de la ?ambro kie ili ka?ri?is kontra? la muro.

La generalo rigardis tiujn du beletajn infanojn kies la brunaj buklaj haroj plibeligis iliajn ?armajn viza?ojn, iliajn fre?ajn viza?kolorojn kaj iliajn kune dol?ajn kaj decidajn viza?esprimojn.

- ?armaj infanoj !  diris la generalo duonvo?e.  Vere, mi ?atus havi tiujn infanojn.  Mi adoptus ilin : ili havas nek patron nek patrinon.  Nu, infanoj, li da?rigis la?te, venu kun mi, mi estos via eta pa?jo, Mi bone amos vin, mi donos al vi mian tutan monon, vi man?ados dum la tuta tago ?ion kion vi volos, vi estos feli?aj kiel re?oj.  ?u vi volas ?

JAK firme : Ne, mi ne volas !  Mi amas panjon, mi amas mian onklinon, mi amas mian bonan amikon Mutie^on, mi amas ?ion ?i tie.  Mi ne bezonas monon, mi ne bezonas man?i, mi ne volas pli ol tion kion mi havas.

PA? : Kaj mi ne volas pa?jon tiel maljunan, tiel dikan, tiel ru?an.  Mi pli bone amas mian bonan amikon Mutie^on kiu neniam koleras, kiu neniam krias.

GNR promenante kun la manoj dorse : Bone, bone, miaj infanoj, sufi?as tiel...  Doma?e !  Tiuj infanoj pla?as al mi ... Mi estus amanta ilin...  Mi ja havas nenion por ami.  ?iuj el miaj samfamilianoj mortis !...  Tamen estas malagrable !  Kaj kion mi faros per mia mono ?  Tial ke mi neniun amas hejme !  Kaj tiuj kiujn mi amas ?i tie ne deziras min.  Kompatinda Durakino !  Mi ?ajnas esti feli?a, kaj mi estas tre malfeli?a !  Ho jes, mia povra Mutie, mia bona sinjorino Blidot, mia kara Elfia, mi ja estas mizera kompatinda homo !  Neniu amas min, neniu amos min.  Kompatinda, kompatinda kiun mi estas !

Kaj la generalo ?etis sin sur se?on, apogis sian kapon kaj sian brakon sur la tablon, kaj komencis la?te ?emi.  Liaj tri amikoj, malkvietaj pro tiu atako de malespero, alproksimi?is al li por provi iajn konsolojn.  Subite li abrupte ekstaris el sia se?o kaj frapegis la tablon per sia pugno.  Sinjorino Blidot, Elfia eksaltis dorsen, Jakobo kaj Pa?lo eligis timan krion, Mutie mem faris movon pro surprizo.  La generalo rigardis ilin ?iujn kun trankvila mieno.

- Kiel mi estas stulta, li diras, oni ne estas pli stulta ol mi estas.  Mi, malfeli?a !  kaj kial malfeli?a ?  ?ar mi ne havas familion ?  He !  Jovo, mi faros al mi familion, ne estas malfacile.  Mi prenos Netavi?tukoⁿ.  Mutie iru ser?i por mi Netavi?tukoⁿ, diru al la preposto ke mi volas kunpreni lin, adopti lin, doni al li sescent mil rublojn de rento.  Iru do, mia amiko.

- Sed general, diris Mutie ridetante, mi ne scias ?u la preposto bonvolos...

GNR : Kiel, ?u li bonvolos ?  Sescent mil rubloj de rento por iu malsatulo, por Netavi?tuko ?  Ni balda? scios tion !  Mi mem ekiros.

Kaj la generalo kuris al la pordo, eliris sen e? kapti sian ?apelon, rapidege transiris la straton kaj eniris ?e la preposto.

Mutie restis miregita.  Sinjorino Blidot kaj Elfia surprize rigardis unu la alian, ili fine ridis.  "Li estas iom freneza" diris sinjorino Blidot.

ELF : Doma?e !  Li estas bona.

MUT : Ho jes !  Tre bona, Elfia !  Se vi scius per kia pacienco li a?skultis ?iujn miajn rakontojn, per kia bonkoreco kaj kia delikateco li akceptigis al mi tion kio mankis al mi, kaj tion kiun miaj monrimedoj ne permesis doni al mi !  Kaj kiel li estis bona kaj anta?zorgema pri nia geedzi?o !  Li ne estas stulta, ne.  Li havas sian tutan racion, sed li estas stranga kaj li sin allasas al ?iuj siaj unuaj impulsoj.  Jen li kiu jam revenas.  La dialogo ne estis longa.

La generalo eniris tiel hastege kiel li eliris.  "?u oni povas imagi similan urson !  li diris enirante.  Li ne volas...  Kaj ?u vi scias kial ?  ?ar mi estas skismulo !  Jes, miaj amikoj, estas pro tio.  Mi estas skis...  mu...  lo, li ne taksas min sufi?e bona por eduki Netavi?tukoⁿ.  Estas nekredeble !  Li estas freneza tiu preposto !  Kaj plie, kian rajton li havas pri tiu infano ?  Li ?telis lin al tiuj friponoj Burniero^j.  Per kiu rajto li rifuzas la ?ancon de tiu infano ?  Ha !  Li opinias ke li povas mastri ?  Sed mi ja pledos !  Mi iros plendi al mia amiko la enketju?isto !  Mi enfermigos tiun ?i preposton en malliberejon, kaj lia Netavi?tuko kun li, se tiu anka? rifuzas veni ?e mi.  Mutie, ni morga? iros meti nian plendon al enketju?isto.

MUT : Sed, mia generalo...

GNR : Ne estas sed...  Mi volas mian Netavi?tukoⁿ.

MUT : Mia generalo, permesu al mi rimarkigi al vi ke Netavi?tuko estas malbonedukita knabo, kiu eble hontigus vin en via lando.  Eble li vivinte kun banditoj estas e? malvirta.

GNR : Tial vi pravas.  ?i-rilate, li certe sakras, ?telas, kiel la friponoj kiujn li servis.  Estus belete !  Iu grafo Durakino sakranta kiel ?aristo; ?telanta en la po?oj de apuduloj !  Kaj mi ne pripensis pri tio !  Dankon, mia bonkora Mutie, vi malhelpis min fari egan azena?on.

MUT : Vi ne estus faranta ?in, mia general !  vi estus havanta tempon por pripensi.  En Francio, la adoptoj ne estas facilaj, kaj la etulo estas franca.

GNR : Des pli bone, mia amiko, des pli bone.  Mi tuj reiros al la preposto por diri al li ke mi rezignas pri Netavi?tuko.

MUT : Mi iros diri tion al li, se vi volas, mia general, ?ar ?iam estas malagrabla repreni sian vorton.

GNR : Mi bonvolas, mia amiko, sed ne doma?u min, diru al li ke mi estas triobla stultulo, ke mi pardonpetas lin pro la sensenca?oj kiujn mi ?etis al li, ke mi iros morga? mem peti pardonon pro tio.

MUT : Mi ne diros tion ?ion, generalo, sed mi diros por senkulpigi vin, ke vi estas la plej bona el la viroj.

Mutie ekprenis sian kepon kaj iris ?e la preposton.  Li ne bezonis penon por akceptigi la beda?rojn de la generalo.  La preposto volonte ridis kun Mutie pri la stranga ideo de la adoptado de Netavi?tuko, kiun cetere ili taksis ne serioza kaj pri kiu la generalo rezignis sen e? diskuti ?in.