13 _ La Enketjuĝisto.
Kiam morga?e ?iuj kuni?is por la kafo, la generalo kontenti?e ekzamenis la feli?egajn viza?ojn kiuj ?irka?is lin. La man?o estis gaja, sed mallonga; ?iu devis ordigi kaj labori. Mutie taskis al si zorgi pri la ?ambro de la generalo kaj la akceptejo, dum la du fratinoj, helpitaj de Jakobo, purigis la teleraron de la hiera?o kaj preparis ?ion por la tago. La generalo eliris, estis bela kaj varma. Irante kaj reirante en la vila?o, li vidis alveni la ?endarmojn eskortantaj ?aron kie trovi?is Burniero, etendita surdorse pro sia vundo, lia frato kaj lia edzino, sidintaj sur sidbenko. Alia veturilo enhavanta la enketju?iston kaj la oficiron de ?endarmejo, sekvis la ?aron. Oni haltis anta? la gastejo, oni elveturigis la fraton kaj la edzinon Burnieron, du ?endarmoj kunkonduki ilin kaj enirigis ilin en la akceptejon kie jam trovi?is justicoficistoj kaj la oficiro. Du aliaj ?endarmoj venigis la gastejestron kiu kriis sekve de ?iu skuo kiun li ricevis malgra? la anta?zorgoj kaj la flegado kies oni kovis lin. Ili ku?is lin grunde sur matraco, la enketju?isto vokis unu el la ?endarmoj.
- Iru venigi la atestantojn kaj la viktimon.
La ?endarmoj foriris por plenumi siajn ordonojn.
La generalo estis akompaninta la homamason, li eniris en la akceptejon preska? samtempe kun la krimuloj. Li loki?is vidalvide al Burniero kiu rigardis lin per fajra okulo pro kolero.
- Kanajlo ! Fripono, perfidulo ! kriis la generalo.
- Kiu estas ?i tiu viro kiu insultas la akuzito ? diris la enketju?isto, turnante sin al li. Kial li eniris ? Elirigu lin.
GNR : Pardonu, Sinjoro, mi eniris ?ar mi devas resti. Kaj se vi elirigas min, vi estos tre malhelpita.
La JU?isto : Parolu pli ?entile al la justico, Sinjoro. Fremduloj ne devas ?eesti la pridemandadon kiun mi devas fari, kaj mi ripetas al vi la ordonon eliri.
GNR : La ordonon ! Sciu, Sinjoro, ke mi ricevas ordonon de neniu alia ol de mia suvereno (kiu estas tre fore). Sciu, Sinjoro, ke, altrudante min foriri, vi agas maljustege kaj sensence. Kaj fine sciu ke se vi devigas min forlasi tiun ?i akceptejon, neniu homa forto revenigos min libervole kaj ricevos de mi parolon pri tiuj ?i friponoj.
JU? : He ! Sinjoro, estas tio kion ni petas al vi, silentu kaj foriru.
GNR : Mi eliras, Sinjoro ! Kaj mi mokas pri vi kaj pri la embaraso en kiu vi balda? trovi?os.
La generalo sur?ovis sian ?apelon sur sian kapon kaj direktis sin al pordo. Mutie sammomente eniris, li stari?is flanken, levis la manon al sian kepon : Pardonu, generalo, li diris.
La generalo eliris.
La enketju?isto rigardis kun mira mieno. Kiu vi estas, Sinjoro ? li diris al Mutie.
MUT : Mutie, la ?efa atestanto de la afero, sinjoro ju?isto, tiu kiu rompis la femuron de tiu fripono, kiu frakasis la kranion al tiu ?i kaj svenigis tiun kanajlan virinon.
JU? ridetanta : Provu doma?i viajn epitetojn, Sinjoro; kaj kiu estas la dikulo kiu ?us eliris ?
MUT : Generalo Durakino, mia kaptito, kiun tiuj... mi ne scias kiel nomi ilin, ?ar fine ili estas arkifriponoj ! kiun tiuj friponoj, ?ar friponoj estas vorto, kiun tiuj friponoj estis tran?intaj la gor?on se mi ne havis la ?ancon trovi?i tie.
JU? : Kiel ! ?i tiu sinjoro estas... Postkuru lin, sinjoro Mutie, bone prezentu al li miajn pardonpetojn. Venigu lin, nepre necesas ke li depoziciu.
Mutie foriris kaj ne malfruis kuratingi la generalon kiu reeniris ?e li, kun la viza?o ru?i?inta, la vejnoj ?velantaj, la spirado bruema, kun ?iuj simptomoj de fortega kaj densigita kolero.
Kiam li a?dis la komision de la ju?isto, li ekhaltis, turnis al Mutie siajn flamajn okulojn kaj diris per obtuza vo?o : "Neniam. Diru al tiu mal?entilulo ke li rememoru miajn vortojn.
MUT : Sed, mia generalo, oni ne povas malhavi vian depozicion.
GNR : Oni agu kvaza? mi estus morta.
MUT : Sed vi ne estas tia, mia generalo, kaj tiam...
GNR : Tiam, oni supozu ke mi estus tia.
MUT : Mia generalo, neeblas. Oni ne povas flankenmeti vin.
GNR : Tial kial ili forpelis min ? Kial ili ne a?skultis min ? Mi anta?sciigis ilin, ili ne volis kredi min. Ili nun akordi?u sen mi.
MUT : Mia generalo, mi petegas vin.
GNR : Ne, neniam, neniam kaj neniam ! Mi ne movi?as el mia ?ambro ?is ili estu ?iuj foririntaj.
La generalo eniris hejmen, fermis sian pordon per ?losilo, kaj kvietigita de la ideo de la embaraso kiun lia rifuzo ka?zus, li ekridis kaj frotis al si la manojn.
Mutie reiris al la gastejo kaj raportis pri sia komisio. La enketju?isto, tre ?agrenita, projektis devigi la depoziciadon per la minacoj.
MUT : Pardonu, sinjoro ju?isto, ni nenion perforte ricevos de li; vi ofendis lin; li agos kiel li diris. Li lasos sin dispecigi plivole ol nuligi sian decidon; sed ni povas trafi lin surprize; lasu min agi. Sekvu min, ne bruu, faru tion kion mi diros al vi, kaj vi havos la plej kompletan depozicion kiun vi povus deziri.
JU? : Nu, unue ni finu tion kion ni devas fari ?i tie. Faru vian depozicion, sinjoro Mutie. Aktisto, skribu.
La enketju?isto komencis la pridemandadon. Kiam ili finis, la ju?isto akompanis Mutieon al la Gardan?elo. Mutie petis lin atendi en la akceptejo, li alvokis Elfian, rakontis al ?i la aferon kaj donis al ?i siajn instrukciojn. Elfia ridetis kaj iris milde frapi sur la pordon de la generalo.
- Kiu frapas ? li diris per furioza vo?o.
ELF : Estas mi, mia bona generalo, malfermu al mi.
- Kion vi volas ? li da?rigis per pli dol?a vo?o.
ELF : Vidi vin dummomente, konsulti vin pri iu punkto rilata al mia edzini?o, ?ar estas vi kiu decidis ?in.
GNR : Ha ! Ha ! Jen ?uste tio kion mi deziras, mia Elfnjo.
La pordo malfermi?is, kaj malfermi?ante, maskis Mutieon kaj la enketju?iston.
La generalo ekrigardis en la akceptejon, vidis neniun, montris gajan viza?on kaj lasis la pordon malfermitan la? la peto de Elfia kiu opiniis ke estis varma en lia ?ambro.
- Permesu al mi tedi vin dum kelkaj momentoj, generalo diris Elfia akceptante la sie?on kiun la generalo proponis al ?i apud li. Estas vi kiu instigis nian geedzi?on, kaj kiam mi pensas ke, sen Jozefo, tiuj abomenaj homoj mortigus vin ! ?ar ili volis mortigi vin, ?u ne ?
GNR : Mi vere kredas tion ! Tran?i al mi la gor?on kiel ?afo.
ELF : Vi ne ankora? rakontis al ni la detalojn de tiu terura evento. Mi ne bone komprenas kial tiuj kanajloj volis mortigi vin, kaj kiel ili kapablis ekkapti vin kiu estas tiel forta, tiel kura?a !
La generalo, flatita de la intereso kiun montris al li Elfia kaj sufi?e kontenta zorgi pri si mem, faris al ?i tre detalan rakonton pri ?io kio okazis en la gastejo Burniero, ekde la momento de sia alveno. Kiam la rakonto konfuzi?is, Elfia pridemandis kaj akiris klarajn kaj detalajn respondojn. Kiam ne pli estis io por ekscii, Elfia frapis al si la frunton kvaza? rememoro transiris la penson kaj ekkriis : Kion diros mia fratino ? Mi forgesis senplumigi kaj pretigi la kokida?on por nia vesperman?o. Pardonu, generalo, necesas ke mi haste foriras.
GNR : Kaj via edzini?o kies ni ne diris vorton ?
ELF : Tio estas por alia fojo, generalo.
GNR : Bonege ! Ni ?isfunde babilos pri ?i.
Elfia facilmove eskapis kiel birdo. La generalo sekvis ?in per la okuloj kaj eniris en la akceptejon por vidi ?in senplumigi ?ian kokida?on en la kuirejo. Malla?ta bruo turnigis al li la kapon, kaj li ekvidis la enketju?iston finanta redakti tion kion li ?us a?dis. La generalo prenis dignan mienon.
GNR : ?u vi venas insulti min ?is hejme, Sinjoro ?
JU? : Mi kontra?e venas, generalo, esprimi al vi mian pardonpeton pri la malfeli?a kverelo kiun mi permesis al mi kontra? vi, nescianta vian nomon kaj pensanta ke vi estis scivolemulo, enirinta por vidi kaj a?di tion kion devas resti sekreta ?is la tago de la ju?ado. Mi ripetas al vi mian pardonpeton kaj esperas ke vi bonvolos forgesi tion kio okazis inter ni.
GNR : Bonege, Sinjoro. Mi ne gardas rankoron kontra? vi ?ar mi estas bona knabo, malgra? mia mieno de urso. Sed neeblas al mi ?an?i mian vorton, reiri en tiun gastejon por la pridemandado a? respondi al vi unu solan vorton pri la afero.
JU? : Rilate al tio, Sinjoro, mi ne plu bezonas pridemandi vin, via depozicio estas kompleta, kaj mi havas nenion pli por eka?di de vi.
La generalo a?skultis konsternita, lia mira mieno ridetigis la enketju?iston.
- Nu ja, mi ekkomprenas, ekkriis la generalo. Friponetino ! Tio kio estas la junulinoj ! Estas por paroligi min ke ?i venis ka?oli min ! Sed kiel ?i sciis ? Ha ! La perfidulineto ! Kaj mi kiu teneri?is pro ?ia deziro scii ?ion, forgesi neniun detalon pri tio kio tu?is min ! Kaj Mutie ? Kie li estas ? Estas li kiu faris ?ion. Mutie ! Mutie ! Ha ! Li kredas ke, ?ar li kaptis min, li povas konduki min kiel infanon ! Li imagas ke, pro tio ke li dufoje savis min, ?ar li savis min dufoje, Sinjoro, riske de sia vivo, kaj mi amas lin kiel mian filon ! Kaj mi adoptus lin se li volus. Jes, mi adoptos lin ! Kio malhelpus min ? Mi havas nek edzinon nek infanon, ne gefratojn. Kaj mi filigos lin se mi volas. Kaj mi igos lin grafon Durakinon kaj Elfia estos grafino Durakino. Kaj estas nenio por ridi, Sinjoro, mi estas mastro de mia ri?a?o. Mi ricevas sescent mil rublojn de enspezo, kaj mi volas doni ilin al mia savanto. Mutie, rapide venu, mia amiko !
Mutie eniris, la mienon iom konfuza, li timis esti ripro?ita.
GNR : Venu, mia amiko, venu, mia infano, jes, vi estas mia filo, Elfia estas mia filino. Mi adoptas vi, mi igas vin grafon kaj grafinon Durakinon, kaj mi donas al vi sescent mil rublojn de rento.
Elfia estis enirinta a?dinte alvoki Mutieon. ?i preparis sin por defendi lin kontra? la kolero de la generalo. Je tiu propono tiel ridinda kaj tiel neatendita, ?i eksplodis per rido kaj intense kapsalutante Mutieon : Sinjoro grafo Durakino, mi ja havas la honoron saluti vin.
Poste, kurante al la generalo, ?i prenis al li la manojn, ameme kisis ilin. "Mia bona generalo, tio estas ?erco; neeblas ! Tio estas ridinda ! Vidu la belan viza?on kiun ni farus en bela salono, Mutie kaj mi.
La generalo rigardis Mutieon kiu ridis, la enketju?iston kiu retenis bezonon ridi, Elfian kiu eksplodis per ?ojaj ridadoj, kaj li komprenis ke lia propono estis neebla. "Estas vere ! Estas vere ! Sen?ese okazas al mi diri sensenca?ojn. Supozu ke mi nenion diris.
MUT : Tio kion vi diris, mia generalo, pruvas vian bonkorecon kaj vian bonvolon koncerne mi, kaj pro tio, mi estas tre sincere danka al vi.
La enketju?isto salutis la generalon kaj foriris ridante kaj murmurante : "Stranga originalulo !"
Add a comment